114. කුමරියකට පෙම් කළෙමි.....A Love Story With A Difference

හවස් අතේ පොඩි පොදක් ගිය නිසා ගහකොල උනත් පණගහල ඇවිල්ල. දවල්ට කාල පොඩ්ඩක් ඇලවෙලා උන්නු ගමන් මට නින්ද ගියා නෙව.ආයෙම ඇහැරුනෙ පොද වැස්ස නිසා අපෙ අම්ම ඇවිල්ල කාමරේ ජනේලෙ වහන සද්දෙට........ලී ජනේලෙ වැහුවම කාමරේම අඳුරුයි.ආයෙම ඇඳ විට්ටමට කොට්ටෙ හේත්තු කරල ඒකට ඔළුව තියාගෙන උන්න, දන්නෙම නෑ ආපහු නින්ද යන කල්...

ආයෙ ඇහැරෙනකොට හවස පහත් පහුවෙලා. කඩුල්ල ළඟ හෙන්දිරික්ක පඳුරෙ මලුත් එක දෙක ඇහැරෙන්ට පටන්ගෙන.

ළිඳ ළඟට ගිහිල්ල මූණ හෝදගෙන එනකොට අම්ම කහට එකක් හදල.කුස්සියෙ බංකුවෙ ඉඳගෙන ඒකත් බීල මම නැඟිට්ට.

'' අම්මෙ මයෙ අර ලා නිල් පාට අත් කොට කමිසෙ කොහෙද? "

'' අන්න මම හෝදල ඉස්තිරික්ක කරල තිබ්බ. මැද කාමරේ අල්මාරියෙ ඇති, ලොකු පුතා මේ හවස් කරේ කොහෙ යන්ටද?''

අම්මගෙ කටහඬේ තිබ්බෙ උතුරායන ආදරය... මගෙ පපුව මැද්දෑවෙ උණුවට මොනවදෝ හිරවෙනව වගෙ මට දැනුන.

'' පන්සල පැත්තෙ ගිහිල්ල එන්නම් මයෙ අම්මෙ....''

තෙත් වේගෙන ආව දෑස අම්මට පෙනෙයි කියල මම එහෙම කියාගෙනම කුස්සියෙන් පිට උනා.

ගෙදරින් දොරට බහිනකොටම අම්ම ආව සාලෙට...

'' ලොකු පුතේ අනිද්ද සීට්ටු දානෙ..... පොඩි හාමුදුරුවන්ට මතක් කලානම්.....''

මම එහෙම්මම ආපහු හැරිල අම්ම දිහා බලල ඔලුව වැනුව...

'' හරි අම්මෙ මම කියන්නංකො ''

උණ බට කඩුල්ලෙන් පිටවෙල ගුරු පාර දිග දෙණියෙ කුරු කොස් ගහ දිහාට එනකොට වටින් ගොඩින් කලුව පාත්වෙන්ට පටන් ගෙන.

දොරගමු කන්දෙ රූස්ස මී ගස් ගොන්නෙ දවාලට එල්ලිල ඉන්න වවුල්ලු සේනාව පුරුදු විදිහට හතමුණේ කුඹුර උඩින් හුන්නස්ගිරිය පැත්තට පියාඹන්ට පටන්ගෙන තිබ්බ.මට වයස තුනක් හතරක් විතර කාලෙ අපෙ අප්පච්චිත් එක්ක හතමුණේ මහ නියර උඩ ඉඳගෙන වවුල්ලු හවහට ඉගිලෙනව බලාගෙන උන්දැගෙන් රටේ නැති ප්රශ්න අහපු හැටි මතක් වෙලා ආයෙම අර උණුවට උණු ගුලිය වගෙ එක පපුවෙ හිරවෙන්ට වගෙ ආව.

'' කොහෙටද අප්පච්චි එවුං ඔය යන්නෙ? ''

'' කෑම හොයාගෙන නෙව මයෙ පුතේ...''

'' දොරගමු කන්දෙ නැත්ද උන්ට කෑම? ''

'' නෑනෙව, වවුල්ලු ඔක්කොටම එහෙ කෑම නෑ.... ''

'' ඉතිං හැමදාම ආපහු එන්නෙ නැතුව ඇයි එවුං කෑම තියෙන තැන්වල නවතින්නෙ නැත්තෙ? ''

ඒ ප්රශ්නෙට අප්පච්චි දුන්නු උත්තරේ මතක නැති උනත් තමන් දන්න විදිහට බොරු නොකිය, ඒ වගේම ඉවසිල්ලෙන් උත්තර දෙන්න අප්පච්චි බොහොම මහන්සියක් ගත්ත කියලනම් මට හොඳටම මතකයි.

උන්දැ පාතරට. අකුරැස්ස කිට්ටුව..ඒ හරියට කියන්නෙ මලිදුව....මම මෙතෙක් කාලෙකට එකම පාරයි අප්පච්චිහෙ ගමේ ගිහිල්ල තියෙන්නෙ. ඒ මට අවුරුදු පහක් හයක් වගෙ කාලෙදි උන්දැගෙ අම්මගෙ, අපෙ ආතම්මගෙ මල ගමට.

අප්පච්චි ගුන්නෑපානට ඇවිත් තියෙන්නෙ අවුරුදු දහ අටක් විතර කාලෙ.ගුන්නෑපානෙ කඩ මන්ඩියෙ කඩයක් කරල තියනව උන්දැගෙ බාප්පොච්චි කෙනෙක්. කඩේ බඩු කිරන්ට ආපු ගමන තමයි අපෙ අම්මණ්ඩි එක්ක හාදවෙල බින්න බැස්සෙ. ඒ කතාව හරිම අපූරු කතාවක්. රෑ හඳ පායපු දවස්වල පිලේ පැදුරක් දාල ඒ උඩ ඈඳිගෙන උන්දැ ඔය ගමෙන් පිටවෙල කඩේ වැඩට ආපු විස්තරේ, එතනිං ගිහාම මයෙ අම්මව හදි ගැහිච්චි විස්තරේ රහකර කර කියනව මට දැනුත් මේ ඇහෙනව වගෙ.

කුරු කොස් ගහ යට ගල් රැන්දට වෙලා හීන දැක්ක මම එක පාරට ඇහැරුනේ පංසලේ ගංටාවෙ සද්දෙට.පාලොස්වක හෙටනෙව. අද බෝදි පූජාව.මේ වෙලාවෙ පන්සලේ සෙනඟ වැඩියි.

වැලිපාර දිහේ ගිහිල්ල පන්සලේ ප්රධාන දොරටුවෙන් ඇතුළු වෙන්න පුලුවන් උනත් මම දෙණියෙ සියාතු මාමලගෙ ගේ පිටිපස්සෙං ඉම නියරට බැහැල හඳ එළිය උතුරන ලියදි උඩින් පියමං කලේ හදිස්සියක් තිබුනෙ නැති හින්ද.

මේ ඉම නියරෙන් වම් පැත්තේ කමත එපිට කුඹුක් ගහ යට මහ ගල් තලාව. ඒ එක්කම නිල් කැටේට වතුර ගලායන දොළ උඩින් දාපු ඒ දණ්ඩ. මගෙ ජීවිතේ තියනකල් අමතක නොවෙන සැමරුම් රාශියක තෝතැන්න.මට සුසුමක් හෙලුනෙ ඉබේටම.

උණුවට පපුවෙන් මතු වෙලා උගුර දිගේ ඉහලට ආපු ගුලිය එක්ක මේ වෙලාවෙ නම් දෑස් තෙත් වෙන එක මට වළක්වා ගන්න බැරි උනා. දෑස් තදින් පියාගෙන ටික වෙලාවක් හිටියෙ කඳුලු වලක්වා ගන්නම නෙවෙයි. හිත සන්සුන් කර ගන්න.

වෙල මැදින් ගිහිල්ල දෙණියෙ ඇහැටුව ළඟින් පහතට බැස්සම පන්සලේ පිටිපස්සෙ ගේට්ටුව අත දික්කලා වගෙයි. මම එහෙං මෙහෙං සිමෙන්ති කැඩිච්චි පඩි පෙල නැඟල මලුවට ඇතුලු උනා.බෝදිය පැත්තෙ පොඩි හාමුදුරුවො තව කට්ටියක් එක්ක කතා කරකර ඉන්නව දැක්කත් මට ඒ පැත්තට යන්න හිත දුන්නෙ නෑ.සැරින් සැරේ වෙල් එලිය පිසගෙන හමා එන සුලඟේ බෝ පත් සැලුනෙ ගීතයක තාලෙට.

පහන් පත්තු කරන්ට බෝධි ප්රාකාරෙ හදල තිබ්බ තුන් හුලස් කවුළු වල කවුදෝ දැන්මම පහන් කීපයක් පත්තු කරල. බෝධි පූජාවකට ආපු කෙනෙක් වෙන්ට ඕන.

නිවිල තිබ්බ පහනක් අරගෙන මම ඒකෙ තිරේ දැල්වෙමින් තිබුනු පහනක සිලට ලංකලේ ඒක පත්තු කරන්ට හිතාගෙන. එක පාරට ආපු හුළං පොදක් නිසා මම දෑතින්ම පහන් සිල මුවා කලා. බෝ පත් සිලි සිලි හඬින් හඬවමින් ගලා ආ සුළඟ ඒ වගේම බෝ පත් ආයෙම නිසල කරවමින් නිහඬ උනා.

එක්කම තිර දෙකම එකවර ඇවිලුනේ හාත්පසම කහපාට ආලෝකයක් විහිදුවාගෙන.දැල්වෙන පහන කවුලුවෙ සීරුවෙන් තියල මම පස්සට උනා.

'' ජයේ.......''

මගෙ කණ ළඟම ඇසුණු ඒ කටහඬ ඇසුණේ මගෙ හිතට රහසක් කියනව වගෙ..

'' චුට්ටි මැණිකෙ....''

එහෙම කියාගෙනම මම ඒ දිහාට හැරුණ. කහපාට පහන් සිල මේ වෙලාවෙ ආයෙම දැල්වුනේ මේ මොහොත බලාපොරොත්තුව නොඉවසිල්ලෙන් බලා හිටිය වගේ.

කහපාට පහන් එළිය වැටිල එයාගෙ මුළු මූණම කහපාටින් දිලිසුනා. ඇස් දිලිසුනේ කඳුලු නිසා ද කියල මට හරියටම නිච්චියක් නැති උනත් එහෙම වෙන්න ඕනය කියල මට හිතුන.

'' චුට්ටි මැණිකෙ ''

මම ආයෙම හෙමිහිට කිව්ව හිනාවෙන්න උත්සාහ කරන අතර.

එයා හිනාවෙන්න උත්සාහයක්වත් කලේ නෑ. දිලිසෙන ඇස් දෙකෙන් මට කවමදාවත්ම අමතක නොවෙන ඒ දිලිසෙන ඇස් දෙකෙන් මා දිහා එහෙම්මම බලා හිටිය.

*********************************************************

සමාවෙන්න ඕන.....දඩයක්කාරය ලියන ගමන් පොඩි වෙනසකටත් එක්ක තව කතාවක් ලියන්න ඕනය කියල හිතුන. මම කලින් ලිව්ව ජයේගෙයි චුට්ටි මැණිකෙගෙයි කතාව මතකෙයි?....ඒ කතාවෙම ඈදුතුවක් කියල කියන්නත් ඇහැකි වෙනම කතාවක් කියල කියන්නත් ඇහැකි....කොහොම හරි කමක් නැහැ මේකයි කතාව '' කුමරියකට පෙම් කලෙමි ''

දඩයක්කාරය ලියල ඉවර වෙලා කුමරියකගෙ කතාවෙ ඉතිරි හරිය ලියන්නම් හොඳද?