387. ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය - 26 - වියාචනය සමඟ පෙර නොකී කතා අසා……

"හුහ්..පැල්වෙහෙර පුතා තමයි..එහෙමත් බැරි පුතයෙක් නෙවෙයි ඕකා..මිනිස්සුන්ට අතට කීයක් හරි එන්ට ගත්තම ලැජ්ජාව බය සැක එහෙම්මම අමතකම වෙලා යනවනෙ පුතා" අප්පච්චි එහෙම කියල ආයම දික්සඟලා පුටුවෙ ඉඳගත්ත.

දවස් කීපෙකට පස්සෙ අප්පච්චි ගිහිල්ල පැල්වෙහෙර හම්බවෙලා කෙලින්ම මෙහෙම කියල "පැල්වෙහෙර මේ වැඩේ නැවත්තුවොත් හොඳයි. තමුන් ඕන වෙලඳාමක් කරගත්තට අපට කමක් නෑ. ඒත් අපේ ගෙදර අපිට නිදහසේ කණක් ඇහිල ඉන්ට හැටියක් තියෙන්ට ඕනෙ" 

පැලා හැබැයි අපරාදෙ කියන්ට බෑ දෙමලුන්ට පොඩි සත්තමක් දාලද කොහෙද ඊට පස්සෙ සතියක් වගෙ යනකල් සද්දෙ අඩුවෙලා තිබුනලු. ඒත් ආයම කැම්බැල්ලෙ පුරුදු විදිහට පටංගෙන. අප්පච්චි කරල තියෙන්නෙ හවහිම්ම ඉස්සරහ ජනෙල් දොරවල් වහල දාල සාලෙට වෙලා ඉන්ට පුරුදු උනාලු. 

"මගේ මේ ගේ හදද්දි බාගයක් වැඩ කලේ ඔය පැල්වෙහෙරයගෙ අප්පා. නිකං නම් නෙවෙයි තමයි. මම ඌට වැඩිපුරත් එක්ක සල්ලි දුන්න. ඒත් මොනව උනත් ඌ හොඳ එකා. ඒකගෙ මනුස්සකමේ ගුණේ තියන්ට එපාය. නැත්තං මම දනී කරන දේ" අම්ම එක්ක ඔහොම දෙතුන් පාරක්ම කිව්වලු අප්පච්චි. මහ පැල්වෙහෙර ඒ කාලෙ නං දරාපු බාසෙක්.

නමසිය හතළිස් ගණංවල මුල් කාලෙ ඩී.එස්. සේනානායක මහත්තය ඇලහැර ව්‍යාපාරය ආරම්බ කරපු කාලෙ එහෙ ගෙවල් හදන්ට ගිහිල්ල තියනව ඔය පැල්වෙහෙරගෙ තාත්තා. ඒ ගිය ගමන අවුරුදු හත අටක්ම එහෙ ඉඳල එහෙන්ම පෙලවහකුත් කරගෙනම තමයි ආපහු ගමට ඇහිල්ල තියෙන්නෙ. ඒ හැබැයි ඔය පැල්වෙහෙරගෙ අම්ම නෙවෙයිලු. ඒ මුල් කසාදෙ පවුල උණ වසංගතේකිං මැරිල පලච්චට පස්සෙං පහු තමයිලු ඔය පැල්වෙහෙරගෙ අම්ම කැන්දං ආවයි කියන්නෙ මෙන්න මේ රත්තොට දිහාවෙං. රත්තොටට මාතලේ ටවුමෙං හැරිල යන්ට ඕන හැතැම්ම දොලහක් පාළහක් වගෙ.

ඔය ගොවි ජනපදවල මුල් කාලෙ විස්තර අහන්ට මම හරිම ආසයි. මම ඔය බකමූණ, අත්තනකඩවල, දියබෙදුම දිහා වැඩකලානෙ අවුරුදු අටක් තරම. කිව්වම මොකද එහෙ ඉන්දැද්දි තමයි ඔය අපෙ ගුරුවරීව මුලිච්චි උනෙත්. ඒ ගැන මං කලින් බොහොම විස්තර කියල තියනව. ඉතිං ඔය බඳින්ට කලිං එහෙම මම එහෙ නැවතිල හිටියෙ නිල නිවාසෙක තව මගෙ බඩ බැඳගත්ත වගෙ යාලුවෙක් එක්ක.

යාලුව ඔය දවස් දෙකකට සැරයක් වගෙ ගෙදර ගිහිං එනව. මිනිහ දරුපවුල් කාරය. ඊට අමතරව ඒ කාලෙ වෙනකොට ගේත් හදනව. ඉතිං පුලුවං හැම වෙලාවෙන්ම ගෙදර දුවල එන්ට යනව. එයා ඇවිල්ල අළුවිහාරෙ. ඉතිං ආය මොනවද කෝටස් එක ඉස්සරහිං බස් එකට නැග්ගම එයාලගෙ ගේ ගාවිං බැස්සෑකි උපරිම පැය එකහමාරකිං. 

මම ඒ කාලෙ තනි කඩය. ඒ හින්ද සෙනසුරාද වරුවෙං තමයි ගෙදර යන්නෙ.ඒ කාලෙ අපි වැඩ කලේ දින 5 1/2 සතියක්. දැනට දශක තුනකටත් වැඩි මගෙ රාජකාරි ජීවිත කාලෙම සම්පූර්ණ දවස් දෙකක සති අන්තයක් සහිත රස්සාවක් කවදාවත්ම කරල නෑ කියල කිව්වොත් විස්වාස කරනවද?ඒත් ඒක තමයි ඇත්තම ඇත්ත. බොහෝවිට දින 6 සතියක් . නැත්තං ඉතිං දින 5 1/2 තමයි. මේ අවුරුදු තුනකට වගෙ ඉස්සර රස්සාවක් කලා ඒකෙ නම් සිකුරාදා සහ සෙනසුරාදා නිවාඩු. ඒත් සති දෙකකට සැරයක්. ඒකත් කරන්ට වුනේ අවුරුද්දක් වගෙ තමයි. ආපහු දින 6 සතියට යන්ටවුනානෙ. මොනව කරන්නද? එහෙම තමයි ජීවිතේ හැටි නැද්ද?

ඉතිං මේ සති අන්ත කතාවෙ මූලාරම්භය කොහෙද? ආ..හරි අර මම ගොවි ජනපදයක සේවය කරපු කාලෙ ගැන කතාවෙන් නේද? ආ..මේ තව දුර යන්ට ඉස්සර තව බොහොම වැදගත් කාරණයක් කියල හිටින්ට ඕමනයි. 

(ඕමනයි..එහෙම කියන්නෙ කවුද කියල මතකයි නේද?) 

මොකක්ද කාරණෙ කිව්වොත්...කාරණේ මෙහෙමයි. දැන් මම බලවත් අදිස්ටානෙකින් නෙව හිටියෙ මගෙ ඉලක්කය කරා යනවාමය වෙන වෙන අතුරු කතා කියන්ට ටැහ් ගැහෙන්නෙ නැතය කියල. ඉලක්කෙ කියල කිව්වෙ අර අපේ උන්දැගෙ උපං දෙනිය නිමිත්තෙං (එවුන්දැගෙ පුංචි අක්කගෙ දෝණියන්දැ හිච්චි එකී කාලෙ උපන් දිනේට කිව්වෙ උපං දෙනිය කියල . තව ඔහොම අටෝරාසියක් වචන තියනව පොඩි එවුං බහ තෝරන කාලෙ කියපුව. කල්යූටි, පයිඩූර්, කුක්කු බිබී, කොක්ක බා මා, එපිල් කොට්ටරේ..බාසුන්යා..අන්න ඒ වගෙ..ඒ ගැන ආය දවසක වෙනම පෝස්ට් එකක් ලියන්නං) මම කියන්ට පටං ගත්තු කතන්දරේ කියල ඉවරයක් කරන එක. අර Blinkers දාපු අස්සය වගෙ.

බ්ලින්කර්ස් කියන්නෙ රේස් දුවන අස්සයින්ට පිටිපස්සයි දෙපැත්තයි නොපෙනී ඉස්සරහ විතරක් පේන විදිහට දාන ඇස් ආවරණ වලට. එහෙම ඉලක්කෙ විතරක් පේනකොට අස්සය ආය නෑ කඟවේනා වගෙ කඩාගෙන යනවලු දිනුං කණුවට.

ඉතිං මම එහෙම ඉස්තිර අදිස්ටානෙන් හිටියට ඔන්න පාටක ජනතාව එහෙං මෙහෙං ඤං පචං ඤරු ඤුරු ගාන්ට ගත්ත පොඩ්ඩක් විතර පඳුරු තැලිල්ලකුත් තිබ්බනං තමයි ආතල් ද බ්‍රේව් කියල. විසේසයෙන්ම අර හෙන්රි නොහොත් "වසන්තයේ අග හමුවෙමු සොඳුරිය, ළවැලි තලාවක විසුල කුසුම් මත, අතිනත ගෙන පෙර නොකී කතා අසා අලුතින් සුසුමක් ගෙන වෙන්වී යමු ලාසඳ නැඟෙනා හෝරාවේ..ලලලා ...ලාලලා..ලාලලලා..ලා..ලා..."

ඊට අමතරව පහත නම් කියවෙන දයාබර පාටක බවතුන්ද ඉල්ලිම කර තිබුනා ඔය යන විදිහටම යමුය හදිස්සියක් නැතය කියල... ඉයන්, උදය, කසුන්, දිනේෂ්, සහ තිසර

එනිසාවෙන් මම කල්පනා කලා මෙන්න මෙහෙම ඩිස්ක්ලේමර් එකක් දාන්ට.

වියාචනයයි. (වියාචනය කියන්නෙ ඩිස්ක්ලේමර් කියන එකට හොඳද?) 

නිදහස් සිතුවිලි යන සන්නාමය යටතේ (අතිගරු රන්දිල් තරුණ නෝනා මහත්මිය විසින් විසින් අරඹන ලද) වෙබ් අඩවියක් පවත්වාගෙන යන මවිසින් වර්තමානයෙහි රචනා කොට හුදීජන පහන් සංවේගය උදෙසා ප්‍රසිද්ධ කරනු ලබන (මෙම වරහන් ඇතුලත නොහොත් විතින් බ්‍රැකට්ස් තුල කොටස වියාචනයට අයත් නොවන බව කරුණාවෙන් සළකන්න. ඒ වනාහී හුදු පැහැදිලි කිරීමක් පමණි. හුදී ජන පහන් සංවේගය උදෙසා කියල තමන් ලියපු පොතක අවසානයෙ සඳහන් කල මහා ලේඛකයා කවුද කියල දන්නව නේද?..මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ මහත්මයා.එතුමාගෙ ගම්පෙරළිය පොත අවසානයෙ මෙහෙම තියනව. සිංහල වංශ කථාවෙහි අංශු මාත්‍රයක් පවසනු පිණිස කොග්ගල මලලගම මාර්ටින් වික්‍රමසිංහයන් විසින් රචිත ගම්පෙරළිය මෙතෙකින් නිමියේය) ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය ජීවිත සැමරුම් කතා මාලාවෙහි ඉකුත් වසරේ උඳුවප් මස තුදුස්වන දිනට යෙදුනු ඇගේ ජන්ම දිනය සමරනුවස් ඇරඹූ කථාව වහා නිම කරනු රිසියේ වී නමුදු පෙර නොකී කතා රචක හෙන්රි ප්‍රමුඛ ඉයන්, උදය, කසුන්, දිනේෂ්, සහ තිසර යන දයාබර පාඨකයින්ගේ බලවත් ඉල්ලීම හේතුකොටගෙන තව දුරටත් විස්තාරණය කිරීමෙහිලා තීරණය කළෙමි.ඒ හේතුකොටගෙන මවෙත ලැබෙනා සියළු රොස්පරොස්බස්, අවලාද, ගැරහුම් සහ ආක්‍රෝශ පරිභවයන් කිසිසේත්ම භාරනොගන්නා අතර ඒ සියල්ල ඉහත සඳහන් කල පකට පුඟුලන් වෙත යොමු කල යුතුබැව්ද මේ වියාචනයෙන් දන්වා සිටුම්හ. 

ඒ වගටත් මෙසේම මම්ම වම්හ.

ඉතිං මේ විදිහට මට පේන්නෙ අපේ උන්දැ කිව්ව විදිහට එවුන්දැගෙ ඊලඟ බේඩ්ඩෙ එක එනකලුත් මේ කතාව ඇදෙයි වගෙ. ඒත් ඒ හැටි අවුලක් වෙන එකක් නෑ. එහෙම උනොත් මෙහෙම කරමු. කොහොමද?

ඔන්න ඔහොම දිගටම ඇදගෙන ගිහිල්ල මේ අවුරුද්දෙ බේඩ්ඩේ එකට කලිං සුමානෙ තමයි කතන්දරේ ඉවරයක් කරන්නෙ. ඊගාවට ඊලඟ සුමානෙ ආයම එනවනෙ තව බේඩ්ඩේ එකක්. ඒකට තව කතන්දරයක් පටං ගන්නව. ඒකත් ඇදගෙන යනව ඊලඟ බේඩ්ඩේ එකට සුමානයක් වෙනකල්. ඔහොම දිගටම වැඩේ කරගෙන ගිහෑකි..හෙහ්,හෙහ්…

අර ප්‍රේමදාස මහත්තයගෙ කාලෙ එස්.ඊ.සී. එක නොහොත් රාජ්‍ය ඉංජිනේරු සංස්ථාවෙන් ගම්උදාවෙ වැඩ කලෙත් එහෙමයි. ඒ කියන්නෙ එස්.ඊ.සී. එකේ වෙනම යුනිට් එකක් තිබ්බ ගම් උදාවෙ වැඩ කරන්ට. ඔය සිරීපාද ගහන්ට, සීගිරියවල් හදන්ට, අටවිසි බුද්ද රූප නෙලන්ට එතකොට දේව රූප අඹන්ට ඔය වගෙ නොයෙක් වැඩ.එක ගම් උදාවක් ඉවරවෙලා ඒ යුනිට් එකට සුමාන දෙකක් නිවාඩු දෙනව. ඊගාවට ආයම ඊලඟ ගම් උදාවෙ වැඩවලට ලෑස්ති වෙන්ට ඕන.මම ඔය විස්තරේ හරියටම දන්නෙ මගෙ යාලුවෙක්ගෙ මාම වැඩකලා ඔය ගම් උදාව යුනිට් එකේ. අන්න ඒ හින්ද.අච්චර රටට සේවයක් කරන්ට පුලුවන් ආයතනයකින් වැඩ ගත්තෙ අන්න එහෙමයි.

ඉතිං මම ඔය ගොවි ජනපදයක වැඩ කලා කිව්වනෙ. ඉතිං මගෙ යාලුව නිතරම වගෙ ගෙදර යනවයි කියලත් කිව්වනෙ. ඉතිං තනියම ඉන්න දවසට මම කරන්නෙ හවස් වෙනකොටම මගේ කෑලි තුනේ ටෝච් පොල්ලත් අරගෙන සරමත් වලාපොට ගහගෙන ඔහෙ යනව ඇවිදින්ට. අත්තනකඩවල ඒ කාලෙ පොඩි කඩ මණ්ඩියක් තිබ්බ. ඔය කඩමණ්ඩියට කලින් තිබ්බ ඉස්පිරිතාලයක්. ඉස්පිරිතාලයක් කිව්වට ඒක ඇවිල්ල පර්යන්ත ඒකකයක්. එව්වට ඉංග්‍රීසියෙං කියන්නෙ Peripheral Unit කියල. 

මම අර වාංපතුල් කතා සීරීස් එකේදි කිව්වෙ මගෙ හිතවත් දොස්තර කෙනෙක් ගැන. එතුමා වැඩ කලේ ඔය රෝහලේ. දොස්තර කිව්වට ඒ. එම්.පී. කෙනෙක්. නැත්නං සහකාර වෛද්‍ය වෘත්තික. සහකාර වෛද්ය නිලධාරී කියල තනතුරු නාමය වෙනස් වුනේ ඊට පස්සෙ. ඒකටත් මට මතක විදිහට සෑහෙන බාදා එල්ල වුනා ජී.එම්.ඕ.ඒ එකෙං. ඒ මිනිස්සු නං ඉතිං විරුද්ද වෙන්නෙ නැත්තෙ මොකටද නේද එක අතකිං බැලුවම ..නැද්ද මං අහන්නෙ?

වහ බීල කෙල්ලෙක් ඉස්පිරිතාලෙ අරං ආපු සීන් එකක් එහෙම මම කිව්ව මතකයි නේද? ඒක වුනෙත් ඔය අපේ හිතවත් දොස්තර මහත්තය එක්ක එතුමාගෙ නිල නිවාසෙ පොඩි ආතල් එකක් ගනිද්දි. 

ඉතිං මම අර කිව්වෙ ටෝච් එකත් අරගෙන ඇවිදින්ට යනවයි කියල. ඔහොම වැඩිපුරම යන්නෙ රාළහාමිලගෙ ගෙදරට. මම මේ කියන රාළහාමි තමයි ගම්පති ක්‍රමය අහෝසි කරල ග්‍රාමසේවක ක්‍රමය ක්‍රියාත්මක කරන්ට ඉස්සෙල්ල මුලු පළාතම පාලනය කරන්ට ආණ්ඩුවෙං පත්කරපු මුලා දෑනිය. ඔය මම කියන්නෙ සුද්දගෙ කාලෙ. ඒ තනතුරට කිව්වෙ Village Headman කියල.

නමසිය හතලිස් ගණං වල ඔය ගොවි ජනපද ඩී.එස්. මහත්තය පටං ගත්ත කාලෙම ඔය මම කියල රාළහාමි මාතලේ පල්ලෙපොළ ඉඳල කරත්තයකුත් දක්කගෙන ඇවිල්ල තියෙන්නෙ අලුත් ජනපදයෙ ආණ්ඩුවෙන් අලුතෙන් හදන ගෙවල් වලට ඕන ගොඩනැඟිලි ද්‍රව්‍ය ප්‍රවාහන කොන්ත්‍රාත් එකක් කරන්ට. ඒ කාලෙ මඩිං අක්කර පහක් දුන්න. ගොඩිං අක්කර තුනක්. මඩවල එස්. රත්නායක මහත්තය " අක්කර පහ " කියල නවකතාවකුත් ලිව්ව මතකද? ඒ මිනිපේ ගොවි ජනපද ව්‍යාපාරය ගැන. ගොවි ජනපදවල ඒ කාලෙ ගොඩිං අක්කර තුනක් දීල ඒකෙ ආණ්ඩුව ගානෙ ගේකුත් හදල දුන්න.

ඔය හදන ගෙවල් වලට ඕන කරන ගඩොල්, සිමෙන්ති එහෙම අරගෙන යන්ට ඒ කාලෙ කරත්ත කුළියට අරගෙන තියනව ආණ්ඩුවෙන්. මම ඔය කියල රාලහාමිත් ඒ වැඩේට ආපු කෙනෙක්. ගෙවල් වල වහලට එතනිං ගිහාම දොර ජනේල උලුවහු වලට ඕන ලී ඉරල තියෙන්නෙ ඒ පැත්තෙම තැනින් තැන හදාපු ආණ්ඩුවෙ ලී මෝල් වලිං. ඔය පරණ ගොවි ජනපදවල අනිවාර්යයෙං සෝමියල් හන්දිය කියල එකක් තියනවාමයි. ඒතමයි අර ඒ කාලෙ ලී මෝල තිබ්බ තැන. Saw Mill = සෝමියල්

ඉතිං මලහිරු යෝද ඇල උඩහිං බැහැගෙන යද්දි, හතර අතිං අඳුර හලාගෙන එද්දි, කළාමැදිරියො පස්චාත් බාගයෙ ආලෝකය නිවි නිවි දිලෙද්දි එකා පස්සෙ එකා පියඹද්දි, මා වවුලො රංචු පිටිං දියබෙදුම පැත්තට තටු සලද්දි ගම්පති නිවසෙ ආලින්දයෙ වාඩිවෙලා මා එක්ක රාලහාමි කියපු ඒ රසබර පරණ මතක සැමරුම් වැඩි විස්තර සහිතව ආය දවසක කියන්නං. 

"රාළහාමි ….. ඉතිං ඔය ඩී.එස්. මහත්තය මේ පැත්තෙ නිතර ආව ගියාද?" 

"අපොයි ඔව් මහත්තය. උන්නැහැ කොහොමත් මාස තුන හතරකට සැරයක් මෙහෙ එනවමයි.ඒ ආපුවම දවස් දෙකක් තුනක් නැවතිල විස්තර අඩුපාඩු හොයල බලල තමයි ආපහු කොළඹ යන්නෙ." 

"තව අපූරු කතාවක් තියනව මහත්තයට කියන්ට...හෙහ්,හෙහ්,"

"ඒ මොකද්ද රාළහාමි?" 

"මහත්තයට පරක්කු වෙන්නෙ එහෙම නෑ නේද?" 

"මොන පරක්කුවක්ද රාළහාමි?.... අද මම විතරයි තනියම.... යාලුවත් ගෙදර ගිහිල්ල එන්ට ගියා. ගිහිල්ල කාල නිදාගන්ටනෙ තියෙන්නෙ. ඉතිං මොන පරක්කුවක්ද?" 

"අතන විසිතුනේ ගෙදර දන්නව නේද?" 

"ඔව්….අර සමූපාකාරෙ ගාවිං දකුණට හැරිල වැලිපාර දිගේ ගිහිල්ල." 

"අන්න හරි ඔය විසිතුනේ ගෙදර හිටියෙ බම්බාව ( බම්බාව තියෙන්නෙ ගලේවෙල කිට්ටුව ) පැත්තෙං ආපු කට්ටියක්.ඒ පවුලෙ එක ඉලන්දාරියයි හිටියෙ. ඒ වෙනකොට මිනිහට අවුරුදු දහ අටක් වගෙ ඇති. මගේ වයසම තමයි." 

"ඉතිං?" 

"මිනිහ ඔය නුවර දිහාවෙ සුද්දෙක් ගාව වැඩකරල කාර් එලවන්ට ලයිසන් එහෙම තිබ්බ. ඩී.එස්. මහත්තය ආපු දවසක ඒ කොල්ලගෙ තාත්ත කොල්ල ගැන විස්තර කියල තිබ්බ. පස්සෙ කොහොම හරි ඩී.එස්. මහත්තයගෙ පොල් වත්තක් තිබ්බලු ඒ කාලෙ වෙන්නප්පුව පැත්තෙ. ඔය වත්ත බලාගන්ට මේ කොල්ලව ඩී.එස්. මහත්තය එක්කගෙන ගියා"