120. එක්තරා දඩයක්කාරයකුගේ කතාව...........The Saga of A Hunter.....14

දෙනෙත් විවර කල දඩයක්කාරයා මොහොතක් යලිත් තදින් දෙනෙත් පියාගත්වනම ගතකලේ, අවට පරිසරය වසා ගනිමින් හාත්පසින්ම පොළව කරා පතිතවන අඳුරට නෙත් හුරුවනු පිණිසය.


ඔහු මසැසට ගෝචර නොවූ නමුදු ඔහු වසාගෙන හාත්පස පැතිරි රූස්ස වනස්පතිය අතු පතර සැඟව හුන් බකමුහුණකු අවදිව හාත්පස තම විසල් අක්ෂි යුගලය භ්රමණය කරවමින් තම නිශා සංචාරය සඳහා සූදානම් වන අයුරු දඩයක්කාරයාගේ මනැසේ සිතුවම් විය. සිතුවිල්ලක් යයි ඉතා නාම මාත්රිකව වුව හැඳින්විය හැකි යමෙක් බකමුහුණාගේ සිත තුල පහළ වන්නේ නම්, එසේම යම් පරිශ්රමයක් දැරුවහොත් ඒ වටහාගැන්මටද තමන් සමත් බව දඩයක්කාරයා දැන සිටියද ඔහු සාතිශය නිශ්ඵල එවන් කාර්රකයක් උදෙසා කිසිදු උත්සාහයක් නොදැරුවේය.


මනුෂ්යයින්ගේ මතු නොව තිරශ්චීන සත්වයින්ගේ පවා සිතුවිලි හඳුනා ගැන්මට ඔහු උගත්තේ ඔහුගේ දයාබර පියාණන්ගෙනි.දඩයක්කාරයාගේ මෑණියන් මියගිය දින පිළිබඳ මවිසින් විස්තර කලා ඔබගේ මතකයට මේ අවස්ථාවේ කැඳවීමට මට අවසර, මා දයාබර සොයුරනි, සොයුරියනි.


මෑණියන්ගේ දේහය ඔසවාගෙන පියා සහ පුත්රයා පිවිසි ශ්වේත වර්ණ ගල් කුළු වටයකින් මායිම්වූ වෘත්තාකාර සමතල භූමි භාගය ද එලෙසම ඔබගේ මතකයට යළිදු කැඳවමි.එහිදී සිත එකඟ කොට දැහැනක් වැන්නකට සමවන් මහ දඩයක්කාරයා පුත්රයයා ද කැටුව මියගිය බිරිඳ/භාර්යාවගේ ආත්ම භාවය සියළු ආත්මයන්ගේ සදාකාලික අවසාන ඉසිඹුපොල වූ ආලෝකයෙන් නිරතුරු සපිරි ගූඪ වූ ස්ථානයකට හැරලීමට ඇය හා සමඟ ගිය විශ්මයජනක ගමන ද ඔබට මතකයේ රැඳී ඇතැයි එලෙසම උපකල්පනය කරමි.


ඇය හැරලවූයේ කුමන ස්ථානයකටද යන්න මතු නොව තමා එහි ළඟාවූයේ කෙලෙසකද යන්න පවා මහ දඩයක්කාරයා නොදත්තේය.පරපුරේ ආදි මුතුන් මිත්තන්ගෙන් අනුයාතව එනම් පියාගෙන් පුතාට ආදී වශයෙන් මේ සිරිත රැකගෙන පැමිණියා විනා එහි කිසිදු අරුතක් මහ දඩයක්කාරයා මතු නොව ඔහුගේ පියා හෝ පියාගේ පියා ද නොදත්තේය.යම් දුරාතීතයේ දිනෙක මේ පිළිබඳව දනුම ඔවුන් සතුවූයේ නමුදු කාලයාගේ ඇවෑමෙන් ඒ දැනුම් ඔවුන් කෙරෙන් ගිලිහී ගොසිනි.


එහෙත් පූර්වජයින් පිළිබඳ ඔබ දන්නා හෙයින් ප්රිය සොයුර, සොයුරිය, එදින දඩයක්කාරයාගේ අපූර්ව චාරිකාව පිළිබඳව මෙසේ පවසන්නෙමි. යමෙකු මියගිය පසු මනෝ කාය ගමන් කරනා ඒ අපූර්ව ස්ථානය කාලය සහ අවකාශ වියමනෙහි එක් නැම්මක පිහිටියා විය නොහැකිද?...අහෝ සමාවුව මැන..පූර්වජයින් පිළිබඳ නැවත නොලියන බවට වූ ස්වසපථය මවිසින්ම උල්ලංඝනය වූයේ නොවේද?....:( :(


පෙරළා වෘත්තාකාර අපූර්ව භූමි භාගයට පැමිණි පියා සහ පුත්රියා යළිදු වරක් හිස නමා බිරිඳගේ/මෑණියන්ගේ දේහය තැන්පත්කල මිනීවලට ආචාර කල ඉක්බිති මහ වන මධ්යියේ රාත්රි යේ ඔවුන් පියනැඟි මඟ ඔස්සේ ආපසු ගෙපැලට පැමිණියෝය.


මධ්යාහ්නය පමණ වන විට ගෙපැලට පැමිණි ඔවුහු බලවත් කුසගින්නකින් පෙලුනේ වුවද සිතට මෙන්ම ගතටද දැනෙන්නාවූ දැඩි වෙහෙස නිසාම දොර පැලැල්ල අඩවල් හෝ නොකොටම නින්දට වැටුනහ.


සවස රත්පැහැ හිරු කඳුවැටියට මුවා වෙද්දී අවදිවූ දඩයක්කාරයා දෑස් හැර බලා පියා නිදිගත් ස්ථානයෙහි නොමැති බව දුටුවේ, සෙමෙන් මිදුලට බටුයේ දෑස් පිසදමමිනි.


මිදුල මධ්යයේවූ හාත්පස වසා පැතිර ගිය කොහොඹ වෘක්ෂය පාමුළ හිඳ සිටි පියාණන් රුව දසතින් ගලා හැලෙනා අඳුර මධ්යතයේ වුවද හඳුනා ගැන්මට ඔහුට කිසිදු අපහසුවක් නොවිනි.


එදින ඒ සන්ධ්යාවෙහිදී ගෙපැල ඉදිරිපස කොහොඹ ගස සෙවණෙහි හිඳ මහ දඩයක්කාරයා සිය එකම පුත්රඒයාහට සිය ප්රෞඉඪ වූ පරපුරෙහි අතීත කථාව පැවසීය.යටත් පිරිසෙයින් එම විශ්මිත පුරාවෘත්තයෙහි ඔහුට වැටහුණු පමණ නොවළහා පැවසීය. දඩයක්කාරයා ද තම පියාගේ මුවින් ගිළිහෙන වදන් මාලාවට සවන් දුන්නේ මොහොතින් මොහොත විශ්මයෙන් විශ්මයට පත්වන තම සිත පාලනය කරගැනීමෙහිලා බලවත් උත්සාහයක යෙදෙමිනි.


පරපුරේ පුරා වෘත්තය පූර්ණ වශයෙන් පැවසීමෙහිලා හෝරා දෙකකට ආසන්න කාළයක් ගත වූයේ මහ දඩයක්කාරයා ඒ පැවසූයේ අනවතරව නොවන බැවිනි.එක දිගටම කථාව පවසන ඔහු එක් වනම නිහඬව සිව් දෙසින් ගුලි ගැසෙන අඳුර දෙස මඳක් බලා හිඳ නැවත සෙමෙන් දෑස් පියා ගනියි. ඔහු දෑස් විවර කරන තෙක් නොඉවසිල්ලේ බලා සිටිනා දඩයක්කාරයා ද අවසන පියාණන් පවසන මේ අපූර්ව වෘත්තාන්තයෙහි අතරමං වෙයි.නැවත නැවැත්වූ ස්ථානයෙහි පටන් මහ දඩයක්කාරයා වෘත්තාන්තය අරඹනුයේ බොහෝවිට දෑස් විවෘත නොකොටමය. වෘතාන්තයෙහි අවසාන භාගයට දඩයක්කාරයා සවන් දුන්නේ ඔහු ද දෙනෙත් පියාගත් වනමය.


ක්රමයෙන් ඝන වූ අඳුර දුරු කිරීමට සඳ පහන ද තවමත් පායා නොමැති බැවින් අහස පුරා දිළිසෙනා තාරකාවෝ ඒ උදෙසා දුබල උත්සාහයක් දැරුවෝය. කොහොඹ ගස සෙවණට ඒ දුබල තරු එළිය පවා පතිත නොවුනු කල ආලෝකයක් වූයේ ඒ මේ අත පියා සලන දුබල කණමැදිරි එළිය පමණකි.


'' ඔන්න ඕක තමයි පුතා කතාව, ඒ අපේ ආදිතම මුතුන් මිත්ත රාවණ රජ්ජුරුවන්ගෙ පරපුරෙන් කෙලින්ම පැවතගෙන එන අය තමයි අපි.සුද්දන්ට විරුද්දව මොණරවිල නිළමෙ තුමාගෙ කැරැල්ලට එකතු උන නිසා සුද්දො අපෙ ගම් බිම් ඔක්කොම ගිණි තිබ්බ.අන්තිමට පණ රැකගන්ට අපිට මේ වෙල්ලස්සෙ මහ කැළේට එන්ට සිද්ද උනා. ඒ ඇවිල්ලත් ගත කරන්ට සිද්ද උනේ අහිකුන්ටිකයො වගෙ නන්නත්තාර ජීවිතයක්. "


දෑස් අඩවන් කොටගත් වනම හිඳ මහ දඩයක්කාරයා එවදන් පැවසුයේ රහසක් පවසන අයුරින් හඬ බාලකොට එමෙන්ම වදනින් වදන ප්ර්වේශමෙන් උසුරුවමිනි.


තවත් දිගු නිහැඬියාවකට පසු, කොහොඹ ගසේ අතුපතර හිඳ වවුලන් නඟන තියුණු හඬින් පමණක් නිහඬත්වය බිඳීගිය කාල සීමාවකට පසු දඩයක්කාරයා පළමු වරට කථා කලේය.


'' අප්පච්චි....... ''

ඒ ආමන්ත්රණයෙන් පසු එක් වරම මුව ගොළුවීගිය පරිදි ඔහු නිහඬ විය. දඩයක්කාරයා සිය පියාණන් හට අප්පච්චි යයි මෙසේ ඇමතූයේ ජීවිතයේ පළමු වරටය. ඒ මතුද නොව ඔහු මේ පියාණන් අමතා වචනයක් පැවසූයේද මතක ඇති කලකට පසුය.'' අප්පච්චි...'' ..... ඒ වදනෙහි රැඳි නිසැක වැදගත් කම මෙන්ම ඔහු ඒ වදන පැවසූ හෘදයාංගම විලාශය ද මහ දඩයක්කාරයාගේ දෑස තෙත් කලේය.


කඳුළු පිරී බොඳවුනු දෑස තදින් පියාගත්වනම සිටි මහ දඩයක්කාරයා ඉනික්බිති සුරත දිගු කොට පුත්රයාගේ හිස සෙමෙන් පිරිමැදීය.තම හිස මතවූ පියාගේ සුරත තම සුරතින් දැඩිව ග්රහණය කොටගත් දඩයක්කාරයා ද කෙමෙන් තෙත්වන දෑස තදින් පියාගත්තේය.


'' පුතා.... මොකක් හරි අහන්න ද ලෑස්ති උනේ? ''


අසල වන බූටෑවේ කිසියම් සතකු නැඟූ හඬින් දැහැන් බිඳුනු මහ දඩයක්කාරයා එසේ ඇසූයේ කොහොඹ ගසට පිටදී වාරු වෙමිනි.


'' මම අහන්න හැදුවෙ අප්පච්චි කණගාටු වෙනවද කියල මේ වෙච්ච දේවල් ගැන ''


''පුතා අහන්නෙ අම්ම නැති වෙච්ච එක ගැනනම් ඔව් ඇත්තටම කණගාටුයි, ඒත් මම දන්නව මේ දේ මෙහෙම සිද්ධ වෙනව කියල.මට දැනුන මෙහෙම දෙයක් වෙනව බොහොම ලඟකදි කියල. ඒත් හරියටම කවදද කියන එක මම දැනගෙන හිටියෙ නෑ. අදම මම පුතාට මේ ඔක්කොම කියල මගේ හැකියාවන්..... මගේ ශාස්ත්රය කියල දෙන්න තීරණය කලේ මගේ අවසානය කවදද කියල මටම හිතාගන්න බැරි නිසයි.එක කාලෙක අපේ පරපුරට ඒ ශක්තිය තිබුන. අතීතය ඒ වගේම අනාගතයට යන්න පුළුවන් තරම් ශක්තියක් තිබුන. ඒත් ඒ ඔක්කොම අපෙන් දුරස් වෙලා ගියා.''


'' මම කිව්වෙ සුද්දට විරුද්ධව කැරලි ගහල අපිට මේ මහ කැලේට එන්ට සිද්ධ උනාය කියල. කැලේ එකතැනක පදිංචිවෙල ගොයිතැන් බතක් කරගෙන ඉන්ට අපිට අයිරුවක් තිබ්බෙ නෑ, කොයි වෙලේ සුද්දො කඩාපනියිද කියල දන්නෙ නැති නිසා. ඒ නිසා පණ රැක ගන්ට තිබ්බ එකම විදිහ තමයි සතෙක් මරාගන්න එක. ඒත් ප්රාකණ ඝාතය කියන එක අපෙ සාස්තරේ එක්ක කොහොමවත්ම යන්නෙ නෑ.ඒ නිසා උනේ ටිකෙන් ටික අපේ සාස්තරේ බලය නැතිවෙලා ගිය එක. ''


'' අනික් කාරණේ අපිට තිබුණු තවත් හැකියාවක් තමයි අනුන්ගෙ හිත් කියවීමේ ශක්තිය. ඒ වගේම සත්තු හිතන්නෙ මොනවද සත්තුන්ගෙ හැඟීම් මොනවද කියලත් අපිට දැනෙනව. ඉතින් ලොකුම අපහසුතාවය උනේ එහෙම සතුන්ගෙ හැඟීම් අපිට දැනෙද්දි සත්තු මරණ එක. ඒත් වෙන කරන්න දෙයක් තිබුනෙ නෑ. පණ රැකගන්න නම් ඒ අප්රමසන්න දේ කරන්නම උනා. ''


'' හැම සතෙකුටම පොදු දෙයක් පරාණ බය කියන්නෙ. ඒ නිසා සතෙක් මරන්ට කලින් ඒ සතාගෙ හිත එක්ක ඒකාත්මික වෙලා තමයි අපි ඒ වැඩේ කරන්නෙ. ඒ කියන්නෙ කොටින්ම ඒ සතා මරණ වෙලාවෙ ඒ වේදනාව අපිටත් දැනෙනව. ඒ වේදනාවෙන් කොටසක් අපිත් ගන්නව. ''


මතු සම්බන්ධයි........