101. ආදර නිල් දෑසේ - පසු කතාවක්ම නොවූ පසුකතාව - 4 Her haunting blue eyes - Sort of an epilogue

මේසය මත වැලමිටි රඳවා ඉහලට හැරවුනු දෑතේ අල්ල මත කම්මුල් රඳවා හිඳ සිටි අසුනේ ඉදිරියට නැවී දෑස් පියාගෙන ඈ මට සවන් දුන්නීය. අවසන ළයපුරා ඉහලට ඇදගත් සුසුමක් හෙලා ඇය දෑස් විවර කලාය. ඒ දෑසේ කඳුලු පිරී තිබිණි.

'' Do I have to say some thing as a response, Ravi Ayiya?...''

'' No, Chutti, You don't have to say any thing......Your unshed tears and that sigh said it all.....''

අපි දෙන්නම මේසෙ දිහා බලාගෙන හිටිය ටික වෙලාවක්....එකිනෙකා දිහා නොබලා.....

මම පොත වහල මුල් පිටුව දිහාවෙ බලා හිටිය.....චුට්ටි දිහාවෙ බැලුවෙ ඊට පස්සෙ....

'' පෑනක් තියනවද චුට්ටි? ''

හෑන්ඩ් බෑග් එක ඇරල චුට්ටි මට පෑනක් දිගු කලා.

පොතේ මුලම පිටුව පෙරලල පෑන් තුඩ පිටුවට තියලත්...මම ආයෙම කල්පනා කලා....නෑ....එහෙම හරි නෑ.......නොහිතුව ප්රශ්නයක් මතු වෙන්න පුලුවන්...ඔව්,

'' චුට්ටි...පොඩි කඩදාසියක් එහෙම නැතුව ඇති නේද ඔයාගෙ ඔය බෑග් එකේ?''

'' මොකක්ද අනේ?......ම්ම්ම්...ඉන්න බලන්න....''

චුට්ටි බෑග් එක ඇවිස්සුවා...

'' නැහැ අනේ සොරි.... ''

'' හරි...කමක් නෑ...''

මම නැඟිටල කැෂියර් ගාවට ගිහිල්ල හාෆ් ෂීට් එකක් ඉල්ලගෙන ආව....දෙකට ඉරුව..... ඉරපු එක කඩදාසි කෑල්ලක මම ලිව්ව....

To My dearest......

එහෙම ලියල ආයෙම ඒ ටික කපල දැම්ම......ඒ කොල කෑල්ල ඉරල දාල අනික් එකේ ලිව්ව...

To Chutti,

Thanks for all the memories...which would be with me until the day I die or for that matter may be even beyond....

My best wishes for all of you,

Ravi Ayiya,

කොල කෑල්ල දෙකට නවල පොත ඇතුලට දාල මම පොත දිගු කලා චුට්ටිට...

'' මට?...''

'' ඔව්..මගෙන් තෑග්ගක් නංගි......''

'' Thanks Ravi Ayiya...thanks so much, ''

'' You are most welcome...Chutti. It was a pleasure indeed.....''

නිහඬතාවයේ වෙලී තව වෙලාවක් ගත වුනා.....

මේ වගෙ කාලාන්තරයකට පස්සෙ වෙන හමුවකදි එකිනෙකාගෙන් ඇසිය යුතු යයි බොහෝ දෙනෙක් උපකල්පනය කරන පොදු ප්රශ්නයක් තියනව නේද?.....දන්නවද ඒ මොකක්ද කියල....

ඔව්...ඔබ හරි..... ඔයා සතුටින්ද ඉන්නෙ?.....ඒක තමයි ප්රශ්නෙ.......

හැබැයි ඇත්තම කියන්නම්...ඒ ප්රශ්නෙ චුට්ටිගෙන් අහන්න මට කොයිම වෙලාවකවත් හිතුනෙ නෑ...ඒ ඇයිද කියල මම දන්නෙත් නෑ. අද වෙනකල් මට හේතුවක් හිතාගන්නත් බෑ....චුට්ටි මගෙන් එහෙම ඇහුවෙත් නෑ.........

'' එකොලහයි කාලයි....''

අත් ඔරලෝසුව බලල හදිසියෙම චුට්ටි කිව්ව....

'' අපි යමුද අයියෙ? ''

'' යමු ''

මම පුටුව පස්සට දාල නැඟිට්ට...

'' චුට්ටි.. දුව එන්න අපි යමු....''

පොඩි එකී අපි ලඟට ආව.

මම නැවිල පොඩි එකීගෙ කම්මුල් දෙකම සිප ගත්ත....පොඩ්ඩි ලැජ්ජාවෙන් රතු වෙලා චුට්ටිගෙ පිටිපස්සෙ හැංගුනා....චුට්ටිත් එක් අතීතයේ දවසක ඔය විදිහටම රතු වෙච්චි හැටි මතක් වෙලා මට හිනා ගියා....

'' රතු වෙන්නෙ නම් අම්ම වගේම තමයි....''

මම කිව්වෙ හඬ බාල කරල චුට්ටිට විතරක් ඇහෙන්ට....හෙහ්, හෙහ්, ඔන්න ඒ ගමන අම්මත් රතු උනා....

අපි ඩෙවොන් එකෙන් එලියට බැස්ස පදික වේදිකාවට.....

'' රවි අයිය මගෙන් අහපු නැති ප්රශ්නයක් තියනව නේද?...''

චුට්ටි ඇහුවෙ එක පාරට නොහිතූ විදිහට..

'' ම්ම්ම්...එහෙම ප්රශ්නයක් තියනවයි කියල ඔයාට හිතෙනවද චුට්ටි?...''

මම උත්තර දුන්නෙ ටිකක් වෙලා අරගෙන....

'' එහෙම ප්රශ්නයක් නැත්නම් කිසිම ප්රශ්නයක් නෑ...එහෙම ප්රශ්නයක් තියෙනව නම්... මම මේ කියන්නෙ අහපු නැති ප්රශ්නයක්....ඒකට උත්තරේ මේකයි....Life goes on.....I am doing the best under the circumstances to get on with life or cope with it as best as I can, if not I would be doing a real injustice to myself as well as to those others around me.....''

චුට්ටි එක දිගට කියාගෙන ගියා....මම එයාගෙ මූණ දිහාවෙ බලාහිටිය එහෙම්මම මොනව කියන්ටද කියල හිතා ගන්න බැරුව....

'' එහෙනම් අපි යන්නම් අයියෙ...''

චුට්ටි කිව්වම තමයි ඔන්න මම දැහැනෙන් මිදුනෙ.

'' චුට්ටි..ඒ ප්රශ්නෙම ඔයාගෙ හිතෙත් ඇති මම හිතන්නෙ.....ඒකට මගේ උත්තරේ ඔයාට දැන ගන්න ඕනද? ''

චුට්ටි ආයෙම හිනා උනා....

'' එපා අයියෙ..අයියගෙ උත්තරේ මගේ උත්තරේමයි කියල මට හිතාගත්තෑකි....ඒ උත්තරේ වැරදි උනත් මම දිගටම හිතාගන්නම් ඒ උත්තරේ තමයි හරි කියල.....මට ඒ ඇති...''

'' හරි එහෙනම් චුට්ටි........ආයෙම ඔයාව මෙහෙම අහම්බෙන් හරි හම්බ උනු එක මට කියන්ට බැරි තරම් සතුටක්.....Okay then Until we meet again.....somewhere...sometime ...take care and be happy....''

'' Same here Ravi Ayiya...you too.....bye....''

පොඩි එකීගේ අතකුදු අල්ලාගෙන ඇය දළඳා වීදියේ පදික වේදිකාව ඔස්සේ ඉහළ පහළ යන ජනතාව අතරින් නොපෙනී යන දෙස මම ඇසි පිය නොහෙලා බලා සිටියෙමි. මා සිතූ ලෙසම ඈ සෙනඟ අතර නොපෙනී යාමට මොහොතකට පෙර ආපසු හැරී බලා මා හා සිනාසුනාය. මම ද ඈ හා සිනාසුනෙමි.

එලෙස කොපමණ වේලා ඩෙවොන් අවන්හල ඉදිරියේ පදික වේදිකාවෙහි හිටිවනම සිටියාදැයි මම නොදනිමි.මා අසලින් තම එදිනෙදා කටයුතු උදෙසා එහා මෙහා ගමන් කරන මිනිස් කැල පිලිබඳව හෝ හිස රත් කරවමින් ලම්බකව පතිත වන මධ්යාහ්නයේ සැඩ හිරු රැස් පිළිබඳව මට කිසිදු හැඟීමක් නොවීය.

මා දැහැන් බිඳුනේ කමිස සාක්කුවේ තිබූ ජංගම දුරකථනය නාද වන හඬිනි. ඒ එසේ කොපමණ වේලා නාද වූවාදැයි ද මම නොදනිමි.

'' හෙලෝ........''

'' මේ ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ?....මම මේ දැන් පොලිසිය ලඟින් බැස්සෙ බස් එකෙන්.....ෂර්ට් ගත්තද?...''

***********************************************************

“It's possible to go on, no matter how impossible it seems, and that in time, the grief . . . lessens. It may not go away completely, but after a while it's not so overwhelming.” ― Nicholas Sparks, Dear John

*************************************************

කලකට ඉහත ජීවිතයේ අරුණෝදයේදී මා සිත සෙනෙහසින් පුරවාලූ ඒ දයාබර යුවතිය පිළිබඳ මතකය නොසිතූ ලෙස නැවත අවදිවීමෙන් මසිත ඇතිවූ කැලඹීම සමහන් කරගැනීමෙහි ලා දැරූ උත්සාහයක් ලෙස මේ පසු කතාව අකුරු කලෙමි.

ජීවිතයේ අප බලාපොරොත්තු වන දේ සහ ජීවිතය අපට ලබාදෙන දේ යනු එකක් නොව දෙකක් බවට නිකලස් ස්පාක්ස් කියූ දේ පරම සත්යයක් බව වටහා ගැනීමෙහි ලා මගේ මේ ප්රේම පුරාණය මට බෙහෙවින් උපකාරී විය.

එළෙසම අප කුමන අපේක්ෂාවන් මුදුන් පත් කරගැනීමෙහිලා කොපමණ වෙර දැරුවද අවසන අපහට උරුම වන්නේ අපගේ දෛවයේ අප වෙනුවෙන්ම වෙන්වී ලියවි ඇති දෙයම පමණකි.

ජීවිතය පිළිබඳ මේ සනාතන ධර්මතාව ඉඳුරාම අපහට වෙනස් කල හැක්කක් නොවන බැවින් උපේක්ෂා සහගතව ඒ පිළිගෙන ඒ අනුව හැඩ ගැසීම හුදෙක් ඔබම සතු කාර්ය භාරයකි. ජීවිතය විඳවීම සහ විඳීම යන පරස්පර අන්තයන් ද්විත්වය අතරින් ඔබට රිසි අන්තය තෝරාගැනීම ද එලෙසම ඔබ සතු බව ද අමතක නොකරන මෙන් අවසාන වශයෙන් සෙනෙහසින් යුතුව දන්වා සිටිමි.