382. The Story Of My Marriage - 18 - My Father, The Tyrant

The Story Of My Marriage - 15

The Story Of My Marriage - 16

The Story Of My Marriage - 17

" ආ..ඒ කියන්නෙ එතකොට අම්ම ඔය කියන ළමයා විශ්ව විද්‍යාලයක පළාතෙවත් ගිහිල්ල නෑ..එහෙමද?"

"ඒක තමයි ළමයො මම කිව්වෙ. උපාධියක් ගන්න එක එයාලට මහ ලොකු දෙයක් නෙවෙයි. ඒ ළමයගෙ තාත්තට සල්ලි තියාගන්ට තැනක් නැතුව ඉන්නෙ ඔන්න කොටින්ම කිව්වොත්.."

මගේ මව පැවසූයේ හඬනඟා සිනාසෙමිනි.

"සල්ලි තියාගන්ට තැනක් නැති මිනිස්සු එක්ක පෑහෙන්ට මගෙ කිසිම ආසාවක් නෑ. හරි ඒ ගැන කතාව දැන් හොඳටම ඇති. ඔය රොටි පිච්චිල ඉවරද? මට පුදුම බඩගින්නක් තියෙන්නෙ. එක පාරට කකුල් දෙකත් එක්ක පණ නැතිවුනා වගෙද කොහෙද...."

"හරි හරි ඔයාට ඔය විස්ව විද්‍යාලෙ ගියයි කියන එක ඔය හැටි වටිනවනම් අපි බලමු ඩිග්‍රි එකක් තියෙන උගත් පන්ජාබි ගෑණු ළමයෙක්..එහෙම කෙනෙක් මම හොයන්නම්කො" කබල මත පිච්චෙන රොටිය ලී අල්ලුවෙන් පරිස්සමින් අනෙක් පස හරවමින් මව පැවසුවාය. 

"මම කිව්වනෙ සැරයක්. මට පන්ජාබ් ගෑණු ළමයි ඕන නෑ…" මම කෝපය පාලනය කොට ගැනීමට උත්සාහයක් නොදරාම පැවසුයෙමි.

"එතකොට මමත් පන්ජාබි නෙ..ක්‍රිෂ් ඔයාගෙ අම්මා පන්ජාබි..ඔයා කවදාකවත්ම ඒක අමතක කරන්න එහෙම එපා" මගේ මවගේ ස්වරය වේදනාත්මකය. 

"අම්මට මම මේ කියන එක තේරෙන්නෙ නැති එකනෙ වෙලා තියෙන්නෙ. කියන්නෙ මොකක්ද කියල තේරුම් නොගෙන වැරදි කොණෙං අල්ලගෙන එක එක බූත හිතනව. මම කිව්වෙ විශේෂයෙන් පන්ජාබි ගෑණු ළමෙක්ට අකමැතියි කියල නෙවෙයි. මට මොනම ගෑණු ළමෙක්වත් ඕන නෑ කියලයි ...මට ගෑණු ළමෙක් ඉන්න එකේ ආය මොන කෙහෙල්මලකටද තව ගෑණු ළමයි? " ශීතකරණයේ දොර විවරකොට මෝරු සහ මුදවන ලද කිරි මිශ්‍රණය පිරවූ බඳුනක් පිටතට ගන්නා අතර පැවසුවෙමි. 

සෑම පන්ජාබි ආහාර වේලකම පාහේ කිරි මුදවා සාදාගන්නා නොයෙක් අතුරු ආහාර වර්ගයයන්ගෙන් අවම වශයෙන් එකක් හෝ අඩංගුවීම අනිවාර්යය වේ.

"ඒ කියන්නෙ ඔයා අර මැඩ්රාසී කෙල්ලවම තමයි බඳින්නෙ ?" මගේ මව ඇසූයේ ඇයටම සුවිශේෂී වූ සාත්වික අභිනයන් ප්‍රදර්ශනය කරමිනි. 

"ඔව්..ඒත් දැන්ම නෙවෙයි, සුදුසු කාලෙ ආහම ස්ථිරවම එහෙම තමයි වෙන්නෙ" මම කිරි ආහාර බඳුන වැසුම් හැර ශීතල මැකීයනු වස් මේසය මත තැබුවෙමි.

"අයියෝ මට තේරෙන්නෙ නෑ ක්‍රිෂ් ඔයාට මොනවද වෙලා තියෙන්නෙ කියල...."

මව දැවමුවා පිඟානක් මත තබා තුනීකල රොටියක් දකුණතට ගෙන උදුන මත රත්වෙමින් තිබූ පැතලි තැටිය මතට වේගයෙන් දමා ගසමින්ම වමතින් තම නළලට පහරක් ගසා ගත්තීය. අත්ල සහ ඇඟිලි පුරා දැවටී තුබූ සුදු පැහැ පිටි ඇගේ නළලෙහි තැවරිණි. එදෙස හොරැහින් බැලූ මට මුවඟට නැඟි සිනහව සඟවා ගත නොහැකි විය. මම සිනහසෙනු දුටු මව යලි කෝපාන්විත වූවාය. 

"ඔය ඔය….. දැන් මට හිනාවෙන්නත් පටන්ගෙන...කමක් නෑ ක්‍රිෂ්...ඔයාට හොඳ නම් මට කමක් නෑ..ඒත් පුතේ…" මම ඇයට බාධාකරමින් නැඟී සිටියෙමි. 

"නිකං පිස්සු කියවන්න එපා අම්මෙ..මම අම්මට හිනා වුන එකක් නෑ..අර නළලට ගහගත්තු පාර ඔයාගෙ නලල පුරාම පිටි. ඒක දැකලයි මට හිනා ගියේ…..කෝ ඉන්න මම ඒ පිටි පිහල දාන්න" ශීතකරණය අසල බිත්තියේ එල්ලා තිබූ අතපිස්නාවක් ගෙන මම ඇගේ නළල පිසදැමීමි.

"හරි හරි ඔය ඔක්කොම හරි යයි ...එන්නකො අපි දෙන්න ගිහිල්ල කෑම කමු." මම ඇය සුරතගෙන සාලයට කැඳවාගෙන ගියෙමි.

සාලය මධ්‍යයෙහිවූ දිගැති ටීපෝව මත රැගෙන ආ ආහාර අඩංගු බඳුන් තබා මම රූපවාහිනිය ක්‍රියාත්මක කළෙමි. අධික කුසගින්නෙන් පෙලුනු බැවින් මම වහා ආහාර අනුභවය ආරම්භ කළෙමි. මවද දැඩි කල්පනාවක නිරතවුවද ආහාර ගැනීමේද අනලස්ව නිරතවන බව ඇය දෙස ඇස් කොණින් විපරම් කල මම දුටිමි.

කවුරුන් හෝ පැමිණ ඇතිබව හඟවන සීනුව දෙවරක් නාදවූයේ තවත් රොටී ගෙන ඒම උදෙසා මුළුතැන් ගෙට යනු පිණිස මම නැඟී සිටි මොහොතේය. මම ආපසු හැරී ප්‍රධාන දොරටුව දෙස බැලීමි.

"ඒ නම් තාත්තා වෙන්න ඕන….ඔව්..ඔව්..තාත්තම තමයි….ටී.වී එක ඕෆ් කරන්න...ටී.වී.එක ඕෆ් කරන්න" මගේ මව මහත්සේ කලබලයට පත්ව නැඟී සිටිමින් පැවසුවාය.

"හරි හරි ඉතිං අම්ම කලබල වෙන්නෙ නැතුව ඉන්නකො.දැන් ඔය හොදිත් එක්ක හලාගන්නව හැමතැනම... "

මා දෙස නොපහන් බැල්මක් හෙලූ ඇය ඉක්මන් ගමනින් දොර වෙත ගොස් නැවතී ආපසු හැරුනාය. ගොළු බසින් ඉඟි කරමින් ඇය දොර අසල සිට ද පැවසූයේ රූපවාහිනිය ක්‍රියාවිරහිත කරන ලෙසය. උරහිස් හකුලමින් රූපවාහිනිය වෙත ගිය මම එය ක්‍රියා විරහිත කළෙමි.

මගේ මව දොර විවර කලාය. ගෙතුලට පිවිසි මපියා ඇය දෙස ඉක්මන් බැල්මක් හෙලා හිටි පියවරම නැවතුනේ හිස ඔසවා මදෙස බලා සිටින්නට විය.මම වහා ආපසු හැරී ඔහුට පිටුපා මුළුතැන්ගෙයට පිවිසෙනා දොර අසලට පැමිණියෙමි.

"ඔයා කෑම කනවද?" මගේ මව සෙමෙන් ඇසුවාය. කිසිදු පිළිතුරක් නොදුන් මපියා කෑම මේසය වෙත පැමිණ එදෙස එක් බැල්මක් හෙලා යලි මව වෙත හැරුණේය.

"මොනවද මේ උයල තියෙන්නෙ? මෙව්ව කන්න පුලුවන්ද මෙලෝ මිනිහෙකුට….."

මම ඔහු දෙස රවා බැලුවෙමි. "අම්ම උදේ ඉඳල මහන්සි වෙලයි මෙව්ව ඉව්වෙ...කන්න බැරිනම් නිකං ඉන්න. නිකං කට කැඩිච්ච කතා නොකිය."

මව කුස්සියේ වූ කබඩයෙන් ඔහු වෙනුවෙන් පිඟානක් පිටතට ගත්තාය. 

"මට මේ ගොසරෑව කන්න බෑ...." පියා පැවසූයේ මව දෙස රවා බලමිනි.

"කොහෙං හරි කාල ආවම ආය කන්න පුලුවන්ය.. ඉතිං ඕක කෙලින්ම කිව්වනම් ඉවරයිනෙ. වෙන අනම් මනම් කියවන්නෙ නැතුව…" මම ඉවත බලාගෙනම පැවසීමි.

වහා හැරී මදෙස ටික වේලාවක් බලාසිටි මපියා ඉක්බිති මව දෙසට හැරුනේය. "දැක්ක නේද තමුංගෙ මහ ලොකු පුතංඩියගෙ හැදිච්ච කම. මොකටද ඔය උපාදි දෙක තුන තිබ්බට? . අර බල්ලගෙ කොහෙද මොකක්ද බැන්ද වගේ... තමන්ගෙ තාත්තට කතාකරන්න වත් දන්නෙ නෑ ඉතිං තව මොනවද?"

"ඇත්ත වෙන්නැති. ඒත් හෙට අනිද්ද මම සිටි බැංකුවෙ මගෙ පලවෙනි රස්සාවෙන් ගන්න පඩිය ගන්ට ඔහේට අවුරුදු තිහක් ආමි එකේ රස්සාව කරලත් බැරිවුනා" එසේ පැවසීමට මට කොතෙක් අවශ්‍ය වුවද මම තොල් සපාගත්වනම මුනිවත රැකීමි. ඒ හා සමඟම උඩ සාක්කුවට අත දමා එහි වූ සිටි බැංකුවෙන් එවන ලද විස්තර පිරවිය යුතු පත්‍රිකාව නිරුපද්‍රිතව ඇතිබව සැකහැර ගතිමි.

මපියා ඉක්බිති රූපවාහිනිය වෙතට තම සුපුරුදු උදාර ලීලාවෙන් ගොස් එහි මතුපිටට සුරත තබා ආපසු හැරී මව අමතා බිරුසන් දුන්නේය. 

"ටී.වී. එක හොඳටම රස්නෙයි. කවුද දැං මෙතන ටී.වී. බැලුවෙ? මම කියල තියනව නේද........"

"මමයි ටී.වී. බැලුවෙ..ඇයි... ඒකෙ…. මොකවත්…. අවුලක් ….ප්‍රශ්ණයක් ….එහෙම ….තියනවද?" මම වදනින් වදන බරකරමින් ඇසූයෙමි. 

"තමුන් මේ ගෙදර ඉන්නවට මම කොහෙත්ම කැමති නෑ..තේරුණාද? ඒ ….හින්ද…. කරුණාකරල…. පුළුවන්…. ඉක්මනට ….මෙහෙන් ….ගියොත්….. ඒක ...අපි ...දෙන්නටම... ලොකු….. පහසුවක්….." මට දෙවැනිවන්නට කිසිසේත්ම කැමති නොවූ ඔහුද පැවසූයේ එලෙසම වදනින් වදන උසුරුවමිනි.

"මකබෑවිලම ගියාදෙං... උද්දච්ච මෝඩයා" තොල්මතුරමින් මම රොටි කැබැලි කීපයක් ඉතිරිවූ මගේ පිඟානද රැගෙන සාලයෙන් පිටවුණෙමි.

එදින මධ්‍යම රාත්‍රිය ආසන්නවනතුරු මම නිදිවර්ජිතව සයනයෙහි වැතිර කල්පනාවේ යෙදී ගත කලෙමි. මසිත වරෙක අහ්මදාබාද්හි මගේ කුටියෙහි මා සයනයෙහි පසෙක නිදන අනන්‍යාගේ කාලවර්ණ දිගු කෙස්වැටිය මගේ වතෙහි දැවටෙන කල්හි නාස්පුඩු පුරා විහිද ඉක්බිති පපුව පුරාගන්නා සඳුන් සුවඳෙන් එදවස මා මන්මත්වූ අයුරු සිහිකොට නිම්හිම් නොමැති ආනන්දයකට පත්වන්නේය. ඒ සැණින් අදදින මධ්‍යාහ්නයේදී මපියා සමඟ වූ බහින්බස්වීම සිහිව ශෝකයෙන් ආතුර වන්නේය.

අඩවල් කොට තිබූ දොර විවරකොට එක්වනම කුටියට ඇතුලුවූ මව විදුලි බුබුල දල්වා මගේ සයනයේ පසෙක හිඳගත්තාය.

"ක්‍රිෂ් බොහොම සතුටුදායක ආරංචියක් මට තියනව ඔයාට කියන්ට."

මගේ මවගේ සතුටුදායක ආරංචි පිළිබඳව දශක දෙකහමාරකට අධික කාලයක පළපුරුද්දක් ඇතිහෙයින් මම කිසිවක් නොපවසා නිහඬ වූයෙමි. මගේ උරහිසට අතක් තබා ඇය ඉක්බිති කතාකලේ ප්‍රීතියෙන් ඉපිලෙමිනි. 

"මම හවස පම්මි ආන්ටිට කෝල් එකක් දුන්න….."

"කාට? "

"ඇයි අනේ ඔච්චරම මතක නැද්ද? මම දවල් කිව්වෙ අර ...පම්මි ආන්ටි..අර අර මම ඔයාට පෙන්නුවෙ...ඇල්බම් එකේ අර ලස්සන ගෑණු ළමයා......."

මව කෙරෙහි මගේ සිතෙහි හදිසියේම බලවත් අනුකම්පාවක් හටගැණිනි."හරි හරි මට මතකයි අර නටන්ට පුලුවන් ගෑණු ළමය නේද? තව අර පෙට්රල් ස්ටේෂන් හයක්ද කොහෙදත්....."

"අන්න හරි අන්න හරි...ඒ ළමය තමයි...හෙහ්..මාත් එක්ක බොරුවට අකමැතියි කියල කෑගැහුවට මම දන්නව දැන් මම එද්දිත් ඔයා කල්පනා කර කර හිටියෙ ඒ ළමය ගැන නේද?"

"පිස්සුද අම්මට?.... මොනව කියවනවද මන්ද...."

"හරි හරි ක්‍රිෂ් මම දන්නව...ඒත් පෙට්රල් ස්ටේෂන් හයක්ම නෙවෙයි. එයාලගෙ තාත්තට පෙට්රල් ස්ටේෂන් හයක් තිබ්බට මේ ළමයට අයිති වෙන්නෙ තුනක් විතරයි. ඉතුරු තුන එයාගෙ නංගිට….."

"ෂිහ් අපරාදෙ…පෙට්රල් ස්ටේෂන් හයම තිබ්බ නම් තමයි මරු" මම මුවඟට නැඟි සිනහව ඇයට නොපෙනෙනුවස් ඉවත බලාගතිමි. 

"මේ මම එහෙනම් පම්මි ආන්ටි එක්ක ඒ ගැන කතා කරන්නද?"

"මොනව ගැනද?" මම විමසුම් දෑසින් ඇය දෙස බැලීමි. 

"මොනව ගැනද කියන්නෙ? පෙට්රල් ස්ටේෂන් හයම දෙනවනම් ඔයා කැමතියි කියල...ඔයාගෙ විස්තර ඇහුවම ඒ ගොල්ල ඒකට නොවැරදීම කැමති වෙයි. ඩොලීගෙ නංගි තවම ඉස්කෝලෙ යනව. එයා ලොකු වෙලා බඳින වයස එනකොට එයාලට තව පෙට්රල් ස්ටේෂන් තුන හතරක් හදාගන්ට බැරිය...නැද්ද?" ඇය මගේ ඇලපතට පහරක් ගසා කුඩා දැරියක් මෙන් හඬනඟා සිනාසුනාය.

අයි අයි. ටී. අයි. ආයතනයෙහි ඉගෙනුම ලබද්දී දෙවන වසරේ මගේ කුටි සගයා වූ ශ්‍රී ලංකාවෙන් පැමිණි ප්‍රසන්න නිතර ඔහුගේ මව් බසවූ සිංහලෙන් පැවසූ කියමනක් මට හදිසියේ මතකයට පැමිණියේය. වඳින්ට ගිය දේවාලෙ ඉහේ කඩා වැටෙනවා ලෙස ඔහුගේ මව්බසින් ඔහු පැවසූ එම කියමනෙහි අර්ථය වූයේ සත්කාර්යයක් කිරීමට ගොස් අනර්ථයක වැටීම යනුයි. "ෂික් මටත් වෙන එව්ව..අර ප්‍රසන්නය නිතරම කියපු එක තමයි මටත් වුනේ ...මෙතන අම්ම පව් කියල සන්තෝස කරන්න ගිහිල්ල ඒක ආපිට මටම කැරකිච්ච හැටි" මම තොල මතුරමින් සයනයෙන් නැඟී සිටියෙමි.

"මොනවද ඔයා ඔය හෙමිහිට කියවන්නෙ? මට බණිනව නේද?" මව හිස ඔසවා මදෙස බලා ඇසුවාය.

"පිස්සුද? මම මොකටද අම්මට බණින්නෙ?.....මේ...ඔය පෙට්රල් පොම්ප ගැන එහෙම එක වචනයක්වත් ඒ මිනිස්සු එක්ක කතා කරන්නෙ නෑ ඔන්න...මම නොකිව්වයි කියන්න එපා...."

"හරි හරි...මම කිසිදෙයක් කියන්නෙ නෑ...අපි අනිද්ද හවස එහෙ යනවනෙ...ඔයාම ඒ ගැන කතා කරගන්නකො....හිහ්...හිහ්" මගේ මව මහත් ප්‍රමෝදයට පත්ව සිනාසෙමින් පැවසුවාය...

"My goodness..You are simply impossible….." මම හිස දෙපසට සොලවමින් පැවසුවෙමි.

"හරි හරි එහෙනං අනිද්ද හවස යමු තේ වලට එහෙම හොඳයි නේද?"

"මට කොහෙවත් යන්න ඕන කමක් නෑ අම්මෙ.... "

"යමුකො මම කිව්වට...එයාල පුදුම විදිහට පෝසත්..සල්ලි උතුරනව...කොහෙ හරි පාරක් වැරදිලා ඇඩ්රස් එකක් අහගෙන ගෙදරට එන කෙනෙකුට වුනත් වෑංජන හත අටක් එක්ක කෑම වේලක් දෙනව."

"මට වෑංජන හත අටක් එක්ක කෑම වේලක් ඕන නෑ..අම්මෙ මේ ...මම එහෙ එන්නෙ නෑ"

"ක්‍රිෂ්..මම වෙනුවෙන් වත් ඔයාට මේ ගමන යන්න එන්න බැරිද පුතේ?... මගේ සතුට වෙනුවෙන්....ඒ හේතුව මදිද ඔයාට.."

මගේ මවගේ ආයාචනාත්මක ස්වරය මා නෙත් තෙත් කිරීමට සමත්වූයේ නිතැණිනි. කඳුලු වලකා ගැන්මට හිස පහතට හැරවූ මා දුටුයේ වෙලුම් පටියකින් වෙලා ඇති ඇගේ සුරතයි. 

"හරි හරි මම එන්නම් මම එන්නම්....දැන් යන්නකො හොඳ අම්ම වගේ එළියට..මට නිදාගන්න ඕන…"

"අන්න හොඳයි..මම දන්නවනෙ...අන්තිමට මගෙ පුතා මම කියන එකට... ……"

"මේ අම්මෙ ...තවත් ඔහොම කිසිම තේරුමක් නැති විකාර කියවන්න ගියොත් මම ඔන්න තීරණේ ආයම වෙනස් කරනව...නොකිව්වයි කියන්න එහෙම එපා.."

"හරි හරි මේ ගියා ගියා..ගුඩ් නයිට්, ස්වීට් ඩ්‍රීම්ස්…" විදුලි බුබුල නිවාදැමූ ඇය වහා කුටියෙන් පිටවූවාය.

යලි සයනයේ දිගාවී පොරෝණයෙන් හිසේ සිට දෙපතුල තෙක් වසාගත් මම මගේ දකුණු ඉන්දියානු පෙම්වතිය හමුවීමේ අපේක්ෂාවෙන් සිහින ලොවට පිවිසියෙමි.