170. හැත්තෑව දශකයේ ප්රේමයක් හෙවත් උපංගෙයි නුහුගුණේ. A love affair of the seventies and built-in lunacy.

ඉතාම සොඳුරු අතීතාස්මරණයට බොහෝවිට හේතුවනුයේ ඉතාම අහඹු සිදුවීම්ය. මේ දිනවල ඉන්දියාවේ පැවත්වෙන ඕස්ට්‍රේලියා ඉන්දියා ක්‍රිකට් තරඟාවලිය ශ්‍රී ලංකාවේ පවැත්වෙන ශ්‍රී ලංකා - බංග්ලාදේශ ක්‍රිකට් තරඟාවලියට පරදවා මගේ අවධානය දිනාගැන්මට සමත්වී ඇත. ඉන්දීය සහ ඕස්ට්‍රේලියානු කණ්ඩායම් දෙකේම දැඩි තරඟකාරිත්වයට අමතරව ගාල්ලේ පැවැත්වුනු බංග්ලාදේශය හා ප්‍රථම ටෙස්ට් තරඟය කිසිදු උනන්දුවක් ජනිත කරවීමට අසමත්වූ ඇල් මැරුනු තරඟයක් වීම ඊට බොහෝ සේ බලපෑවේය. 

ගාල්ලේ පැවැත්වෙන ටෙස්ට් තරඟ වලදී සිරිතක් ලෙස කරුණු කාරණා සිද්ධ වනුයේ පහත සඳහන් අයුරෙනි. 1. මහේල හෝ සංගා ශතකයක් හෝ ද්විත්ව ශතකයක් රැස්කරයි. 2. ශ්‍රී ලංකාව ප්‍රථම ඉනිමෙහිදී ලකුණු 400 හෝ 500 රැස්කරගනී.3. අවම වශයෙන් එක් ඉණිමක හෝ රංගන හේරත් කඩුළු පහක් හෝ හයක් බිඳ හෙලයි. 4. දින තුනක් ඇතුලත, උපරිම වශයෙන් සිව්වන දින දිවා ආහාර විවේකයට පෙර තරඟය නිමා වන්නේ ශ්‍රී ලංකාවට බොහෝ විට ඉණිමක ජයක් අත්කර දෙමිනි. 

දින තුනකින් හෝ හතරකින් ටෙස්ට් තරඟයක් නිමාවන අන්දමේ තණ තිල්ලක් සකස්කිරීම පිළිබඳව ගාලු ක්‍රිකට් ක්‍රීඩාංගණයේ තනතිල්ල භාරකරු ජයනන්ද වර්ණවීරට දැඩි දෝෂාරෝපණ එල්ල වූවාට සැක නැත. ඉන් බලවත් සිත් තැවුලට පත් හෙතෙම " ඉඳා උඹලට... කාල වරෙල්ලකො, හදන්නම් මේ පාර දවස් පහක් නෙවෙයි දහයක් උනත් කිසි ගින්නක් නැතුව ගහන්න පුලුවන් පිච් එකක් "තමාටම සපථ කොට ගත්තේ එවැනි තණ තිල්ලක් තරඟය සඳහා සකස් කළේය.ඔහු එය කෙතරම් මනාව ඉටු කලේද යත් පිති කරුවෝ කඩුල්ල අසල පදිංචි වූවෝ " මුත්තාපල් නොයම් "යයි තොල් මතුරමිනි..සිංහල සහ හින්දු අලුත් අවුරුදු උත්සවය තෙක් තරඟය පැවත්වූයේ වුවද තීරනයක් දැකගත නොහැකිවනු ඇතැයි ප්‍රවීණ ක්‍රිකට් විචාරකයෝ එකහෙලා පැවසූහ. 

මෙලෙස ඇල්මැරුණු ස්වභාවයකින් පැවැත්වෙන ශ්‍රී ලංකා-බංග්ලාදේශ තරඟාවලිය අතහැර පසුගිය සෙනසුරාදා දිවා ආහාර විවේකයෙහිදී මම ඉන්දියා- ඕස්ට්‍රේලියා තෙවන ටෙස්ට් තරඟය නරඹමින් සිටියෙමි. තම මංගල ටෙස්ට් තරඟයට සහභාගීවන ඉන්දීය ආරම්භක පිතිකරු ශිකාර් ධවාන් කලකින් මා නුදුටු චිත්තාකර්ෂණීය පිතිහරඹයක නිරතවෙමින් ඕස්ට්‍රේලියානු පන්දු යවන්නන්හට පහර දුන්නේ කලකට ඉහත විවියන් රිචර්ඩ්ස් පන්දු යවන්නන් අමු අමුවේ මරා දමමින් පන්දුවට පහරදුන් අයුරු සිහියට නංවමිනි. 

තම මංගල තරඟයෙහි පිතිකරුවකු රැස්කල වේගවත්ම ශතකය කරා ධවාන් ළඟාවනු හිඳවුන් අසුනෙහි පසුපසට හොඳින් වාරුවී දෑත ළයමත බැඳගත්වනම මම බලා සිටියෙමි.එක්වරම කිසිවකු මා හා සංවාදයෙහි යෙදීමට අදහස් කරන බව දන්වන සංඥාව යාන්තමට මට ඇසිණි. 

" අයියෙ උඹ බ්‍රිජස් ඔෆ් මැඩිසන් කවුන්ටි ෆිල්ම් එක බලල තියනවද? " 

" අඩේ නෑ නෙව. මම පොත නම් කියවල තියනව. කවදාහරි බලන්න ඕනමය කියල හිතාගෙනම ඉන්න ෆිල්ම්ස් ලැයිස්තුවෙන් එකක්. මෙරිල් ස්ට්‍රීප් සහ ක්ලින්ට් ඊස්ට්වුඩ්…. මගෙ ෆේවරිට් නළු නිලියො දෙන්නෙක්. " 

මෙරිල් ස්ට්‍රීප් පිළිබඳව, ඇගේ චිත්‍රපට පිළිබඳව, ගැහැණුන් තුල නිසර්ගයෙන්ම පවතින්නේයයි ඇය පවසන ( මෙහි ඇය යනුයෙන් අදහස් කරනුයේ මෙරිල් ස්ට්‍රීප් නොව මා හා සංවාදයෙහි යෙදුනු නුහුගුණ සපිරි ලලනාව බව සැලකුව මනාය ) ඉන් බිල්ට් ලුනසි පිළිබඳව ( ඊට පර්යාය පදයක් ලෙස මා යෝජනා කල ඉන් බිල්ට් එක්සෙන්ට්‍රිසිටි නොහොත් උපන්ගෙයි නුහුගුණය යන්නට ඇය එකහෙලා එකඟවූවාය. ) බොහෝ දේ කථාකල ඉක්බිති ඇය අවසන මෙසේ පැවසුවාය. 

" ලියාපංකො බං මෙරිල් අම්මණ්ඩි ගැන. …" 

ඒ වන විට මෙරිල් අරභයා දීර්ඝ කාලයකට ඉහත ඇරඹී අද දක්වාම මසිත නිදන්ගතව පැවතියාවූ චමත්කාරය සහ ගෞරවය නැවත වරක් පණගසා දළු දමා විකසිත වන්නට තැත් දරමින් වූ බැවින් මම එකෙහෙලා ඊට එකඟ වීමි. 

********************************************* 

බොහෝ ඈත අතීතයේ කාලයේ මිහිදුමින් වැසීගිය එක් දිනෙක රාත්‍රියෙහි මම නිදි වරාගෙන ලියමින් උන්නෙමි. 

මේස විදුලි පහන පමණක් දල්වා තිබුනේ මගේ කුටි සඟයාහට ( Room Mate ) බාධා නොවනු පිණිසය. එහෙත් එක්වරම හෙතෙම නින්දෙන් අවදිව සයනයෙහි හිඳගත්තේය. 

" මොකද බං කරන්නෙ මේ දෙගොඩහරියෙ?...මොනවද ඔය උඹ *** විකාගෙන ලියන්නෙ? " 

" මේ අර වසන්තිගෙ වැඩක් බං. එයාගෙ නංගිගෙ එසයින්මන්ට් එකක්. " 

වසන්ති පිළිබඳව ඔබගේ මතකය අලුත් කිරීමට මට මඳක් අවසර. නොහැඟවූ ආදරය නමින් මා ලියූ මතක සටහන් පෙලෙහි අප කාර්යාලයෙහි එකල සේවය කල ප්‍රිය මනාප යුවතියක පිළිබඳ මම සඳහන් කලෙමි.ඒ වසන්තීය.ඇය හා මා අතර ආදරය ද නොවුනු එහෙත් ආදරය නොවන්නේද නොවුනු යම් බැඳීමක් එකල වූ බව ද මම එහිදී ඔබට පැවසුවෙමි.ඇගේ නැඟනිය ඒ දිනවල විශ්ව විද්‍යාලයීය සිසුවියක වූවාය.මම ඒ ලියමින් සිටියේ වසන්තීගේ නැඟනියට අවශ්‍ය වූ නිබන්ධනයකි. 

" ඔව් ඉතිං උඹ මොකද? චීත්තයක්,ගවුමක් කිව්වොත් මදැයි , එලිවෙනකල් හරි නිදිමරාගෙන කරල දෙයි..හා..හා..ඕන එකක් අපිට මොකද? " 

මගේ පිටට පහරක් පහරක් එල්ල කල ඔහු මහ හඬින් සිනාසෙමින් නැවත හිසේ සිට දෙපතුල දක්වා පොරෝනයෙන් වසාගෙන නිදන්නට විය. 

කවට කමට හෝ ඔහු එල්ල කල චෝදනාව පිළිබඳව කිසිවක් නොපවසාම මම ඔබට ඊට කලකට පසු සිදුවූවක් පවසමි. 

නගරාසන්නයෙන් කුඩා ඉඩම් කැබැල්ලක් මිලදීගත් නමුදු නිවෙසක් ඉඳිකිරීමට වත්කමක් නොවූ බැවින් ඒ ඇය හා මම කුළි නිවෙස් වල වාසය කල සමයයි. 

" මේ...මේක හරියන්නෙ නෑ. ඔයාට මොනවද මේ එක එකීගෙ බඩු ගෙනල්ල දෙන්න තියෙන උවමනාව? මීට පස්සෙ බඩු ගේන්න ඔයා යන්න ඕන නෑ තේරුණාද? මම යන්නම්. " 

ඒ මගේ දයාබර ප්‍රියාම්බිකාවියයි. එදවස හීරැස්සගල අප වාසය කල නිවස අසලම ඒ ආසන්නයේම පිහිටි පෞද්ගලික රෝහලක හෙදියන් වශයෙන් සේවය කල තරුණියෝ රැසක් නේවාසිකව විසූහ.ඔවුනට එදිනෙදා අවශ්‍ය සිල්ලර ආහාර හෝ සබන් දත් බෙහෙත් වන් පාරිභෝගික ද්‍රව්‍ය ඔවුන් ගෙන්වාගත්තේ මා ලවාය. 

" අනේ අයියෙ කඩේටද යන්නෙ..අපිටත් ගෙනල්ල දෙනවද පාන් තුනකුයි ලක්ස් කෑලි............ " 

එවන් කාරුණික ඉල්ලීමක් ප්‍රතික්ෂේප කරනුයේ කෙලෙසකද? උත්පත්තියෙන්ම මම එවන් දයාබර ලලනා ඉල්ලීම් හමුවෙහි, විදුලි බිල නොගෙවා විදුලිය විසන්ධි කල ඉක්බිති ශීතකරණය තුල එක් ඇසිල්ලෙකින් දියවයන වෙඬරු බිඳක් මෙන් හුණුවන්නාවූ හදවතක් සහිතව උපන්නෙක්මි. 

ඒ බැව් වටහාගැන්මට මා ප්‍රියම්බිකාවිය කිසිසේත් සමත් නොවන බව ඇය යලිත් වරක් මොනවට ඔප්පු කලාය. 

" මේ අපෙ ඉස්කෝලෙ කිට්ටුවම ඇනෙක්ස් එකක් වේකන්ට් වෙනව ලබන මාසෙ. අපි යමු ඒකට. මට ඉස්කෝලෙට පයින් යන දුර. " 

********************************************* 

මගේ වහා හුණුවන හදවත, චීත්ත, ගවුම් සහ ප්‍රියම්බිකාවිය පිළිබඳ ඒ අතුරු කථාවෙන් ඉක්බිති යළි මෙරිල් නෝනා මහත්මිය මට හමුවූ අයුරු පැවසීමට නොහොත් ප්‍රධාන ප්‍රස්තුතයට යලි පිවිසෙමු. 

ඒ ක්‍රි. ව. 1980 හෝ 1981 විය යුතුය. මසකට අවම වශයෙන් දෙවරක් හෝ එදවස මුල්වරට හොලිවුඩ් හි තිරගතවූ විගසම පාහේ කොලඹ නගරයෙහි ඉංගිරිසි චිත්‍රපට උදෙසාම වෙන් වූ චිත්‍රපට ශාලා කිහිපයෙන් එකක ප්‍රදර්ශනය වන චිත්‍රපටයක් නැරඹීම අපගේ සිරිත විය. ඒ බොහෝවිට සෙනසුරාදා සවස 3.30 දර්ශනයයි.ක්‍රියාදාම චිත්‍රපට, ආත්මාරක්ෂක සටන් කලාව පිළිබඳ නිමැවුනු චිත්‍රපට සහ කාම සම්භෝගය යන්තමින් හෝ පිළිබිඹු වන චිත්‍රපට අපගේ ප්‍රමුඛතා ලැයිස්තුවෙහි ඉහලින්ම තිබිණි. 

පසුකලෙක ඒ කඩා බිඳ දමා පිහිටි ස්ථානයේ සුවිසල් සුඛෝපභෝගී නිවෙස් සංකීර්ණයක් ගොඩ නැඟූ එම්පයර් සිනමා හලෙහි ඒ සතියේම ප්‍රදර්ශනය වීම ඇරඹුනු චිත්‍රපටයක් නැරඹීමට එක් ශනිදා සන්ධ්‍යාවෙක මගේ කිට්ටුම මිතුරන් දෙදෙනෙකු ද සමඟ ගියෙමි. චිත්‍රපටයෙහි නම මතකයට නො එන මුදු ඒ බෲස් ලීගේ චිත්‍රපටයක් බව මතකයේ රැඳී ඇත. දර්ශනය ඇරඹීමට හෝරාවකට ද ප්‍රථම ශාලාව වෙත ලඟා වූ නමුදු ඒ වනවිටද සියළු දොරටු වසා House Full යනුවෙන් සඳහන් පුවරුවක් ප්‍රදර්ශනය කොට තිබිණි. 

" ඉතින් මොකේද දං වලඳන්නෙ? ෂෙහ්, දවසම අපරාදෙ…" 

සෙමෙන් සෙමෙන් විහාර මහා දේවී උද්‍යානය අසබඩ මාර්ගය ඔස්සේ ලිප්ටන් වට රවුම දෙසට ඇවිද යමින් මම පැවසුවෙමි. 

" මේ අඩේ..ඔලිම්පියා එකේ අලුත් ෆිල්ම් එකක් දාල ඊයෙ. මම කියන්නද? අපි ඒක බලමු. " 

මගේ එක් මිතුරකු පැවසූයේ ඒ අසල පිහිටි මාර ගසක සෙවණේ නතර වෙමිනි. 

" ඊයෙ දැම්ම එකක් නම් මේ වෙනකොට එතනත් හවුස් ෆුල් තමයි. " 

" නෑ බං ඊයෙ අපෙ අයිය එතනිං එනකොටත් ඒ හැටි සෙනඟක් ඉඳල නෑ. " 

" අඩේ එහෙනං මහ ජරාවක් වෙන්ට ඇති. මොකක්ද බං නම? " 

" ක්‍රාමර් වර්සස් ක්‍රාමර් " 

" මොකක්ද බං ඒ අපබ්බ්‍රංස නම? " 

අනෙකා ඇසුවේ ඒ අසලම වූ කුඩා පෙට්ටි කඩයෙන් සිගරට් කිහිපයක් මිල දී ගනිමිනි. 

" වර්සස් කියන්නෙ නම් විරුද්ධව කියන එකනෙ. ඔය කියන්නෙ මම හිතන්නෙ නඩුවක් ගැන වෙන්න ඕන...." මම පැවසුවෙමි. 

" කවුද බං ඕකෙ ඉන්නෙ? " 

" මෙරිල් ස්ට්‍රීප් කියල නම තිබ්බෙ කියලයි අයිය කිව්වෙ…" 

" එහෙම නළුවෙක් ගැන ඔය ඇහුවමයි…." 

" ඔය කිව්වෙ..යකෝ මෙරිල් ස්ට්‍රීප් කියන්නෙ නළුවෙක් නෙවෙයි නිළියක්....." 

" අම්මප?.....මෙරිල් කියන්නෙ පිරිමි නමක්නෙ ...." 

එදවස අගලවත්ත ආසනයේ මන්ත්‍රීවරයා වූ මෙරිල් කාරියවසම් මහතා සිහිකල මම පැවසුවෙමි. 

මෙරිල් ස්ට්‍රීප් ගැන පළමු වරට මම දැනගත්තේ එදා විහාර මහා දේවී උද්‍යානය අසල ඒ මාරගස යටදීය. එකල අපේ සිනමා වීරවරියෝ වූවාහු සිල්වියා ක්‍රිස්ටල්, ජැකලීන් බිසට්, උර්සුලා ඇන්ඩ්‍රස්, බෝ ඩෙරෙක් සහ එවකට දහසය වියේ පමන වූ බෲක් ෂීල්ඩ්ස් ය. 

" යමල්ලකො මෙරිල්වත් බලාගමුකො එහෙනං " 

මාර්ග අංක 140 බස් රථයක මරදානට පැමිණි අපි ඩාර්ලි පාර ඔස්සෙ නිව් ඔලිම්පියා ශාලාව වෙත ලඟා වීමු. ඒ වනවිට දර්ශනය ආරම්භ වීමට ඉතා ආසන්න වී තිබූ නමුදු ශාලාව තුල බොහෝ ආසන හිස්ව පැවතිනි. 

" අම්මප මූට මට …...මේ මේක දහ ජරාවක් එහෙමනම් අද උඹේ ගානෙ අපි ඔක්කෝටම රෑ කෑම හරිද? ....." 

චිත්‍රපටය නරඹනුවස් අප පොළඹවාලූ මිතුරා දෙස රවා බලමින් මම දෙවන පෙළෙහි අසුන් ගතිමි. 

බිරිඳ තමා අතහැර ගිය පසුව තම කුඩා පුතණුවන් සමඟ ජීවිතයට මුහුණ දීමට වෙර දරන පියකු පිළිබඳව ගෙතුනු ඒ චිත්‍රපටය අප සියලු දෙනාගේ හද ඇද බැද තබා ගැනීමට සමත්වූයේ නිතැනිණි. 

නුපුරුදු උච්චාරණය හේතුකොටගෙන සමහර වදන් දුරවබෝධ වුවද එහි කියැවෙන භාවාතිශය එමෙන්ම සංවේදී අන්දරය වටහා ගැන්මට ඒ කිසිසේත් බාධාවක් නොවිණි. 

චිත්‍රපටයේ අවසාන දර්ශනය; අධිකරණයෙන් දරුවාගේ භාරකාරත්වය හිමිවූ මව ( මෙරිල් ස්ට්‍රීප් ) දරුවා භාර ගැන්මට පැමිණියද දරුවාගේ පියා (ඩස්ටින් හොෆ්මන් ) හටම දරුවා භාරදී ඔවුන් දෙදෙන වෙන්ව යන දර්ශනය දශක තුනකට අධික කාලයක් ගත වී ගියද තවමත් මගේ මතකයේ රැඳී ඇත. 

On the morning that Billy is to move in with Joanna, Ted and Billy make breakfast together, mirroring the meal that Ted tried to cook the first morning after Joanna left. They share a tender hug knowing that this is their last daily breakfast together. Joanna calls on the intercom, asking Ted to come down to the lobby. She tells Ted how much she loves and wants Billy, but she knows his true home is with Ted. She will therefore not take him. As she enters the elevator to go and talk to Billy, she asks her ex-husband "How do I look?" The movie ends with the elevator doors closing on the emotional Joanna, right after Ted answers, "You look terrific." 

චිත්‍රපටය අවසානයේ මරදානේ ගාමිණී ගෘහභාණ්ඩ වෙලඳ සැල අසල එකල වූ තෝස කඩයට වී අපි තෝස සහ ඉඳිආප්ප අනුභව කලෙමු. 

" දැං මොකද කියන්නෙ ? මම ඔක්කොගෙම බිල ගෙවන්න ඕනද? " 

චිත්‍රපටය නැරඹීමට ප්‍රථම මගේ තර්ජනය සිහිකරමින් තර්ජනයට ලක්වූ මිතුරා විමසීය. 

" ඕනනං ගෙවපං …...ඒත් අපි බලකරන්නෙ නෑ. " 

එකිනෙකාගේ කරට අත්දමාගෙන සිනහසෙමින් අපි ආනන්දය ඉදිරිපස බස් නැවතුම වෙත පිය නැඟීමු. 

මෙරිල් ස්ට්‍රීප් නම්වූ ඇය එලෙස මගේ ජීවිතයට අහඹුලෙස ඇතුළු වූවාය. පාසල් සමය අවසන්ව අගනුවර අතහැර ඒමට ප්‍රථම ඇගේ තවත් චිත්‍රපට දෙකල් නැරඹීමේ භාග්‍යය මට උදාවිය. එනම් " ද ඩියර් හන්ටර් " සහ " ද ෆ්‍රෙන්ච් ලෙෆ්ටිනන්ට්ස් වුමන් " යන චිත්‍රපටය. 

ද්වීතීය අධ්‍යාපනය සහ ඉන්පසු රැකියාවක් ලැබ කැළෑ වැදීමට සිදුවූ කාලයෙහිදී ඉංගිරිසි චිත්‍රපට මතු නොව සිංහල චිත්‍රපට පවා නැරඹීමට අවකාශයක් ලැබුණේ ඉතා කලාතුරකිනි. එබැවින් මෙරිල් සමඟ මගේ ඇසුර අවම මට්ටමක පැවතියද ප්‍රේම පුරාණයක රඟදුන් මානවිකාවියක් කිසිදාක මතකයෙන් එකලාව බැහැරව නොයන්නක් සේ ඇයද මසිතෙහි එක් සොඳුරු මතක ලතා මඬුල්ලක මේ ගතවූ දශක තුනකට අධික කාලය මුලුල්ලේ වසන්නීය. 

එහෙත් හැකි පමණ මම ඇගේ රංග කෞශල්‍යය පිළිබඳ තොරතුරු සොයා ගතිමි. වසර දෙකකට පෙර ඇය බ්‍රිතාන්‍යයේ හිටපු අගමැතිනි මාගරට් තැචර් ලෙස ද අයන් ලේඩි චිත්‍රපටයේ රඟපාමින් තෙවන ඔස්කා සම්මානය ද දිනා ගත්තීය. 

ඇය ඔස්කා සම්මානයට 17 වරක් නිර්දේශව වාර්තාවක් ද තබා ඇත්තීය. 

අතීත මතක සැමරුම් අවසානයෙහි බොහෝ දීර්ඝතර ගොමු වටා තැලීමකින් ( Beating about the bush ) අනතුරුව ප්‍රිය සහෘදය, අප නැවත පසුගිය සෙනසුරාදා සවස වෙත පෙරළා පැමිණ සිටින්නෙමු. 

" ලියාපංකො බං මෙරිල් අම්මණ්ඩි ගැන. …" 

උක්ත නුහුගුණාපිත ලලනාව මා හා පැවසුවාය. නැත.. ඒ වනාහී ඉල්ලීමකට වඩා හුරු වනුයේ නියෝගයකටය. වන්නාටය... මම ඒ නියෝගය පිලිගෙන ඈ සඳහන් කල චිත්‍රපටය නැවත නැරඹීමි. 

උස් මහත් වූ දරුවන් දෙදෙනෙකුගේ මවක වන හතළිස් විය ද සපුරා ඇති ෆ්‍රැන්සෙස්කා ජොන්සන්, සැමියා සහ දරුවන් දින කිහිපයකට නිවසින් බැහැරව ගිය කලෙක ජීවිතයේ ප්‍රථම වරට ඇස ගැටෙන අමුත්තකු සමඟ ප්‍රේමයෙන් බැඳෙයි. ඒ අධ්‍යාත්මික ප්‍රේමයක් ම නොවේ. රාගික ප්‍රේමයක් මද නොවේ. අඩු වැඩි වශයෙන් ඒ දෙකේම සංකලනයකි. 

" And in that moment, everything I knew to be true about myself up until then was gone. I was acting like another woman, yet I was more myself than ever before. " 

මේ ඒ අපූර්ව මොහොත පිළිබඳව ෆ්‍රැන්සෙස්කාගේ නිර්වචනයයි. ඉතා තැන්පත් සහ සතුටුදායක විවාහ දිවියක් ගෙවන හතළිස් වියැති කාන්තාවක් මෙලෙස හැසිරීමට පෙළඹෙනුයේ මන්ද? උක්ත නුහුගුණාපිත ලලනාව පවසන පරිදි ඉතිරින් හට ආවේනික වූ Built-in Lunacy නිසාද? උපංගෙයි නුහුගුණේ? හේතුව එයද? පිලිතුරු නැති ප්‍රශ්න මෙලොව බොහෝ වෙති. හරිහැටි පිළිතුරක් නොවීම ම ඒ ප්‍රශ්නයෙහි චිත්තාකර්ශනීය බව වර්ධනය කරන බන මගේ හැඟීමයි. 

සතර දිනක් මුලුල්ලේ ඔවුන් දෙදෙනාගේම ජීවිත උඩු යටිකුරු කරමින් හමා ගිය චණ්ඩ මාරුතයකට ඉක්බිති ඇය නිසොල්මන්ව හිඳ තම ජීවිතය පිළිබඳව තීරණයක් ගන්නීය. ඒ තමා පිලිබඳව නොව තම සැමියා සහ දරු දෙදෙනා පිලිබඳව බොහෝ දුර සිතා එලඹ ගන්නාවූ තීරණයකි. 

Francesca: Robert, please. You don't understand, no-one does. When a woman makes the choice to marry, to have children; in one way her life begins but in another way it stops. You build a life of details. You become a mother, a wife and you stop and stay steady so that your children can move. And when they leave they take your life of details with them. And then you're expected move again only you don't remember what moves you because no-one has asked in so long. Not even yourself. You never in your life think that love like this can happen to you. 

Robert Kincaid: But now that you have it... 

Francesca: I want to keep it forever. I want to love you the way I do now the rest of my life. Don't you understand... we'll lose it if we leave. I can't make an entire life disappear to start a new one. All I can do is try to hold onto to both. Help me. Help me not lose loving you. 

එක් ධාරාණිපාත වර්ෂාවක් ඇද හැලෙන සන්ධ්‍යාවක ඔවුහු සමු ගත්තෝය. හුදෙක් සොඳුරු මතක සැමරුම් පමණක් හදතුල රඳවාගත් පියා ඔවුහු සමුගත්තෝය. 

************************************* 

විශේෂ ස්තූතිය - මගේ සෙනෙහස දිනූ තවත් එක් නුහුගුණාපිත ලලනාවක් පිළිබඳ මගේ මතක සැමරුම් යලි අවදිකොට මේ සොඳුරු සටහනට මඟ පෑදූ ඔබට, ඒ නුහුගුණාපිත මා හිතවත් ලලනාවට.