92. ඔහු එලෙසින් මා අත්හැර ගියේය -02 පුනරාගමනය

91. ඔහු එලෙසින් මා අත්හැර ගියේය

මට විගස සිතුනේ ඇය කෙසේ හෝ ‍කුමන හෝ සම්බන්ධයක පැටලී ඇති බවයි. එය මගේ හිතේ කහටක් ඇති කරන්නට සමත්විය.

“මට තේරෙන්නේ නැහැ තාත්තම්මා මොනවා කියනවද කියලා” මම නොරිස්සුම සඟවාගෙන පැවසීමි.

“ඔව් දුවේ. කාට කිව්වත් මේ කථාව මොන විදිහට තේරුම් ගනියිද කියලා මටත් හිතා ගන්න බැහැ. ඒත් මේක ඇත්තම ඇත්ත. බුදු දහම අනුව බැලුවත් මෙහෙම දෙයක් වෙන්න බැරි නැහැ නේද කියලා ඔයාටත් තේරෙයි” තාත්තම්මා සංසුන්ව පැවසුවාය.

“කියන්නකෝ බලන්න එහෙනං මොකද වුනේ කියලා” මම මගේ පුටුව ඇය අසලට ගෙන ලංව වාඩී විමි.

“මේක වුනේ මීට අවුරුදු 5කට උඩදී, නැන්දාගේ 30 වෙනි උපන්දිනේ වෙනුවෙන් මෙහේ උත්සවයක් තිබුනා මතකයි නේද? ඔයාට එන්න බැරි වුනානේ. ආන් ඒ උත්සවේ පහුවෙලා හරියටම සතියයි” සැබෑව. මගේ තාත්තම්මා ව මා ඒ වන විට මුණ ගැසී තිබුනේ අතේ ඇඟිලි වලට වඩා මදක් වැඩි ප්‍රමාණෙකිනි. ඒ කිව් උත්සවයට මා හට සහභාගි වීමට අපහසු වූයේ කුමක් නිසාදැයි නිනව් නැත. ඉඳින් මම බිම බලාගෙන හූ මිටි තැබීමි.

“මට ලියමනක් ආවා. නොදන්න කෙනෙක්ගෙන්. ඉන්න ඒ ලියමන මං අරං තියලා තියෙන්නේ. මං ඒක අරං එන්නම්”

මම මිදුලේ මල් පාත්ති දෙස බලාගෙන කල්පනා කරන්නට වීමි. මේ කියන්න යන්නේ කුමක්ද? ඔය කියන කාලේ වෙද්දි තාත්තම්මාට වයස අවුරුදු 60ක් විතර ඇති. එය ප්‍රේම කථාවක් වීමට ඉඩ කඩ බොහොම අඩු බව ‍මට දැනුනි. මද වේලාවකින් පැමිණි තාත්තම්මා ඒ ලියමන මා අතින් තැබුවාය.

දිනය සටහන් කර තිබුනත් ආපසු ලිපිනයක් කොතැනකවත් සටහන් කර නොතිබුණු එහි දුරකථන අංකයක් දිනයට උඩින් සටහන් කර තිබුණි.

මහත්මියණි,

මේ ලිපිය ලියන මා ඔබ කිසි දිනෙක හමු වී නැති කෙනෙක් යනුවෙන් දැනට පවසන්නම්. මෙයද සටහන් කරන්නේ කොල සියයක් පමණ ගුලි කොට මේසය වටා බිම විසුරුවා දමා අවසානයේ බවද පවසන්නම්. කොතැනින් පටන්ගෙන කොහොම කියන්නද කියලා හිතාගන්න බැරි කථාවක් මේක. අනේ කරුණාකරලා ඔබට හැකි දිනයකදී මා හමුවනු මැනව. ඔබේ දරු තිදෙනාගේ නාමයෙන්, මා හමුවනු මැනව. මෙහි ඉහතින් සඳහන් කර ඇති දුරකථන අංකයට අමතා, එයට පිළිතුරු දෙන කාන්තාවට දිනයක්, වේලාවක් සහ තැනක් කියන මෙන් ඉල්ලා සිටිනවා. මෙය ඉතාමත් මානුෂිය අවශ්‍යතාවක්. මෙය විසඳාගන්නා තුරු මට සැනසිල්ලක් නොදැනෙනු ඇත. ගුණයහපත් කාන්තාවක් වශයෙන් මගේ ඉල්ලීම ඉවත නොදමා මා හට පිහිට වනු මැනව

මෙයට විශ්වාසී,

ඔබ හමුවන්නට මග බලා සිටින අය

“ඉතිං තාත්තම්මා ගියාද?” අතිශයින් විශ්මයට පත් මා ලිපිය නමා ඇය අතට දෙන අතරතුරේ විමසීමි.

“මම නාකි ගැහැණියක්. ඇරත් මේ අත්අකුරු මට හුරුයි වගේ. ලියලා තියෙන විදිහ පවා මට හුරුයි වගේ දැනුනා. කෙනෙකුගේ මානුෂිය අවශ්‍යතාවක් දරුවන්ගේ නාමයෙන් ඉෂ්ට කරන්න කිව්වහම, ඒක පැත්තකට දාන්න මට පුළුවන් කමක් තිබුනේ නැහැ දරුවෝ” තාත්තම්මා ලිපිය අතට ගන්නා ගමන් පැවසුවාය.

“ඒක හරි කථාවක්නේ. කවුද දන්නේ, තාත්තම්මාව උස්සන් යන්න එන්න කිව්වද කියලා” මම සිනා සෙමින් පැවසීමි.

“අනේ කෙල්ල, මේ නාකි මාව කොහි උස්සන් යන්නද? මම ‍දවස් දෙක තුනක් කල්පනා කලා මොකද මේකට කරන්නේ කියලා. ඔයාගේ තාත්තාට කියන්නත් හිතුනා. කිව්වා නං කලබල වෙනවා සේරමලා. ඒක නිසා මං තීරණය කලා තනියෙම ඒ ගමන යන්න. ඒ කරලා මං ඒ අංකෙට කථා කලා. ගැහැණු දරුවෙක් කථා කලේ. මං ලියුම ගැන විස්තරේ කියලා දවසක් වේලාවක් කියලා නුවර වැව රවුමේ තැනක් ගැන කිව්වා. ඒ දරුවා කිව්වා හොඳයි මැඩම්, මම සර්ට දන්වන්නම් කියලා.” තාත්තාම්මා තමන් කරපු වීරක්‍රියාව විස්තර කරන්නීය.

“හැබැයි කෙල්ල, ඔයාගේ වයසේ කෙනෙක් වුනා නං මං, කීයටවත් ඒ වගේ ගමනක් යන්නේ නැහැ. තේරුණා නේද දරුවෝ?” නැවතත් ඇය සිනා සලන්නීය.

“ඉතිං ඉතිං කියන්නකෝ මොකද වුනේ” මම නොඉවසිලිමත්ව අසා සිටීමි.

“ම්ම්........... වුනේද? වුනේ ඔයා කවදාවත් නොහිතන දෙයක්. මං කවදාවත් නොහිතපු දෙයක්. කවුරුවත් කොහොමවත් නොහිතන දෙයක්. මම එදා උදේ පාන්දර අවදි වෙලා සුදානම් වුනා. සයිමන් එක්ක වාහනෙන් දළදා මාලිගාවට ගිහින්, දළදා හාමුදරුවන් වහන්සේ වැඳ පුදාගෙන හිමින් හිමින් වැව රවුමේ අර කියපු තැනට ආවා. සයිමන්ට ටිකක් දවල් වෙලා ඒ පැත්තට එන්නය කියලා මං කියලා තිබුනේ. ඉතිං මං ඇවිත් ඒ පුටුවක වාඩි වෙලා වැවේ පීනන පාත්තයෝ දිහා බලාගෙන, උන්ට ‍කඩල මිටක් විසි කර කර උන්නා” ඇය කල්පනා බරිතව පවසන්නීය. ඒ මොහොතේ මට සිහි වුයේ දූ දරුවෝ නාට්‍යයේ ඩල්සි ආච්චිමය. මගේ තාත්තාම්මා ඇයට වඩා වෙනස් වූයේ ඉතාමත් මද වශයෙනි.

“ඉතිං ආවාද ඒ කියපු කෙනා?” මට කථාව දැන ගන්නා තුරු ඉස්පාසුවක් නොමැත. කිසිම දෙයක් අනුමාන කළ නොහැකි මානයකට මේ කථාව ඇදී යන අයුරු මට දැනේ.

“ඔව් පුතේ. එයා ආවා. සුදු පාට ලස්සන අලුත් වාහනයක එයා ආවා. මම ඒ වාහනේට කියන නම දන්නේ නැහැ. ඒත් ඒක හරිම ලස්සන අලුත් පන්නේ එකක්. ඒක ඇවිත් මං ඉන්න ඉසව්වෙන් නතර කලාම, මට ඉවෙන් වගේ දැනුනා මේ එන්නේ මං හම්බ වෙන්න එන කෙනා කියලා. මම හැරිලා බැලුවා. ඩ්‍රයිවින් සීට් එකේ මහත්මයෙක් හිටියා. අනිත් සීට් එකේ නෝනෙක් හිටියා. මහත්මයා දොර හිමින් ඇරලා බැහැලා මගේ පැත්තට ආවා. පුතාට කියන්න මට මගේ කකුල් දැනුත් පණ නැති වෙලා යන හැටියක් දැනෙනවා...............

ගොඩක් වෙලා කථා කලානේ, එතනාට කියන්න මට වතුර ටිකක් ගේන්නය කියලා” යි පවසමින් තාත්තාම්මා පුටුවේ හේත්තු වුවාය.

මම එතනා ඇමතීමි. ඇය ගෙනා වතුර වීදුරුවෙන් භාගයක් පානය කල ඈ නැවත කථාව ඇරඹුවාය.

“ඒ මහත්මයා ලඟට එද්දි මට නැගිට ගන්න ඕනෑ වුනත්, මගේ කකුල් මට වාරු නැතිව ගියා.” තාත්තා අම්මා හතිලන බවක් මට දැණින. නැවතත් වතුර වීදුරුව ඇයට ලං කලත් ඇය එය පානය නොකලාය.

“සුනේත්‍රප්‍රියා.............

දරුවෝ.........,
ඒ මහත්මයා මට ඒ නම කියලා කථා කලා. මං කලාන්තේ නොවුනු ටික විතරයි.

දරුවෝ.........

ඒ ඇවිත් හිටියේ ඔයාගේ සීයාතාත්තා” තාත්තාම්මා වේගයෙන් හුස්ම ඉහල පහල හෙලන්නට වූවාය.

මම උඩ ගොස් බිම වැටීමි. නැවත නැවත එලෙස වී බම්ප් වෙන බෝලයක් බවට පත්වීමි. මේ කියන්නේ කුමක්ද? සීයාතාත්තා මියගොස් නැද්ද?



මතු සබැඳි..................