386. ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය 25 - පැල්වෙහෙරගේ මත්පැන් ව්‍යාපාරය සහ දෑවැද්දට ලැබීමට නියමිත දික්සඟලා පුටුව.

එසේ හෙයින් ඇය මෙසේ බැලිස්තික මනෝභාවයට (Ballistic Mode) අවතීර්ණ වූ කල්හි තත්වය (ඔන්න ඕක තමයි පුංචි අම්මෙ පුළුකුණාවෙ තත්වෙ ......ඒ කතන්දරේ දන්නව නේද?) හැකිතාක් දුරට නියාමනය කොටගනු පිණිස මවිසින් අනුගමනය කරනා චිරාත් කාලයක් භාවිතා කොට සුබපල ගෙනදුන් (Time Tested) ප්‍රතිකර්මය අනුගමනය කලෙමි.එනම් මෞන ව්‍රතය රකිමින් සයනයෙන් නැඟී නිදන කාමරයෙන් පිටවූයෙමි.

විවාහ ජීවිතයේ මතුවන බහුතරයක් මත භේද සහ ගැටුම් ආදියට ප්‍රත්‍යක්ෂ විසඳුම මුනිවත රැකීම බව මම අත්දැකීමෙන් දත්තෙමි. මට ඉවසන්න බැහැ මේ මුනිවත ඔබේ.

දැන් මේ කතන්දරේ ඉවරයක් කරල දාමු නේ? ඒ කියන්නෙ මම මේ සීන් එක ලියන්ට සෙට් වුනේ අපෙ උන්දෙගෙ බේඩ්ඩේ එකටනෙ. ඒ කිව්වෙ දෙසැම්බර් 13 වෙනිද. කොටිම්ම මාස එකාමාරක්ම ගියා. තාම කතාව ඉවරයක් නෑ.අපෙ උන්දෙ මේ ඊයෙද කොහෙද කතා කරපු වෙලාවක මට වගපලත් කියාපි. "ඔහේ අර මගෙ උපංදිනේට පටංගත්තු කතාව තවම ඇදගෙන යනව නේද? කවද්ද දැං ඕක ඉවරයක් කරන්ට හිතාගෙන ඉන්නෙ? මට පේන්නෙ මේක මගෙ ඊලඟ උපංදිනේ වෙනකල්ම අදින සයිස් එකක් තියෙන්නෙ" ඔන්න ඔහොම.

බලාගෙන ගියාම බොරුවකුත් නෙවෙයි. ඒ හින්ද මම තීරණය කලා එක දිගටම මේ කතාව ලියල ඉවරයක් කරන්ට. ඔය නඩු ගැන පත්තරේ හිටපු ගමං තියෙන්නෙ. නඩුව අවසාන වනතෙක් මේ මස 16 වනදින සිට එක දිගට නඩුව ඇසීමට විනිසුරු තුමා තීරණය කලේය. අන්න ඒ වගෙ.එහෙම තීන්දු දෙන්නෙ නඩුකාරයටත් මේ රබර් වගෙ ඇදෙන නඩු ඇහිල්ල එපාම උනහම. ඉඩං නඩු තමයි ඔය ඇදෙන එකට බොහොම ප්‍රසිද්ද. අර කතාවටත් කියන්නෙ එයා මහ ඉඩං නඩුවක් කියල.

ඉඩං නඩු ගැන කියනකොට මට මතක් වෙන්නෙ......එක්කොත් ඕන නෑ..ඒක පස්සෙ දවසක කියන්නං...නැත්තං මගෙ අදිස්ටානෙ බිඳ වැටෙනව. මොකක්ද අදිස්ටානෙ? අදිස්ටානේ වනාහී හැකි ඉක්මනට ගුරුවරීගෙ උපන්දිනේ වෙනුවෙන් පටන්ගත්ත කතන්දරේ ඉවරයක් කරල දාන එක.

ඉතිං එදා රාත්‍රියෙ නෝ කතා නෝ සිනා.අර සුප්‍රසිද්ද කතාවෙ විදිහට වෙන්නෙ බාර්යා තොමෝ උයල පිහල මේසෙටත් බෙදල "අන්න උයල මේසෙට ඇරලයි තියෙන්නෙ කන කෙනක් කන එකයි ඇත්තෙ" කියල කියන එකනෙ. අපේ ගෙදර ඔය වැඩේ වෙන්නෙ ටෝටලි ඔපසිට් ආකාරයට. ඒ කිව්වෙ සම්පූර්ණ පරස්පරය. ඒ කිව්වෙ ඔහොම තත්වයක් උනාම මම තමයි උයන්න ඕන. ඉතිං මම බොහෝවිට කරන්නෙ ගිහිල්ල කඩෙං ඔය මොනවහරි අරගෙන එනව. නූල්ඩස්, කොත්තු, බිත්තර ආප්ප ඔය අනම් මනම් තියනවනෙ. ගෙනල්ල සාලෙ ඉඳම්ම කියනව එහේට ඇහෙන්ට "මේ මෙන්න කෑම ගෙනාවා. කන කෙනෙක් කන එකයි ඇත්තෙ" කියල.

ඊගාවට අර සුප්‍රසිද්ද කතන්දරේ තව කොටසක් තියනවනෙ. රෑට නිදාගන්ට ගිහිල්ල බාර්යා තොමෝ කියනවලුනෙ මෙහෙම "ඔන්න XXXX XXX කරලයි තියෙන්නෙ. ඕනනං XXXXX එකයි ඇත්තෙ" කියල...හෙහ්,හෙහ්...දැං ඔබ තමුන්නාන්සෙලා හිතන්නෙ අපේ ගෙදර ඔය සීන් එක කොයි විදිහට වෙනව ඇතිය කියලද? කිසිවක් නොපවසමි...ඩයාබර පාටක ඔබගේ පරිකල්පන සක්තියට සපුරා ඉඩ දෙන්නෙමි...අන්ඩර්ස්කර්ට්..නෝ?

හරි එතන සීන් එක හිතාගන්න එක ඕගොල්ලන්ටම බාරදීල මම එන්ටර් වෙන්නං ආයම කතන්දරේට.පහුවදා අපි දෙන්න එයාලගෙ මහගෙදර යන්ට කතාවෙලයි හිටියෙ. අපි දෙන්න ඔය කොහොමත් මාසෙකට වගෙ සැරයක් ඒ පැත්තෙ ගිහිල්ල එනව රැයක් කාරිය ගතකරල.

පහුවදා උදේ ඔන්න ඇහැරල ගොලු මන්තරේ මතුරපු ගමරාලයි ගමහාමිනෙයි වගෙ අපි දෙන්න ලෑස්තිවෙලා දොට්ට බැස්ස එයයිලගෙ ගෙදර යන්ට.ඔය ගොලු මන්තරේ මතුරපු කතාව මට හරියට මේ වෙලාවෙ මීටර් වෙන්නෙ නෑ.මතකයට ආපු වෙලාවක කියන්නංකො..හොඳේ...( ඒකත් හොඳ වෙලාවට නේද?)

එදා එයාලගෙ ගෙදර යන ගමන යන්ටම ඕන එකක්. ඒකට හේතුව එයාලෙගෙ අප්පච්චි කරපු වැඩක්. ඔය මගෙ මාමණ්ඩි ඉන්නව නේද? (ඉන්නව නේද කියල කිව්වොත් හරියටම හරිනම් නෑ. මොකද එතුමා දැනට අවුරුදු දෙකකට වගෙ ඉහතදි අභාවප්‍රාප්ත වුනා) හරිම කෙලින් මනුස්සය. වචන දෙකක් නෑ කිව්වොත් කිව්ව. කියන්ට තියන එක ආය නෑ මූණටම කියනව දෙයියන්නාන්සෙට උනත්. ඔය ලබ්බ ගලේ ගැහුව වගෙ කියල දාන එක හින්ද සමහර වෙලාවට අසල්වැසියො, නෑදෑයො පොඩි පොඩි සිත් රිදවීම් එහෙම ඇතිකරගෙන අමනාප වෙලත් තියනව.

"අනේ මන්දා මේ අප්පච්චි මොනව කියනවද මන්ද...ඇත්ත උනත් කියන්ට ඕන ක්‍රමයක් තියනවනෙ. මේක එහෙමද? මූණට ගැහුව වගෙ ඔහොමත් කියනවද?" අපෙ උන්දැයි අක්කලයි කුණු කුණු ගානව. ඒ ඔය එකපාරක් වෙසක් එකට ආධාර එකතුකරන්ට ආපු කොල්ලො කට්ටියකට "උඹලට අරක්කු බොන්ට මම සත පහක් දෙන්නෙ නෑ" කියල මූණටම කියපු වෙලාවෙ.

අප්පච්චි කලිං අවුරුද්දෙ ඔය දන්සැලට සෑහෙන ගාණක් දුන්න. දන්සැල ඉවරවෙලා සංවිධායක මණ්ඩලය පොඩි මදුපානෝත්සවයක් පැවැත්තුවය, එතනිං ගියහම ඒක පැවැත්තුවෙ දන්සැලට එකතුවෙච්චි සල්ලි වලිංය කියල දන්සැල දීල ඊලඟ සතියෙ ගම පුරා කටකතාවක් ප්‍රචාරය වුනා. අප්පච්චි අර කොල්ලන්ට සත්තම දැම්මෙ අන්න ඒ හින්ද.

අප්පච්චිගෙ හැටි සොබාව දන්න හින්දම කොල්ලො ඒ කතාව ගණං ගත්තෙ නෑ "අනේ නෑ මාමෙ..අපි ඔය වැඩේ ඉවරවෙලා පොඩ්ඩක් ගත්ත තමයි. ඒත් සම්මාදම් එකතුවුන සල්ලි සත පහක්වත් ඒකට ගත්තෙ නෑ. අපේ අතින් සල්ලි දැම්මෙ" ඒ කොල්ලො එහෙම කියල මිදුලට බැස්ස.

මම ඒ වෙලාවෙ මිදුලෙ හිටියෙ. කොල්ලො කට්ටියට ගේට්ටුවෙං එලියට යන්ට ඇරල අපෙ උන්දැ මට කතා කලා. " මේ..අප්පච්චිට නොපෙනෙන්ට යංකො පාරට"

අපි දෙන්න ගේට්ටුවෙං එලියට බැහැල බලනකොට කොල්ලො කට්ටිය ඈත යනව. "මේ මල්ලිලා පොඩ්ඩක් ඉන්නවද?" අපේ උන්දැ අප්පුඩියක් එහෙම ගහල කතාකලා.

කොල්ලො කාණ්ඩෙ නැවතිල ආපහු හැරුන. අපෙ උන්දැයි මායි එතනට ගියා. "අනේ මල්ලිලා ඔය අප්පච්චි කියන එව්ව ගණං ගන්න එපා. දන්නවනෙ උන්දැගෙ හැටි."

"අනේ නෑ අක්කෙ අපි මාමගෙ හැටි දන්නවනෙ. අනික මාමගෙ එකක් තියෙන්නෙ කියන්ට තියන දේ මූණටම කියනව.උඩිං එකයි යටිං එකයි නෑ. මූණිච්චාවට සල්ලි කීයක් හරි දීල පස්සෙ නැති තැන පස් පඩංගුවෙ බණින්නෙ නෑ. අපි ගරු කරනව ඒකට " කොල්ලො කිව්ව.

"ඒක තමයි මම කියන්ටද?.... මල්ලිල මේක ගන්නකො මගේ නම දාල ලියන්න.." .උන්දැ අතේ ගුලිකරං හිටපු කීයක්ද දුන්න.

" ම්ම්ම්..කමක් නැද්ද අක්කා?..."

"නෑ නෑ කමක් නෑ…. ගන්න ගන්න"

"එවුංට ඔයා කීයක් දුන්නද?" ආපහු එනගමං මම ඇහුව..

"රුපියල් දෙසීයක්...නැත්තං මදිනෙ.."

"හප්පා..නරකම නෑ..ඔන්න බලන්ටකො ඔවුං මේ පාරත් ඔය සල්ලි වලං බොයි කුදාර් වෙන්ටම.."

"කෑ ගහන්ට එපා අනේ…" උන්දැ වටපිට හෝදිසි කරල ආයම මගෙ පැත්තට හැරුන. "එතන ඉන්න කොල්ලො සෙට් එකම මම අඳුනනව. ඔවුං හැමෝම වගෙ අපේ නෑදෑයොත් වෙනව. අනික ඔක්කොමල වගෙ රස්සාත් කරනව. ඔය සම්මාදං කරන සල්ලි වලිං බොන්ට උංට එහෙමට ඇති අහේනියක් නෑ."

"මම කියන්ටද? අපි මෙහෙම කරමු. අපේ සල්ලිවලිං ඔවුං බොනවද කියල පරීක්සා කරන්ට දන්සැල ඉවරවෙන වෙලාව අල්ලල මම ඒ පැත්තෙ යන්නං."

"නෑ..නෑ..නෑ..ඒ පරීක්සා කිරිල්ලෙං කමක් නෑ. ඔන්න ඔහේ මෙහෙට වෙලා ඉන්ට..යන්ට ආය පරීක්සා කරන්ට..මොකටද මම කියන්නෙ එහෙම?" ඈ අවසාන තීන්දුව ප්‍රකාසයට පත්කලා.ඉතිං ආය කාටද මේ අවනඩු කියන්නෙ හැබෑටම?

මම ඔය අපෙ උන්දැ එක්ක ආස්සරේ පටංගෙන මාස දෙකක් වගෙ යද්දි එයාලගෙ අප්පච්චි අසනීප වෙලා මාතලේ ඉස්පිරිතාලෙ නැවැත්තුවා. ඒ වෙනකොට අපෙ සම්බන්දෙ ගැන යම්තමට වගෙ ගෙදරට කියලයි තිබ්බෙ. නොට් ඔෆීෂියලි. ඉතිං සීන් එකට නිල වශයෙන්ම එන්ටර් ද ඩ්‍රැගන් වෙන්ට මේක හොඳම අවස්තාවක් කියල හිතල අතිං කටිං ඇපල්, මුද්දරප්පලං, අන්නාසි, ආනමාලු, නේත්‍රප්පලං, පුහුල් දෝසි, බූංදි, ඥාණකතා, සව්බොර, මස්කට් සහ කිරි පැණි එහෙම එල්ලගෙන මාත් උන්දැ එක්ක අප්පච්චිගෙ ලෙඩ බලන්ට විසිට් එකක් දැම්ම.

"අප්පච්චි මේ තමයි රවී ...අර මං කිව්වෙ" කියල එතුමී තොමෝ මාව අඳුන්වල එහෙම දුන්න.

අප්පච්චිත් අනේ අපරාදෙ කියන්ට බෑ බොහොම සුහදව ආගිය තොරතුරු කතාබහ කලා මා එක්ක පැය බාගයක් තරම. පස්සෙ ආපහු එන්ට සූදානම් වෙලා "එහෙනං අප්පච්චි මම ගිහිල්ල එන්නං" කියල උන්දැට නැමිල වැන්දම මෙන්න මුන්දැ කියාපි "ඔව්ව ඔහොම තමයි පුතා කරුමයක් පළදෙන්ට තියේනං ඉතිං වළක්වන්ට බෑනෙ ගෙවලම ඉවර කරන්ට එපාය ...නැද්ද මං අහන්නෙ?" කියල. මම නිකං හොල්මන්ද පොල්කොළ වුනා මේ මොකක්ද බොලේ මෙවුන්දැ මේ කිව්වෙ කියල.

පස්සෙ අපෙ උන්දැව බස් එකට දාන්ට මාතලේ පල්ලෙහා බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට යද්දි මම මෙහෙම ඇහුව. "මේ..මොකක්ද අර අප්පච්චි කරුම ගෙවන කතාවක් කිව්වෙ? උන්දැගෙ අසනීපෙ ගැනද එහෙම නැත්තං....."

"දෙකටම වෙන්ටැ…." එතුමී මාදිහා බලන්නෙවත් නැතුව කියාපි.

ඉතිං ඔන්න ඔහොමයි අපෙ මාමණ්ඩිගෙ ගතිගුණ සහ ඇවතුම් පැවතුම්. එතකොට අපි දෙන්න මේ මෞන ව්‍රතය දැඩිව රකිමින් වුවද තකහණියක් එයාලගෙ මහගෙදර යන්නෙ විශේෂ කාරණේකට.ඒක කියන්ට පොඩි පසුබිම් කතාවක් කියන්ටම වෙනව. වැඩේ කියන්නෙ ඒ පසුබිං කතාව නොකිව්වොත් ප්‍රදාන කතාව හරියට වැටෙන්නෙ නෑ ඔලුවට.

අපෙ උන්දැලගෙ ගේ ඉස්සරහම පාරෙං අනික් පැත්තෙ තියනව කඩ කාමර තුනක්.ඕකෙ එලවලු, තුනපහ, හාල්, පිටි,,සීනි එහෙම සිල්ලර වෙළඳාමක් කරනව අප්පච්චිලගෙ ටිකක් විතර දුරිං නෑවෙන මනුස්සයෙක්. මිනිහ අපිට වැඩිය එහෙම සෑහෙන්ට වයසයි. ඒත් නෑ කමට ඒ මනුස්සයට අපෙ උන්දැයි, උන්දැලගෙ අක්කලයි වෙන්නෙ පුංචි අම්මල.අප්පච්චිට කියන්නෙ අත්තා. ඉතිං මනුස්සය මේ සිල්ලර වෙළඳාමෙං ඒ හැටි ලාබයක් නැති තැන අත ගැහැව්ව තව අධික ලාභ සහිත අතිරේක ව්‍යාපාරයකට. ඒ කිව්වෙ මාතලේ ගිය වෙලාවල් වල හොරාට මත්පැන් බෝතල් විස්සක් තිහක් වගෙ ගෙනල්ල වැඩිගාණට විකුණන එක.

දන්නවනෙ මත්පැන් වෙළඳාම කියන්නෙ ඉතාම අධික ලාබ ලැබිය හැකි ව්‍යාපාරයක්. හරියටම කිව්වොත් මිනිස්සුන්ගෙ ආර්තික තත්වය හොඳ වුනත් නරක්වුනත් පන්සලේ හාමුදුරුවන්ට වාසියි වගේ තමයි. මිනිස්සු දුප්පත් උනහම හිතන්නෙ "අනේ අපි මේ ආත්මෙ මෙහෙම දුප්පත් වුනේ පහුගිය ආත්මෙ පිං දහම් කරල නැතිනිසා වෙන්ට ඕන. ඒ හින්ද මේ ආත්මෙ පුලුවන් තරං හොඳට පිං කොරන්ට ඕන" කියලනෙ. ඒ කරල තමං නොකා නොබී හරි කමක් නෑ පුලුවන් උපරිම විදිහට දානෙ උයල ගෙනිහිල්ල පංසලට දෙනව. අනික් අතට මිනිස්සු පෝසත් උනාමත් එහෙමයි. "අනේ අපට මේ ආත්ම බාවයෙ මේ විදිහට වස්තු සම්බාරෙ හම්බ වෙන්නෙ ගිය ආත්මෙ පිං කරපු හින්දනෙ. ඒ හින්ද මතු ආත්ම බාවයෙහි තවත් වැඩි වැඩියෙං ලැබේවා" කියල ප්‍රාර්තනා කරල ඒත් උපරිම විදිහට දානෙ දෙනව.

මත්පැන් පානයත් එහෙමනෙ. වැලේ වැල් නැතුව ඉන්න එකා දුක තුනී කරගන්ට කියල බොනව. යමක් කමක් හම්බ කරගත්තු එකා සතුටට බොනව. ඉතිං මිනිස්සු දුප්පත් වුනත් පෝසත් වුනත් පංසලටයි බාර් එකටයි කිසිම අවුලක් නෑ. පැල්වෙහෙරගෙ බාර් එකත් බලා ඉද්දි නැඟල පලච්චි. මිනිහ කාලයක් ඔය පැල්වෙහෙරෙ (පැල්වෙහෙර තියෙන්නෙ දඹුල්ලෙ ඉඳල හබරණ පාරෙ කිලෝ මීටර් පහක් වගෙ ගියාම. කෘෂිකර්ම දෙපාර්තමේන්තුවෙ ගොවිපොලක් එහෙම ඔන්න තියනව පැල්වෙහෙරෙ) ගිහිල්ල මොන මොනවද කරපු හින්ද ගමේ හැමෝම වගෙ මිනිහට කිව්වෙ පැල්වෙහෙර කියල.

පැල්වෙහෙර මත්පැන් වෙළඳාම පටංගත්තට පස්සෙ හවසට ඔතන මිනිස්සු පිරිල එක කැම්බැල්ලයයි.අප්පච්චිගෙ තිබ්බ පරණ කළුවර දික්සඟලා පුටුවක්. අර අකුලන්ට පුලුවන් බාපත කියල ලී දෙකක් එහෙම තියෙන්නෙ. ඒ බාපත දිග ඇරියම ඒ උඩ කකුල් දෙක තියාගෙන බොහොම සනීපෙට නිදාගන්ට එහෙමත් පුලුවං ඔය දික්සඟලා පුටුවෙ.

(අඩේ ඔන්න දැන් නෙව මතක් වුනේ. අප්පච්චි මට ඔය පුටුව දෑවැද්දට දෙනවයි කිය කිය හිටියෙ. මේ පාර නිවාඩුවට ගිහාම ගිහිල්ල ඕක පටෝගෙන එන්ට ඕන ලොරි බාගෙකවත්.)

ඉතිං හවස තේ එහෙම බීල ඇඳිරි වැටිල රෑට බත් කන්ට කතා කරන කල් උන්දැ ඉන්නෙ ඔය දික්සඟලාව උඩ වැතිරිල.ඔහොම ඉන්නකොට හරියටම අත දික්කලා වගෙ ඉස්සරහට පේන්නෙ පැල්වෙහෙරගෙ කඩේ ඉස්සරහ බිතක්කනේ.ඔතන ඊස් මීස් නැතුව සෙනඟ පොදි කනව පැලාගෙං බඩු ගන්ට. බඩු කිව්වෙ හාල් තුනපහ එහෙම නෙවෙයි හෙහ්..හෙහ්.

අප්පච්චි දෙතුං දවසක් මූණ විරවගෙන හිටියට පැලාට මොකවත් කියන්ට ගියේ නෑ. ඒත් වැඩේ එන්ට එන්ටම නරක් වුනේ අපේ ගෙවල් පිටිපස්සෙ වලාකුලුවල ගෑවෙන්ට තරම අහස උසට නැඟිටලා මහ යෝදයෙක් වගෙ ඉන්න හිරුවල කන්දෙ එහා බෑවුමේ තිබ්බ තේ වත්තෙ දලු කඩන දෙමළ මිනිස්සු වත්තෙ පඩි දුන්න දාට පැලාගෙ බාර් එක වැඳ පුදාගන්ට එන්ට පටං ගත්තට පස්සෙං පහු.

ඔය දෙමළ මිනිස්සු ආහම බඩු ගත්ත ගමං යන්නෙත් නෑ. කඩෙං විටකුත් අරගෙන බිත්තියට හේත්තු වෙලා පිලේ ඉඳගෙන ඔහේ කතාකරකර ඉඳල තමයි යන්නෙ.

"මුංගෙ මේ හැටි කැම්බැල්ලෙ මේකුං මෙතන ඉඳලම අරකගෙ ගොසරෑව කෙලල අරිනවද මන්දා නේද පුතා?" දවසක් අපි දෙන්න සති අන්තෙක ගෙදර ගිය වෙලාවක අප්පච්චි මා එක්ක කිව්වෙ දික්සඟලා පුටුවෙන් නැඟිටල පැලාගෙ කඩේ පැත්තට තිබ්බ උස ජනේලෙ වහන ගමං.

මම හිටියෙ ඒ එක්කම තිබ්බ වේවැල් පුටුවෙ ඉඳගෙන. "නෑ අප්පච්චි මම හිතන්නෙ නෑ ….පැල්වෙහෙර පුතා එහෙමත් කරයිද කිසිම බයක් සැකක් නැතුව."

"හුහ්..පැල්වෙහෙර පුතා තමයි..එහෙමත් බැරි පුතයෙක් නෙවෙයි ඕකා..මිනිස්සුන්ට අතට කීයක් හරි එන්ට ගත්තම ලැජ්ජාව බය සැක එහෙම්මම අමතකම වෙලා යනවනෙ පුතා" අප්පච්චි එහෙම කියල ආයම දික්සඟලා පුටුවෙ ඉඳගත්ත.

දවස් කීපෙකට පස්සෙ අප්පච්චි ගිහිල්ල පැල්වෙහෙර හම්බවෙලා කෙලින්ම මෙහෙම කියල "පැල්වෙහෙර... මේ වැඩේ නැවත්තුවොත් හොඳයි. තමුන් ඕන වෙලඳාමක් කරගත්තට අපට කමක් නෑ. ඒත් අපේ ගෙදර අපිට නිදහසේ කණක් ඇහිල ඉන්ට හැටියක් තියෙන්ට ඕනෙ "

*************************************

හරි අදට කතාව ඉවරයි හොඳද? වැඩේ වෙලා තියෙන්නෙ මේකයි දැනටම වචන ගාණ 1700 ඉක්මවල ගිහිල්ල තියෙන්නෙ. මම කිව්වනෙ අර එක දිගට නඩුව අහල ඉවරයක් කරනව වගෙ එක දිගටම මේ කතාව ලියනව කියල. හරි ඒ හින්ද මේ සතියෙම ඊලඟ කොටස ලියන්නම්කො.... හොඳද?