483. The Story Of My Marriage - 34 - A Morning At Asia's Longest City Beach…..

මරීනා වෙරළෙහි හිරු උදාව..
ඡායාරූපය Indiaouting.com අනුග්‍රහයෙනි.

"මේ ඔයා කලින්ම ගාණ කතා කරන්න. නැත්තං මට ආයෙ ඒ මිනිහ එක්කත් ගහ ගන්න වෙයි" මම පැවසූයෙමි.

"ඒ මිනිහ එක්කත් කියන්නෙ? ඒ කියන්නෙ ඔයා මීට කලිනුත් ත්‍රී වීල් කාරයෙක් එක්ක ගහ ගත්තද?"

"එහෙනං…...ඇත්තම කියනවනං ගහගත්තෙමත් නෑ. ඒත් තව පොඩ්ඩෙන් ගහගන්ට වෙනව. ඒක වුනේ ඊයෙ රෑ එයාපෝට් එකේ ඉඳල චමරියට එද්දි. හෙහ්,හෙහ්, කොහෙද මට ඉතිං ඒ විස්තර ඔයාට කියන්ටවත් වෙලාවක් තිබ්බය" මම නොනවත්වා කියාගෙන ගියෙමි. 

තමන් විවාහ වන්නේ මා සමඟ පමණක් බව අනන්‍යා දැඩි ලෙස තිරකොට පැවසූ පසු මගේ සිත මහත් ආනන්දයකින් පිරී තිබිණි.

"හරි, අපි දෙන්නගෙ ප්‍රශ්නයක් මෙතන නෑ. අපි දෙන්නම එක අධිෂ්ඨානෙකින් ඉන්නෙ කවදකහරි බඳිනවාමයි කියල. ඒක හරි. ඒත් ළමයා මට තියෙන අවුල ඔයාලගෙ අම්මයි තාත්තයි මේ වැඩේට කැමති කරව ගන්න එකනෙ. මට තේරෙන්නෙ නෑ විශේෂයෙන්ම ඔයාලගෙ තාත්තව කැමති කරවගන්නෙ මොන දහංගැටයක් ගහලද කියල"

අනන්‍යා මද සිනහවකින් යුතුව මදෙස බලා සිටියාය. "මොකද හිනා වෙන්නෙ?" මම ඇසීමි.

"නෑ..නෑ...මොකවත් නෑ..කියන්න කියන්න..ඔයා කියන්න ආපු ඔක්කොම කියන්නකො………."

"කොටිම්ම කිව්වොත් ඔයා නාල එනකල් මම ඒ මනුස්සය ඉස්සරහ ඉඳගෙන හිටියෙ හයේ පන්තියෙදි දවසක් ඉස්කෝලෙ ප්‍රින්සිපල් මම ඔෆිස් එකට ගෙන්නල එයගෙ මේසෙ ඉස්සරහ දණ ගස්සවල තිබ්බ දවසෙ වගෙ බය බිරාන්ත වෙලා. බොරුවක් එහෙම නෙවෙයි අනන්‍යා මේ ඇත්තම ඇත්ත."

"හිහ්..හිහ්..මට නිකම් මේ මැවිල පේනව වගෙ ඔයා ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන මූණ පුරා දාඩියත් දාල ප්‍රින්සිපල් ඉස්සරහ දණ ගහගෙන ඉන්නව. ෂික්..අපරාදෙ බලන්ටම වටින වැඩේ...හිහ්... "

"මේ...හිනාවෙන්ට එපා හොඳද? "

"හිනාවෙනව නෙවෙයි අනේ හිනා යනව..හරි ..හරි..දැන් කියමු බලන්ට ඔයා මොනව කරලද ප්‍රින්සිපල් ඒ දණ ගස්සල තිබ්බෙ?"

"ඒ..මේ…..වැඩකට ඇති දේකට නෙවෙයි."

"හරි හරි මොකටද කියන්නකො ඉතිං?........"

"ගෑණු ළමයෙකුගෙ කොණ්ඩෙං ඇද්දයි කියල…"

"හිහ්..හිහ්...හයේ පන්තියෙ ඉන්න කාලෙ ඉඳලම මනමාලකමේ නම් අඩුවක් තිබිල නෑ නේද?" අනන්‍යා පැවසූයේ මගේ වම් කොපුල සිප ගනිමිනි.

"මේ ඔය හිනාව නවත්ත ගන්නවද? මෙතන මොකක්ද තියෙන්නෙ හිනාවෙන්ට?"

"මම දැන් සැරයකුත් කිව්වෙ...මම හිතල හිනාවෙන්නෙ නෑ හලෝ..මට හිනා යනව ඒකට ඉතිං මම මොකක් කරන්නද?" අනන්‍යා නොනවත්වා සිනාසුණාය. මම අමනාපයෙන් ඉවත බලා ගතිමි "හරි හරි දැන් ඒක ඇති...හරි ඒ තාත්ත ගැනනෙ. අම්ම ගැන මොකද ඔයාට හිතෙන්නෙ?"

"හාපෝ...අම්ම එක්ක බලනකොට තාත්ත තව හොඳයි කිව්වැහැකි. අම්ම දැක්කමත් මගෙ කටේ කෙළ හිඳෙනව. අනික කොහොමත් මම ඔයාලගෙ අම්මට ඒ කාලෙ ඉඳලම පුදුමාකාර බයකින් නෙව හිටියෙ. ඇයි අර අහ්මදාබාද්වල ඔයාගෙ කාමරේ ඇඳ ලඟම බිත්තියෙ එල්ලල තිබ්බෙ අම්මගෙ ලොකු ෆොටෝ එකක්. මම ඔයාගෙ කාමරේදි ඔයාගෙ කම්මුලක් ඉඹින්ටවත් පණ බයෙන් හිටියෙ"

"ඈ? ඇයි ඒ?"

"ඇයි ඒ කියල අහන්නෙ? මට හිතුනෙම මම එහෙම කලොත් ඔයාගෙ අම්ම ෆොටෝ එකෙන් බිමට බැහැල මගෙ කණෙං අල්ලල ගෝරනාඩු කරයි කියල ඈ බොල අසමජ්ජාතියො තෝ මොකද ඔය මගෙ රත්තරං දුවට කරන්ට හදන්නෙ? ඉඳපං මම තෝ අද පට්ට ගහනව ඇහේ ඉඳල පල්ලෙහාට ..අන්න එහෙම"

"හිහ් හිහ්..හී.." අනන්‍යා සිනහව නවතා ගත නොහැකිව අසලවූ තාප්පයකට අත්දෙක තබා ඊට වාරු වූවාය. අප ඉදිරියට පැමිණෙමින් සිටි මහළු මිනිසෙක් මොහොතක් නැවතී අප දෙස බලා සිට ඒ අසලම වූ අතුරු පාරකට හැරී ඉක්මන් ගමනින් ඇවිද ගියේය. 

"මේ ඔය හිනාව නවත්ත ගන්නවද? අහල පහල ගෙවල්වල මිනිස්සුත් ඇහැරල එනව මම දන්නව දැන්" අනන්‍යාගේ උරහිසට අත තබා සොළවමින් මම පැවසූයේ බියපත් දෙනෙතින් හිස හරවා වටපිටද බලමිනි.

අනන්‍යා දැඩි ආයාසයකින් සිනහව වළකාගනිමින් මදෙසට හැරුනාය. ඇගේ දෑසේ කඳුලු පිරී තිබිණි. "ඔච්චර බය වෙන්ට දෙයක් නෑ ක්‍රිෂ්, මේ පැත්තෙ ඉන්නෙ ඔක්කොම අපේ නෑයො ලඟින් හෝ දුරින්..හිහ්..හිහ්…"

"හරි හරි අහල පහල ඉන්නෙ ඔක්කොම නෑයො කියල ඔහොම හිනාවෙන්න ඕනය?"

"ඔයා අර අපෙ අම්මගෙ ෆොටෝ වලට බයවෙච්චි කතාව කියනකොට හරිම කියුට් අනේ. ඇස් දෙකෙනුත් පේනව බය වෙච්චි තරම...මේ පාරෙ කොච්චර රෑ වුනත් මිනිස්සු යනව එනව. එහෙම නොවුන නම් මම ඔයාව බදාගෙන ඉඹින එක ඉඹිනව. සත්තයි.."

"අනේ.. අන්න එහෙම කරමුකො..හාද?" මම ඇගේ සුරත අල්ලා ගමිනින් පැවසුවෙමි. 

"පිස්සුද? යමු යමු ...තාම ත්‍රී වීල් එකක් අල්ලගන්ටත් බැරිවුනා. ඒ කරල මම ආපහු යන්නත් ඕන. තව ටිකක් බලල තාත්ත එයි මේ පැත්තට මොකද මම පරක්කු කියල බලන්ට"

"හපොයි..එහෙමද? එහෙනං යමු ඉක්මන් කරල. බදාගෙන ඉඹින එක වෙන වෙලාවක කරන්ට බැරිය" මම වහා ඇගේ සුරත අතහැර පය ඉක්මන් කලෙමි..

"හිහ්..හිහ්..ඔය මං කිව්වෙ නැද්ද?... You are so cute. That's why I love you so much Mr. Malhothra. Do you know that?" අනන්‍යා එළෙස පැවසූයේ සිනහව නවතා බැරෑරුම් ස්වරකිනි.

"So am I, Miss. Swaminathan, so am I" මම ද එවන් ස්වරයකින් පිළිතුරු දුනිමි. "මේ විහිලු ඇති...මොකද අපි දැන් මේකට කරන්නෙ? මම කියන්නද? ඔයාට බැරිද අම්ම හොඳ මූඩ් එකක ඉන්න වෙලාවක් බලල මේ ගැන වචනයක් දාන්ට?"

"වචනයක් දාන්ට නම් බැරිකමක් නෑ. ඒත් ඒකට අම්ම හොඳ මූඩ් එකක ඉන්න වෙලාවක් හොයාගන්න එක තමයි ප්‍රශ්නෙ"

"ඇයි අනේ ඒ?...."

"අම්ම මේ දවස්ටිකේම දිගටම ස්ට්‍රෙස් එකේ ඉන්නෙ"

"ඇයි ඒ?"

"අර අපෙ අම්මගෙ කර්ණාටික් සංගීත ගුරුවරයා අම්මට සංගීතෙ උගන්වන්න බෑ කියල කියනව"

"අප්පේ? ඒ මොකද?"

"ඒක ටිකක් දිග කතාවක්..මම පස්සෙ වෙලාවක ඔයාට කියන්නංකො."

"හරි..හරි..මේ අනන්‍යා අපි හෙට හම්බවෙමුද? හැබැයි ඔයාලගෙ ගෙදරනම් නෙවෙයි හොඳද? පිට කොහේ හරි.. ඔයාලගෙ ගෙදර නැතුව මට කොහෙ උනත් කමක් නෑ"

"ඕකේ..අපි හෙට මරීනා බීච් එකේදි හම්බ වෙමු"

"කීයටද?"

"හයට…"

"අපොයි මට කොහොමත්ම එන්න වෙන්නෙ නෑ හයට. මගෙ බොසා මිස්ට බාලා ඕෆ් වෙලා යන්නෙ අටට. ඊට කලින් මම ගියොත් එහෙම ඒ යකාට හාට් ඇටෑක් එකකුයි ස්ට්‍රෝක් එකකුයි එක පිට එක හැදෙයි විනාඩි දෙකක පරතරයක් ඇතුව. හෙහ්,හෙහ්,"

"බොස්ට හාට් ඇටෑක්වත් ස්ට්‍රෝක්වත් හැදෙන්ට හේතුවක් නෑ. මම හය කිව්වට හවස කියල කිව්වෙ නෑනෙ.."

"මොකක්? ඒ කියන්නෙ ඔයා මට එන්න කියන්නෙ උදේ හයටද? පිස්සුද ඔයාට?" මම දෑස් විදහාගෙන ඇය දෙස බලා සිටියෙමි. 

එවිටම අප පසුකොට යාමට ආ ත්‍රි රෝද රියකට ඇය සුරත දිගු කලාය.

රියදුරා ක්‍රාස්ස්ස් යන හඬින් රිය නතර කොටගෙන හිස එළිය දැමීය. "එන්නා? "

"Nungambakkam, Twenty Rupees, Extra Illai Ok?" අනන්‍යා රියදුරා අමතා පැවසුවාය.

සිටි බැංකු නවාතැනෙහි මගේ යාබද කුටි සගයාවූ රාමනුජම්ගෙන් ඉල්ලාගත් එලාම් ඔරලෝසුවේ අමිහිරි නාදයෙන් මම උදෑසන පහට පිබිදුනෙමි. එහෙත් එලෙස උදෑසනම පිබිදීමෙන් කිසිදු අවාසියක් නොවුනු බව මට වැටහීගියේ මරීනා වෙරළට උදෑසන හිරු උදාවන චමත්කාරජනක දර්ශනයෙන් වශීකෘත වූ පසුවය.

"මුලු ආසියාවෙම නගරයක් ආශ්‍රිතව තියෙන දිගම වෙරළ තීරය මේ මරීනා බීච් එක කියල ඔයා දන්නවද?" පෙර දින අප එකඟවූ පරිදි මරීනා වෙරළ තීරය යාබදව පිහිටි තමිල්නාඩු පොලිස් මූලස්ථානය ඉදිරියෙහිදී මා හමුවූ අනන්‍යා විමසුවාය.

"ඔව්..ඔයා මට කලින් කියල තියනව."

"ක්‍රිෂ් ….මොකෝ මේ ඔයා අත්දිග ෂර්ට් එකක් හොඳ කලිසමක් එහෙම ඇඳල... නිකම් මේ ඔෆිස් යන්ට වගෙ?"

"ඔෆිස් යන්ට වගේ නෙවෙයි ඔෆිස් යන්ට තමයි...හෙහ්,හෙහ්..ඔයාව හම්බවෙලා මම කෙලින්ම ඔෆිස් එකට යන්ටයි හිතාගෙන ඉන්නෙ. අඩුගානෙ හත හමාරටවත් එතන ඉන්න ඕන. පුහුණුවෙන කාලෙ එහෙම උදේම එන්න ඕනලු" ඒ අසල වූ බංකුවක අසුන්ගෙන පාවහන් ගලවා කලිසම් කකුල්ද දණහිස් දක්වා නවා ගනිමින් මම පැවසූයෙමි.

"එච්චර පාන්දරම යන්නෙ අර අහවල් දෙයක් කරන්නද?...මට පේන්නෙ සිටි බැංකුව් දොරවල් ඇරල අතුපතු ගාන්නෙත් ඔයාද කොහෙද" අනන්‍යා මගේ සුරත ගෙන වෙරළ ඔස්සේ ඇවිද යමින් පැවසුවාය.

"ආය එහෙමට කියල කරන්න දෙයක් නෑ. නිකම් මේ ලොක්කගෙ පිට කහන්ඩනෙ. එහෙම උදේම ගිහිල්ල ලොක්කගෙ හිත දිනාගත්තම තමයි ඊලඟ ලෙවල් එකට ප්‍රමෝෂන් එකක් එහෙම ලැබෙන්නෙ. එහෙම තමයි මහා පරිමාණ සමාගම්වල වැඩ කටයුතු කෙරෙන්නෙ"

"මටනම් තාම එහෙම ප්‍රශ්ණයක් නෑ. මට වෙලා තියෙන්නෙ මැනේජ්මන්ට් එකෙන් දීල තියෙන ටාගට් කවර් කරන්න බැරි එක. සතියකට කෙචප් බෝතල් දාහක් මම විකුණන්න ඕන. මට තාම එක සතියකවත් ඒ ගාණ විකුණගන්න බැරිවුනා"

අනන්‍යා එසේ පවසමින් ඒ අසළ පාපැදියක පසුපස සවිකල පෙට්ටියක බහාලූ යම් ආහාර වර්ගයක් විකුණන තරුණයකු අසල නැවතුනාය. 

"ක්‍රිෂ් ඔයා තවම උදේට මොකවත් කාල නෑ නේද?"

"කාල නම් නෑ. මොනවද ඕකෙ තියෙන්නෙ? චිකන් ටෝස්ට් දෙක තුනක් තියනවනම් මේ වෙලාවෙ බොහොම අගෙයි"

"පිස්සුද? චිකන් කොහෙද මෙහෙ? චෙන්නයිවල කෑම සීයට අනූඅටක්ම වෙජිටේරියන්. ඒ හින්ද තියන දෙයක් කන්න පුරුදු වෙනව හලෝ.." අනන්‍යා ඉඩ්ලි හතරක් මිලයට ගත්තාය.

ඉඩ්ලි සහ ඒ සමඟ ලැබෙන චට්නි අඩංගු භාජනයද රැගෙන අප දෙදෙන ඒ අසල තුරු සෙවණක සාගරය දෙසට මුහුණලා සවිකල කොන්ක්‍රීට් අසුනක හිඳගතිමු.

ඈත ක්ෂිතිජය දෙස මොහොතක් බලාසිටි අනන්‍යා කථාකලාය. "මම ඔයාට කිව්වනෙ අපෙ අම්ම ගැන කතාවක් කියන්නම් කියල. අම්ම අප්සෙට් වෙලා ඉන්නෙ අර සංගීත ගුරුවරයා, එයාලට කියන්නෙ ගුරුජී කියල...ඉතිං ඒ ගුරුජී අම්මට ගායනය උගන්වන්ට බෑ කියල"

"ඉතිං ඇයි එහෙම බෑ කියල තියෙන්නෙ?"

"මේකයි….ගුරුජී කියල තියනව අම්මගෙ කැපවීමයි දක්ෂතාවයයි දෙකම මදිය කියල.."

"දක්ෂතාවය මදියි කියල?... ඒත් ඔයාලගෙ අම්මගෙ ගායනය හොඳ මට්ටමක තියනව නේද?.......මටනම් ඊයෙ හිතුනෙ එහෙමයි."

ඊයේ රාත්‍රියේ අනන්‍යාගේ නිවසෙහිදී මා බියෙන් ත්‍රස්ත කල කිසිවකුගේ ගෙල මිරිකන විට උගුරෙන් නිකුත්වන්නාවූ භයංකර ශබ්දය වැන්නක් යලි කිසිදිනක අසන්නට නොලැබේවා යන්න මගේ ඒකායන ප්‍රාර්ථනය වූ නමුදු මම කිසිසේත්ම එළෙස නොපැවසූයෙමි. තමන් ප්‍රේමයෙන් බැඳී සිටිනා යුවතිය වෙනුවෙන් මෙවන් අසත්‍යයක් හෝ පැවසිය නොහැකිනම් එවන් ප්‍රේමයකින් කුමන ඵලයක්ද?

"මෙතන වැඩේ මෙහෙමයි ක්‍රිෂ්, අම්මගෙ ගායනය ඇත්තටම හොඳයි. තාත්ත චෙන්නයි වලින් පිට වැඩ කරපු හැම තැනකදිම එහෙ ටැමිල් කමියුනිටි එකේ අම්මට ලොකු තැනක් තිබ්බ. ලොකු පිළිගැනීමක් තිබ්බ. මම අර කිව්වෙ කොල්කටා වල එහෙම. ඒත් වැඩේ කියන්නෙ චෙන්නයිවල තැනකට එන්ට ඒ දක්ෂතාවය හොඳටම මදි. මෙහෙ ස්ටෑන්ඩර්ඩ් එක හොඳටම ඉහළයි. අම්මට ඒ මට්ටමට එන්ට ඇත්තටම අමාරුයි" 

මම හිස සොලවා ඇය පැවසූ සියල්ල අනුමත කළෙමි. "ඔව්..ඒකත් ඇත්ත වෙන්න පුලුවන් තමයි"

"ඉන්දියාව පුරාම වැඩ කරල මගෙ අම්මයි තාත්තයි ආපහු චෙන්නයි වලට ආවෙ මහ විසාල බලාපොරොත්තු සම්බාරයක් පපුව ඇතුලෙ හිරකරගෙන. ඒත් දැන් එයාලගෙ ඒ බලාපොරොත්තු එකින් එක විනාසවෙලා යන එකයි වෙන්නෙ. තාත්ත ගොඩක්ම බලාපොරොත්තු තියාගෙන හිටපු ප්‍රමෝෂන් එක එයාට ලැබුනෙ නෑ. ඕන එකටයි එපා එකටයි හැම දේටම ඇඟිලි ගහන නෑදෑයො මහම කරදරයක් වෙලා තියෙන්නෙ. ඉතිං මේ ඔක්කොම කරදර අස්සෙ එයාලගෙ එකම දුව කියනව බ්‍රාහ්මණ වංශික නොවෙන, ඒ මදිවට අඩුගානෙ දෙමළවත් නොවෙන පන්ජාබි කොල්ලෙක් එයාලගෙ බෑණා හැටියට පිළිගන්නෙයි කියල. එයාලට පිස්සු හැදුනෙ නැත්තං ඇති..හිහ්..හිහ්...අපි ටිකක් ඉවසමු ක්‍රිෂ්, එයාලට තව ටිකක් කල්දෙමු ඔයාව හරියට අඳුනාගන්ට. මම ඔයාට වගේම එයාලටත් ආදරෙයි ක්‍රිෂ්..."

නොනවත්වා කථාකල අනන්‍යා කථාව නවත්වා වේගයෙන් හුස්ම ගත්තාය. ඇගේ වත රත්පැහැගත්තේ උදෑසන හිරු එළිය පතිතවීමෙන්ද නැතහොත් ඇගේ කථාවේවූ උද්වේගකර ස්වභාවය හේතුකොටගෙන්දැයි මම නොදත්තෙමි. ඒ කෙසේ හෝ එවේලෙහි ඇය මට කොපමණ සුන්දරව දර්ශනය වූයේද යත් මට ඇගේ වත සිපනොගෙන සිටිය නොහැකි විය.

ඉන්දියානු සාගරය දෙසින් හැමූ මද නල අපගේ කෙස් අවුල්කොට දැමීය. අනන්‍යා ඇගේ හිස මගේ වම් උරහිස මත තබා දිගු සුසුමක් හෙලුවාය. මම මගේ සුරතින් ඇගේ සුමුදු වත සෙමින් පිරිමදින්නට වූයෙමි. මද රත්පැහැයෙන් දිදුලන හිරු ඉන්දියානු සාගරයෙන් සෙමෙන් හිස එසවීය. සෙමෙන් අහස ඉහළට යන්නාහාම හිරු මඬල මද රත් පැහැයේ සිට දඹරන් පැහැයක් ගත්තේය. මෙතෙක් ඉතා සෙමෙන් හමා ආ මදනල එක්වරම වේගවත් වූයේ මගේ සිරුර කිළිපොලවමිනි. අනන්‍යාද මට තවත් තදින් තුරුළු වූවාය.

මම සෙමින් පහත්ව ඇගේ නළල්තලය සිප ගතිමි.