440. ඒ ගී සොළොසට අයත් නොවූවද තවමත් මා හද බැඳි ගී - 3 - පොඩි කුමාරිහාමියේ…….

දෙතුන් වරක්ම ඉදිරි අසුනේ හිඳිනා යුවතිය හා කතා කීරිමට උත්සාහ කලද ඒ සෑම විටම සිදුවූයේ මගේ ස්වරාලයේ නිපැයුනු වදන් කණ්ඨකය සහ ග්‍රසනිකාව හරහා මුඛය දක්වා පැමිණෙන අතර සිදුවූයේ කුමක්දැයි සිතාගැන්මට පවා නොහැකි අයුරු අතුරුදන් වීමයි. 

"මේ......මේ....... ඔයා යන්නෙ කොහාටද?......." අවසන මම ඇසෙන නෑසෙන හඬින් කෙඳිරීමට සමත් වුයෙමි.

බොහෝවිට මගේ කෙඳිරිගෑම ඇයට ඇසෙන්නට ඇත්තේ යම් උගුර පෑදීමක් හෝ එවන් වෙනත් අව්‍යක්ත රාවයක් ලෙස වන්නට ඇත. ඇකය මත තබා කියවමින් සිටි පොතෙන් දෑස එස්වූ ඕ නළලත රැලිනංවා මා දෙස ක්ෂණික බැල්මක් හෙලා ආපසු පොත වෙතට දෑස් යොමුකොට ගත්තීය. 

ඒ ක්ෂණික බැල්ම සහ ඒ හා රැඳුනු මද සිනහවක ඡායාව මගේ හදවත මෙන්ම ඒ හා බැඳුනු අනෙකුත් ඉන්ද්‍රියයන්ද මොහොතකට නතර කිරිමට සමත්විය. එසේය ඒ එක් මොහොතකට පමණි. ඊලඟ නිමේෂයේදී ඒ ඉන්ද්‍රියෝ මගේ ජීවිතයේ මින් පෙර කිසිදු අවස්ථාවක නොවූ පරිද්දෙන් මහත් වේගයෙන් ක්‍රියාකරන්නට වූහ. මගේ මුහුණ සහ ගෙල පෙදෙසට ලේ පුරා එනු මට හැඟුනේ හදිසියේම දැනෙන්නට වූ උණුසුම හේතු කොටගෙනය.

යුවතියක් ඉදිරියේ මම මෙවන් අපහසුතාවයකට පත්වුයේ මින් පෙර එකම අවස්ථාවකදීය. ඒ මගේ පාසල් සමයේදීය.

නොදැනුවත්වම නින්දට වන් අවස්ථාවෙහි මා සිරුර ආසනයේ මදක් පහළට ලිස්සාගොසිනි. මම කවුළුවට සුරත බරදී ඉහළට එසවී උඩුකය සෘජු කොටගෙන ආසනයෙහි හරිබරිගැසී හොඳින් හිඳගතිමි.

ඇය දිගටම පොත දෙස බලා සිටින්නීය. එහෙත් ඇය පොත නොකියවන බව මට සහතිකය. මා ඇය දෙස බලාසිටින බව ඇය දන්නීය. ඇය එය දන්නා බවද මම දන්නෙමි. මේ අනවශ්‍ය එමෙන්ම කිසිදු ඵලයක් නොමැති සිතුවිලි වලින් අපතේ හැරිය හැකි මොහොතක් නොවේ. ඇය ඊලඟ දුම්රිය නැවතුමෙන් බැස යා හැකිය. 

ඉතා තියුණු වංගුවක් ගනිමින් දුම්රිය වම්පසට ඇලවිය. වේගයෙන් කවුළුව අසලට තල්ලුවුනු ඕ වහා පොත වසා ආසනය මත තබා දෑතින්ම කවුලුවෙහි වැරෙන් ග්‍රහණය කොට ගත්තීය. දුම්රිය තවමත් ගමන් කරනුයේ වංගුවෙහිය. එසේ කවුළුවෙහි එල්ලී සිටිමින්ම ඈ හිස ඔසවා මදෙස බලා යලි සිනාසුනාය. මම ද පෙරලා ඇය හා සිනාසුණෙමි.

මසිත පහන්වී ඇත්තේ දහසක් ලාහිරු නැඟ එන්නාක් ලෙසය. ඇගේ සිනහවෙහි වදන් දහසකින් කිව නොහැකි හැඟුම් සමුදායක් ගැබ්ව පැවතුණි. දෙනෙත් පියාගත්වනම සිත ඉහිල්ව යනසේ දිගු සුසුමක් හෙලූ මම මොහොතක් කවුළුවෙන් පිටතට දෙනෙත් යොමු කළෙමි. දුම්රිය මාර්ගය ට සමාන්තරව පිහිටි වෙල්යායක ඇවිදිමින් හුන් කොකුන් යුවලක් එක වරම අත්තටු විදහා අහසට ඉගිලුනෝය. ඒඅසලම වූ ලියද්දේ මඩ කළල් තබමින් හුන් තරුණයෙක් නියර දිගේ පැමිණෙමින් හුන් යුවතියකට කුමන හෝ කෙලිකවට කමක් කොට සිනාසුණේය. යුවතියද හිස හරවා බලමින් පිළිතුරු සිනාවක් පෑවාය. "මඩ ටිකක් ඉහින්න හිතයි මට නෑවිලම යන්න" ඔහු පැවසුවා විය නොහැකිද?

මම යලිත් ඇය දෙස නෙත් යොමුකලෙමි. ඇය නැවතත් පොතට සමවැදී හිඳියි. මද සිනහවකින් යුතුව මම අසුනේ ඇලවී දෙනෙත් පියාගතිමි.

පොඩි කුමාරිහාමියේ 

එපා වලව්වට යන්න නියර පිට 

බලා ඉන්න පොඩි කුමාරිහාමියේ 

කාසි එපා නුඹ හිනාවෙවී 

ඔහෙ බලා ඉන්නවා නම්

නිළමෙත් නපුරුයි ළමාතැනිත් නපුරුයි 

නපුරු වලව්වක කෝමද කෝමළ 

කතා නුඹට ලැබුණේ 

වක්කඩ කැඩුවා සේ සිනාසෙන 

සිනා ගඟුල මැවුණේ 

නුඹෙ හිනා ගඟුල මැවුණේ

කඩා ගන්න බැරි වුණත් හරිම සුවඳයි 

නෙරිය කොනේ මඩ තිතක් ඉහින්නට 

ආසයි නුඹට හොරා 

මාල හතක් බැඳ පෝරුව මත හිඳ 

නොයන් මෙ ගම හැරදා 

නුඹ නොයන් මෙ ගම හැරදා

ගේය පද - සුනිල් ආරියරත්න 

ගී තනුව හා ගායනය - වික්ටර් රත්නායක