141. එක්තරා දඩයක්කාරයකුගේ කතාව...........The Saga of A Hunter.....23

,.,

ඒ හා සමඟම ඈ නෙත් එක් වරම යොමුවූයේ කොහොඹ රුක් සෙවණෙහි එකිනෙකා හා වෙලී මාතෘ සහ දාරක සෙනෙහස විඳිනා මුවැත්තිය සහ මිග පෝතකයා දෙසටය.

ඈ වතෙහි දිස්වූ වෙහෙස වහා අතුරුදන් වූයේ අනපේක්ෂිතව හමා ආ දැඩි සුළඟක් ඉදිරියේ ඊට මුහුණ දිය නොහැකිව සතර අත පලායන වැහි වළාකුලක් පරිද්දෙනි.

යුවතියගේ මුවින් පිටවූ අව්‍යාක්ත නාදය කුමක් වුවද ඒ දැඩි සන්තුෂ්ඨිය පළකරනු වස් නැගූවක් හෝ වඩා නිවැරදිව පැවසුවහොත් අනිච්ඡානුගතව මුවින් පැණ නැඟුනක් බව දඩයක්කාරයා එක්පැහැර දත්තේය.

මෙතෙක් ඈ වත පෙලූ හේබා ගිය වෙහෙස කර ස්වභාවය අමතක වූ සෙයක් පලකල ඕ තොමෝ පිල්කඩින් ගෙමිදුලට බටුයේ කෙලි ලොල් දැරියකසේ ප්‍රීතියෙන් සිනාසෙමිනි.ඇය මීට ස්වල්ප වේලාවකට ප්‍රථම පලකල දුර්වල ස්වභාවය මතකයට නැඟුනු දඩයක්කාරයා වහා පිල්කඩින් පැන නැංගේ සිතෙහි උපන් චකිතයක් වන් හැඟීමක් නිසාමය. එහෙත් එසේ කලබල වීමක් කිසිසේත් අනවශ්‍ය බව ඔහුට නිසැකවම හැඟුනේ ඈ කිසිදු අප්‍රාණික ස්වභාවයක් රෝගී තත්වයෙක් හෝ යටත් පිරිසෙයින් විඩාවෙක් හෝ හෝ ප්‍රදර්ශනය නොකොට හැසිරුණු කෙළිලොල් ස්වභාවය හේතු කොටගෙනය.

දුනු දිය ඇද මුදාහල හීයක් මෙන් ඈ දිවගියේ කොහොඹ වනස්පතිය සෙවණෙහි එතෙකුදු එකිනෙකා හා වෙළෙමින් සෙනෙහස ප්‍රදර්ශනය කරනා මව සහ පුත්‍රයා වෙතටය. ඔවුන් වෙත ළඟාවූ ඇසිල්ලේ දෙදණ නවා ඒ අසළ හිඳගත් ඇය මව සහ පුත්‍රයා තම දෑතින්ම තුරුළු කොට ගත්තී හඬනඟා සිනාසෙමිනි.

තිරිසනුන් දෙදෙන සිප වැළඳ ඔවුනගේ සැඳෑ රත් හිරු එළියේ දිදුළන සුමුදු සම සෙනෙහසින් පිරිමදිමින් හිස් මත තම කොපුල් තබා ඔවුන් සුරතල් කරමින් බොහෝ වේලාවක් ගෙවූ යුවතිය එක් වරම නැඟීසිට ඇගේ මේ විප්‍රකාර මඳ සිනහවෙන් යුතුව නරඹමින් හිඳ හුන් දඩයක්කාරයා දෙස හැරුණාය.

'' මට කීවෙවත් නෑ නේද මේ දෙන්න මෙහෙ ඉන්නව කියල? ''

දෑතද ඉණට ගෙන චෝදනාත්මක ස්වරයෙන් ඔහු ඇමතූ ඇය ඒ සමඟම ඔහු ඊට කුමක් කියන්නේද යන්න දැන ගැන්මට පවා පමා නොවූවා යළි සත්වයින් දෙදෙන වෙත නැඹුරුව ඔවුන් හා සුරතල් වන්නට වූවාය.

දඩයක්කාරයා කොපමණ විශ්මයට පත් වූයේද යත් ඔහුගේ මුඛය ඔහු නොදැනුවත්වම විවර විය. ඔහුගේ යටි හණුව ඊට ප්‍රමාණවත් සේ දිගුවුනි නම් අනිවාර්යයෙන් ඒ පපුවෙහි ගැටෙනු නියතය. මේ සුවිශේෂී වූ යුවතියගේ හැසිරීම් මතු නොව කථාව ද ඔහු තුල ඇති කලේ නොමද චමත්කාරයකි. ඒ චමත්කාරයෙන් වශීවී ගිය දඩයක්කාරයා ඈ දෙස ඇසිපිය නොහෙළා බලා සිටියේ සිත් උපන් අති මහත් ප්‍රහර්ෂයකිනි.

මුවැත්තිය ඇගේ ආලිංගනයෙන් මිදෙනු වස් යම් නොඉවසිලිමත් හැසිරීමක් පළකරන බව දැනුනු පසුවය යුවතිය ඔවුන් මුදාහැර නැඟී සිටියේ.

යුවතියගේ ආලිංගනයෙන් මිදුනු ඇය සෙමෙන් සෙමෙන් වන පෙත කරා ඇදෙන්නට වූවාය. එහෙත් කුඩා පෝතකයා ඈ හා නොගොස් යුවතිය හා රැඳුනු හෙයින් වන රේඛාව අසල මොහොතකට පොරොත්තු වූ මුවැත්තිය ආපසු හිස හරවා නොඉවසිලිමත්ව ඔහු කැඳවන රාවයක් නැඟුවාය. එකල්හි පුත්‍රයා ද වහා දිවගොස් මව හා එකතුවූයේ නැවත වරක් ආපසු හැරී ඒ ඉරියව්වේම නැවතී ඔවුන් දෙස බලා සිටිනා යුවතිය දෙස එක් වරක් බලා තම මව සමඟ වන පෙත තුල වැද ක්ෂණයකින් අතුරුදන් විය.

ඔවුන් වනපෙතට ඇතුළු වූ ස්ථානය දෙස තවත් මොහොතක් බලා සිටි ඇය සුසුමකින් ළය සහැල්ලු කොට ගත්තී ආපසු හැරී ගෙපැල වෙත පිය මැන්නීය.

ඈ දෙසම මෙතෙක් ඇසිපිය නොහෙලා බලා සිටි දඩයක්කාරයා ඇය ආසන්නවන්නා හා සමඟම දෙනෙත් ඉවතට යොමු කලේ ගලා හැලෙන මඳ අඳුරට පසුබිම්ව වනරේඛාව ඔබ්බෙහි සරනා කණමැදිරි එලි දෙස බලා සිටින්නට වූයේ මින් පෙර ජීවිතයේ කිසි දෙනෙක නොදුටු අපූර්ව ආශ්චර්යයක් දුටු පරිද්දෙනි.

යුවතිය ගෙපැලට ඇතුල් වීමට මෙන් දොරටුව වෙත ළඟා වූවා එක්වරම යමක් සිහිවූවාක් මෙන් එළිපත මත නැවතුනාය. ඉන්පසු මඳක් කල්පනාවේ නිමග්නව සිට සෙමෙන් පිය මනිමින් පැමිණ දඩයක්කාරයා හිඳ සිටි පිල් කඩෙහි හිඳ ගත්තී ඔහු ආසන්නයේම නොවතුදුද එපමණ දුරකින්ද නොවේ.

ඇය දෙස එක් වරක් හිස හරවා බැලූ දඩයක්කාරයා නැවත කොහොඹ රුකට එපිටින්වූ වනපෙත අඳුර කැටිගැසෙනයුරු බලා සිටින්නට වූයේය. හාත්පස වෙලාගත් දැඩි නිශ්ශබ්දතාවය එක් වරම බිඳී ගියේ කොහොඹ අතුපතර සිට වේගයෙන් පියාපත් සලමින් එක්වරම කොහේදෝ ඈතකට ඉගිල ගිය එපමණ කුඩා නොවූ යම් නිශාචර පක්ෂියකුගේ හඬිනි.ඉන් සමවැදහුන් දැහැන බිඳී ගියා සේ දඩයක්කාරයා වහා යුවතිය දෙස හිස හරවා බැලීය.ඇය ද ඒ මොහොතේම ඔහු දෙස බැලූ හෙයින් ඔවුන්ගේ දෑස් එකට හමුවිය. ඒ බැල්මෙහි බන්ධනය ගිලිහී යා නොදී ඇය හඬ අවදි කලේ වදනින් වදන ප්‍රවේශමෙන් තෝරා ගනිමිනි.

'' මට හිටියෙ අම්මයි අපුච්චයි විතරයි.අපි හිටියෙ මේ දිය පාර උඩහ පැලක් අටවගෙන.ඒ අහල පහල මිනිස් පුලුටකට හිටියෙ අපි විතරයි.අපුච්ච හේනක් කෙටුව.මනුස්සයෙක් කියල මට ඇහැ ගැටුනෙ තවලං දක්කගෙන ආපු මට්ටයෙක් විතරයි. උංගෙං තමයි අපි ඕන බඩු හුවමාරු කරගත්තෙ.... ''

කොතෙකුත් ඈ දෑස දෙසම එක එල්ලේ බලා සිටිය නොහුණු දඩයක්කාරයා ඇගේ දෑසින් වෑයමින් මුදාගත් සිය දෑස අඩවන් කොට ගත්තේ මඳක් පසුපසට ඇදී ගෙපැලෙහි ලී දඬු වලින් නිම වූ බිත්තියට හේත්තු විය.

මේ මොහොත වන විට අඳුර දැඩි වී හාත්පස වසා පැතිර තිබූ අතර වාළිඹේගල තුඟු ගිරි හිස මතින් අඩ සඳක් පායා ඒමට තැත්කරමින් සිටියේය. එක්වරම හමා ආ සිහිල් සුළං රැල්ල දඩයක්කාරයාගේ නිරුවත් උඩුකයෙහි හිරිගඩු නැංවීය.එහෙත් මධ්‍යාහ්නයෙහි දැඩි හිරුරැසෙහි ගත දවන දාහය මෙන්ම මධ්‍යම රාත්‍රියෙහි හමා එන සිසිල් පවන් රොදක රැඳි සිරුර ප්‍රකම්පිත දැඩි ශීතයද එකසේ විඳ දරා ගැන්මට සුපුරුදු ඔහු ඒ නොතකා හලේ අවම වශයෙන් දෑත පොරවා ගැන්මට හෝ උත්සුක නොවීය.

එහෙත් සිහිල් සුළඟ හා පැමිණි දැඩි ශීතය යුවතියට ඔරොත්තු නොදුන් බව ඈ හැඳ සිටි ශ්වේත වර්ණ රෙදි කඩ තවත් සිරුරටම තද වනමෙන් සකසා දෑත ද ළයමත බැඳගත් අයුරු කියා පෑවේය.

'' ඔය අපි හිටපු තැනට පදිංචියට ඇවිල්ල තියෙන්නෙ මම හුඟක්ම කුඩා කාලෙ වෙන්න ඕන.මට එහෙම එනව වත් ආවෙ කොහෙන්ද කියලවත් කිසිම මතකයක් නෑ.අපුච්චවත් මයෙ අම්මවත් කිසි දවසක ඒ ගොල්ල ආවෙ කොහෙන්ද?...මොකක් නිසාද එන්ට සිද්ද උනේ කියල කිව්වෙ නෑ.....''

'' ඉතිං ඔයා ඒ ගැන එයාලගෙන් කවදාවත් ඇහුවෙත් නැද්ද? '' දඩයක්කාරයා ඈ දෙස නොබලාම විමසූයේය.

'' හිහ්......හිහ්, .....'' යුවතිය අත් පොළසන් නඟා කිකිණි හඬින් සිනාසුණාය.

මොකද වෙලා තියෙන්නෙ?...මොකටද හිනා වෙන්නෙ?....ඔහු ඒ ප්‍රශ්න දෙක ඇසුවේ නැත. නළලත නැඟුනු රැල්ලෙන් සහ දෙබැම එක් වූ විලාශයෙන් මෙන්ම ඈ වෙත හෙලූ ක්ෂණික බැල්මෙන් ද ඈ ඒ වහා වටහා ගත්තීය.

'' නෑ....අයිය ඔය වචනයක් කතා කලාමයි. ඒකයි මට හිනා ගියේ...මම ඒත් හිතුව අයිය ගොළුවෙක් වත්ද කියල....'' ඈ නැවත වරක් හඬ නඟා සිනාසුණීය.

ඇගේ කෙලිලොල් දඟකාර හැසිරීම ඉදිරියේ කොතෙකුත් නිශ්ශබ්දව සිටිය නොහැකි වූ කල්හි දඩයක්කාරයාගේ මුවඟට ද සිනහවක් නැඟිනි. ඒ යුවතියගෙන් වසන් කරනු උදෙසා ඔහු වහා හිස ඉවත හරවා ගත්තේ යටි තොල සපාගනිමිනි.

ඇගේ සිනහව කෙමෙන් වියැකී ගියේය. ඈ යලි තම කථාව පැවසීම අරඹන තෙක් දඩයක්කාරයා ඉවසිළිවත්ව පොරොත්තු වූයේය.

අඩ සඳ අහස මුදුනත ආසන්නයටම ළඟා වී තිබිණ. සඳ දෙස බලනු වස් මුහුණ ඉහලටම හැරවූ දඩයක්කාරයා යුවතියගෙන් බොහෝ වේලාවක සිට කිසිදු හඬක් නොමැති හෙයින් එලෙසින්ම හිස හරවා ඈ දෙස බැලීය.

ඈ හිස මඳක් ඉහලට ඔසවාගත් වනම කිසිදු ඉලක්කයකින් තොරව හිස් බැල්මෙන් කොහොඹ අතු පතර අඳුර අතරේ නිවෙමින් දිලෙනා කණමැදිරි සැණෙලි දෙස බලා සිටියාය. ඇගේ විසල් දෙනෙතෙහි යටි ඇසිපිය අසල පිරීගිය කඳුළු බිඳුවක් සඳ එළියේ දිලෙනු දුටු ඔහු සිත ඈ කෙරෙහි හටගත් අනුකම්පාවකට බොහෝ සේ සමාන එහෙත් හුදු අනුකම්පාවක්ම නොවන නුපුරුදු හැඟීමකින් පිරී ගියේය.

නෙත පිරි කඳුලු මිරිකා හරිනු වස් දෙනෙත් තදින් පියාගත්වනම මොහොතක් ගත කල ඕ යලි දෑස් හැර බැලූයේ ඉතා පහත් සොවින් පිරි ස්වරයකින් හඬ අවදි කලාය.

'' මම අපුච්චගෙ ඇහැව්ව...උන්දැ කිව්වෙ මම මයෙ දූට නියම වෙලාව ආහම ඒ ඔක්කොම කියල දෙන්නම්කො ..'' එහෙම කියල මයෙ ඔලුව අත ගෑව...'' උන්දැ මට මයෙ පණටත් වැඩිය විස්සාසයි. උන්දැ කියපු දෙයක් කොයි මක් කරල හරි නොකර ඉන්නෙ නෑ...ඒත් හැම දෙයක්ම සිද්ද උනේ හීනෙකිංවත් නොහිතපු විදිහට මයෙ අයියෙ...''

මයෙ අයියෙ...යුවතියගේ ඒ ඇමතුම මෙන්ම ඒ ඇය ඒ පැවසූ අන්දමෙහි ගැබ්වූ හෘදයාංගම ස්වරය දඩයක්කාරයාගේ සිතට එක්කලේ ඈකෙරෙහි හටගත් අනුපමේය වූ සෙනෙහසකි. ඒ හැඟීම හඳුනා ගැන්මට හෝ තිර ලෙස ඒ මෙසේ යයි විස්තර කිරීමට හැකියාවක් ඔහුට නොවූ නමුදු දඩයක්කාරයා එක කරුණක් දැන සිටියේය. ඒ එසේමය. කොහොඹ ගස ඉහලින් එදා පායා තිබූ අඩ සඳ හිමිදිරියට පෙර බැසයන බව සහතික යම් සේද, හෙට හිමිදිරියේ ගෙපැල අසල ගල් තලාවට නැඟී නැගෙනහිර මුහුදු තීරය දෙසින් පිහිටි කඳු වලල්ල දෙස බලන කල්හි ලහිරු මඬල ඒ මතින් නැඟී එනු දකිනු හැකි බව සහතික යම් සේද ඒ හැඟීම තමන් ළය පුරා පිරී ගත මෙන්ම සිත ද ප්‍රබෝධමත් කරනා බවද එසේම තමන් ඒ හැඟීමට වදනින් විස්තර කල නොහැකි ලෙස ප්‍රිය කරන බවද දඩයක්කරයා එලෙසම ඉඳුරාම දැන සිටියේය.

මතු සම්බන්ධයි........