183. පූර්ව නිශ්චිත සමුගැන්මක් - A Pre-determined Farewell

මම ලියල යවපු කතාවට ටැබූ පොඩි සංශෝධන කිහිපයක් එකතු කරලයි බ්ලොග් එකේ පලකලේ. ඒ සමහර සංශෝධනත් එක්ක නැවත සංස්කරණය කල කතාව තමයි මේ…

සිතුවම් මල්ලි..බොහොම ස්තූතියි. සබැඳිය සැපයීම වෙනුවෙන්…

ඒ වගේම ටැබූ..ඔබටත් දහස් වරක් ස්තූතියි. මෙපමණ දුරක් ආපු ගමනෙ මුල් පියවර තියන්ට මට අප්‍රමාණ ධෛර්යයක් උනේ ඇත්තටම ඔබ...

******************************************

බාහුං සහස්ස මභිනිම්මිත සා යුධං තං
ගිරිමේඛලං උදිතඝෝර සසේන මාරං…


සුදු වතින් සැරසුනු දැරියනගේ මුවින් නික්මෙනා ජය මංගල ගාථා හඬ මධ්‍යයේ මම පෝරුවට නඟිමි. කුල සිරිත් ප්‍රකාර චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර පිළිවෙලින් කෙරී ගෙන යයි.

පූර්ව විධානයන්ට අනුව ක්‍රියාත්මක රොබෝ යන්ත්‍රයක් මෙන් මම මවිසින් ඉටුවිය යුතු දේ නොපිරිහෙළා කරමි.


එහෙත් නිරතුරු මා දෑස් ශාලාව පුරා පිරී සිටි නෑදෑ හිත මිතුරන් අතර සැරූයේ ඇගේ දෑස සොයමිනි.

මේ අවසානයයි, අවසන් මොහොතේ ඈ පැමිණෙතැයි හද කොණක බලාපොරොත්තුවක් තිබියද ,නොපැමිණේනම් වඩා හොඳයයි නැවත සිතෙයි.


“හිත හදාගන්ඩ. ඔයාගෙ හිත දුර්වල වෙන්ඩ දෙන්ඩ එපා රත්තරං” 


ඇය SMS කළේ අද උදේය. මේ ඇය මවෙත එවන අවසාන SMS පණිවිඩය විය හැකිය. ඇගෙන් හිස්වන මගේ ලෝකයට නන්නාඳුණන චරිතයක් ආදේශ කොට ගෙන මම අතිශය ආත්මාර්ථකාමී ආකාරයෙන් අළුත් දිවියකට මුළපුරා සිටිමි.

ඊයේ අවසන් වරට අප හමු වීමු.

"ඔයා හෙට එනවද?" 

අප කථා කලේ එකිනෙකාගේ දෑස් මග හරිමිනි.


"මම තවම ඒ ගැන තීරණයක් ගත්තෙ නැහැ, එන්ඩත් පුලුවන්, නො එන්ඩත් පුලුවන් එන්ඩද නොඑන්ඩද මට හිතාගන්ඩ අමාරුයි” 

"ඔයා එනවනම් මම කැමතියි, එන්නෙ නැත්නම් ඊටත් වඩා කැමතියි"

"මට ඇත්තටම කිසිම කණගාටුවක් නැහැ,අපි මුල ඉඳංම දැනං හිටියනෙ මේ ඉරණම තමයි අපිට අයිති වෙන්නෙ කියල, මට තියෙන්නෙ කළකිරීමක්, .....නැහැ, කළකිරීමකටත් වැඩිය විස්තර කරන්ඩ බැරි හිස් බවක් වගේ දෙයක්" 

ඈ මගේ හිත හදන්නට අසාර්ථක උත්සාහයක් දරතැයි මට සිතේ. මගේ සතුට වෙනුවෙන් තම කඳුළු සැඟවීමෙන් ඈ විඳින අපිරිමිත වේදනාව මම නොදන්නෙම්ද? පුරා තෙවසරක කාලයක් තුළ මේ සිතෙහි නැඟි හැම හැඟීමක්ම මම ස්පර්ශ නොකළෙම්ද?

"ඔයා ඇත්තටම පසුතැවිලි වෙනවද?" 

ඇය මා දෑත තරව ගෙන දෑසට එබුනාය.

"No, I will never regret any thing, when you start on a journey fully aware where you will end up eventually , there's nothing to regret" 

මේ ඇය නිශ්චිත ඉරණම හමුවේ ඇගේ සිත හදාගන්නට දරණ උත්සාහයද?

“You can’t always assign reasons to everything in life “ 

අවසන් වරට ඇය මා වැළඳ ගත්තාය. ඇය මා උරහිස මත හිස තබාගත්වනම බොහෝ වේලා සිටියාය. අවසන සෙමින් ඇගේ හිස පිරිමදිමින් මම ඇගේ දෑස දෙස බැලීමි.

කඳුලු නොතිබුනද ඒ දෑස වේදනාවෙන් පීඩිත වී තිබිණි.

ශාලාව කෙළවර ප්‍රධාන දොරටුව අසළ කුළුණකට බරදී ඇය සිටිනු අවසන මා නෙත ගැටුනි. ඇය මා හැමදාමත් ප්‍රියකළ සුදු එම්බ්‍රොයිඩර් සාරියෙන් සැරසී සිටී.

ඇගේ දෑස තෙත් වනු දුටු මම කඳුලු වළකාගත නොහී බිම බලා ගතිමි. මට කොතෙකුත් මෙසේ සිටිය නොහැකිය. විධානයන්ට අවනත විය යුතුය. මම සිත දැඩි කර ගනිමි. මා නොසැලී සිටින බවට ඇයට ඊයේ දුන් පොරොන්දුව නොකැඩිය යුතුය.

" කෝ, දැං ඔය මනාළ මහත්මිය, මේ මුද්ද අරගෙන මනාළ මහත්මයට පලඳවන්න" 

මංගල චාරිත්‍ර මෙහෙයවන වැඩිහිටියාගේ හඬ මට ඇසුනේ සිහිනෙන් මෙනි.

කිසිදු හැඟුමකින් තොරවම මුදුව ගත් මම එය ඔහුට පැළඳවූයෙමි.