106. බෝනික්කෝ... (ළමා ගීයක මා දුටු වැඩිහිටි අරුත)

දිය රළ පෙල එක පසුපස එක පැමිණෙමින් ඉවුරේ වදියි. විටෙක ඉවුරේ නිරාවරණය ව පවතින පස් ස්ථරය පෙඟවීමෙන් පම‍‍‍ණක් දිය රළක් සෑහීමට පත් වන අතර තවත් විටෙක මදක් තදින් වැදී පස් කැබැලි ගලවා දිය කර ගැනීමට ද තවත් රළක් උත්සහ කරනු පෙනේ. ඉවුර දිගට මද දුරක් නෙත් යොමන විට එවැනි උත්සහයන් නිසා පස් පදාසයන් ගැලවී ගොස් වත්තෙන් කොටසක් ගඟට දිය ව ගොස් ඇති බව කෙනෙකුට වටහා ගත හැකිවනු ඇත.

දිග සුසුමකින් ලය සැහැල්ලු කරගත් නදී, අගේ ගුලි කරගෙන සිටි ගල් අහුරින් පුංචි ගල් කැටයක් වැඩි වෑයමක් නොගෙන ගග දෙසට විසි ක‍ළාය. මහා ජල කදක් රැගෙන ගලා බසින ගංගා තුමූ ඒ පුංචි ගල් කැටය කිසි හා හෝවක් නැතුව ම ගිල දැම්මෝය. 

,.,

**********************************************************************************

“ආන්ටි නදී ඉන්නවද?“

සීනුව කිහිප වරක් නාද කිරීමෙන් පසු ව නිවසෙන් පිටතට ආ කාන්තාවගේ මුහු‍ණ දුටු සැනින් චමරිගේ ඉනට වැලමිටින් සන් කල වරු‍ණි, සිතට වෙර ගෙන අසා සිටියාය.

විමසුම් සහගත නොරිස්සුම මුව මතින් ඉවතට පලවා හැරීමට උත්සහයක් නොගෙන ම සිරිවර්ධන මහත්මිය ඔවුන් දෙස බලා සිටියාය.

“හ්ම්............... කවුද ඔය ළමයි?“

“ආ... ආන්ටි අපි එයාගේ ඉස්කෝලේ යා‍ළුවෝ. දැන් මෙහෙ නෙමෙයි ඉන්නේ. මේ දවස් වල කැම්පස් නිවාඩු නිසා ගෙදර ආ ගමන් නදී ව බලලා යන්න හිතුවා“ වරුණි පැවසුවාය.

“මට මතක නැහැනේ වෙඩින් එකට ආවා කියලා..............“ තවමත් තරුණියන් දෙදෙනා ගේට්ටුවෙන් එපිටය. මුහුණින් මුහුණ බලාගත් මිතුරියන්, ‘මහ පුදුම ගැහැණියක්නේ‘ යනුවෙන් සිතුවා විය යුතුය.

“එන්න හිටියේ ආන්ටි. ඒ දවස් වල කැම්පස් එකේ එග්සෑම් වැටිලා තිබුනා. ඒකයි එන්න බැරි වුනේ“

“හ්ම්............... එන්න ඇතුලට............. ‍ඔයාලාගේ යාළුවා නං මේ වෙලාවේ ගෙයි නැහැ“

ගේට්ටුව හැර ඔවුන්ට නිවසට එන්නට මග පෙන්වූ සිරිවර්ධන මහත්මිය විසිත්ත කාමරයට පිවිසෙන දොරටුව ඇහිරෙන පරිද්දෙන් සිටගන්නා ගමන් පැවසුවාය. ‘ඉඳින්, ඉඳගන් ඉස්තෝප්පුවෙන්‘ යැයි නොකියා කීවා සේය. අසුන් ගන්නවාද නැද්ද යන දෙගිඩියාවේ මොහොතක් ගතවුණි.

“ඇයි ආන්ටි? ගමනක් ගිහින්ද?“ අසුන් ගන්නට පෙර විස්තරය දැන ගත යුතුව තිබේ.

“හ්ම්........... එයාට මොන ගමන්ද? සැපට කාලා බීලා ගෙදෙට්ට වෙලා ඉන්නනේ තියෙන්නේ. මං කිව්වේ ගෙදර නැහැ කියලා නෙමෙයි. ගෙයි නැහැ කියලා. අන්න අරහේ ඉඩම කෙලවරේ ගලක් උඩට වෙලා ගඟ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා ඇති. දැන් කාලේ ගෑණු එහෙමනේ. උඩ බලාගෙන දවල් හීන බලන්න තමයි වැඩියෙම කැමති.“ සිරිවර්ධන මහත්මිය එදා ම දුටු ඔවුන් හමුවේ ඇගේ අදහස් නොවලහා ඉදිරිපත් කරමින් සිටියාය.

සිහින් සතුටක් සිත තුල මතු වී සැඟ වී යනු මිතුරියන් දෙදෙනාට ම දැනී නොදැනි ගියා වැනිය.

“ඔන්න ඔය පැත්තෙන් අන්න අරහේට යන්න. ටිකක් දුරට යද්දි පෙනෙයි“ යි පැවසු සිරිවර්ධන මහත්මිය ගස්සාගෙන නිවස තුලට ඇදුනාය.

ගෙනා ත්‍යාගය කනප්පුවක් වැනි මේසය මත තැබූ ඔවුහු ඈ පෙන් වූ දෙසට සෙමින් පිය මනින්නට වූවෝය.

“මොකද බං ඒ ගෑණිට වෙලා තියෙන්නේ?“ නැගී ආ සිනාව යටපත් කරගෙන චමරි අසා සිටියාය.

“අනේ මන්දා බං. දැනටම දෙන්නා පැටලෙන්න අරං වගේ.“ වරුණි ද සිය සැබෑ සිතුවිලි සඟවා දුක්බර මුහුණින් යුතුව පැවසුවාය.

“ආ.......... අර ඉන්නේ. කිව්වා හරි තමයි. ගඟට පනින්න හිතනවද මන්දා“

“පව් බං. ගිහින් කථා කරලා බලමු“ මුවින් පිටවන වදන් සෑම විට ම සිත නියෝජනය නොකරන බව, මිනිසුන්ගේ දිව අග එල්ලී එල්ලී ඉන්නා ‘පව්....‘ යන වදන දෙස් දෙයි.

“මොකෝ මොකෝ අලුත ගෙනා මනමාලි, අහස පොළොව ගැට ගහලා ගඟේ ඔබන්නද කල්පනාව?“ එකියක නදීරානිගේ දෙනෙත් දෙඅතින් වසන අතර අනෙකිය කම්මුල් මිරිකමින් ඇසුවාය. අනතුරුව කැකිරි පැලෙන ටිකිරි සිනා පාමින් අසල තිබූ ගල් තලාව මත හිඳ ගත්තේ ඔවුන්ගේ කෙලිලොල් සමය පිළිබඳ අධි රංගනයක නියැලෙමින් බව ඔබටත් මටත් වැටහෙනු ඇති වුවත් නදී ට නොවැටහුණි. එබැවින් ම තමන් පසු කර ආ එසමය පිළිබඳ ව සිත තුල සිහින් ව නැගී ආ වේදනාව දිගු සුසුමකින් පිට කරන්නට සිතුවාය.

“මොකෝ මොකෝ මේ සුසුම් හෙලන්නේ? ඔහොමද අලුත ගෙනා මනාලියෝ? ඇයි යකෝ අපිටත් බය හිතෙනවානේ“

“අලුත ගෙනා කෑල්ල දැන් කොහිද බං............. මාස 7කුත් පහු වෙලානේ. ඉතිං ඉතිං මොකද දෙන්නාට මාව මතක් වුනේ?“ සිය පාසල් සමයේ මිතුරියන් හමුවේ දුක්බර මුහුණක් පෙන්වීම ඔවුනද දුකට පත් කිරීමට හේතුවක් සේ සිතුනු නිසාවෙන් නදී සිනාවකින් මුව සරසා ගත්තාය.

“මාස 7කුත් ගෙවුනා නේද? දැනුනේවත් නැහැනේ. කැම්පස් යනවා එනවා. දවස ගෙවෙනවා දැනෙන්නේ නැහැ.“ චමරි ද අහුලා ගත් ගල් කැටයක් ගඟ දෙසට විසි කරමින් පුදුම වූවාය.

“වෙඩින් එකට එන්නත් බැරි වුනානේ නදී. මෙච්චර යාළුවෝ තුන්දෙනා වෙලා, අපි දෙන්නා වෙඩිං එකට ගියේ නැහැ කියලා අනිත් අයට කිව්වහම මාර විදිහට පුදුම වෙනවා. ඉතිං කොහොම හරි වෙලාව හදාගෙන ආවා ඔයාව බලලා යන්න. මේ දවස් වල දින නියමයක් නැති වැකේෂන්“ වරුණි ඇගේ අතින් අල්ලා ගනිමින් පැවසුවාය.

“ආ........... එහෙනං පාළු ඇති නේද? දැන් දෙන්නාට හරි ගිහිල්ලා වගේ මට පේන්නේ“ නදී වරුණිගේ පිටි අල්ල කොනිත්මින් චමරිගෙන් ඇසුවාය.

“හරි ගිහිල්ලා නං තමයි බං. ඒත් ‍ඕවා කෙරෙයිද කවුද දන්නේ? කැම්පස් එකේ පාඩම් වැඩ කරගන්න නං හරිම උදව් ඉතිං. දෙගොල්ල දෙගොල්ලන්ට උදව්. කෙරුනත් කවදා හරි පාඩුවක් නැහැ. නොකෙරුනා කියලා එච්චර දුකකුත් නැති වෙයි. අදත් දෙන්නා ආවා. ටවුන් එකේ යාළුවෙක් ඉන්නවා කියලා එහේ ගියා. අපි මෙහේ ආවා. හවස ආපහු මීට් වෙලා, එයාලා අද ම යනවා“ වරුණි පැවසුවාය.

ඔවුන් දෙදෙන බොහෝ සෙයින් වෙනස් වීද, පරිණත වීද, වෙන යමක් වීදැයි නදීට සිතා ගැනීමට අපහසුවිය. ඇය පෙම් කල යුගයේ ප්‍රේමය යනු මුළු හිතින් ම කල යුතු පරම පවිත්‍ර දෙයක් වශයෙන් සියලුම යොවුන් ප්‍රේම කථා වලින් උවදෙස් දී තිබිණ. සිය මිතුරියන්ද එම කථාවන් කියැවූ මුත් ඔවුන් මෙලෙස වෙනස් වී ඇත්තේ සමහරවිට විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනයේදී ලද සමාජ ගැවසීම නිසා හෝ දැන් දැන් ලියැවෙන නවකථා වෙනස් ආකාරයක වන නිසා විය යුතුය.

“කොහිද උඹ ජනක සර්ගේ පංතියේ හිටපු හොඳ කොල්ලෝ සේරම පිස්සු වට්ටලා, හිටපු හොඳ ම කොල්ලාව අල්ලා ගත්තානේ. උඹේ යාළුවා නිසා, හැලිච්ච හාල් කෑලිවත් අපි දිහා බැලුවේ නැහැනේ“ චමරි පැවසුවේ සැබෑවක් වුවද, එදින වනතුරු තිබුනු එම සිතුවිල්ල ඒ වනවිට අතුරුදන්ව ගොස් තිබුනි. ‘ඇද්ද උඹට? හිතුවේ විලියම් කුමාරයා සෙට් වුනා කියලානේ. දැන් කොහොමද මදර් කුයින්ගේ සැලකිල්ල‘ සිත යටින් ඇය සිනා පෑවාය.

ඇගේ වදන් වලින් තිගැස්සි ගිය නදී වහ වහා නිවස දෙසට නෙත් යොමු කලාය.

“මොනවද බං ඔය කියන්නේ? මං මොනවද කලේ? උන්ට උපතින් ගෙනා පිස්සුවක් තිබුනාට මං මොනවා කරන්නද? ඔව්වා අම්මාට එහෙම ඇහුනොත්, තවත් මට දෙහි කපයි“ ඇය වෙව්ලමින් මෙන් පැවසුවේ නැවත නැවතත් නිවස දෙසට නෙත් යොමමිනි.

“ඇයි මොකද මදර් කුයින් අවුල්ද?‘ කල් යල් බලා වරුණි පැන විමසීමට පිවිසුනාය.

නිවස දෙසින් කිසිවකු එදෙසට පැමිණ නැති බව පැහැදිලි ව දැකබලාගත් නදී නැවතත් ගඟ දෙසට හැරුණාය. කුඩා කල සිට එකට ම සිටි, සෑම කෑමක් ම සේම සෑම රහසක් ම බෙදා හදාගත් මිතුරියන් හමුවේ කිව නොහෙන යමක් තමා සතුව තිබේද? ඇය සිතමින් සිටියාය. මිතුරියෝ ඉතාමත් උනන්දුවෙන් මෙන්ම දුක්බර වළාවකින් වැසීගියාසේ පෙනුනු මුහුණින් ඇය දෙසට නැ‍ඹුරු ව මුවින් වැටෙන පළමු වදනේ සිට එකතු කරගන්නට බලා සිටියෝය.

“අනේ මන්දා. මට තේරෙන්නේ නැහැ මොනවා කරන්නද කියලා. ජොබ් එකක්වත් කලා නං දවල් වරුවේ වත් සැනසිල්ලේ ඉන්න තිබුනා“ අවසානයේ සිය මිතුරියන් හා දුක බෙදා ගන්නට නදී හිත හදා ගත්තාය.

“ඇයි දැන් මොකද වෙලා තියෙන්නේ?“

“වෙලා තියෙන්නේ නෙමෙයි වෙලා නැත්තේ මොනවද කියලායි මං කල්පනා කරන්නේ?“

“මේ............ හරස් පද ප්‍රහේලිකා විසඳන්න උඹට තරං අපට බැහැ කියලා දන්නවානේ. කියහං කියන දෙයක් පැහැදිලිව“ මේ බහු පද සමීකර‍ණයට තිබිය හැකි සියලුම විසඳුම් සහිත මල්ලක් තමා සතුව ඇත්තා සේ ඔවුන් පෙලෙන්නේ අසීමිත උනන්දුවකිනි.

**********************************************************************************

“අද ඉන්නකෝ අනේ ගෙදර“ මුහුණ පුරා සබන් තවරා සීරුවට රැවුල බාමින් සිටි සඳුන්ගේ පිටු පසින් පැමිණි නදී, දෙ ඇලපත හරහා දෙඅත් යවමින්, ඔහු වැළඳ, පිටට කම්මුල තබා ගනිමින් සුරතල් වෙන්නට වූවාය.

“ඔය ඉතිං කෝලං කරනවා. තව ටිකෙන් කම්මුලත් කැපෙනවා“ සඳුන් සෙනේ සිතින් නෝක්කාඩු පවසයි.

“ආනේ ඉතිං හොඳයිනේ. රේසරේට මූණ කැපුනා. අසාධ්‍යයි, නිවාඩු දෙන්න කියලා මාමාට කෝල් එකක් දාලා කියන්න පුළුවන්නේ“ එයද විහිළුවකට ගෙන නදී පැවසූ වදනින් සඳුන්ටද සිනහ නොවී සිටිය නොහැකි විය.

“හොඳට තියෙයි. මාමා නිසා හොඳයි. වෙන තැනක් වුනා නං මෙහෙම නිවාඩු ගන්න ගියා නං රස්සාවත් නැති වෙනවා.“ අවශේෂ සබන් සෝදා හැර මුහුණ පිසදාන ගමන් සඳුන් පැවසුවේ සිනා විරහිතවය.

“ම්ම්.............. ඉතිං අනේ ඔයා බඳින්න කලින් මෙහෙම නිවාඩු ගත්තේ නැහැනේ. මේ මුල් අවුරුද්දට එච්චර ගණං ගන්නේ එකක් නැති වෙයි මාමා.“ ඒ නදී සිතන ආකාරය. මාමා වුවද පාලකයෙකි. ඔහු සිතන ආකාරය ස‍ඳුන් දනියි. නමුදු සිය ප්‍රිය බිරිඳගේ ඉල්ලීම පිට ඔහු එම මාස 5ට නිවාඩු බොහෝ ප්‍රමාණයක් ගෙන තිබිණ.

“එහෙනං අද වේලාසන එන්නකෝ. අපි කැළණි යං. සති දෙකකින් විතර ගියෙත් නැහැනේ.“ එවර ඉල්ලීම නව ආකරයකට ඉදිරිපත් වෙයි.

“බලමු. මාමා අද ගම්පහ යනවා කිව්වා හවස් වරුවේ. එහෙම වුනොත් එන්නම්කෝ.“යි පැවසු සඳුන්, නදීගේ බඳ වටා සුරත යවා තුරුලට ගෙන වමතින් නහය මිරිකුවේය.

“ආව්................. රිදෙනවා අනේ“යි කීවද, අනතුරුව ඇය කිංකිණි සිනා නගන්නට වූවාය.

එක්වනම මුළුතැන්ගෙයි ඇලුමීනියම් භාජනයක් තදින් දෙවුම් බේසම හා ගැටෙන හඬක් ඇසි‍ණි.

“මොකෝ කමලා උඹට වෙලා තියෙන්නේ. මදන කුලප්පුව හැදිලා වගේ මේ ලෝකේ සිහියක් නැහැ. මං උඹට කිව්වේ අද සම්බා උයන්න කියලා. කැකුළු නෙමෙයි. කොහිද ඔළුවේ තියෙන්නේ වෙන වෙන ඒවානේ“ සඳුන් කල්පනාකාරී ව ඒ බසට ඇහුම්කන් දී සිටින විට, නදී ඔහුගේ මුව දෙස බලා සිටියාය.

“අපි යං“ රහසින් මෙන් පැවසූ සඳුන් ඉස්සර විය. නදී පසු පසින් ඇදුනාය. එදින සඳුන් වරුවෙන් පැමිණි අතර සිරිවර්ධන මහත්මියත්, අඹු සැමි යුවලත් මෝටර් රථයෙන් කැළණි වෙහෙර බලා පිටත් වූවෝය.

“සඳුන්, බාරයක් වත් වෙන්න පුතා.“ පිටුපස අසුනේ සිටි සිරිවර්ධන මහත්මිය කිරිබත්ගොඩ නගරයේ වාහන තදබදය අතරතුර පැවසුවාය.

“ට්‍රැෆික් නැති වෙන්න කියලද අම්මා?“ සඳුන් සිනහවෙමින් ඇසුවේය.

“ඔව් ඔව් ට්‍රැෆික් නැති වෙන්න කියලා තමයි! දැන් බැඳලාත් මාස 6ක් වෙන්න ආවානේ. තාම නැහැනේ කිසි වෙනසක්!“ සිරිවර්ධන මහත්මිය ගස්සා ඉවත බලා ගනිමින් පැවසුවාය. නදී සෙමින් ජනේලයෙන් පිටත බලා ගත්තාය. තමන් දෙදෙනා කථාකර ගත් තීරණයක් නිසා වෙනස පමා වන වගක් සඳුන් අම්මාට පවසා නැතුවා සේය. මොන දේ කීවද ඉවසා සිටිමි‘යි යන තීරණයේ ඇය එල්ලී සිටියාය.

තවත් මාසයක් පම‍ණ විවිධ කථා හා සිදුවීම් අතරේ කාලය ගතවිය. මොන දේ වුවද සඳුන් සෙවනැල්ල සේම ආලෝකය ද වෙමින් තමන් අසලම දැවටෙන නිසාවෙන් ඒ සියල්ල මැදහත් සිතින් දරා ගන්නට නදීට හැකිවිය. සතියට දිනක් පමණ සඳුන් වේලාසන පැමිණෙන අතර ඉඩම කෙලවරින් ගලා යන කැළණි ගඟ අසබඩට වී හෝ කැළණි විහාරය අසලින් ගලා බසින කැළණි ගඟ අසබඩට වී හවස් වරුව ගත කිරීම ඔවුන්ගේ පුරුද්ද විය. කැළණි ගිය බොහෝ දිනවල රෑ කෑම පිටින් ගෙන සිරිවර්ධන මහත්මියටද ගෙන ඒම තවත් පුරුද්දක් විය.

ඒ අතර දිනක් දහවලේ තීරණාත්මක දුරකථන ඇමතුම ලැබිණ.

මතු සම්බන්‍ධයි (අවසන් කොටස සිකුරාදාට)