472. The Story Of My Marriage - 30 - සපත්තු සහ රංගෝලි..අනන්‍යාගේ නිවසේ මවිසින් ගතකරනලද පළමු මිනිත්තු පහ…….

සවස තුනේ කණිසම පසුවූවා පමණි. මට දුරකථන ඇමතුමක් ඇතිබව ශ්‍රී පැවසුවාය. 

"සර්…. සර්ට කෝල් එකක්" එසේ පවසා ඇය ඇමතුම මගේ මේසය මත ඇති දුරකථනයට මාරු කලාය.

"Hi, I'd like to open a priority account, with my hot-shot sexy banker"

"අනන්‍යා?..." මම ප්‍රීතියෙන් ඉපිලෙමින් කෑගැසීමි. "ඔයා කොහෙද ඔය ඉන්නෙ? කොයි වෙලාවෙද අපි මුණ ගැහෙන්නෙ? මම එන්නද එච්.එල්.එල්.ඔෆිස් එකට? අනේ බලන්නකො හරි වැඩේනෙ උනෙ. ඊයෙ මගෙ ෆ්ලයිට් එක ඩිලේ උනානෙ…"

"ක්‍රිෂ්...ක්‍රිෂ්..ක්‍රිෂ්..කරුණාකරල ඉස්සෙල්ල සන්සුන් වෙන්න. හරිද? බොහොම හෙමීට තුනට ගණන් කරන්න"

"ඒක්...දෝක්..තීන්...ඔන්ඩු...රෙන්ඩු...මූන්ඩු...වන්..ටූ...ත්‍රී…" මමද දෑස් පියාගත්වනම අනන්‍යා සමඟ ගණන් කළෙමි.

"දැන් කොහොමද? සන්සුන්ද? හෘද ස්ඵන්දනය සාමාන්‍ය තත්වයට පැමිණියාද?"

"හ්ම්ම්..ඔව්.." මම දිග හුස්මක් පහළට හෙලා පැවසුවෙමි.

"හරි එහෙනම් දැන් ඔයා කියන්න ආපු එක කියන්න"

"ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ? ගෙදර ආවද?"

"නෑ..නෑ..මම මේ කතා කරන්නෙ කන්චීපුරම් ඉඳල"

"කොහේය කිව්ව?"

"කන්චීපුරම් ළමයා...කන්චීපුරම්.."

(කන්චිපුරම් යනු චෙන්නයි සිට නිරිත දෙසින් කිලෝ මීටර් 72 දුරින් පිහිටි ප්‍රධාන වශයෙන් කෘෂිකාර්මික නගරයකි. කෘෂිකර්මයට අමතරව එහි ප්‍රධාන ආදායම් මාර්ගය වනුයේ විවිධ වර්ණවත් සේද සාරි විවීමේ කර්මාන්තයයි. කන්චිපුරම් සාරි සඳහා ඉන්දියාවේ පමණක් නොව ශ්‍රී ලංකාවෙහිද ඉතා ඉහළ ඉල්ලුමක් ඇත.)

කංචීපුරම් සේද සාරිවලින් මේ සැරසී සිටිනුයේ
සුප්‍රකට දකුණු ඉන්දියානු නිළියන් දෙදෙනෙකුවන
තමන්නා සහ ඇන්ඩ්‍රියාය.

"හරි හරි මොන පුරම් හරි..කොහෙද ඔය පුරම් තියෙන්නෙ? "

"චෙන්නයි ඉඳල පැය තුනක දුර...මම ඉක්මනටම ආපහු එන්ට පිටත් වෙනව. බොහෝවිට තව පැය බාගයක් තරම ඇතුළත.එතකොට හයාමාරට වගෙ මම ගෙදර …"

"ආ..ඒක හොඳයි...ඔයාව දකින්ට නැතුව මම…"

"හරි..හරි...මම දන්නව...මම දන්නව..මේ මම කියන්නද?.... ඔයා අද රෑ කෑමට අපේ ගෙදර එන්නකො"

"ගෙදර? ඔයගොල්ලන්ගෙ ගෙදර? ඒ කියන්නෙ ඔයාගෙ අම්මයි තාත්තයි එක්ක රෑ කෑමට?"

"නැතුව ආය? අම්මයි තාත්තයි එක්ක නැතුව බල්ලයි පූසයි එක්කයැ? කොහොමත් ඔයා ඒ ගොල්ලන්ව සහ ඒ ගොල්ලන් ඔයාව අඳුනගන්නත් එපාය නැද්ද? අපෙ අම්ම නම් මේ දවස්වල ටිකක් විතර අප්සෙට් එකේ ඉන්නෙ..ඒත් ඒක ඒ හැටි අවුලක් වෙන එකක් නෑ"

"මොකද අම්ම අප්සෙට් එකේ ඉන්නෙ? අපි දෙන්නගෙ මේ සම්බන්දෙ හින්දද?"

"අපොයි නෑ..නෑ… ඒක ඇරුනම එයාට තව හැටහුටාමාරක් හේතු තියනව අප්සෙට් වෙන්ට..හිහ්..හිහ්...කොහොම හරි මගෙ හොඳ වෙලාවටද කොහෙද මේ දවස්වල අප්සෙට් එකේ ඉන්නෙ නම් අපි දෙන්න හින්ද නෙවෙයි…"

"අනන්‍යා මේ මම කියන්නද? ඔය ගෙදර රෑ කෑම කන වැඩේ හරියන එකක් නෙවෙයි. අපි දෙන්න රෑ කෑමට යමු ඔය කොහෙ හරි හොඳ රෙස්ටුරන්ට් එහෙකට"

"අනේ බෑ ළමයො. මම අද රෑ ගෙදර ඉන්නම ඕනෙ.කැනඩාවෙ පදිංචි මගෙ නැන්ද කෙනෙක් මේ දවස්වල මෙහෙ ඇවිල්ල ඉන්නව. එයා අද අපේ ගෙදර එනව. ඒ හින්ද මට ඉන්නම වෙනව. බයවෙන්න එපා. ඔයා අටට එන්නකො" ඇය ඇගේ නිවසේ ලිපිනය මට පැවසුවාය. ඒ ලිපිනය නිවැරදිව ලියාගැන්මට මට හැකිවූයේ අනන්‍යා එය තුන්වරක් අකුරින් අකුර උච්ඡාරණය කළ පසුවය. 

"මොකක්ද අනේ මේ? පොඩි කාලෙ ඉස්කොලෙ කියවන විට ලිවීම පාඩමක් වගේනෙ මේක" ඇය අවසානයේ නොපහන්ව මට දොස් නැඟුවාය.

"හරි හරි. ඒක ගනං ගන්න එපා. එහෙම නැතුව ඔයා කැමතිද මම හෙට එළිය වැටෙනකල් චෙන්නයිවල පාරක් පාරක් ගානෙ බඩගින්නෙම රස්තියාදු වෙනවට?" මම සිනාසෙමින් විමසුවෙමි.

"හරි..හරි..හරි...එහෙනං ක්‍රිෂ් ...තව පැය පහකින් මුණ ගැහෙමු හරියටම අටට එන්න අපේ ගෙදරට හොඳද? එතෙක් එහෙනං බායි" ඇය ඇමතුම විසන්ධි කළාය.

එතැන්සිට මම කලේ මේසය මත දිගහැරුණු මූල්‍ය වාර්තා දෙස ඉඳහිට බැල්මක් හෙලමින් අත් ඔරලෝසුව දෙස නෙතු නොපියා බලා සිටීමය. අද කාලය ගතවනුයේ ඉතාම සෙමින් බව මගේ සිතට නැඟුනේ වරක් හෝ දෙවරක් නොවේ. සාපේක්ෂතාවාදය පැහැදිලි කරනු උදෙසා අයින්ස්ටයින් උදාහරණයක් ලෙස ඉදිරිපත් කල සංසිද්ධියක්ද මගේ මතකයට නැඟුනේ නිරායාසයෙනි. එනම් පීසාහි ඇලවෙන කුළුණ මත සිට අයින්ස්ටයින් පහත හෙලූ ඇපල් ගෙඩියක් චාල්ස් ඩාවින්ගේ හිස මත පතිතවීමෙන් බෙන්සීන් අණුවේ ව්‍යුහය පිළිබඳ මූලික සංකල්පය ඔහුට අවබෝධ වීමය.

සියළු ඒජන්තවරු සවස හයට රාජකාරි අවසන්කොට පිටත්ව ගියහ. (සිටි බැංකුවේ කාර්ය මණ්ඩලයේ පහළම මට්ටමේ නිලධාරීන් හැඳිවූයේ ඒජන්තවරු නොහොත් Agents ලෙසය.) සිටිබැංකුවේ චිරාගත සම්ප්‍රදායානුකූලව උසස් සහ මධ්‍යම මට්ටමේ නිලධාරීහු පිටත්ව යන්නෝ රාත්‍රී අටේ කණිසමටය.

එතෙක් ඉන්දියානු ආර්ථිකයේ ප්‍රගමනය පිළිබඳව ලියැවුනු ව්‍යාපෘති වාර්තා කියවමින් මම කාලය ගත කළෙමි. උගත් ඉහළ ගණයේ බුද්ධිමත් ශාස්ත්‍රඥයින් විසින් ලියැවුණු ඒ වාර්තා මඟින් ඉදිරි වසර දහය තුල ඉන්දියාවේ දළ දේශීය නිෂ්පාදනය පිළිබඳ ඉතා විශ්වාසයෙන් යුතුව පුරෝකථනයක් ඉදිරිපත් කොට තිබිණි. ඒ කියවද්දී මසිතෙහි එක්වරම පැනනැඟුනු ගැටළුව නම් එවැන්නක් පිළිබඳව මෙපමණ විශ්වාසයෙන් යුතුව පුරෝකථනයක් කරන්නේ කෙසේද යන්නයි. කෙටියෙන් පැවසුවහොත් මට ඔවුන්ගෙන් විමසීමට තිබුනේ එකම පැණයකි. එනම් "කොහොමද යක්සයිනේ උඹල හරියටම දන්නෙ?" යන්නයි.

පස්වරු හතයි තිහට මම පිටත්ව යාම උදෙසා අසුන පසුපසට කොට නැඟී සිටියෙමි. ඒ දුටු වහා බාලක්‍රිෂ්ණන් මහතා මවෙත පැමිණියේය. 

"ක්‍රිෂ් ඔය යන්ටද?" ඔහුගේ මුහුණේ වූයේ නොපහන් පෙනුමකි. 

මම වහා අත් ඔරලෝසුව දෙස බලා වේලාව සවස හතර, පහ, හය, හෝ හත නොව හත පසුවී මිනිත්තු තිහ බව යලිත් වරක් තහවුරු කොට ගතිමි.

"ඔව්..මම යන්නෙයි කියල..ඒ හැටි වැදගත් වැඩකුත් නෑ මේ වෙලාවෙ කරන්ට"

"මම තව අවවාදයක් දෙන්නද ක්‍රිෂ්? කවදාවත් ඔයාගෙ බොස්ට ඉස්සෙල්ල ඔෆිස් එකෙන් පිටත්වෙන්ට එපා" බාලක්‍රිෂ්ණන් මහතා එසේ පැවසූයේ තම දකුණැස වසා ඉඟි කරමිනි. "හහ්..හහ්...හහ්" ...ඒ සමඟම ඔහු ලොකු විහිලුවක් කල විටෙක මෙන් මහ හඬින් සිනාසුණේය. 

මම අවම වශයෙන් මද සිනහවක් හෝ පළ නොකොට බැරෑරුම් මුහුණින් යුතුව ඔහු දෙස බලා සිටියෙමි. ඔහු පැවසූව කිසිසේත් මට විහිළුවක් වූයේ නැත.

බාලක්‍රිෂ්ණන් මහතා මහ හඬින් සිනාසෙන බොහෝ දේට සිනාසීමට මම අපොහොසත් බව මට ඒ වනවිට වැටහී තිබිණි. යම් ඉඩ ප්‍රස්ථාවක් ලද වහාම චෙන්නයි නුවර පොත් සාප්පුවකට ගොස් දමිළ විහිළු අඩංගු පොත් කිහිපයක් මිලදීගෙන දමිළ විහිළු පිළිබඳව අධ්‍යයනයක් කළයුතුයැයි මම ඉටා ගතිමි.

"මිස්ට බාලක්‍රිෂ්ණන් කීයටද යන්නෙ?" මම දිගු සුසුමක් හෙලා හිස දෙපසට සොලවමින් විචාලෙමි. 

"තව ටිකකින් මමත් යනව….. එක්කොත් ඔන්න ඔහෙ මමත් දැන්මම යනවා. කුසුම් මඟබලාගෙන ඇති මම එනකල්. ක්‍රිෂ් මොකද කියන්නෙ? අපේ ගෙදර යමුද රෑ කෑමට?"

"අනේ බෑ මිස්ට බාලක්‍රිෂ්ණන්. ඒත් ආරාධනාවට නම් බොහොමත්ම ස්තූතියි"

බාලක්‍රිෂ්ණන් මහතා මා දෙස බලා සිටියේ ඉතා දුක්මුසු බැල්මක් මුහුණට නඟා ගනිමිනි.

"අපේ දුරින් නෑයො වෙන කට්ටියක් මේ කිට්ටුව පාතක ඉන්නව. මට අද එහෙ යන්න වෙනව මිස්ට බාලක්‍රිෂ්ණන්" මම ඔහුගේ ආරාධනය ප්‍රතික්ෂේප කීරිමට හේතු කාරණා ඉදිරිපත් කළෙමි.

"හරි හරි එහෙනං ඉතින් මොනව කරන්නද?" තවමත් පහව නොගිය දුක්මුසු බැල්මෙන් යුතුව බාලක්‍රිෂ්ණන් මහතා පැවසීය.

"මේ මිස්ටර් බාලා..ඔහෙ මගෙ බොස් වෙන්න පුලුවන්. ඒත් ඔහෙට ඕන ඕන විදිහට මාව පාලනය කරන්න නම මම කොහෙත්ම ඉඩ දෙන්නෙ නෑ" එසේ සිතමින් සිටි බැංකුවේ මගේ පළමු රාජකාරි දිනය නිමකොට මම කහ පැහැයෙන් දිලෙනා පහනින් ආලෝකමත් වූ වීදියට බටුයෙමි.

"ස්වාමිනාදන්"………. අනන්‍යාගේ කුඩා ගෙවත්තක් මධ්‍යයේ පිහිටි නිවසේ ඉදිරි දොරටුව අසල බිත්තියෙහි ඔබ්බවා තිබූ නාම පුවරුවෙහි එසේ සඳහන් වූයේ ඇළවූ එකට බැඳුනු අකුරිනි.

ඊට පහළින්වූ විදුලි සීනුව මම නාද කලෙමි. ගෙතුලින් නොකඩවා ඇසෙන ග්‍රයින්ඩරයක් ක්‍රියාත්මක වන හඬ අතරින් කොහේදෝ ඉතා සෙමෙන් සීනුවක් නාදවන හඬ මට ඇසිණි. මිනිත්තු කිහිපයක් ගතවූ නමුදු කිසිවකු දොර විවර කලේ නැත. මම යළිදු සීනුව නාද කළෙමි. එවර මොහොතක් ගතවීමට පෙර දොර විවරවී අනන්‍යාගේ පියා දොර එළිපත්ත මත ප්‍රාදූර්භූතවිය.

"ඔව්?.........." ඔහු දෙබැම ඉහළට නංවාගත්වනම මදෙස එක එල්ලේ බලා සිටියේය. ඔහු මා එක්වරම හඳුනාගත් නමුදු මා අපහසුතාවයට පත්කීරිමට හඳුනානොගත්සේ කටයුතු කරන බව මට සැකයක් නොවීය. ඉදිරිපස සාක්කුවක් සහිත අත් කොට සුදු බැනියමක් සහ නිල් සහ සුදු කොටු වැටුණු ලුංගියක් හැඳ සිටි ඔහුගේ සුරතෙහි දෙකට නැවූ පුවත්පතක් ද විය.

"සර් මම ක්‍රිෂ්, අනන්‍යාගෙ යාලුවා..... "

මටද අද වනතෙක් සිතාගත නොහැකි යම් අද්භූත හේතුවක් කරණකොටගෙන කිසිවකු කෙරේ මසිතෙහි බියක් ජනිත වන්නේ නම් මම ඔහු සර් යනුවෙන් ඇමතීමට නිරායාසයෙන් පෙළඹෙන්නෙමි. මගේ සුරතෙහි විස්කෝතු පාර්සලයක් විය. කිසිවකුගේ හෝ නිවෙසට යන්නේ නම් අවම වශයෙන් එහිදී ඔබ පරිභෝජනය කරන්නට බලාපොරොත්තුවන කැලරි ප්‍රමාණයට සමාන කැලරි ප්‍රමාණයක් හෝ එම නිවසට ත්‍යාගයක් ලෙස ගෙනයායුතු බව මම කුඩා කල සිටම දැඩිලෙස විශ්වාස කළෙමි. ඒ මගේ පන්ජාබි උරුමයෙන් පැමිණි ගුණ ධර්මයක් වියයුතු අතර මම ඒ පිළිබඳව දැඩිලෙස ආඩම්බරද වීමි.

අනන්‍යාගේ පියා මේ අතර තවමත් මාදෙස දෑස් විදහාගත්වනම බලාසිටියි. "මම ක්‍රිෂ් සර්...අර අර..මේ අහ්මදාබද්වලදි අපි හම්බවුනේ." මට දෙවන වරටත් මා හඳුන්වාදීමට සිදුවිය.

"හ්ම්ම්ම්ම්…..හ්ම්ම්ම්ම්...එන්න ඇතුළට.." ඔහු දොරටුවෙන් මඳක් පසෙකටව මට නිවසට පිවිසීමට ඉඩ දුන්නේය.

මම නිවසට ඇතුළුව ඔහුට මා ගෙනා විස්කෝතු පාර්සලය දුනිමි. එය අතට ගත් වහාම ඔහු "සපත්තු සපත්තු" යනුවෙන් මහ හඬින් කෑගැසීය. "බොහොම ස්තූතියි" වැනි ප්‍රතිචාරයක් අපේක්ෂාකල මම ඉන් බොහෝසේ වික්ෂිප්ත වූයෙමි. 

"සපත්තු? මොන?........" මම අඩක් විවරවූ මුවින් යුතුව විචාලෙමි. මට එකවරම සිතුනේ අමුත්තකු නිවසට පළමුවරට පැමිණෙන විට සපත්තු යුවළක් රැගෙන එන චාරිත්‍රයක් චෙන්නයිහි බ්‍රාහ්මණ වංශික කුළවතුන් අතර පවතිනවා වියයුතුය යන්නයි. අනන්‍යා මෙවැන්නක් පිළිබඳව මට අවම වශයෙන් සඳහනක් හෝ නොකිරීම පිළිබඳව මසිතේ ඇය කෙරෙහි යම් අප්‍රසාදයක්ද හටගත්තේය.

මාදෙස යලිත් දැඩි අප්‍රසාදය හඟවන බැල්මක් හෙලූ අනන්‍යාගේ පියා නිවසින් පිටත බිත්තිය අසල වූ සපත්තු රාක්කය වෙත ඇඟිල්ලක් දිගු කලේය. වහා සපත්තු ඉවත්කල මම ඒවා පරිස්සමින් රාක්කයෙහි තැන්පත් කළෙමි. එතැනම සිටගෙන මේස් යුවලෙහි සිදුරු ඇත්දැයි ද පරීක්ෂා කළෙමි. සිදුරු කිසිවක් නොමැති වුවද පැය දොළහකට අධික කාලයක් පැළඳ සිටිනා මේස් යුවලෙන් නික්මෙන සුගන්ධය පිළිබඳ කෙසේවත් සෑහීමට පත්විය නොහැකිබව තීරණය කොට මේස්ද ඉවත්කොට සපත්තු යුවල තුල මනාලෙස සැඟවීමි.

"හා..හා..බලාගෙන ඔය රංගෝලිය පාගන්න එපා" මම නිවසට ඇතුළුව පියවර දෙකක් තැබීමටද පෙර අනන්‍යාගේ පියා යලිත් මහ හඬින් කෑගැසීය. 

දැඩිලෙස බියපත්වූ මම වහා පස්සට පැන්නෙමි. එහෙත් ඒ වනවිටද දොරකඩ රත්පැහැ වර්ණ ගැන්වූ හාල් පිටි භාවිතයෙන් ඇඳ තිබූ විචිත්‍ර රංගෝලි සිතුවම මත මම මගේ දකුණු පාදය තබා අවසානය.

"අනේ සමාවෙන්න සර් මම හිතල කරපු දෙයක් නෙවෙයි...සමාවෙන්න....සමාවෙන්න" වහා දෙදණ නවා එතැන හිඳගත් මම මවිසින් කල හානිය ප්‍රතිසංස්කරණය කිරීමට තැත් කළෙමි.

"මේ ඕක ආයෙ හදන්න බෑ අයිසෙ. තමුසෙ හදන්නෙ ඕක තවත් විනාස කරල දාන්න. ඔතනින් නැඟිටල මෙන්න මෙහෙ එනව. ඇවිල්ල ඉඳ ගන්නව" අනන්‍යාගේ පියා මා මෙතෙක් ඔහු හා ගතකල මේ ඉතා අල්පවූ කාල සීමාව තුල තෙවන වරටත් කෑගැසීය.

(ඉන්දියාව නේපාලය සහ බංග්ලා දේශය යන රටවල හින්දු භක්තිකයින් අතරබහුල වශයෙන් පවතින නිවසේ ආලින්දයේ හෝ සාලයෙහි වර්ණගන්වාගත් සහල්, සහල් පිටි හෝ වෙනත් ධාන්‍ය ආධාර කොටගෙන විචිත්‍ර රූ රටා ඇඳීමේ චාරිත්‍රය රංගෝලි නමින් හැඳින්වේ.දේව වන්දනාවක් ලෙස මෙන්ම ශුභ ඵල උදාකරගැන්මද මේ චාරිත්‍රයේ අරමුණුවේ.)

නිවෙසක ආලින්දයෙහි ගෙබිම මත ඇඳුනු
විචිත්‍ර රංගෝලි රටාවක්