236. කවිකාරියකගේ ප්‍රේමය…..22

Cesar Legaspi - Untitled - Oil - 1979

අනෝමලා හිටපු ක්වාටර්ස් එකට හැරෙන තැනදි අපි නැවතුනා. 

" එහෙනං බං සුජා හම්බ උනයින් පස්සෙ මට විස්තරේ කියපං...ඒත් උඹ කැමතිනම් විතරයි…"

" අපෝ එහෙම ප්‍රශ්නයක් නෑ..මම කියන්නං..ඒත් මම හිතන්නෙ නෑ මගෙ තීරණය වෙනස් වෙයි කියල. උඹට දැම්මම ඕනිනම් කියන්නං.." 

" එපා..එපා..හිතක් කියන එක වෙනස් වෙන්ට මහවෙලාවක් යන්නෙ නෑ.මට වැඩේ ඉවර වෙලාම කියාපංකො.." 

" ඕකේ මැඩම් විල් ඩූ සෝ….."

මම එහෙම කියල අපෙ ක්වාටර්ස් පැත්තට හැරුන. අඩි හත අටක් ගිහිල්ල මම නැවතිල ආපහු හැරුන.

" මේ ඒයි......."

අනෝමත් නැවතිල ආපහු හැරුන

" යස් සර්? "

" තෑන්ක්ස් සෝ මච් ෆො ඕල්.."

" දැට් වෝස් අ ප්ලෙෂර්, ඩෝන්ට් මෙන්ෂන් …" අනෝම හිනාවෙලා ආපහු හැරුන.

ඊළඟ සතියෙ බ්‍රහස්පතින්ද නිවාඩුවක් වැටිල තිබ්බ. පෝයක්. මගෙ යාලුවෙක් හිටිය කුරුණෑගල යග්ගපිටියෙ. කලින් මා එක්කම වැඩ කරල අවුරුද්දකට දෙහෙකට වගෙ උඩදි දඹුල්ල කිට්ටුව අපෙ ප්‍රොජෙක්ට් එහෙකට මාරුවෙලා ගියා. අසේල නම. ඔය යග්ගපිටියෙ කට්ටි කඩපු ඉඩමකින් පර්චස් 20 අරගෙන ලෝන් එකක් දාල ගෙයක් හදාගත්ත. යග්ගපිටිය තියෙන්නෙ කුරුණෑගල - දඹුල්ල පාරෙ බඩගමුව වන රක්ෂිතය කිට්ටුවම. මම අසේලට ගත්ත කෝල් එකක් උගෙ ඔෆිස් එකට.

" මචං මේ පෝය දවසෙ උඹ ගෙදර ඉන්නවද?..."

" ම්ම්..වැඩ නම් නෑ. ඒත් ගෙදර උන්දැ මොන මොනව දාගෙන ඉන්නවද මන්ද..ඒකෙන් කමක් නෑ..මොකක්ද උඹට කෙරෙන්න ඕන.."

" උඹෙ බයික් එක ඕන මට එදාට. වැඩි දුරකට නෙවෙයි මචං මේ වැව රවුමට යන්ට. උඹට වැඩක් මොකක් හරිනම් මාව ගිහින් දාපං, ඒත් ඇති."

ඒ දවස්වල ගහක් ගලක් ගානෙ ත්‍රී වීලර්ස් තිබ්බෙ නෑ.

" හරි හරි ඒක මොනවහරි කරගන්ට බැරිය .උඹ කීයටද එන්නෙ? "

"' ම්ම්..දහයට වගෙ. "

" හරි මම උඹට වයිෆ්ස්ගෙනුත් අහල බලල පණිවිඩේ දෙන්නම්. උඹලගෙ ඔෆිස් එකට දැන් ටෙලිෆෝන් තියනව නේද? " 

" ඔව් බං…. ගත්තනෙ ටෙලිෆෝන්..අනෝම උඹ දන්නවනෙ. පණිවිඩේ කියපං මට කියන්ට කියල. "

සුජාතගෙ හොඳම යාලුව හිටියෙ කුරුණෑගල වැව රවුමෙ. එහෙට මට එන්නෙයි කියල කිව්ව පෝය දවසෙ උදේ.

බදාද හවස ගෙදර ගිහිල්ල පහුවෙනිද නවය වෙනකොට මම ගියා අසේලයගෙ ගෙදර. .

" බයික් එක අරං පළයං බං අවුලක් නෑ.  පහ වගෙ වෙනකොට උඹ එනවනෙ. හවස පන්සල් පැත්තෙ ගිහිල්ල එන්ටවත් එපාය. " තේකක් එහෙම බිව්වට පස්සෙ අසේල කිව්ව

" අපොයි එච්චර වෙලා යන්නෙ නෑ බං මම අද ගෙදර යන්ටත් එපාය. "

" පිස්සුද? හෙට උඹ කොහොමත් නිවාඩුනෙ ..කොච්චර කාලෙකින්ද හම්බ උනේ..අද ඉඳල පල…"

" හරි ඒක මොක හරි බැරිය....එහෙනම් මම ගියා …" අසේලගෙ තිබ්බෙ හොන්ඩා සී. එම්. කස්ටම් බයික් එකක්. ආන්න බයික්.

වැව රවුමෙ දිය දහරා හෝටලේ යාළුවන්ගෙ නෑදෑයන්ගෙ මඟුල් දෙක තුනකට ඒ වෙනකොට මම ගිහිල්ල තිබුණ. ඒ හැම දාකම ඔය වැවේ වතුර තිබුනෙ මැද්දෑවට වෙන්ට බොහෝමත්ම පොඩිත්තයි. අදත් ඒකෙ වෙනසක් නෑ. ඒ දවස්වල හෙල්මට් දාන එක තහනම් කරපු එක ඔළු ගෙඩියෙ ආරක්සාව සම්බන්දව කොහොම වෙතත් ඉහිං කණිං දාඩිය දාන එක වලක්වා ගැනීම සම්බන්දයෙන් නම් නම් ලොකු උදව්වක් උනා. ඉස්සෙල්ල මුහුණු ආවරණ තහනම් කරල විජය ඝාතනයෙන් පස්සෙ ඒ වෙනකොට හෙල්මට්ස් සම්පූර්ණයෙන්ම තහනම් කරලයි තිවුනෙ.

වැව් කණ්ඩියෙ වංගුවත් එක්කම වම් පැත්තෙ පාරෙන් පල්ලෙහ බාගෙට කපරාරු කරපු පොඩි ගෙයක් කියලයි සුජා මට කිව්වෙ. ඉස්සරහ අරලිය ගහකුත් තියේය කිව්ව. හරි..ඔය තියෙන්නෙ...මේක වෙන්න ඕන...අරලිය ගහකුත් ඔය තියෙන්නෙ. රතු අරලිය පොකුරු දෙකකුත් පිපිල.

මිදුල මැදම අඹගහක් තිබුන. වටේට කළුගල් පෙලක් අල්ලල. මැද පස් පුරවල ඩුබායි රෝස වවල. රෝස සහ සුදුපාට මල් පිපිල.බයික් එක මම අඹ ගහ හෙවණෙ නවත්තල බැස්ස. එත්කොටම සුජාතා ගේ ඇතුලෙ ඉඳල ඉස්තෝප්පුවට ආව. සුදු බ්ලව්ස් එහෙකුයි නිල්පාට කලිසමකුයි ඇඳල.

" එන්න ..එන්න.." සුජාතා හිනාවුනා.

ඉස්තෝප්පුව වට කරල බැඳල තිබ්බෙ අඩි තුනක් වගෙ උස මිටි බිත්තියක්. ඇතුල් වෙන්ට තිබ්බෙ දෙපැත්තට ඇරෙන යකඩ ගේට්ටුවකින්. මම වහල තිබ්බ ගේට්ටුව ලඟ නතර වෙලා වටපිට බැලුව. 

" මොකද? ඇතුලට එන්නෙ නැද්ද? " 

සුජාතා ආයෙම ඇහුව අතේ තිබ්බ තුවායක් වගෙ මොකක්ද මිටි බිත්ති කණ්ඩිය උඩ තියන අතරෙ.

" කෝ ගෙදර වෙන කවුරුවත් නැද්ද? " 

ගේට්ටු පොඩ්ඩ ඇරල ගල් පඩි දෙක නැඟල ඉස්තෝප්පුවට ගොඩ උනෙ මම හිනාවෙලා එහෙම අහගෙන.

" වෙන කවුරුවත් මොකටද මම හිටියම මදිද?..." සුජාතා හිනාඋනේ ඇස් දෙකෙන්.

" මානෙල්, මගෙ යාලුවයි….. එයාගෙ මහත්තයයි ගියා එයාලගෙ මහ ගෙදර ගිහිල්ල එන්න. මේ කිට්ටුව ..ගැට්ටුවානෙ....දවල්ට කාල එහෙම එයි...මොනවද බොන්නෙ?....තේ හොඳයි නේද? "

" හොඳයි හොඳයි……"

" හොඳ නැති උනත් ඉතිං වෙන කරන්න දෙයක් නෑ..තේ තමයි බොන්න වෙන්නෙ..මෙහෙ වෙන මොකවත් නෑ.හිහ්, හිහ්, " සුජාතා ආයෙම හිනාඋනා..

" වෙන ආය අහවල් දෙයක්ද?..." මම සුජාතගෙ මූණ බලල ආයෙම බිම බලාගත්ත.

" හිහ්, මම දන්නව... විජිත මට කිව්වනෙ…." සුජාතගෙ මූණෙ හිනාව මැකිල ගියා.

ඈත වැව මැද්දෑවෙ ඉතුරු වෙලා නලියන වතුර කඳට උදෑසන ඉර එළිය වැටිල දිළිසෙනව දිහාවෙ අපි දෙන්නම බලාහිටියෙ කියන්ට දෙයක් හිතාගන්ට බැරුව. ඒ කතාව එතනින් එහාට ගෙනියන්නෙ කොහොමද කියල මට හරියකට තේරුමක් තිබුනෙ නෑ. ඒත් අද මෙතනින් පිටත් වෙලා ආපහු යන්ට ඉස්සරවෙලා කොහොම හරි ඒ කතාව ඇදිල එනව විතරක් නෙවෙයි ඒකට උත්තරේකුත් හොයන්ට වෙනවයි කියල මම හොඳාකාරවම දැනගෙන හිටිය.

" ඉන්න මම තේ එකක් ගේන්නං …"

එකපාරටම එහෙම කියල නිශ්ශබ්දතාවය බිඳදාපු සුජාතා ගෙට ගියා. ඉස්තෝප්පුවෙ තිබ්බ වේවැල් පුටු දෙකක්. දකුණු පැත්තෙ බිත්ති කණ්ඩිය උඩ කණාටු වෙච්ච රෝස පැලයක් ඉන්දවපු මැටි පෝච්චියක්. එක වේවැල් පුටුවක් බිත්ති කණ්ඩිය අයිනටම ඇදල මම ඉඳගත්ත. ඒ එක්කම වැව පැත්තෙං හමාගෙන ආපු හුළඟෙ තිබ්බෙ සිසිලසක් නම් නෙවෙයි තවත් දාහය වැඩි කරන උණුහුමක්....කමිසෙ උඩ බොත්තං දෙක ගලවල බිත්ති කණ්ඩිය උඩ රෝස පැලේට පිටිපස්සෙන් තිබ්බ පත්තරේකිං මම මූණෙයි පපුවෙයි දාඩිය නිවාගන්න උත්සාහ කලා.

තේ එකක් බන්දේසියක තියාගෙන සුජාතා ආව." රස්නෙයි නේද? මේ ඇස්බැස්ටස් හින්ද තවත් රස්නෙ වැඩියි. රස්නෙං තේ බීල තවත්......."

" නෑ..මේ වෙලාවෙ තේ එකක් තමයි හොඳ...කූල් බිව්වම ඒ වෙලාවට පහසුවක් දැනුනට පස්සෙ ආයම දාඩිය දාන්ඩ ගන්නව තිබ්බටත් වැඩිය."

" හිහ්..ඔයා ඉතින් මොකෝ? ඕන එකකට උත්තරයක් තියනවනෙ…" සුජාතා අනික් වේවැල් පුටුවෙ ඉඳගත්ත.

" ඉතිං ඒක හොඳ නැද්ද? තර්කානුකූල පැහැදිලි කිරීමක් ඕනම ප්‍රශ්නෙකට තියෙන්න ඕනමයි නේද?...." තේ උගුරක් බොන ගමන් මම කිව්වෙ සුජාතා දිහාවෙ බාගෙට හැරිල. ඒත් මම කිව්ව දේ නෑහුනා වාගෙ එයා ඈත වැව් පිටිය දිහාවෙ බලන් හිටිය.

තේ එක හෙමිහිට බීල ඉවර වෙනකලුත් සුජාත වචනයක්වත් කතාකලේ නෑ. මම දෙතුන් පාරක් හොරැහින් බැලුවත් ඈ ගල් පිළිමයක් වගෙ ඈත බලාගෙනම හිටිය. සුජාතා තේ එක ගෙනාපු බන්දේසිය තිබ්බෙ බිත්ති කණ්ඩිය උඩ. තේ බීපු කෝප්පෙ බන්දේසියෙ තියන්න මට නැඟිටල සුජාතා පහුකරගෙන යන්න උනා. ඒ යනගමනුත් මම හොරැහින් බැලුව. තාම අර හිටපු විදිහටම බර කල්පනාවක.

" ජීවිතේ හැම ප්‍රශ්නෙකටම තර්කානුකූල පිළිතුරු හොයන එක වැරදියි කියල ඔයාට හිතෙන්නෙ නැද්ද? "

සුජාතා එහෙම ඇහුවෙ මම හිස් කෝප්පෙ බන්දේසියෙ තියන කොටම. බන්දේසිය උඩ තියාපු කෝප්පෙ එහෙම්මම අල්ලගෙන මම එතනම ගල් ගැහුන. මොකක්ද කියන්නෙ කියල කල්පනා කරද්දි සුජාතා ආයෙමත් කතාකලා.

" මම කියන්නෙ හදවතට පපුවට ඉඩ දෙන්න ඕන, එහෙම ඉඩ දෙන්ඩ වෙන අවස්තාත් තියෙන්න පුලුවන්, එහෙම තියෙනව කියල ඔයාට හිතෙන්නෙ නැද්ද ....රවී????? "

මම ඈ දිහා බලල යාන්තමට තොල් මෑත් කරල හිනාඋනා. ඊට පස්සෙ ඈ ළඟින්ම ආපහු ගිහිල්ල කලින් මම ඉඳන් හිටපු වේවැල් පුටුවෙ ඉඳගත්ත. උත්තරයක් විදිහට කියන්නෙ මොනවද කියල මම කල්පනා කලේවත් නෑ. මොකද උත්තරයක් විදිහට කියන ඕනම දෙයකින් නොහිතූ පැත්තකට,  නැහැ හරියටම කියනවනම් මම උත්තර නැතුව අපහසුතාවයට පත්වන තැනකට කතාව යොමුවෙන්නට පුලුවන් කියල මම හොඳාකාරවම දැනගෙන හිටපු නිසා. 

මගෙන් උත්තරයක් නැතිකොට ඈ නැඟිටල මා දිහා ටික වෙලාවක් බලා ඉඳල බන්දේසියත් අරගෙන ගේ ඇතුලට ගියා.උණු තේ එකක් බිව්වට පස්සෙ පරිසරය එක්ක ශරීරයෙ තියෙන උෂ්ණත්ව සමතුලිතතාවය බිඳ වැටෙනව. ආයම අලුත් සමතුලිතතාවයකට පත්වෙන්ට ශරීරය කරන්නෙ දහදිය පිටකරන එක. දහදිය වාෂ්ප වෙන්නෙ ශරීරයෙන් උෂ්ණත්වය ලබාගෙන. ඒ අයුරෙනුයි නව සමතුලිතතාවයකට ශරීරය පත්වෙන්නෙ. ජීවිතේ වෙන ඕනෑම දේකදිත් අපි එහෙමනේද කියල මට ඒ එක්කම හිතුනා.සුපුරුදු සමතුලිතතාවය බිඳ වැටුනම ආයම මොන ක්‍රමයකින් හරි අලුත් සමතුලිතතාවයකට  ලඟාවෙන්ට නේද අපි හැමෝම උත්සාහ කරන්නෙ? 

සුජාතා ආයම ඇවිල්ල පුටුවෙ ඉඳගත්ත. ඈ වෙතින් නිකුත්වෙච්චි ජැස්මීන් විලවුන් සුවඳක් හෙමිහිට සුළඟත් එක ඇවිල්ල මගෙ පපුව පුරා පැතිරුනා. මෙච්චර වෙලා මට එහෙම සුවඳක් නොදැනුනෙ මොකද කියල මට හිතුන ඒ එක්කම.

" මම සති දෙහෙකට වගෙ ඉස්සර අපෙ ගෙවල් කිට්ටුව තියන ඉස්කෝලෙකට මාරුවක් හදාගෙන ගියා.." සුජාතා එක පාරටම කිව්ව.

" ආ..ඇත්තද?....ඒක හොඳයි...."

" ඇයි හොඳයි කිව්වෙ?..." ඇගේ බැම හැකිළුනා..

" නෑ..මම මේ කිව්වෙ කොහොමත් ගෙවල් කිට්ටුවට යන එක හොඳයි කියලයි."

" විජිත දෙපාරක් ආව මාව මුණගැහෙන්ට…" යාන්තමට හමන හුළඟට හෙමිහිට හෙල්ලි හෙල්ලි තිබ්බ අඹගහේ කොළ නිසොල්මන් උනේ එක වංගියෙම.

" එයා කරපු වැරැද්ද පිළිගන්නවලු. මගෙන් ඇහුව මට අතීතය අමතක කරල අලුතෙන්ම පටන් ගන්න බැරිද කියල......"

මම කිසිවක් නොපවසා ඇගේ වත දෙස බලා සිටියෙමි.

" මම කිව්ව මට කියන්ට තියෙන්නෙ කලින් කියාපුදේම විතරයි. ඒ තීරණය තාමත් එහෙමමයි.අනික ඒ තීරණය ගන්නට හේතුවුනු කාරණා එකක්වත් කිසිම විදිහකින් වෙනස් වෙලාවත් ඒ සිද්ධවුනු දේ ගැන මගෙ ආකල්පය කිසිම විදිහකින් වෙනස් වෙලා නැති නිසාත් තිරණය වෙනස් කරන්ට හේතුවක් මට පේන්නෙ නෑ කියල. "

වැව දිහායිං හමාගෙන ආපු රත්වෙච්ච හුළඟ දාහය නිව්ව නෙවෙයි තවත් වැඩිකලා.මම ඉඳගෙන හිටපු කිට්ටුවම බිත්ති කණ්ඩිය උඩ තිබ්බ දෙකට නවපු පත්තරයක්. ඒක අරගෙන මම දාඩිය නිවාගන්න උත්සාහකලා.

" ඉන්න මම ෆෑන් එක අරං එන්නං. "

සුජාතා ගිහිල්ල ටේබල් ෆෑන් එකක් ගෙනැල්ල බිත්ති කණ්ඩිය උඩම තියල ක්‍රියාත්මක කලා. හීතල හුලං පාරෙ සනීපෙට මම එහෙම්ම ඇස් පියාගත්ත.

" එතකොට මිස්ට රවී ආයමත් පාරක් මම අහන්නම්....  මගෙ ඉල්ලීම ගැන මොකද ඔයා කියන්නෙ?...නෑ එහෙම නෙවෙයි අහන්න ඕන..මගෙ ඉල්ලීම ඔයා ප්‍රතික්ෂේප කලානෙ...වැඩේ කියන්නෙ මට ඒක හැම වෙලාවෙම අමතක වෙනව.හරි...ඒකට කමක් නෑ. ඒ ඔයාගෙ තීරණය...මම මෙහෙම අහන්නම්කො..මගෙ ඉල්ලීම ප්‍රතික්ෂේප කරන්න මොනවද හේතු?....වෙන කොයිම කෙනෙක්ගෙන් වත් මම මෙහෙම අහන එකක් නෑ. ඒත් මොන දෙයක්ද මන්ද මට ඔයාගෙන් ඒකට පැහැදිලි උත්තරයක් ඕනෙ. "

බිත්ති කණ්ඩියම උඩ තිබ්බ ෆෑන් එක එකපාරටම නැවතුනා. මොකක්ද සුජාතගෙ ප්‍රශ්නෙට දෙන උත්තරේ කියල කල්පනා කරමින් හිටිය මම ඔලුව හරවල ඒ දිහා බැලුව.

" ලයිට් ගිහිල්ල වගේ …" සුජාතා නැඟිටල ඉස්තෝප්පුවෙ ලයිට් එකේ ස්විච් එක දාල බලල කිව්ව.

" ඔයාගෙ ප්‍රශ්නෙට මම මෙහෙම උත්තරයක් දෙන්නද?.මේක වැල් වටාරමක් වගෙ ඔයාට පේන්ට පුළුවනි. ඒත් වෙන විදිහක් මට තේරෙන්නෙ නෑ. ජීවිතේ සමහර දේවල් තියනව මැඩම් අපිට හරියටම පැහැදිලි කරල දෙන්ට බැරි. දැන් දෙකයි දෙකයි එකතු කලාම හතරයි. එතන වෙන උත්තරයක් නෑ. ඒත් ජීවිතේ ප්‍රශ්න වලට එහෙම කෙලින්ම උත්තර නෑ බොහෝ වෙලාවට. ජීවිතේ අපි ගන්න තීරණ වලටත් හරියටම හේතු දෙන්නත් බැරිවෙන්න පුළුවන්. මම මේ කියන්නෙ තවත් කෙනෙකුට ඒත්තු යන විදිහට හේතු දෙන්න බැරිවෙන්න පුලුවන්ය කියලයි "

සුජාතා ටිකක් වෙලා මගෙ මූණ දිහාවෙ බලා හිටිය.

" Let me be frank Ravi, that’s a lot of words only. You didn't say anything at all, "

" හෙහ්, හෙහ්, හෙහ්, " මම හිනා උනා…" You are so blunt aren't you? But I like that and do you know there's a saying…. Saying nothing sometimes says the most.."

" Yes…Emily Dickinson …" සුජාතා ඉගැන්නුවෙ ඉංග්‍රීසි කියල මම කලින් කිව්වනෙ නේද?

" සුජාතා මම එවපු ලියුමෙ ලියල එව්ව මතකයිද ජීවිතේ සමහර දේවල් අපිට ඕන විදිහට සිද්ධ වෙන්නෙ නෑ. දෛවය හෝ ඉරණම හෝ වෙන මොකක් හරි හෝ අපිට ජීවිතය ලබාදෙන දේ පිළිගන්න වෙනව. ඒක සාධාරණ නෑ තමයි. ඒත් එහෙම තමයි ඒකෙ හැටි." 

" එතකොට ඔයා මට කියන්නෙ විජිතට සමාව දීල ඒ ඔක්කොම අමතක කරන්න කියලද? "

" අපොයි නෑ..මම එහෙම කිසිම දෙයක් ඔයාට කියන්නෙ නෑ. තවකෙනෙකුගෙ ජීවිතය ගෙනියන්න ඕන කොහොමද කියල උපදෙස් දෙන්න මට මොකක්ද තියෙන අයිතිය?. ඒක සම්පූර්ණයෙන්ම ඔයා තීරණය කරන්න ඕන දෙයක්...ඉට්ස් යුවර් ලයිෆ් "

ආපහු ලයිට් ආවද කොහෙද..එක පාරටම ෆෑන් එක වැඩ කරන්න ගත්ත.දහදිය ගලන මුහුණ ඒ පැත්තට හරවල මම සනීපෙට දෑස් පියාගෙන පුටුවෙ පස්සට දිග ඇදිල හොඳට හේත්තු උනා.


" එතකොට රවී මොකක්ද ඔයා මට කියන්නෙ? "

" Sujatha, please understand, at least make a try..Some things in life are just meant not to be. It's neither your fault, mine or anyone else's. It’s just the way it happens, just the way it's destined to be. That's all. Most probably there would have been a much happier ending with just a little bit changing of circumstances but unfortunately it was not to be. let us accept what life offers us. "

ඉර ඇතුගල එහා පැත්තෙං බැහැගෙන ගියා. වැව ඉස්මත්තෙ සුදුපාටට තිබ්බ වළාකුළුවල පරිමිතිය පමණක් රතු පාටට දිලිහුනෙ රතු පීත්ත පටියක් ඇල්ලුව වගේ.දාස් දෙන අව්ව අඩුවෙනවත් එක්ක රස්නෙත් ටික ටික අඩුවෙන්ට ගත්ත. ඒත් වැව් පිටිය සිසාරා හමාගෙන එන ගිණියම් හුළඟෙ පීඩාව අඩු උනේ නම් නෑ. එහෙම තමයි එක පාරටම එහෙම වෙන්නෙ නෑ. දාහය අඩුවෙන්ට තව වෙලා යනව. එව්ව සිද්ද වෙන්නෙ අපිට ඕන වෙලාවට නෙවෙයි.

" එතකොට ඔයාට කියන්න තියෙන්නෙ එච්චරම තමයි නේද? " ඇගේ කටහඬට මම ඇස් ඇරිය.

" ඔව්..මාත් එක්ක තරහ වෙන්න එපා…" මම කිව්වෙ ඇය දිහාවෙ යන්තමට බලල ආපහු වතුර හිඳිච්ච වැව දිහාවෙ හැරිල පුටුවෙ කෙලින් වෙලා ඉඳගෙන.

" කමක් නෑ, ඔයාගෙ තීරණය ඒකනම් මම මොනව කියන්නද? …" ඇය කිව්වෙ තවත් ටික වෙලාවකට පස්සෙ.

" මේ මගෙන් පුංචි තෑග්ගක්, " කුරුණෑගල බස් නැවතුම්පලේදි සමු ගනිද්දි ඇය මට දුඹුරු පාට කඩදාසියක ඔතපු පාර්සලයක් දුන්න.

" මේක මම ගෙනාවෙත් ඔයාට…" මම ඇගෙ දෑස් දිහාවෙ බලාගෙන කිව්ව.....ඇගේ දෑස්වල තිබ්බෙ මොකක්ද මට වටහගන්ට බැරි හැඟීමක්.

ඇය මුල්වරට හමුවූ දවසෙ කුරුණෑගල බස් එකේදි මම ඇයට කියවන්ට දුන්නු ආතර් සී.ක්ලාක්ගෙ නවකතාව මතකයි නේද? මම ඒක ඇයට දුන්න සිහිවටනයක් විදිහට. ඒක උනේ හදිස්සියෙ මට වෙන මොකවත් තෝරගන්ට වෙලාවක් තිබ්බෙ නෑ.

පොතේ අන්තිම පිටුවෙ මම මෙහෙම ලිව්ව....

Sometimes we need to stop analyzing the past .. stop planning the future .. stop trying to figure out precisely how we feel .. stop deciding with our mind what we want our heart to feel and sometimes we just have to go with "whatever..happens..happens" and let things decide by themselves. It may not be the best policy but more often than not, the alternatives would be far worse.

නුවර බස් එකට නැඟල ජනේලෙ අයිනෙ සීට් එකක වාඩිවෙලා මම ඇය දුන්නු පාර්සලේ ලිහුව. පොත් දෙකක්...මලගිය ඇත්තෝ සහ මලවුන්ගේ අවුරුදු දා...පොත් දෙක දිහා බලාගෙන බොහොම වෙලාවක් ගතකරපු මම සීට් එකට හේත්තුවෙලා උඩට ඇදගත්තු දිගු සුසුමක් පහලට හෙලුව පපුව ඔක්කොම හිස් වෙලාම යන්ට.

සකුරා මල් පිපුණු ගිම්හානෙක සවස,
පියවර මැන ගියා මතකයි අප දෙදෙන,
රැඳුනේ අපේ හමුවීමේ මුල් දවස,
වෙන්වන ලෙසින ඉරණම නළලේ කෙටුව,

සෙනෙහස බැඳුනි ඔබ වෙත මම නොදැනීම,
අරුතක් ඇතිද නොඅසමි මම කිසිදාක,
මෙදියත හැම දෙයම සිදුවනුයේ එලෙස,
අරුතක් හැම දේම සොයනුයෙ අප කෙලෙස,

සමුගෙන ගියෙමි ඔබෙ අවසර නොපතාම,
යන්නට සිදුවුනේ මම නොසිතූ විලස,
සකුරා මල් පිපෙන සවසක මතුදාක,
හමුවෙමු යලිත් මළවුන් අවුරුදු දාක,

පසු සටහන - ජීවිතයේ යම් යම් අවස්ථාවන්හි අප ගන්නා තීරණ පිළිබඳව ප්‍රත්‍යාවලෝකනයේදි අපි බොහෝ විට පසුතැවෙමු. එහෙත් ඔබට පරම සත්‍යයක් පවසමි මා ප්‍රිය මිතුර/මිතුරිය.මගේ ජීවිතයෙහි එසේ මා පසුතැවෙනා තීරණ ඇත්තේ ඉතාම අල්පයකි. එසේම ඒ පිළිබඳව මා පසුතැවෙන්නේ ද ප්‍රත්‍යාවලෝකනයෙහි සහායෙන් හෙයින් ඒ විශේෂිත තත්ව හමුවෙහි දී නැවතත් මවිසින් ඒ තීරණයම නොගන්නා බවට මට සහතික විය නොහැක. එසේ නොවන මට අතීතය වෙනස් කොට ගත හැකිනම් බොහෝසෙයින් මවිසින් වෙනස් තීරණයක් ගනු ලබන එක් අවස්ථාවක් වනුයේ නිසැකවම සුජාතා පිළිබඳ සිද්ධියයි.

විජිත මාස කිහිපයකට පසු අප ආයතනයෙහි සේවයෙන් ඉවත්ව ගියේය. ඔහු පිළිබඳ කිසිදු තොරතුරක් ඉන්පසු මට දැනගැන්මට නොලැබිණි. ප්‍රස්තුත සිද්ධියෙන් වසරකටත් අඩු කාලසීමාවක් තුල මම මගේ නිවසට වඩාත් ආසන්න අප ආයතනයේම වෙනත් අංශයක ව්‍යාපෘතියකට ස්ථාන මාරුවක් ලබා පැමිණියෙමි.එහෙයින් විජිත පිළිබඳ වැඩිමනත් තොරතුරු දැනගැනීමේ අවස්ථාවට ඉන් නිතැණින්ම වැට බැඳිණි. සත්‍යය එලෙසින්ම පවසතොත් මම ඒ උදෙසා කිසිදු උත්සාහයක් ද නොදැරුවෙමි. සුජාතා පිළිබඳවද එසේමය. 

නිදි නැති බොහෝ රාත්‍රිකාලවල මම සෙමෙන් සයනයෙන් නැඟිට තද නින්දේ පසුවන බිරින්දෑ දෙස මොහොතක් බලා හිඳ නිදන කාමරයෙන් එක එල්ලේ පිවිසිය හැකි සඳළුතලයට පිවිස කිසිදු අරමුණකින් තොරව රාත්‍රි අහස දෙස බලා හිඳිනෙමි.හන්තාන කඳුවැටිය ඉහල අහසේ එක් වරම ඇඳී එසැණින් නිවීයන උල්කාශ්ම මම බොහෝවිට දැක ඇත්තෙමි.අප කිසිසේත් බලාපොරොත්තු නොවන මොහොතක ඉහළ අහසේ ප්‍රාදුර්භූත වන උල්කාවෝ එක් නිමේශයක් හාත්පසම ආලෝකවත් කොට යළි කිසිදිනෙම අප දෑසට දිස්නොවනසේ එක් සැණෙකින් අපගේ දර්ශන පථයෙන් සදහටම ඉවත්ව යන්නෝය. එදෙස දෑස් දල්වා බලා හිඳිම හැර අප වෙන කුමක් කරන්නද? 

සුජාතාද එසේ එක්වරම මගේ ජීවිතය නම් අහස් කුසෙහි මුදුනත අනපේක්ෂිතව එක් මොහොතක් දිළී එසැණින් සදහටම නිවීගිය උල්කාශ්මයක් සේ සැළකීමට මම කැමැත්තෙමි.