153. සද්දන්ත ප්රේමයක අවසානය එසේ සනිටුහන් විය........

දඩයක්කාරයො කියන්නෙ කැලෑවල ඉන්න කට්ටියක්නෙ. එහෙ කොහෙන්ද බූල් බූල් තුවා?...ඔව් අනේ අර රෝස මල් එහෙම තියෙන බූල් බූල් තුවා....අර මම අපෙ අම්මණ්ඩිගෙ කඳුලු පිහින්නෙ....අන්න හරි අර බින්දි මැඩමුත් මේ ළඟදි ගත්තෙ සල්ලි සල්ලි කියල බලන්නෙ නැතුව .....අන්න එව්ව තමයි.........ඉතිං අර සොඳුරු යුවතිය කඳුලු ගහනකොට දඩයක්කාරයට කරන්ට තිබ්බෙ එකම වැඩයි...අමුඩෙ ගලෝල සොඳුරු යුවතියගෙ කඳුලු පිහින එක විතරයි... 

'' සොඳුර තොප වෙනුවෙන් මසිත් පිරි සෙනෙහස මෙතෙකැයි කිව නොහැක. ඔබ නෙතින් ගලායන මේ කඳුලු දහරා පිසහරිනු වස් මා සතු එකම අමුඩ රාජයා එකෙණෙහිම ගලවා ලීමට පවා මම මොහොතකදු පමා නොවන්නෙමි. '' 

ෂෙහ්, අකලංක ප්‍රේමය එක වැකියකට කැටිකල මේ වගෙ අවස්ථාවක් ගැන අහලවත් තියෙනවද ඔය ගොල්ල? 

අම්මප මයෙ ඇහැටත් ආව කඳුලු......බූල් තුවාය ගෙදර නෙව....බෙඩ් සීට් එකෙන් වත් දැනට පිහල දාමු.... 

ඔන්න බලන්ට පොඩිත්තක් කල්පනා කරල එහෙම කරන එක පිරිමියෙක්ට ඉස්තිරියාවක් වෙනුවෙන් කරන්ට පුලුවන් ඉහලම කැපකිරීමක් නෙවෙයිද කියල...සික් ඇඳං ඉන්න අමුඩෙ ගලෝල කෙල්ලෙක්ගෙ කඳුලු පිහිනවයි කියන එක මගේ කල්පනාවෙ හැටියට සෙනෙහස ප්‍රකාශ කරන්ට පුලුවන් අන්තිම උත්කෘෂ්ඨ, පරම රමණීය, අති සංවේදී, අනභිභවනීය ක්‍රමයක්...ඒකෙ ආයෙ නෑ හෝදන්ට දෙයක් එහෙම..ඒත් ඔන්න බලන්ට පිංවතුනි මේ බබලතුංගෙ තියෙන මොරෝම ගතිය කියන්නෙ අර බින්දි එකටත් දැම්ම් නෙව කෝචොක් එකක් " එකෙණෙහිම ඈ සිහි විසඥ වූවාය '' කියල.. 

අලි මදිවට හරක්, හරක් මදිවට කිණිතුල්ලො කීවැහෙ ඒකටම එකතු උනා අර ජනනි කියන මානවිකාව.....'' මමත් ඕකමයි කියන්ට හිටියෙ " එවුන්දැ කියාපි...ඊටත් පස්සෙ දවසක යුවතියට තාම සිහිය ආවෙ නෑ කියලත් ජනූගෙ හිත සෝකෙං බරවෙල තිබ්බ...ඒ ටීකාවට උත්තර බැන්දෙ මම මෙහෙම " අඩේ බං කෙල්ලො සිහි නැතිවෙනව එහෙම නැත්තං වියාවහාර බාසාවෙං කියනව නං පේන්ට් වෙනව කියන්නෙත් මාරම ආතල් කේස් එකක්...ඉඳහංකො මට මතක වෙච්චි පරන සීන් එකක් වෙලාවක කියඤ්ඤං '' 

මේ දඩයක්කාරයගෙ කතාවෙ මාස තුනකට විතර ඉස්සර බින්දි නෝන මහත්තැං දාපු කමෙන්ට් එහෙකට මම ලියාපු පිළිතුර...එතනදි මම කිව්ව කලංතෙ දානවයි කිව්වම මට සෝක් කතාවක් මතක් උනාය , වෙලාවක කියඤ්ඤම්ය කියාල..ඔන්න දැං තමයි ඒ වෙලාව හම්බ උනේ....ඉතිං සකියනි...මෙන්න ඒ කතාව.... 

මේ කියන්ට යන සිද්ධියත් උනේ මම අර කලින් කියාපු උතුරු මැද පලාතෙ නැගෙනහිර මායිමේ ව්‍යාපෘතියක වැඩ කරන කාලෙ.... 

දිඹුලාගල ආරණ්‍යය තියෙන්නෙ ඔය අපි හිටපු හරියෙ ඉඳල කිලෝ මීටර් විස්සක විතර මානෙ. පෝය නිවාඩුව මාසෙ අන්තිමට වගෙ වැටුනොත් නම් පඩිත් සාක්කුවෙ දාගෙන කවුරුත් වාගෙ ගෙවල් බලා යන්ව..එහෙම නැතුව මාසෙ මැද්දෑවකට එහෙම පුරා හඳ මුදුං උනොත් අපි ඔය ජීප් දෙක තුනක පැටවිල දිඹුලාගල යන එක ඒ දවස්වල සිරිතක් වෙලා තිබුනෙ.... 

ඔය පෝයක් මාසෙ මැද වැටිච්චි දවසක තමයි මේ සීන් එක උනේ...අපි කට්ටියක් එදා දවල්ට කාපු ගමංම වගෙ ඒ කිව්වෙ දෙකට විතර පිටත් උනා දිඹුලාගල යන්ට...ඔය පැත්තට පායන්නෙ ආයෙ නෑ දෙහි පඳුරු හිටං කරකුට්ටං වෙලා යන්ට ගිරීස්මෙ ඇල්ලුහම..දවල්ට සතා සීපාව උනත් ගහක් කොලක් හෙවනෙ ඉන්නව මිසක එලිපෙහෙලියට එන්නෙ නෑ...ඒත් අපි හිටියෙ අර බොහොම නරක වයසෙ...හිතිච්චි දේ කරන අපිට බැරි දෙයක් නෑ කියල ආත්මාභිමානය ඉහිං කනිං පිරිච්ච නව යොවුන් වයසෙ...අපි පස් හයදෙනෙක් ඔය කලින්ම ගියේ දිඹුලාගල ගුහාවට යන්ට. 

දිඹුලාගල නායක හාමුදුරුවො...අර කොටි වෙඩි තියල මැරුවෙ....ඒ හාමුදුරුවො මුල්ම කාලෙ දිඹුලාගලට ඇවිල්ල පදිංචි උනයි කියන්නෙ ඔය ගල් ගුහාවක...දිඹුලාගල පන්සලට යන පාරෙන් හැරිල කැලේ මැදිං කන්දක් උඩට යන්ට තියනව කිලෝ මීටර් තුන හතරක්....හරි හමං පාරක් කියල එකක් නෑ......ගලින් ගලට පැන පැන යන්ට තියෙන්නෙ බොහෝ විට. 

ඔය ගමන යන්ට ඕන කියල අපි පෙරුම් පිරුවෙ බොහොම කාලෙක ඉඳල...ඇති වැඩකට නෙවෙයි...නිකං මේ කොළු කමට...අපි මෙහෙම ගමනකුත් ගියයි කියල පොඩි පුරාජේරුවක් එහෙම කියන්ටත් පුලුවන් නෙව පස්සෙ කාලෙක...ඔන්න කොටින්ම මම අද මේ කතාව කියන්නෙත් එහෙම ගියායින් නෙව...හෙහ්, හෙහ්, 

ඔය දවස්වල අපේ ඔෆිස් එකට ඇවිල්ල හිටිය අලුත් පත්වීමක් අරගෙන තමාලි කියල ටයිපිස්ට් ළමයෙක්. හරිම අහිංසක අපූරු ගෑණු දරුව..ටිකක් විතර පුෂ්ටිමත් පැත්තට බරයි හැබැයි...ම්ම්ම්ම් ඔය සිමෙන්ති කොට්ට දෙහෙකට වැඩි උනත් අඩු එහෙම නෑ... 

අපෙ සාද නිවාසයෙ ( Chummery කියන ඉංගිරිසි වචනෙ සිංහලට පෙරලල තිබ්බෙ සාද නිවාසය කියලයි ඒ දවස්වල. කොයි ලෝකෙං හොයාගත්තු එකක්ද නං දෙයියො තමයි දන්නෙ ...) මයෙ අල්ලපු කාමරේ රූම් මේට් ඇවිල්ල ගිනිගත්හේන පැත්තෙ. නම චමින්ද......ඕකා හරියටම මැස්සො බීපු ගොයං ගහ වගෙ..හුළඟටත් වැටෙන සයිස්...කොච්චර කෑවත් ඇඟට අල්ලන්නෙ නෑ...හැබැයි හොඳ ලස්සන කොලුව..කොන්ඩෙ තනිකරම අක් බඹුරු. ඇඩ්වඩ් ගොයියගෙ වගෙ ඔන්න කොටිම්ම....දන්නවනෙ ඇඩ්වඩ් ගොයිය නේද?...මේ දවස්වල ඔය රණවිරු ඉස්ටාර් එහෙම විනිස්චේ කොරන්නෙ..ආං උන්දැ.. 

ඔන්න ඉතිං බලාපල්ලකො වැඩක හැටි කියන්නෙ මේ යක්සයට හිත ගියා අර තමාලි කෙල්ලට..කාගෙ හිතද?...එඩ්වඩ්ගෙ නෙවෙයි බොලව්..අර මම කිව්ව හීනැස්සගෙ..මයෙ යාලුවගෙ...චමින්දයගෙ... 

ඔය පෝය දාට කලින්දා හවහ ඔන්න අපි මිදුලෙ රවුමට පුටු තියාන.....හෙහ්, හෙහ්, දන්නව නෙව....ආය අමුතුවෙන් කියන්ට ඕන නෑනෙ...ඉතිං රවුමට පුටු තියාන ඉන්නව හඳ දිහාවෙ බලාගෙන....හවස වැඩ ඇරිල ඇවිත් අපි කරන්නෙ ටේබල් ටෙනිස් අතක් එහෙම ගහල කාරිය නා කියාගෙන ඔය මිදුලෙ රවුමට වාඩිවෙලා ඉන්න එක තමයි. අපෙ අතරෙ ඉන්න ප්‍රේමවන්තයො ඉන්නවනෙ...ඔය ප්‍රේමවන්තයො දෙවැදෑරුම්....Resident පෙම්වත්තු සහ Non-resident පෙම්වත්තු... Resident පෙම්වත්තු කිව්වෙ ගෑණු දරුවත් අපෙ කෑම්ප් එකේම ඉන්න අය.ඒ කිව්වෙ රස්සාවට ඇවිල්ල හිච් වෙච්චි අය. Non-resident පෙම්වත්තු කියන්නෙ ඒකෙ විරුද්ධාර්ථෙ. එවුංගෙ කෙල්ලො ඉන්නෙ පිට. උං ඉතිං කොරන්නෙ හවසට නාල එහෙම සැං පොඩ්ඩකුත් ගහගෙන කඩදහි කොලේකටත් සැං ටිකක් ඉහල සෙනෙහෙ කොල ලියන්ට පටන් ගන්න එක. 

සමහර එවුංට සැට් වෙල හිටියෙ නූතන ගජමං නෝනල...උංට එවන ලියුම තනිකරම කවියෙං....කිව්වට මක් වෙනවද ආය බොරුවක් එහෙම නෙවෙයි මටත් යහමිං ඕඩර් තිබ්බ ඒ දවස්වල කවි ලියාදෙන්ට...නික නිකම්ම වගෙ තමයි එව්ව ලියල දුන්නෙ.හෙහ්, ඔය අනුං වෙනුවෙං කවි ලිවිල්ලට ගිහිල්ල මට එක පාරක් හරිම හෙයියම්මාරුවකුත් උනානෙ....හරි ඒක වෙනම කියඤ්ඤං......ආය දවසක.... 

රෙසිඩන්ට් පෙම්වත්තු ඔය ක්‍රීඩා වලට යන්නෙ නෑ. උන්දල ආපු ගමං නාල කරල කිට මරාගෙන යනව කෙල්ලො ඉන්න චමරියට. ඒ ගිහාම ආය එන්නෙ රෑට කන්ට බලාගෙන තමයි. ඔය දවස්වල ඒ පැත්තෙ කොටි කේස් හරියට. අපේ කෑම්ප් එක වටේත් බංකර් තිබ්බ හත අටක්ම. ඉතිං අර අපේ පෙම්වත්තු හවසට යන සුපුරුදු ගමනට අපි කිව්වෙ බංකරේ ඩියුටි යනවයි කියල.... 

හරි දැං මේ පෝය දාට කලින්දා නෙව.අපි මිදුලෙ රවුමට පුටු තියාන බුද්දාලම්බන පිරීතියෙං ඔද වැඩිල ඉන්න තැනට අන්න අරූ ඇවිල්ල ඉඳගත්ත. කවුද ආවෙ? චමින්දය... 

ඒකයෙ මූණ හොඳ නෑ.... 

" මොකෝ බං? " විමලෙ ඇහුව.... 

" මේ හරි වැඩේනෙ .... " චමින්දය තටමනව... 

" ඉතිං කියාපංකො බලන්ට ...මොකක්ද ඔය වැඩේ කියල…" ඒ මම 

" මේ තමාලි……." තමාලි මතකනෙ අර බොහෝසේ පිරිපුන් ගැහැණු දරුවා... 

" මේ...තමාලිත් හෙට එන්න ඕනය කියනවනෙ......." චමින්ද බොහොම හෙමිහිට ඒ ටික කිව්වෙ.. 

" යකෝ උඹ මොකටද එව්ව එයාට කියන්ට ගියේ? " විමලෙ කෑගැහුව. 

" මට කිය වුනා කතාකරකර ඉන්දැද්දි …" චමින්දය අඬන්ඩ වගෙ. ඕක කොහොමත් ළඳ බොලඳ පොර.හරිම අහිංසකය. 

ඉතිං මොකද කොරන්නෙ?....චමින්දය දාල යන්නත් බෑ. අන්තිමට අපි තීරණය කලා තමාලිත් එක්ක යන්න….. වෙන මොනව කරන්නද? 

" හැබැයි මේ ඒකි විතරයි හොඳද?...අනික් කෙල්ලො ඔක්කොම ලෑස්ති කරගන්ට එහෙම බෑ..හරිද?.... " අපි අරූට කොන්දේසි දැම්ම. 

" හරි, හරි….. එහෙම වෙන කවුරුවත් එන්ට කෙනෙක් නෑ. හෙට උදේ අනික් තුන් දෙනාම ගමේ යනව.... " චමින්දයගෙ මූණෙං එකයි හිනාව. 

ඔන්න පහුවදා දවාලට කාල එහෙම දෙකට විතර අපි පිටත් උනා දිඹුලාගල....අපේ චමරියෙ හය දෙනයි මාත් එක්ක..ඊට අමතරව තමාලි.... 

දිඹුලාගල ගල උඩ තියනව අහස් මන්දිරේ කියල එකක්. ඒකට යන පාරෙ මඟක් ගිහිල්ල හැරිල කැලේ මැදිං තමයි ඔය ගුහාවට යන්ට ඕන...අපි පස් දෙනා ඉස්සර වෙල ගිය. පේමවන්තයො ජෝඩුව ඉතිං දන්නවනෙ. ඇලී ගැලී ...උකුළු මුකුළු රටේ නැති එව්ව...ඔව්ව කර කර පහු වෙල ආව...ටිකක් දුර ගිහිල්ල ගලක් උඩ ඉඳගෙන අපි ඉන්නව මුං දෙන්න එනකල්... 

කොහොමින් කොහොමින් හරි ගුහාවට යනකොට හවස හතරාමාර වගෙ උනා. ඔය ගුහාව වවුල් විමානෙ. අපි ඉතිං ඕක ඇතුලෙ වවුල් වසුරු එහෙම පුළුවන් තරම් මඟඇරල ටිකක් එහෙ මෙහෙ ඇවිදල ආපහු පල්ලම් බහින්ට පටන් ගත්ත. කළුවර වැටෙන්ට කලියෙං ජීප් එක ගාවට යාගන්ටත් එපාය. අනික ඔය කැලේ වලස්සු එහෙමත් හිටිය ඒ දවස්වල.... 

ඔය කඳුවලට නඟිනවට වඩා අමාරුයි ඒ එක්කම ආපහු බහිනකොට....කකුල් නිකං දණිහෙං නැවෙනව අනික් පැත්තට රබර් වගෙ ....කන්දෙ මඟක් දුර බහිද්දි එක පාරටම පිටිපස්සෙම්ම ආපු විමලෙ ගලක් පල්ලෙ ඇදං වැටිච්චි..ඒ වෙලාවෙ මොකක් උනාද කියල ඌටත් හරියට නිච්චියක් නැහැල්ලු. එක පාරටම ගලකින් අනික් ගලට පනිද්දි ගලපල්ලෙ ඇදං වැටුන කියල විතරයි විමලය දන්නෙ.අපි කට්ටියම වට වෙල මේකව නැඟිට්ටෙව්ව. බරපතල තුවාලයක් නම් වෙලා නෑ. ඒත් වම් කකුලෙ දනිස්සෙං පල්ලෙහා කලිසමත් ඉරාගෙන පලාතක්ම හම ගිහිල්ල. ලේ ගලනව ඕසෙට. 

කලිසම උඩට කරල නවල වැල් පොටකිං ගැටගහල අපි බැලුව මේකගෙ ලේ නවත්තන්ඩ විදිහක්.විමලයම තමයි ඔය ඔව්වට හොඳ කැලෑ කොලජාති ගැන දන්නෙ..ඕක ඔය ජනූලගෙ මොකෑලන්තෙ කිට්ටුව එකෙක්. වාං පතුල් මොඩල්..ඒ කිව්වෙ ඕක සෙරෙප්පු සපත්තු ඔක්කෝටම කියන්නෙ වාංපතුල් කියල...ඕක එක්ක දවසක් කදුරුවෙල ටවුමෙ බාටා ජෝඩුවක් ගන්ට ගිහිල්ල කප්පච්චියේ වෙච්ච නව නිංගිරාවක්....ඒ කතාව සහ විමලෙගෙ තවත් නොයෙක් කතා තියනව එව්ව පස්සෙ හොඳද? 

ඉතිං විමලයම පෙන්නපු කොල ජාති වගයක් කඩල ඇන්න තලල අපි උගෙ තුවාල වලට තියල ඔය තිබ්බ ලේන්සු එහෙම එකතු කරල බැන්ද....ලේ නම් යන්තමට නැවතුනයි කියමු. ඒත් මූට පයිං යන්ට බෑ පහලට.උහාන තමයි යන්ට වෙන්නෙ. වෙලාවට විමලයත් ඒ හැටි මහත දෙහෙත එකෙක් නෙවෙයි. දෙන්නෙක් ඔන්න උගෙ කිහිලි යටින් අත දාල උස්ස ගත්ත. තව එකෙක් කකුල් දෙක දිහායින් පරිස්සමට උහාගෙන ඔන්න දැං අය්යනායක දෙයි හාංදුරුවංගෙ පිහිටයි කියල ආයෙම පල්ලං බහින්ට සූජානං උනාය කියල කියමුකො. 

" ඒයි අනේ මචං....පොඩ්ඩක් හිටපල්ල......" ඒ චමින්දය. 

මේ කලබල අස්සෙ අපට පෙම් යුවල අමතක වෙලාම තිබ්බෙ. මෙන්න උන් දෙන්න ඉන්නව ටිකක් එහායිං ගහක් යට ගල්තලාවක ඉඳගෙන. තමාලි අරූගෙ උකුලෙ ඔළුව තියාගෙන..දෙයියෝ සාක්කි මෙච්චර දෙයක් වෙලත් මුං දෙන්නට ගානක්වත් නැති හැටි. මේ කලබල අස්සෙත් පේම ජවනිකා...මම ඔහොම කිව්වෙ නෑ, හිතුව විතරයි. 

" ඒයි යමං බං විගහට, රෑවෙලා පාර පේන්නෙත් නැතිඋනොත් තමයි කෙළිය.." .අන්න ඒ ටික තමයි මම කිව්වෙ. 

" අනේ මචං..තමාලිට කලන්තෙ වගෙයිලු… " චමින්ද කිව්වෙ කෙඳිරිගානව වගෙ. 

මදෑ..ඔය තියෙන්නෙ තාප්පෙට විතරක් නෙවෙයි ගේට්ටුවටත් කෙලල...අලි මදිවට හරක්...හරක් මදිවට කිණිතුල්ලො කිව්වළු...ඉතිං මොකේදැයි දං වලඳන්නෙ කියල ඇහුවලු ලොකු හාමුදුරුවො....මයෙ හිතට ඔය වගෙ කල්පනා ගලාගෙන ආව එක දිගට. 

" ලේ දැක්කම තමාලිට කලන්තෙ හැදෙනවලු......." චමිය ආයෙම කිව්ව බොහොම අහිංසක තාලෙට.... 

" තමාලි තමාලි……." මම කතා කලා....ම්හු.. නෑ උත්තරයක්.... 

එකෙක් ගාව තිබ්බ වතුර බෝතලේකිං ටිකක් ඉස්සට පස්සෙ ඔන්න යන්තමට ඇස් ඇරිය....ඔළුව උස්සල බලල අපි වටවෙලා ඉන්නව දැක්කම ආයෙම බිම බලා ගත්ත. 

"මොකද ඔයාට? නැඟිටල හෙමිහිට වත් කන්ද බහින්ට පුලුවන් වෙයිද? " 

" පුළුවන්......." 

කෙල්ල එහෙම කියල නැඟිටින්ඩ හැදුව. මොන?...ආයෙම ඉඳගත්ත හිටපු විදිහට ගල්තලාව උඩම. 

" මෙයාට තවම අමාරුයි වගෙ බං..අපි තව ටිකක් ඉඳල යමුද? " 

" එහෙම ඉන්ට බෑනෙ බං...තව ටිකකිං කලුවර වැටෙනව...අනික දැං මේ දෙන්න නිසා අපිට කොහොමත් යන්ට වෙන්නෙ බොහොම හෙමීට . ඒ නිසා කරන්ට දෙයක් නෑ. බැරි මරගාතෙ හරි දැම්මම පිටත් වෙමු …." මම කිව්වෙ චමින්දයගෙ උරෙස්සට අත තියල. 

එහෙම තමයි උනේ...විමලෙගෙ උරහිස් වටේ අත් දාල දෙන්නෙක් වාරුකරගත්ත. තනි කකුලෙන් කුන්දු පැන පැන වගෙ ඔන්න පල්ලං බහින්ට පටන් ගත්ත. උගෙ වැඩේ නං හරිය කියමුකො. දැං මේ තමාලිගෙ වැඩේ...මේ අම්මණ්ඩි ආම් බාං කොරන්ට ලේසි නෑ. කොහොමත් ඔය මහත කෙල්ලො ඉන්නව නේද?...හපොයි උංගෙ සරීර.....අවයව කියන එව්ව යන්නෙ අයිතිකාරයට ඕන දිහාවට නෙවෙයි. එවුන්ට ඕන දිහාවලට.කොහොමත් පණ කඳ ඇතුව ඉන්න කොටත් එහෙම කොට නිකමට හිතාගන්ටකො බගෙට පණ නැතුව ඉන්න අරුංදැගෙ අවයව කොහොමට තියෙන්ට ඇද්ද කියල...මොනවද ඉතිං,. අවයව ගියේ තනිකරම උන්ට ඕන දිහාවලට. අඩි දහයක් යන්ට හම්බුනේ නෑ චමින්දයට මේ වැඩේ තනියම බැහැයි කියල තේරුනා මට. 

තමාලිගෙ අවයව එව්වට ඕන දිහාවෙ යනව කිසි ගානක් නැතුව. තමාලි ඇස් දෙක බාගෙට පියාගෙන ඒ පස්සෙ යනව. තමාලි පස්සෙං අරූ ඇදිල යනව ඔය කෝච්චි වලට හරක් අහු උනාම ඒ පස්සෙං ඇමිණිල ඇදිල යන්නෙ ආන්න ඒ වගේ... 

" මචං ...ඒයි උඹත් වරෙංකො... පොඩි සපෝට් එකක් දීපංකො ..." 

බැරිම තැන චමින්ද මා දිහා බලල කිව.......ඉතිං මොකද කොරන්නෙ?...දසමසක් කුසේ හොවාල ලේ කිරී ලෙසින් පොවාල පුංචි කාලේ ඌව හැදුව උගෙ මතු බුදුබව ලබනා මෑණියන් වහන්සෙගෙ නිම් හිම් නැති ගුණ කඳ සිහිකරල එහෙම මමත් කර ගැහුව පැත්තකට......හප්පච්චියෙ..මේ කල්ප බාගයක් විතර ගිහිල්ලත් තාමත් මතක් වෙනකොට මයෙ මයිල් කෙලිං වෙනව.කෙලින් වෙල නිකා හිටපියකො..ඒත් නෑ..කෙලින් වෙලා හිටගෙන සට සට ගල වෙව්ලනව. 

කොහොම හරි අයියනායක දෙයිහාමුදුරුවො පිහිට උනා අපිට මම හිතන්නෙ..කිසිම අතිරේක අතුරු ආන්තරාවක් නැතුව කන්ද පාවුල තිබ්බ ජීප් එක ලඟට ආව ඇහැ පානෙට තියෙද්දිම. 

ඒ කතාව වනාහී එතනින් නිමියේය. 

පසු කතාව මෙහෙමයි...එදා ඔය ගමන ගිහිල්ල ආවයිං පස් සෙ චමින්දය වැඩි උනන්දුවක් දැක්කුවෙ නෑ බංකරේ ඩියුටි එහෙම යන්ට.අපි සෙල්ලං කරන්ට යනකොට ඔන්න ඌත් එනව අපේ පස්සෙං මචං මත් එනව අද ටී.ටී. ගහන්ට කියාගෙන...මේක බැරිම තැන අපි කට්ටිය කෙලින්ම ඌ එක්ක සාකච්චා කලා මේ ගැන.... 

" මේ මල්ලි..කෙලින්ම කියාපං මොකද දැං වෙලා තියෙන්නෙ? උඹ මොකද දැං අරහෙ පලාතෙ වත් යන්නෙ නැත්තෙ? " 

ඒ විමලෙ...ඕකා කකුල ලෙලි ගහගත්තයින්නෙ මේ ඔක්කොම සිද්ද උනේ..... 

" මට බෑ අයියෙ....මම ඒ වැඩේ අත ඇරල දානව..... " 

චමිය කෙලිම්ම කිව්ව. 

" හරි මචං උඹට එහෙම හිතෙනව නං ඒකෙ අවුලක් නෑ. තීරණය තියෙන්නෙ උඹ අතේ ...ඒක හරිද වැරදිද කියන්න අපි කවුද?..ඒත් එදා අර කෙල්ල කලංතෙ දාපු එක ගැන විතරක් නම් උඹට ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ මට කියන්න තියෙන්නෙ ඒ ගැන ආයෙම පාරක් හිතන්න කියලයි. එදා එහෙම උනාට හැමදාම එහෙම වෙන එකක් නෑනෙ බං.... " 

ඔන්න ඔහොමයි මම කිව්වෙ. 

" බෑ මචං ඒක හරියන්නෙ නෑ.මම හොඳට හිතලයි මේ තීරණය ගත්තෙ. කාටද පුළුවං මාසෙකට සැරයක් හැමදාම ඒ අම්මණ්ඩි වත්තං කරගෙන එහෙ මෙහෙ යන්න?....." 

චමින්දය ඔහොම කියාගෙන නැඟිටල ගියා අපි කවුරුවත් දිහාවෙ නොබලම... 

අපි එකිනෙකාගෙ මූණු දිහාවෙ බලං හිටිය එහෙමම. 

කිව්වට විස්වාස කරන්ට මේ ඇත්තමයි..මෙච්චර කාලයක් ගිහිල්ලත් තාමත් මම කල්පනා කරනව එදා ඒ චමිය කිව්ව කතාවෙ තේරුම මොකද්ද කියල....හෙහ්, හෙහ්, 

******************************************************

ප. ලි - අනෙ අම්මප...මේ ඇත්තමයි, මතු සම්බන්ධයි අගට නොදා කතාවක් ලියනව කියන්නෙ නිකං ඒ ලියපු එකෙනුත් වැඩක් නැති ගානයි.... :) :)