510. ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය - 36 - සූටි කයියා එළියට පැනීම, කොස් පොළොස් හැත් ගැසීම සහ මගේ අත්තම්මා....

මගෙ අත්තම්මගෙ මූණ බොහෝදුරට මෙන්න
මේ වගෙ...Google images

මදැයි වෙච්චි දෙයක්. අපෙ විවාහ සංවත්සරේට ඔය පොඩ්ඩක් මොනවහරි ලියල ජාම් බේරගන්නං කියලයි මම හිතුවෙ. හෙහ්,හෙහ්....ඔන්න නොහිතූ විදිහට වැඩේ දිග්ගැස්සිල පොඩි ප්‍රොජෙක්ට් එකක් සයිස් එකට ආව. මේ ලියන්නෙ තුන්වෙනි පෝස්ට් එක. තව දෙක තුනක්වත් ලියන්ට වෙයිද මන්ද..හරි හරි අවුලක් නෑ..මක් කොරන්ටද? ලියන්ට උනොත් ලියනව. අපි එහෙමයි. 

ඔය ප්‍රොජෙක්ට් කියන ඉංගිරිසි වචනෙට කියන්නෙ ව්‍යාපෘතිය කියලනෙ. ඔය වචනෙ භාවිතයට ඇවිදිං වැඩි දවසක් නෑ මම දන්න විදිහට. ඔන්නම් වැඩිම උනොත් අවුරුදු තිහක් තිස්පහක් වගෙ ඇති. මම ඉතිං එහෙම කියන්නෙ මගෙ වයසත් එක්ක සසඳල. අවුරුදු තිහක් වගෙ වයස පුඟුලෙකුට නම් ඉතිං අවුරුදු තිහයි කියන්නෙ මහ දිග කාලයක්. 

නමසිය අසූ ගණංවල මහවැලි ප්‍රොජෙක්ට් එක හැඳින්වුනෙ මහවැලි ව්‍යාපෘතිය කියල නෙවෙයි මහවැලි ව්‍යාපාරය කියල. අපේ බොස් Resident Project Director ඇවිල්ල නේ.ව්‍ය.අ. ඒ කිව්වෙ නේවාසික ව්‍යාපාර අධ්‍යක්ෂ. 

හැබැයි ඊට කලින් මම සේවය කරපු අභයගිරි ප්‍රොජෙක්ට් එක නම් හැඳින්වුනෙ අභයගිරි ව්‍යාපෘතිය කියල. සමහරවිට අපේ අධ්‍යක්ෂවරු විදිහට හිටියෙ බොහෝවිට සිංහල මහාචාර්යවරු හින්ද වෙන්න ඇති. මහාචාර්ය විනී විතාරණ, මහාචාර්ය වික්‍රමගමගේ, මහාචාර්ය රත්න විජේතුංග, මහාචාර්ය පී.ඊ.ඊ. ප්‍රනාන්දු ඒ විද්වතුන් අතරින් කීප දෙනෙක්. වාස්තු විද්‍යාව සම්බන්ධ උපදේශක කටයුතු භාරව හිටියෙ සුරත් වික්‍රමසිංහ සමාගම.

හරි දැං එමු ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය කතා මාලාවට. පහුගිය බෘහස්පතින්ද කොටසක් ලිව්වට පස්සෙ දවස් දෙක තුනකින් ආයම ලියන්නම්ය කියල හිතුවට කොහෙද?....මේ දවස්වල ඇඟට හරිම අමාරුයි. රස්නෙ ඇවිල්ල හිටපු ගමං සෙන්ටි 44 /45 ටත් යනව.

ඊට අමතරව මේ පහුගිය ටිකේ ලංකාවෙ ඇතිවෙච්චි ගංවතුර කේස් එක හින්දත් හිත ටිකක් හෝන්දු මාන්දු වෙලා තිබ්බෙ. ඇයි අප්පේ ලක්ස ගාණක් අනාත වුනානෙ. අපෙ අප්පේ ඉතිං දහදුක විඳල ණය තුරුස් වෙලා හම්බ කරගත්තු සබ්බ සකල මනාවම ගංවතුරට ගහගෙන ගියාම මිනිස්සු මොන හිතකිං ඒ දුක් ගින්දර උහුලන්ටද නේද? හිතන කොටත් හිත අකම්පාල වෙලා යනව.

අපේ ශ්‍රංග කොලුව මීට කාලෙකට ඉස්සරවෙලා ගංවතුර ගැන ලියපු පෝස්ට් එකකට මම ලියපු කමෙන්ට් එකක් මේ. මේ දිනවල අදාලත්වය කරණ කොටගෙන නැවත පළකරන ලදී.

ඔය ගංවතුරට පාර යට උනාම නිකං අතපොරෝගෙන ඉන්ට එපල්ල බොල. කොල්ලො උනහම ව්‍යාවසායකත්වය ප්‍රදර්සනේ කොරන්ට ඕන. ඒ කියන්නෙ Entrepreneurship කොටිම්ම කිව්වොත් බිස්නස් මයින්ඩඩ් වෙන්ට ඕන. ගංවතුරෙ වලවල්වල වැටිල නැවතිල තියෙන වාහන තල්ලු කරල ගතමන්ට් එකක් හොයාගන්ට තිබ්බනෙ බොලාට ඔය කාලෙට. 

ඒ කාලෙ මනම්පිටිය පාර අනිවා දෙසැම්බර් මාසෙ යට වෙනව. ඒ වැස්සට කියන්නෙ හත්දා වැස්ස කියල . දවස් හතක් එක දිගට වහිනව. අපිත් ඒ කාලෙ යනව ගංවතුර ආතල් එක බලන්ට. 

මෙන්න බලනකොට අපෙ චෙක් රෝලෙ අබූබකර්ගෙ මල්ලිත් ඉන්නව කොල්ලො රෑනත් එක්ක වාහන තල්ලු කරන වැඩේට බැහැල. ඕකගෙ නම මුස්තාපා. අබූබකර් වෙනුවට සමහර දවස් වලට වැඩට ඇවිල්ල මම ඕකව අඳුනනව. 

"මුස්තා..උඹලටනම් ගංවතුරෙං වාසියි නේද බං?" 

එතන ඇළ කණ්ඩිය උඩ ට නැඟල ගල් තලාවෙ වාඩිවෙන ගමං මම ඇහුව. ඔය පාරෙ තමයි පාසිකුඩා එහෙම යන්නෙ. කොළඹ පැත්තෙ හොඳ ඇහැට කණට පේන කෙල්ලො ජීන්ස් එහෙම උඩටම නමාගෙන සෙරෙප්පු සපත්තු අතේ අරගෙන " බ්ලඩි ෂිට්..වට් ද හෙල් සිස්. බිස්.." .කියකිය මූණු රතු කරගෙන යනහැටි බලන්ට ලස්සනයි. ඒ හින්ද අපිත් නිතර දෙවේලෙ ඔතනම තමයි. 

" ඔව් මහත්තය දන්නෙ නැද්ද ඉතිං? මිනිස්සුන්ටත් උදව්වක් කරල කියක් හරි හොයාගන්නව අපිත් ඉතිං….." මුස්තා හිනාවෙලා කිව්ව.

ටිකකිං මම දැක්ක එතනම එහා පැත්තෙ පලු ගහට හේත්තු කරල තියනව අලවංගු දෙකකුයි උදැල්ලකුයි. 

"මුස්තා මොකටද බං මේ අලවංගුයි උදැල්ලකුයි?" මම ඇහුව. "වාහනේ ගොඩගන්ඩම බැරිවුනොත් රෝදෙට තියල අල්ලන්ටද?" 

"නෑ මහත්තය….. වාහන එන්නෙ නැතිවෙලාව බලල අපි ඔව්වයින් වලවල් නැති හරියෙ වලවල් කපනව" මුස්තා කිසි ගාණක් නැතුව කිව්ව. 

ඉතිං එහෙනං ආයම එමු වර්තමානයට....

ඔෆිස් එකේ එක දිගට පැය 10 1/2 ක් වැඩ කරල එළියට බැහැපු ගමං රස්නෙ කණ හරහා වදින්නෙ හරියට නමසිය හැත්තෑවෙ දශකයෙ (යස් ඔෆ් කෝස්... දෝස් ගුඩ් ඕල්ඩ් ස්වීට් සෙවන්ටීස්.....වට් එල්ස්?...හෙහ්...හෙහ්...හෙහ්...) කෑගල්ලෙ මිරන්ඩාස් බේකරියෙ පාන් පෝරණුව ඉස්සරහ පංකොළ මල්ලත් කිහිල්ලෙ ගහගෙන උණු උණු පාං රාත්තල් තුනක් ගන්ට නොඉවසිල්ලෙං බලා ඉන්න මගේ මූණට පෝරණුවෙ යකඩ දොර ඇරිය ගමං හාෂ් ගාල හොට් එයාර් බ්ලාස්ට් එක වදිනව වාගෙ.

ඉතිං ඔහොම ඇඟපත තලා දැම්මහේ අතානාත්තු උනහම අපෙ අත්තම්ම ඒ දවස්වල කියන්නෙ.."අනේ සුට්ටි පුතේ අද මගෙ ඇඟපොත රා මටුල්ලෙං ඇදල පෙරුව වගෙ රිදෙනව අප්පා…" කියල. 

ඔය රා මටුල්ල කියන්නෙ හරියටම මොකක්ද කියල උන්දැ මියෑදෙනකනුත් මට අහගන්ට බැරිවුනා නෙව. මම හිතන්නෙ ඔය රා බොන්ට කලිං පෙරනවනෙ. මී මැස්සො එහෙම අයිං කරන්ට. එහෙම පෙරන්ට ගන්න මොකක් හරි දෙයක් තමයි මටුල්ල කියන්නෙ.

අපෙ අත්තම්මගෙ තිබ්බ ඔය වගෙ අපූරු වචන මහ ගොඩක්. 

පොළොස් හෝ කොස් හෝ මැල්ලුමට උයන්ට සුට්ටං කෑලි වලට කපන හැටි දැකල තියද? ඔය වැඩේට අපේ ගෙවල්වල තිබ්බ විශේෂ කැත්තක්. ඒ කැත්තෙ කැපෙන පැත්ත නෙවෙයි අනික් පැත්තෙ කකුල් තුනක පොඩි ආධාරකයක් යකඩෙන්ම හදල පාස්සල තිබ්බ. ඒ ආධාරකය පොළවට තිබ්බම කැති තලේ කෙලිං හිටිනව උඩ බලාගෙන. අත්තම්ම කරන්නෙ කොළොම්බක රෙද්ද එහෙම හදාගෙන පට්ටල වෙලා වාඩිවෙලා අර කැත්තෙ මිට මැදක් හරියෙං පාගගන්නව දකුණු කකුලෙං. අය නෑ කැත්ත නෝ හෙල්ලුං පොල් මැල්ලුං...

ඊට පස්සෙ දෙකට හෝ හතරට කපපු කොසේ හෝ පොළස (කපන්නෙ දෙකටද හතරටද කියල තීරණය වෙන්නෙ කොසේ හෝ පොළසෙ සයිස් එක අනුව) අරගෙන පරිස්සමට අර කැති තලේ ගහනව එක එක පැත්තට හරව හරව. එතකොට වෙන්නෙ පොළොස් හෝ කොස් සුට්ටං කෑළි කැපි කැපි වට්ටියට වැටෙනව. ආ ඒක කියන්ට බැරි වුනානෙ. ඔය කැත්ත තියන්නෙ තරමක් විසාල පං හෝ පොල්කොළ වට්ටියක් උඩ.ඉතිං කැපෙන කොස් හෝ පොළොස් කෑලි කෙලිම්ම වැටෙන්නෙ ඒ වට්ටියට. 

මම පොඩි එකා කාලෙ හරිම ආසයි ඔය වැඩේ බලා ඉන්ට. ඉතිං අත්තම්ම දුම එහා පැත්තෙ ගහල තියෙන මහ විසාල පරාළ ඇණේ රඳවල තියෙන වට්ටියකුයි, දොර මුල්ලෙං කැත්තයි ගත්තු ගමං මමත් එනව මගෙ පුංචි කොළොම්බත් කරගහගෙන.

"හා..හා..සුට්ටි පුතේ කිට්ටුවට එහෙම එන්නෙ නෑ හොඳද? මේ කැති කොටේ උඩට එහෙම වැටුනොත් මොන දෙයියන්ට කියන්ටද ආය?"

අත්තම්ම එහෙම කිව්වෙ මොකද දන්නවද? පොඩි එකා කාලෙ මගෙ තිබ්බ පොඩි Accident prone ගතියක්. ඒ කියන්නෙ හදිසි අනතුරු සිදුවන සුළු….

"නෑ නෑ අත්තම්මෙ මම පරිස්සං වෙන්නංකො…" කොළොම්බ බිම තියල ඒක උඩ පට්ටල වෙලා ඉඳගන්න ගමං මම කියනව. 

"ඔන්න සූටි කයියත් එළියට පැනල හිහ්..හිහ්.." අත්තම්ම බඩත් හොල්ල හොල්ල හිනාවෙනව. 

මම ඇඳගෙන ඉන්න බාජු කොට කලිසමෙං කොයි වෙලෙත් මයෙ සූටි කයිය එළියට පයිනව. "සික් මේ අත්තම්මත් කියන එව්ව…" ලැජ්ජාවෙං රතු වූ මුහුණින් යුතුව මම කළිසම හදාගෙන සූටි කයිය හංග ගන්නව.

සූටි කයිය කිව්වම සෝක් කතාවක් මතක් වුනා..අර අර..අර තාපසයගෙ කතාව..මම හිතන්නෙ කට්ටිය දන්නව....

ඔහොම කොස් හෝ පොළොස් කපනවට අපෙ අත්තම්ම කියන්නෙ හැත් ගහනව කියල.

"දුව.... දැං පුතා එනවත් ඇති කෑමට... මම විගැහිං මේ පොළොස් කෑල්ල හැත් ගහල ගන්නංකො..දුව අනික් එව්ව බලන්ටකො…"

අත්තම්ම එහෙම කියන්නෙ අපෙ අම්මට. පුතා කියල කිව්වෙ අපෙ අප්පච්චිට. අත්තම්මගෙ පුදුම ආදරයක් ඒ වගේම ගෞරවයක් තිබුනෙ අපෙ අප්පච්චිට.

" මේ ගෙදරට එන ඕනම කෙනෙක් හිතන්නෙ මම අම්මගෙ ලේලි...අර ඉන්නෙ අම්ම ගෙ පුතා කියල.." අම්ම සමහරවෙලාවට අප්පච්චිව පෙන්නල එහෙම කියනව හිනා වෙවී.

කවදකහරි මගෙ නැන්දම්මගෙනුත් මට එහෙම ආදරයක් ගෞරවයක් ලබාගන්ට පුලුවන් වෙයිද කියල මම ටිකක් විතර ලොකු වෙලා ඔය වගෙ දේවල් ගැන දැනුම් තේරුම් වෙන කාලෙ හිතල ඇති අනන්ත. හැබැයි ඇස් වහක් කටවහක් නෑ මගෙ නැන්දම්මගෙනුත් ඒ වගේම සැළකුම් ගන්ට මට වාසනාව තිබ්බ.

ඉතිං ඔය අත්තම්ම කියන හැත් ගහන කතාව ගැන සෑහෙන දුරට කල්පනා කලාට මට ඒ කාලෙ ඒක මීටර් වුනේ නෑ. පස්සෙ කාලෙක තමයි මට හිතුනෙ අත්තම්ම මේ හැත් ගහනව කියන්නෙ "Hacking" කියන එකට නේද කියල. වර්තමානෙදි සපුරාම වෙනත් අර්ථයකින් භාවිතා කෙරුනත් හැකිං කියන වචනෙ මුල්ම තේරුම කපා කොටා දානව පෙති ගහනව වගෙ දෙයක්.

පරිගණක වලට අනවසරයෙන් ඇතුළු වීමට හැකිං කියන වචනෙ යොදාගත්තෙ මේ බොහොම පස්සෙ කාලෙක. ඇත්තම කිව්වොත් ඊයෙ පෙරෙයිද.

අපෙ අත්තම්ම ගැන ලිව්වැහැකි පෝස්ට් එකක් නෙවෙයි පෝස්ට් තිහ හතළිහක්. උන්දැ ඒ තරමට සුවිශේෂී ගැහැණියක්.

1897 අවුරුද්දෙ රඹුක්කන කංසල ගමුවෙ ඉපදිල වයසදහසයක් වගෙ වෙද්දිම තමන්ට වසර පහළවක වගෙ වැඩිමල් කලින් විවාහවී බිරිඳ මියගිය පුරුෂයකු හා දීගගොස් තම ජීවිතය කෙසේ හෝ සාර්ථක කරගත් දිරිය ගැහැණියක පිළිබඳව නොහොත් මගේ අත්තම්මා පිළිබඳව කථාව මම අනිවාර්යයෙන් දවසක ලියනව. 

මේ එතෙක් ඇය පිළිබඳව හැඳින්වීමක් වශයෙන් මම කලකට ඉස්සර ලියපු සටහනක්....

ගම්ලත් රාලලාගේ පුංචි මැණිකේ සහ ඌෂා චෞද්රී…..මේ ඔවුන්ගේ කතාවයි.