97. ආදර....නිල්.....දෑසේ.......18 - I am going away with only sweet memories to keep me company for the rest of my life.....

'' රවි අයිය කොයි වගේ ද කියල බලාගන්ට මට පුදුම ඕන කමක් තිබ්බෙ....''

චුට්ටි මා දිහා බලල හිනාඋනා...

'' ඒත් ඒක පොඩි අයියට කෙලින්ම කියන්ට බැරුවයි මම හිටියෙ...ඒත් දන්නවද වෙච්ච දේ? දවසක් මම ඇඳේ පොතක් බල බලා ඉඳිද්දි පොඩි අයිය මට ෆොටෝ එකක් ගෙනත් දුන්න....එතකොට එයා ටෙක් එකෙන් අයින් වෙන්න ඔන්න මෙන්න...චුට්ටි දැක්කද අපේ ටෙක් එකේ බැච් එකේ කට්ටිය.....කොල්ලො කෙල්ලො විස්සක් විතර හිටිය ඒකෙ. මට අහන්ටත් බෑ කෙලින්ම රවි අයිය කවුද කියල...මම කවුද මෙතනින් රවි අයිය කියල හිත හිත ඉන්නකොට පොඩි අයිය කාමරෙන් එළියට යන ගමන් ඔතන මට එහා පැත්තෙ බ්රවුන් පාට චෙක් ෂර්ට් එකක් ඇඳල ඉන්නෙ රවී කියල කියාගෙන ගියා. ''

'' හෙහ්, වසන්ත එහෙම කිව්වද? ''

'' ඒකනෙ කියන්නෙ...ඒකයි මට සහතිකයි කියල මම කිව්වෙ පොඩි අයිය මේ ගැන දන්නව...එයා මේ ගැන දන්නවයි කියල මම දන්නව කියලත් එයා දන්නව...''

'' රවි අයිය ඒකෙ ඇඳල හිටියෙ පරණ හමගිය ඩෙනිම් එකක්...හි හික්...''

ඔන්න ඉතිං මේකි එක්ක බැරි ඕකනෙව...මෙච්චර සිරා කතාවක් යනව ....අපි දෙන්නගෙම ඉරණම විසඳෙන බරපතල කතාවක්....මේ කෙල්ල මම හමගිය ඩෙනිමක් ඇඳල හිටිය කෙහෙල්මලක් කියල හිකි හිකි ගානව..අම්මප, මට එන කේන්තියක්.....

'' මේ දැන් මෙතන තියන ප්රශ්නෙ මගෙ ඩෙනිම් එකද?.....ඒකද වැදගත්?.....ඔයා කතාව අද ඉවර කරන්ට කල්පනාවක් එහෙම නැද්ද?....''

මම ටිකක් සැර පෙන්නුවා....කෙල්ලො කොන්ට්රෝල් කොරන්ට බෑ එහෙම නැතුව...ටිකක් සැරට ඉන්ට ඕන....

මොන සැරක්ද?....ඒකි මාව ගනන් ගත්තෙ වත් නෑ...හෙහ්, හෙහ්,

'' ඉතිං දෙයියනේ හමගිය එකට හමගිය නොකිය වෙන මොනව කියන්නද '' කියලා ආයෙම හික් හික් ගෑවා.

' පොඩි අයිය රස්සාවට ගියා උනත් මට අයිය ගැන විස්තර ලියල එව්ව....පහුගිය අවුරුද්දක් වගෙ කාලෙදි අයිය ගැන විස්තර ඔක්කොම මම දැනගෙන හිටිය. ''

'' ඉතිං දෙය්යනේ මම ඔය මොකවත් දැනගෙන හිටියෙ නෑනෙ...''

'' නෑ තමයි...කොහොම දැනගන්නද රවි අයිය?...එක්කො මම කියන්න ඕන නැත්නම් පොඩි අයිය කියන්න ඕන...වෙන විදිහක් නෑනෙ...''

'' මගෙ හිතේ නිදන් වෙලා තියන ආදරේ අන්තිමට මට තනියම දරාගන්ට බැරි තැනට ආව මයෙ අයියෙ.....ඒක අයියට කියන්ට නොලැබුණොත් මගෙ පපුව පැලෙයි කියල මට හිතුන.....ඒ ලෙවල් විභාගෙත් ඉවර උනු එකේ මම කැම්පස් සිලෙක්ට් නොවුනොත් මට අවුරුද්දක් ඇතුලත අජන්ත අයියව බඳින්න වෙනව...මගෙ හිත පුරහට පිරිල තියෙන ආදරේ ගැන රවි අයිය හාංකවිසියක්වත් දන්නෙ නෑ කියල හිතෙනකොට මගෙ පපුව වාවන්නෙ නැතිව ගියා. ඒත් මම හුඟක් දුරට කල්පනා කලා මේක අයියට කියනවද නැත්නම් මගෙ හිතේම හිර කරගෙන ඉන්නවද කියල..මේක කිව්වොත් අයියගෙ හිතටත් මහ වේදනාවක් වෙනවයි කියල මම නොදන්නව නෙවෙයි අයියෙ...ඒත් ඒත්.....''

චුට්ටිගෙ ඇස් ....ආයෙම කඳුලු පිරීගෙන එනව....ඒ දිහා බලන්ට බෑ මට...මම ඔලුව අත්දෙකේ ගහගෙන බිම බලා ගත්ත.

'' ඒත් මට ඊට වඩා හිතට වදයක් වෙයි කියල හිතුන අයියට මගෙ ආදරේ නොකියම මට බඳින්ට උනොත්...මම දන්නෙ නෑ අයිය ඒ ගැන කොහොම හිතනවද කියල...සමහරවිට මම කල දේ සම්පූර්ණ වැරදියි කියල හිතනව ඇති..කිසිම තේරුමක් අරමුණක් නැතුව අයියගෙ හිතට නිරපරාදෙ මහ බරක් පැටෙව්ව කියල අයිය හිතනවත් ඇති...අනේ මයෙ අයියෙ එහෙම හිතෙනව නම් මට සමා වෙන්ට....'

'චුට්ටි ඔන්න වැස්සක් කඩා වැටෙන්නැහෙ ඉකි ගගහ අඩන්ට තියා ගත්ත.

මගෙ ඇස් වලටත් කඳුලු ඉනුවෙ ඉබේම....චුට්ටිව වැළඳගෙන අඬන්න එපා මගෙ රත්තරං කියන්න චුට්ටිගෙ ඔලුව හෙමිහිට අත ගාල නලල ඉඹින්ට කොච්චර ඕන කම තිබ්බත් එහෙම කරන්ට ගියොත් මටත් ඇඬෙන බව මම ඉත්තේරුවෙන්ම දැනගෙන හිටිය. ඒ නිසා චුට්ටි ඉකි ගහන දිහාවෙ ඇහේ කඳුලු පුරෝගෙන විපිළිසරව බලා ඉන්න එක විතරයි මට කරන්ට පුළුවන් උනේ...

'' චුට්ටි කරන්ට වෙන කිසිම දෙයක් ඇත්තෙම නැද්ද නංගියේ?

මම අන්තිමට ඇහුව.

'' අපි දෙන්න බඳිමු තනි කැමැත්තට....මොකද කියන්නෙ?..මට අපේ කෑම්ප් එකේ ක්වාටස් එකක් ගන්න පුලුවන් වෙයි....''

කෑම්ප් එකේ මැරීඩ් ක්වාටර්ස් හැදෙනකොට තව අවුරුද්දක් වත් යයි... ඒක මම චුට්ටිට කිව්වෙ නෑ...මම හිතුවෙ එතකල් කදුරුවෙල මගෙ හොඳ යාලුවෙක් ඉන්නව...චුට්ටි එහෙවත් නවත්තල මට දවස් දෙක තුනකට සැරයක් එන්න පුලුවන්නෙ කියල. අපේ ගෙදර එක්ක යන එක ගැන නම් කතා කරල වැඩක් නෑ. ඒ දවස් වල ගෙදර හදනව. අනික ඒ මදිවට කට්ටියත් වැඩියි එහෙ. ඔක්කෝටමත් වැඩිය අපෙ අම්ම කොහොමටවත් මම හදිස්සියෙ බඳිනවට කැමති වෙන්නෙ නැති විත්තිය මම හොඳාකාරවම දැනගෙන හිටියා.

'' බැහැ මගෙ රත්තරන් අයියෙ....ඒක කරන්ට නම් බෑ...අයිය දන්නෙ නෑ අපෙ අම්මගෙ හැටි..මම හිතුමතේට අයියව බැන්ඳොත් අම්ම පණ නහ ගන්ටත් බැරි නෑ, එහෙම දෙයක් උනොත් මගෙ මුලු ජීවිත කාලෙටම මට ඒක අමතක කරන්ට බැරිවෙයි. මම දවසක් දවසක් පාසා මැරි මැරි ඉපදෙයි...ඒ නිසා මට ඒක කරන්ට බෑ. ''

මම ආයෙම ඔළු ගෙඩිය අත්දෙකේ ගහගෙන බිම බලාගෙන කල්පනා කරන්ට ගත්ත. මොනව කියල කරන්ටද එහෙනම්... අපි දෙන්න හිතුවක්කරෙට බැඳල චුට්ටි කියන විදිහෙ දෙයක් උනොත් එහෙම අප්පච්චියේ.....ඒක අපි දෙන්න අතරෙ හැමදාටම...සදහටම මහ කළු ගල් පර්වතයක් වගෙ තියේවි.....අපි දෙන්න අතරෙ මහා බාධකයක් වෙයි....ඒ නිසා..කමක් නෑ මේක මගේ ඉරණම නම් මම ඒකට මුහුණ දෙන්නත් එපාය....මම දිග සුසුමක් හෙලුව පපුවෙ පිරිල තිබ්බ ඔක්කොම පිටවෙලා යන්ටත් එක්කලා.

එක පාරටම චුට්ටි අඬාගෙන ඇවිල්ල මගෙ කකුල් දෙක ලඟ වැටිල මට වැන්ද.....

'' පිස්සුද නංගි..මේ මොනවද කරන්නෙ?....නැඟිටින්න නැඟිටින්න... ''

කොහේ නැඟිටිනවද.....චුට්ටි අඬනව මගෙ කකුල් බදාගෙන...මට නැඟිට ගන්ටත් නෑ...ඒ අස්සෙ මටත් ඇඬෙන්ට එනව...එනව නෙවෙයි ඇත්තම කිව්වොත් මම ඇඬුවා.

ඔය වෙද්දි මම ජීවිතේ කිසිම අවස්ථාවක අඬල තිබුනෙ නෑ. ඒ කියන්නෙ එහෙම අඬන්ඩ වෙන තරම් සංවේගජනක අවස්තාවකට මම එතෙක් මුහුණ දීල තිබුණෙම නෑ...වැඩිහිටියෙක් උනාට පස්සෙ පළවෙනි වතාවට මම එදා ඒ වෙලාවෙ ඇඬුවා.

මම අඬනව ඇහිල චුට්ටි ඔළුව උස්සල බැලුව....

'' අනේ අයියෙ ඔයා අඬනවද?....''

චුට්ටි නැඟිටල මාව වැලඳ ගත්ත.මගෙ උරහිස උඩ ඔළුව තියාගෙන මගෙ කණට කෙඳුරුවා.

'' අඬන්ඩ එපා මයෙ අයියෙ අඬන්ට එපා......අයිය අඬනව මට බලාන ඉන්ට නම් බෑ. ''

අප දෙදෙන එකිනෙකා වැලඳ කඳුලු සැලූයෙමු. කාලය මොහොතකට නතර විය. ගතවූයේ නිමේශයක්ද කල්පයක්ද යන්නෙහි කිසිදු වැදගත් කමක් නොවූ එක් කාලාන්තරයකට පසු මම ඇගේ හිසකෙස් අතරෙහි හොවාගෙන සිටි හිස එසවීමි. මහේ පපුතුරෙහි මුහුණ සඟවා ඉකිබිඳිමින් සිටි ඇයද හිස ඔසවා මා දෙනෙත් දෙස එක එල්ලේ බැලුවාය.

'' චුට්ටි. මේක අහන්න....අපේ ඉරණම ඒක නම් අපි ඒ ඉරණමට මුහුණ දෙමු. වෙන කරන්න දෙයක් නෑ. ඔයා ගැන සොඳුරු මතකය මගෙ පපුවෙ හැමදාම තියේවි.මම දන්නව ඔයාටත් එහෙමමයි කියල. ඒ නිසා දැන් ඇඬුවා ඇති. මම ආයෙ අඬන්නෙ නෑ..ආයෙ කිසිම දවසක ඔයා මා වෙනුවෙන් අඬන්නත් එපා.සමහරවිට අපි ආයෙම මුණ ගැහෙන්නෙ නැතිවෙන්නත් පුළුවනි බොහෝ විට, ඒ නිසා ඔයාව මට මතක තියාගන්න ඕන කඳුලු සලමින් ඉන්නව නෙවෙයි. මා දිහා බලල මගෙ ඇස් දෙක දිහා බලල ආදරෙන් හිනා වෙන්න චුට්ටි තව එකම එක පාරක්....''

කඳුලු පිටි අල්ලෙන් පිහදාගෙන චුට්ටි හිනාඋනා....නිල් ඇස්...ආයෙම බැබලුනා තරු කැට දෙකක් වගේ.....මම චුට්ටිගෙ ඇස් දෙක දිහාවෙ බලාන් ඉඳල නලල හෙමීට සිපගත්ත. ඊට පස්සෙ චුට්ටිව මගෙ පපුවට ආයෙම තුරුළු කර ගත්ත.

චුට්ටි මගෙ පපුවට තුරුළුවෙලා ඒ විදිහට හිටිය අවුරුදු ගානක්ම.

තවම උනත් මගෙ පපුවෙ කොණක චුට්ටි ඉන්නව ඒ විදිහටම.....

කාලය ....කාලය තමයි ඕනම සිත් වේදනාවකට.....සිත් තැවුලකට නොවරදින ඔසුව.....නොවරදින දිව ඔසුව..........ඒත් කාලයටත් කරන්ට නොහැකි එකම දෙයක් තියනව. ඒ සොඳුරු මතකයන්....එහෙම නැත්නම් කාලෙකදි හද පුරා උතුරා ගලා ගිය සෙනෙහසක් සම්පූර්ණයෙන්ම මකල දාන එක. එහෙම වෙන්නෙ නෑ.....මතකයන් සදාකාලිකයි...

Time is the best healer...But even time cannot make memories go away..they may fade with time but they would always be there, somewhere inside you, A tiny tiny spark ever ready to burst in to flames.........

...I'm fifty-seven years old, but even now I can remember everything from that year, down to the smallest details. I relive that year often in my mind, bringing it back to life, and I realize that when I do, I always feel a strange combination of sadness and joy. There are moments when I wish I could roll back the clock and take all the sadness away, but I have the feeling that if I did, the joy would be gone as well. So I take the memories as they come, accepting them all, letting them guide me whenever I can. This happens more often than I let on..."



මම ගොඩක් පස්සෙ කාලෙක කියවපු Nicholas Sparkesගෙ A walk To Remember පොතේ කොටසක් ඔය........ඕක කියවද්දි මට ආවෙ déjà vu feeling එකක්. ඒ කියන්නෙ කලින් ඇසුවේ හෝ දුටුවේයයි කියල හිතට එන හැඟීමක්.

පසු කථාව -

'' මේ මොකද අනේ මේ?.....නිදි ද හැබෑටම? ''

මම දෑස් විවර කලේ බිරිඳගේ හඬිනි....

'' මේ පොතත් බිම වැටිල.... ''

පහත් වී පුටුව අසල බිම වැටී තිබූ රන් රෝස පොත අහුලාගත් ඈ එය ඒ අසල වූ කනප්පුව මත තැබුවාය.

'' නෑ..නිදා ගත්තෙ නම් නෑ මේ...මම....බාස්ල පල්ලෙහා වැඩනෙ...මම පොඩ්ඩක් මෙතන ඉඳල පොත බලන ගමන් ඒ ගොල්ල වැඩ කරන දිහාත් බලා හිටිය. ''

'' හිහ්, හිහ්, අපූරු සුපවයිසර්...ඒ ගොල්ල වැඩ නවත්තල කන්ට ගිහිල්ල මම හිතන්නෙ දැන් පැයකටත් වැඩියි...... ''

ඈ අත් ඔරලෝසුව බැලුවාය..

'' දෙකයි දහයයි... ''

අසුනින් නැඟී සිටි මම සඳළු තලයේ ගරාදියට ඉහළින් පහල කළුගල් බැම්ම ඉඳිකරන දෙස බැලීමි.

'' ඈ.... මුංව තියන්ට වටින්නෙ නෑ නෙව, බලන්ට නිකමටවත් මට කියල ගියේ නෑනෙ මේ යක්කු, ''

'' නිදාගෙන උන්නම ආයෙ ඇහැරවල කියන්නෙ නෑ ඒ මිනිස්සු...හා ඒකෙං වැඩක් නැ. මටත් හොඳටම බඩගිනියි...යමු, යමු කමු.....''

පියගැට පෙල බසිමින් ඈ පැවසුවාය. මම ද ඈ පසුපස පිය නැඟුවෙමි.

'' මොකද අද කවදාවත් නැතුව...ඔයාගෙ මූණත් අමුතුයි...නින්ද ගියෙත් නැත්නම් මොකෝ පරණ කෙල්ලෙක් වත් මතක් උනාද? ''

'' අම්මප, හරියටම හරිනෙ....කොහොමද කිව්වෙ බොලේ හරියටම ?..... ''

පියගැට පෙල අවසානයට අප පැමිණ සිටියෙමු. මම ඈ පසුපසින් ගොස් වැළඳගෙන ඇගේ ගෙල සිප ගතිමි.

'' ඔන්න ඔන්න කෝලම පටන් ගත්ත.... ''

ඇගේ දෑසෙහි වූයේ දඟකාර බැල්මකි.

'' මේ ....මෙහාට හැරෙන්නකො පොඩ්ඩක්, ''

'' ඒ මොකටද? ''

'' ඔයාගෙ ඇස් මොන පාටද බලන්න..... ''

'' ඈ. දැන් අවුරුදු දාසයක් තිස්සෙ ඒක දන්නෙ නැද්ද? ''

'' හරි හරි, මම අහල තියෙන්නෙ කාලෙන් කාලෙට ඇස් වල පාට වෙනස් වෙනව කියල. ''

ඈ මා දෙසට හැරී එක එල්ලේ මගේ දෑස් දෙස බලා සිටියාය....නිමේශයක්.... කල්පයක්....කාලය නැවතුනු මොහොතක්...විශ්වයම නැවතුනු මොහොතක්....

'' ඉතිං දැක්කද?.....මගේ ඇස් මොන පාටද?... ''

අවසන ඈ ඇසූයේ ඇසෙන් නෑසෙන හඬිනි,

'' දුඹුරු පාටයි ඔයාගෙ ඇස්....ඒත් සමහර වෙලාවට නිල් පාටකුත් මතු වෙනව මම දැක්ක.... ''

මම ඇගේ නලල සෙනෙහසින් සිපගනිමින් පැවසූයෙමි.

************************************************

ප්රිය සොයුර / සොයුරිය....

පුරා මසකට අධික කාලයක් පුරා චුට්ටි සහ රවීගේ ප්රේම පුරාණය සමඟ රැඳී සිටි ඔබට චුට්ටි වෙනුවෙන් ඇගේ හෘදයාංගම ප්රණාමය පුද කරන ලෙස ඈ මට දන්වා සිටියාය. ඒ සමඟම ඉවසිලිවන්තව මසක කාලයක් මා හා රැඳී සිටි ඔබ සැමට මගේ සෙනෙහබර කෘතවේදිත්වය.....

මාගේ දයාබර මව සමඟ පසුගිය සතියේ කල දුරකථන සංවාදයක් මෙහි සටහන් කිරීමට සිත් වූයේ කුමන හේතුවක් නිසා ද යනු මම සත්ය වශයෙන්ම නොදන්නෙමි. මගේ ප්රේම පුරාණය සහ ඒ දුරකථන සංවාදය අතර සම්බන්ධයක් ඔබට සිතාගත හැකිනම් මගේ හිතවත/හිතවතිය ඒ මවෙත දන්වන මෙන් ඉතා කරුණාවෙන් ඉල්ලා සිටිමි.

'' අම්මේ,.... ඉතිං කොහොමද? ..... ''

'' වරදක් නෑ පුතා හොඳින් ඉන්නව.....''

'' අම්ම... මොකෝ නිකං හෙම්බිරිස්සාව වගේ....''

'' නෑ මේ මාසෙක විතර ඉඳල උදේට උදේට කිඹුහුම් යනව පුතා හරියට...''

'' ම්ම්ම්....එකොලහමාරට විතර නේද ඔය කිඹුහුම් යන එක පටන් ගන්නෙ? ''

'' අනේ පුතේ .....කොහොමද දන්නෙ ? හරියටම හරි...ඒ වෙලාවට තමයි ඔන්න පටන් ගන්නෙ.... ඇත්තටම පුතා කොහොමද දන්නෙ? ''

'' නෑ මට නිකමට හිතුනා...බය වෙන්ට එපා අම්මෙ...මේ සුමානෙන් පස්සෙ ඔය කිඹුහුම් යන එක නිට්ටාවටම සනීප වෙයි...ඒකෙ ආයෙ දෙකක් එහෙම නෑ...හෙහ්, හෙහ්, ''

************************************

විශේෂ ස්තූතිය - මා දයාබර නැඟනිය සිත්තමීට,

For your constructive suggestions and being an inspiration.....Thanks my dear .....you are simply the best.....