121. I Just Want To Say Thank You ....

 ජීවිතේ ගැන මට මතක ඇති කාලෙක ඉඳල තිබ්බෙ අමුතුම කල්පනාවල් එහෙම නැත්නම් අදහස්.....කිසිම බරක් පතලක් නැතුව කිසිම අරමුණක් නැතුව නිදැල්ලේ ජීවිතේ ගෙවන්න පුළුවන් උනොත් මගෙ ඉහටත් උඩින් කියලයි මම හිතුවෙ. මේ......නිකම් ඔහේ නිදැල්ලෙ පාවෙනව වගේ....

පොඩි කාලෙ අපි හැමෝගෙන්ම සිය දහස් වාරයක් ඇසෙන ප්රශ්නයක් තමයි පුතා නැත්නම් දුව, ඔයා ලොකු උනාම කවුරු වෙන්නද කැමති කියල......මම කිසි දවසක ඔය ප්රශ්නෙට උත්තරයක් දුන්නෙ නෑ කියල මට හොඳටම මතකයි. ඒ වෙන දෙයක් හින්ද නෙවෙයි...ඒ වගෙ බොරුවට හරි හිතාගන්න මම මෙහෙම වෙනවයි කියල, ඒ කාලෙ ඉඳලම මගෙ කිසිම අදහසක් තිබ්බෙ නෑ...

ටිකින් ටික වැඩි වියට පැමිණෙද්දි උනත් ජීවිතේ ගැන මගෙ නෑ කිසිම අරමුණක්...ඉස්කෝලෙ ගියා, විභාග වලට ලිව්ව..පාස් උනා. ඒ වගේම ෆේලුත් උනා...චිත්රපට බැලුව, නාට්ය බැලුව, පොත් කියෙව්ව...පෙම් සබඳකම් ඇති උනා...ඒ වගේම නැති උනා. රස්සාවක් කලා...ඒත් ඔය එහෙකදිවත් මගෙ තිබ්බෙ නෑ ජීවිතේ මේ වගෙ වෙන්න ඕන නැත්නම් හෙට , අනිද්ද, ලබන මාසෙ, ලබන අවුරුද්දෙ, මම මෙන්න මේ තත්වෙට එනව, මෙන්න මේ ඉලක්ක ජයගන්නව, කියල අරමුණක් එහෙම නැත්නම් අධිෂ්ඨානයක් වගේ එකක්.


අපෙ අම්මල තාත්තල බොහොම මධ්යම පාංතිකයො. අඩුවක් පාඩුවක් අපිට නොකෙරුවට, සල්ලි කාරයො නම් නෙවෙයි.ඉස්කෝලෙන් අස් වෙලා ඊටපස්සෙ කරපු කාර්මික විද්යාල පාඨමාලාව ඉවරවෙන්නත් ඉස්සර මට පූරුවෙ වාසනාවකට වගේ රැකියාවක් ලැබුණ.


මගෙ ජීවිතේ හැබැයි එකක් තියනව. කවදාවත් මගෙ ලොකු බලාපොරොත්තු තිබුනෙ නෑ වගේම තිබුණු බොහොම සුළු බලාපොරොත්තු කඩ උනෙත් නෑ කිසිම දවසක.


ඉතිං ඔය රස්සාව කරගෙන ඉන්දැද්දිත් මට ඒ හැටි ලොකු බලාපොරොත්තු තිබුනෙ නෑ...අමතර ඔය මොනවහරි කොන්ත්රාත් එකක් කරල සල්ලි කීයක් හරි හම්බ කරගන්න, කසාදයක් කර ගන්ට, කැලෙන් එළියට ගෙවල් කිට්ටුවට ට්රාන්ස්ෆර් එකක් ගන්න...පඩි හම්බුනාම රත්තරන් බඩු ගන්ට ....ඔව්වයෙ මොනම දේකවත් මට උවමනාවක් තිබුනෙ නෑ..ඔය මම කලින් කියපු කාරණා තමයි මා එක්ක එකට වැඩ කරපු මයෙ යාළුවන්ට තිබුණු බලාපොරොත්තු, අපේක්ෂා, ජීවිතේ අරමුණු...


හවහට අරක්කු පොඩ්ඩක් දාගෙන මිදුලෙ පුටුවක් තියාගෙන හඳ තියෙන දාක නම් ඒ දිහා බලාගෙන ඉන්ට, හඳ නැතිදාකනම් කණාමැදිරි අපෙ ක්වාටස් එක වටේ තිබ්බ වීර ගස් වල අතු අස්සෙ කැරකි කැරකි නටනව බලන්ට, ඒ මොකවත්ම නැත්නම් හිත ගත යාන්තමට මත් වෙලා පුළුන් රොදක් වගෙ පාවෙන්ට තනන අතරෙ සුනේත්රගෙ පොතක් කියවන්ට...සයිමන් එක්ක මහ කැලේ විලක් අසබඩ භාවනා කරන තාපසයෙක් හම්බ වෙන්ට යන්ට....එහෙමත් නැත්නම් ජයසේන ජයකොඩි එක්ක රාහුල හාමුදුරුවො තුවක්කුවකුත් අරන් වෙඩි තියන්ට එන මනුස්සය ඉස්සරහ කිසි බයක් සැකක් නැතුව භාවනානුයෝගීව ඉන්නව බලන්ට යන්ට තිබ්බ නම් මට ඒ ඉහටත් උඩිං.


ඒ වගේම ඔය හිතට එන හිත ඇතුලෙ පැහැවන අදහස් අකුරු වලට හරවන්ට...කඩදහියකට පේළි පේලි අමුණන්ට ..අන්තිමට මාතෘකාවකුත් දාල යටින් පොඩි අත්සනකුත් ගහල දිනෙත් දාල මයෙ ලඟ තිබ්බ පයිල් එකේ දාල තියන්ට...හිතුනාම ඇදල අරගෙන කොණක ඉඳල කියවන්ට..... ඔය තමයි මගේ ලෝකෙ.....ඔයිට එහා දෙයක් මට ඕන උනේ නෑ...


අහ්..පොඩ්ඩෙන්නං අමතක වෙනව...අමරදේව මාස්ටර්ගෙ, සුනිල්ගෙ, එඩ්වඩ්ගෙ, වික්ටර්ගෙ, මර්වින්ගෙ, සනත්ගෙ සිංදුවක් දෙකක් හෙමිහිට මුමුණන්ට...


පඩි දීල ඊලඟ සති අන්තය... යාළුවො ඔක්කොම හෙට ගම් රටවල් බලායන්ට ලෑස්තිවෙනව.


'' මම දවස් තුනක් නිවාඩු දැම්ම...මචං මම අර කිව්වෙ අපෙ අම්මල මනමාලියක් හොයල...කුරුණෑගල හොස්පිටල් එකේ නර්ස් කෙනෙක්....ලස්සනයි කෙල්ලත්..වැඩේ සෙට් උනොත් මේ අවුරුද්දෙම බඳිනව...''


මූණෙ හිනාකටක් පුරෝගෙන එහෙම කියපු එකා මටත් වඩා අවුරුදු හතරක්ද කොහෙද බාලයි...


'' මම සඳුද යන්ට ඕන බෑන්ක් එකට...ඉඩං කෑල්ලක් තියෙනව අපෙ ගෙවල් ළඟම..පාර අයිනෙම..ෂෝක් තැන. හරි හතරැස්...තැනිතලාව...ලෝන් එක පාස් උනගමං ඒක අරංදාන්න ඕන...''


ඒ තව එකෙක්.ඌටනං මගෙ වයස...


'' හරි, හරි, බං මනමාලියො බලන්ට යන්නෙ... ලෝන් ගන්ට යන්නෙ... ගෙදර ගිහිල්ල නෙව. දැං මේක බීහල්ල....තව බෝතලේකුත් තියනව..''


'' ඇති බං හෙට උදේට යන්ටත් එපාය...''


මම තව එකක් වක්කරගෙන ගහල දැම්ම...


'' අඩේ මචං, උඹ මොනවද බං කරන්න හිතාගෙන ඉන්නෙ?...බලපං කෙල්ලෙක් හොයාගන්න, කසාදයක් කරගන්න උනන්දුවකුත් නෑ. සල්ලි ටිකක් ඉතුරුකරගන්න., එහෙම කල්පනාවකුත් නෑ....අනේ මම දන්නෙ නෑ උඹ මොන නැකතකින් උපං එකෙක්ද කියල....''


ඒ අර මනමාලියෙක් බලන්ට යන්ට හදන එකා...මම ඌ දිහා බලල හීනියට හිනාවෙලා වඩේ කෑල්ලක් අතට ගත්ත.


'' හිනාවෙන්ට එපා බං, ඔහොම පිස්සු කෙලල බැන්ද දවසක උඹට තේරෙයි...ඔහොම එළොවටත් නැති මෙළොවටත් නැති කිසිම දේකට උනන්දුවක් නැතිව ඉන්න කොට ගෑණු කැමති නෑ බං ''


ඌ එක්ක කතාවට යන එකේ තේරුමක් නෑ...මොනව උනත් එවුං ඔය කියන්නෙ මයෙම හොඳටනෙ. අඩු ගාණෙ එහෙම හිතාගෙනවත්නෙ ඔය කියන්නෙ. ඔය කියන දෙයක් හිනාවෙල අහගෙන හිටියම ඉවරයි...


පහුවෙනිද මම ඇහැරිනකොට නමයත් පහුවෙල.....චමරියෙ මම විතරයි...අනික් ඔක්කොම උදේම ගමේ ගිහිල්ල.ඇලට ගිහිල්ල නාකියාගෙන උදේට කැකුළු බත් ඩිංගක් කෑව පොල් සම්බෝලෙකුත් එක්ක.වැඩි වැඩකුත් නැති නිසා එහෙම්මම ඇඳේ දිගාවෙල පොඩ්ඩක් හිටිය. ඒත් මතක් වෙන්නෙම ඊයෙ අරුං කියාපු කතා....ඇත්තටම එහෙම වෙයිද?....


ජීවිතේ විවාහය කියන්නෙ බොහොම වැදගත් සන්ධිස්ථානයක්....විවාහය කියන්නෙ ඇත්තටම සූදුවක් කියල කොහෙද පොතක කියවපු කතාවකුත් මගෙ හිතට ආව...ඒ කියන්නෙ තමන්ට ගැලපෙන සහකරු හෝ සහකාරිය ලැබුණොත් හරි. එහෙම නොවුනොත් වෙන්නෙ ජීවිතේ විඳින්න නෙවෙයි විඳවන්න...


ක්ෂණික ඡේදනය - ඉදිරි දර්ශනයකට,


කාලය - වසර විසි තුනක් අනාගතයට,


ඇය නාන කාමරයෙහි කිස නිමවා පැමිණෙන තෙක් මම සයනයෙහි දිගාවී සිටිමි. දිගහැරගත් පොතක් අතෙහි වුවද මම ඒ නොකියවමි.වසර විසිතුනක අතීතයෙහි සැරිසරන්නෙමි.


'' මොනවද කල්පනා කරන්නෙ? ''


ඇගේ හඬින් මම පියවි ලොවට පිවිසුනෙමි.


'' මොකවත් නෑ අනේ.....''


'' නැතිවෙන්න නම් බෑ....මූණෙන් කියන්න පුළුවන් මොකක් හරි බරපතල දෙයක් ගැන කල්පනා කර කර හිටියෙ කියල...''


'' ඔව් ඇත්ත...විවාහය කියන්නෙ සූදුවක් කියල ඔයා අහල තියනවද? ''


'' ඔව්, ඒ විතරක් නෙවෙයි විවාහය කියන්නෙ ජීවිතය පරදුවට තියල කරන සූදුවක් කියලයි මම අහල තියෙන්නෙ...''


ඇය මහ හඬින් සිනාසුණාය.


'' ඇයි ඔයා හිනාවෙන්නෙ? ''


'' හිනා වෙන්නෙද ? හිනා වෙන්නෙ මම ඒ සූදුවෙන් දිනපු නිසා... ''


'' මමත් .....හෙහ්, හෙහ්, ''


අපමණ සෙනෙහසකින් ඇය වැළඳ ගනිමින් මම පැවසුවෙමි.


***********************************

අප විවාහ දිවියට අදට සතළොස් වසකි. මේ ඒ වෙනුවෙන් ඇයට පිදෙන මගේ උපහාරයයි.

Thanks my dear, for putting up with me for such a long time, thanks for accepting me for what I am... I know it was not easy for you...but I also know that you enjoyed it too...and what's more be assured that you are the best that happened to me in my entire life...thank you once again...