376. සුට්ටං කවි හතක්…………..

බිඳුනු යස උරහිසක,

පිපි සූරියකාන්ත මලක්,
වැහි බිඳක් වැටුනු කල,
සැතපෙයි සුවෙන් සාමෙන්.

බෝඹු කෝටු අගිස්සක,
තනි අණ්ඩෙන් ඉඳිනා,
කුහුඹුවෙක් කෑගසා,
අණ්ඩ සපා ගති හිටං.

වේගයෙන් දිවගෙන ආ,
රෑ බදුල්ලෙක්ගේ හැපී,
උඩුකුරුඤ්ඤං වීගිය,
කළාමැදිරියෙක් හැඬුවේය.

සුලඟේ ලෙල දුන්,
මගේ සුදු බැනියමක්,
සුදු රෙදි හොරෙක් අරං ගොස්,
උගේ ගෙදර දොරරෙදි වලට දාගෙන.

මයිල් පිරි ගොනාගෙන් බැස,
එඬේරාගේ කකුලට ගොඩවුනු,
මැක්කෙක් අඬා වැලපී,
ආතබූත නැතුව ඉහළටම නැඟ.

අනුමෙවෙනි බණ දෙසනා,
ලොකු හාන්දුරුවංගේ සිවුරේ,
කොණක තැවරුනු කොහොල්ලෑ,
දුටු ඈ කොට කණින් සිනාසුනි.

දෙගොඩ ගලා ගිය ගංවතුර,
බැස ගියද තැනින් තැන,
රැඳුනු මඩ දිය කඩිති,

ප්‍රීතියෙන් සිනාසෙත්.