368. The Story Of My Marriage - 14 - "Sir, You can sit in front and make madam sit on your lap" The driver pointed Ananya to me and ...

Sabarmati Ashram

මේ කළබල මධ්‍යයේ මගේ හිස මතවූ උපාධි තොප්පිය ලිහිල්ව පහළට රූටා යමින් පැවතිනි. සුරතින් එය සකස් කරන අතර මම මගේ මව දෙස වික්ෂිප්තවූ බැල්මක් හෙලමින් මෙසේ ඇසුවෙමි."මොකක්ද අම්මෙ මේ කරන්න හදන්නෙ? මොකද අම්මට වෙලා තියෙන්නෙ?"

"කන්‍යාශ්‍රී බැනර්ජී……." ශබ්ද විකාශන යන්ත්‍රයෙන් නිකුත් වූ ඒ හඬ උත්සවභූමිය සිසාරා පැතිර ගියේය.

මම බොහෝ සේ ප්‍රමාද බව ඒ සමඟම මට සිහිවිය. මීට ප්‍රථම මගේ පළමු උපාධි ප්‍රදානෝත්සවයට මට සහභාගීවිය නොහැකිවූයේ නියමිත වේලාව පසුවනතුරු මම නිදාගත් බැවිනි.යලිත් වරක් එවන් අවස්ථාවක් මඟහැරීයාමට ඉඩදිය නොහැකි බවට මම තරයේ ඉටාගතිමි.

"මොකද මට වෙලා තියෙන්නෙ කියල ඇහුවා? මට කිසිදෙයක් වෙලා නෑ..මම කිව්වෙ සම්පූර්ණ ඇත්ත. හරි මම කියපුව එකක්වත් බොරුය කියල ඔයාට අවංකව කියන්න පුලුවන්ද?" 

මගේ මව විමසූයේ රත්පැහැවුනු මුහුණෙහි දහදිය පිසදමමිනි. ඇය නාමිකව මා ඇමතූ නමුදු වරින්වර හිස හරවමින්, අයාගත් නෙතින් බලාහුන් උත්සවයට සහභාගීවන්නන් ද සංවාදයෙහි කොටස්කරුවන් බවට පත්කොටගැනීමට උත්සාහ දැරුවාය.

"ඇත්ත තමයි…." මුහුණ පුරා වැඩුණු දුඹුරුවන් රැවුලකින් සන්නද්ධවූ පුරාණ දේවකථාවල සඳහන් තාපසයෙක් වැන්නෙක් හිස සොළවමින් ඇය හා එකඟ වූයේය. 

"අම්මෙ.මේ....අම්ම එක්ක මෙතන ඔය ගැන වාද කරකර ඉන්ට ගියොත් වෙන්නෙ මට මේ පාරත් උපාධිය ගන්ට වෙන්නෙ නෑ…." එලෙස පවසා වේදිකාව දෙසට හැරුනු වහාම මගේ නම ශබ්ද විකාශන යන්ත්‍රයෙන් නිකුත්ව උත්සව සභාව පුරා පැතිර ගියේය. "ක්‍රිෂ් මල්හෝත්‍රා............ "

ලහි ලහියේ මම වේදිකාව වෙතට ළඟාවන විටද පස් මහා මොහිට්වරුහු වේදිකාව අසල එකිනෙකා පසුපස පේළි ගැසී ඉවසිලිවන්තව බලා සිටියෝය. මම ඔවුන් දෙස බලා සිනාසී වේදිකාවට ප්‍රවේශවන පඩි පෙල නැඟ ප්‍රධාන අමුත්තා වෙත පිය නැඟීමි. 

ප්‍රධාන ආරාධිතයා වෙතින් මගේ උපාධි සහතිකය ලබාගත් මම ආපහු හැරී උත්සව සභාව සිසාරා බැල්මක් හෙලීමි.මගේ මව හිඳහුන් අසුනින් නැඟිට අත්පොලසන් දෙමින් සිටියාය. "I Love You Krish....." ඇගේ හඬ උත්සව භූමියේ දහසක් අවශේෂ හඬ පරයා මගේ සවනට පිවිස මහද ඈ කෙරෙහි සෙනෙහසින් පුරවාලීය.මම ඇය දෙස බලා සිනාසී මගේ උපාධි සහතිකය ඇය දෙසට දිගුකළෙමි.

ගතවුනු පුරා දසවසරක් තුල මගේ පියා නිරතුරුව ඇය අමතා පැවසූයේ ඇගේ එකම පුත්‍රයා කිසිදිනෙක ජීවිතය ජයගත් මිනිසකු නොවන බවයි.එහෙත් අද මම ජීවිතය ජයගැනීමෙහිලා පදනම දමා ඇත්තෙමි. සත්‍යය වශයෙන්ම ඒ මට වඩා මගේ මවගේ ජයග්‍රහණයකි. මම පළමුව කඳුලු පිරි නෙතින් යුතුව අහස දෙස බලා දෙවියන්ට ස්තූති කළෙමි. අනතුරුව මොහොතක් දෑස තදින් පියාගත්වනම හිඳ කඳුළු වියැකීගිය ඉක්බිති මගේ මවගේ ප්‍රීතියෙන් ඉපිලෙනා මුහුණ දෙස බලා යලි සිනාසුණෙමි.

"හරි හරි දැන් ඔය මදැයි අපි හැමෝටම අද සන්තෝසයි තමයි. ඒත් තව කට්ටිය ඉන්නව උපාධි සහතිකේ ගන්ට..අර පේනවනෙ පෝළිම." මම යලි යලි ප්‍රධාන ආරාධිතයාහට මගේ ස්තූතිය පලකරද්දී මා අසලට පැමිණි නිවේදකයා මගේ කණට කෙඳිරීය. 

මම ඔහුටද ස්තූති කිරීමට තවත් මිනිත්තු කිහිපයක් ගත කලෙමි. වේදිකාවෙන් බසිද්දී මම අනන්‍යාගේ දෙමව්පියන් දුටුවෙමි.නැඟී සිට අත්පොළසන් දෙනු නොව යටත් පිරිසෙයින් මුහුණෙහි සිනාවක් හෝ නොවුණු ඔවුන් දුටු මට එක්වරම සිහියට නැඟුනේ නගර මධ්‍යයෙහි වූ උද්‍යානයෙහි ඇතුලුවන දොරටුව පසෙක කුමන හේතුවකට එහි ඉදිකලේදැයි මට කිසිලෙසකින් හෝ වටහාගත නොහැකි සදාතනිකව රවාගත්වනම හිඳිනා රාක්ෂස පිළිම යුවළයි.

බිමට නැඹුරු කොටගත් හිසින් යුතුව මම ආපසු මගේ අසුන වෙත පැමිණියෙමි. අපගේ අසුන් පෙළට ඇතුළුවන ස්ථානයෙහි අනන්‍යා විපිළිසර නෙතින් යුතුව ඔබ මොබ විපරම් කරමින් හුන්නීය.

"සොරි මම පොඩ්ඩක් පරක්කු වුනා ක්‍රිෂ්, දන්නෙ නැද්ද කෙල්ලො ටිකට මා එක්ක ෆෝටෝ ගන්න ඕන කිව්වනෙ. මේ..ඒක නෙවෙයි කෝ අපේ අම්මයි තාත්තයි? "

"අර ඉන්නෙ……." මම පස්වෙනි පේළියෙ කෙළවර ඇගේ මව සහ පියා හිඳ සිටින දෙසට ඉඟි කරමින් පැවසුවෙමි. 

"ඇයි එයාල එතෙන්ට ගියේ?.... මොකක්ද සිද්ද වුනේ කියල මට කියනවද කරුණාකරල…" 

"එහෙම කිසිදෙයක් වුනේ නෑ. එයාලට ඔයා සහතිකේ ගන්නව වඩාත් හොඳට බලාගන්ට ඕනය කිව්ව. ඒ පාර එතනට ගියා." 

"ඉතිං මෙතනට ස්ටේජ් එක ඊට වඩා හොඳට පේනවනෙ…...හරි ඒක අල්ලල දාමු. මම ටැක්සියකට සල්ලි බැඳලයි තියෙන්නෙ. අපි මේ උත්සවෙන් පස්සෙ කතාකරගත්තු විදිහට ඒ ගමන යනව නේද?"

"හරි හරි ඒක මොකක් හරි බැරුවය එතකොට..දැන් ඔයා යන්නකො ඔයාගෙ අම්මයි තාත්තයි ලඟට" මගේ මව නොපහන් දෑසින් අප දෙස බලාසිටිනු දුටු මම එසේ පැවසූයේ අනන්‍යාගේ මව්පියන් දෙසට ඉඟි කරමිනි.

***********************************

"හරි හරි අම්මෙ..මම කියන එක පොඩ්ඩක් අහන්නකො. ටැක්සි එකකට දැනටමත් සල්ලි බැඳලනෙ තියෙන්නෙ. ඒ හින්ද මම කියන්නද ඔයා නිකම් බොරුවට හරි කමක් නෑ මේ ගමනට කැමතියි කියල පෙන්නන්නකො."

උත්සව භූමියෙන් පිටතට පැමිණ කුලීරථ නැවතුම්පොළ වෙත යන අතර මම මගේ මවට ආයාචනා කළෙමි. ඉන්දීය නිදහස් සටනේ පුරෝගාමියා වූ මහත්මා ගාන්ධි තුමා, ඉන්දියාවේ පියා යන විරුදාවලියෙන් පිදුම් ලද ඒ මහා පුරුෂයා තම ජීවිත කාලයෙහි වැඩිම කාලයක් ගත කල සබර්මාති ආශ්‍රමය නැරඹීමට ඇය කිසිදු කැමැත්තක් නොදැක්වූවාය. ඇගේ සිත පතුලේ නිදන්ව ඇති දේශාභිමානී හැඟීම කුළුගන්වා ඇගේ සිත දේශානුරාගයෙන් කුල්මත් කොට මහත්මා ගාන්ධි තුමාගේ ආශ්‍රමය නැරඹීමට ඇය කැමතිකරවා ගැන්මට මම බොහෝසේ වෑයම් කළෙමි.

(දකුණු අප්‍රිකාවේ නීතිඥ වෘත්තියෙහි යෙදී 1915 වසරේදී පෙරළා ඉන්දියාවට පැමිණි මහත්මා ගාන්ධි තුමා 1917 සිට 1930 දක්වා වාසය කලේ අහ්මදාබාද් අසල සබර්මාති ආශ්‍රමයේය. එකල ඉන්දියාව පාලනය කල බ්‍රිතාන්‍යයන් විසින් පැනවූ කුප්‍රකට ලුණු බද්දට විරෝධය පානු පිණිස ගාන්ධිතුමා සංවිධානය කල සුප්‍රසිද්ධ දන්ඩි පා ගමන ආරම්භ වූයේද මේ ආශ්‍රමයෙනි. සංචාරකයින්ගේ අතර ඉතා ජනප්‍රිය මෙහි වර්තමානයෙහි ගාන්ධිතුමා අනුස්මරණය උදෙසා විවිධ සමාජමය කටයුතු කෙරෙන අතර ගාන්ධිතුමාගේ ජීවන දර්ශනය සහ කැපවීම පිළිබඳ ස්මාරකයක් ලෙසද සැළකේ.)

අහ්මදාබාද් නගරාසන්නයෙහි පිහිටි සබර්මාති ආශ්‍රමය දැකබලා ගැන්මට ඉන්දියානුවන් මෙන්ම විදේශික සංචාරකයෝද මහත් රුචියක් දක්වති.අපගේ දිවා ආහාරය උදෙසා අනන්‍යා ටෝපැස් ආපන ශාලාවෙන් ආහාර පාර්සල් මිලදීගෙන තිබිණි.සබර්මාති ආශ්‍රමය අසල ගඟ අසබඩ හිඳ අප දිවා ආහාර ගන්නා අවස්ථාව සදානුස්මරණීය අවස්ථාවක් වනු ඇතිබවට අනන්‍යා කිහිපවිටක්ම සපථ කලාය. පොදුවේ දකුණු ඉන්දියානු කාන්තාවන් සහ විශේෂයෙන් දකුණු ඉන්දියානු නිළියන් වන හේමා මාලිනී සහ ශ්‍රි දේවීගේ චරිතය සහ හැසිරීම පිළිබඳව මගේ මව විසින් ඉතා අනර්ඝ විශ්ලේෂණයක් කල සදානුස්මරණීය තවත් අවස්ථාවක් දැක බලා ගැන්මට ඇයට නොහැකිවීම පිළිබඳව මගේ සාතිශය සංවේගය ඇයට මම ප්‍රකාශ නොකෙළෙමි. 

කුලීරථ නැවතුපළෙහි මැදිවියේ රියදුරෙක් රතු පැහැති ටාටා ඉන්ඩිකා රියකට හේත්තුවී වියළි දුම්කොළ කැබලි කිහිපයක් අත්ලෙහි තබා පොඩි කරමින් හුන්නේය. අනන්‍යා සහ ඇගේ මව්පියෝ ඒ වනවිටත් එහි පැමිණ සිටියහ. ඇගේ මවගේ ඇඹුල් වූ මුහුණ ඇය කවුරුන් සමඟ හෝ වාදයක නිරතවූ අයුරු පෙන්නුම් කලේය. "එහෙම කියන්ටත් බෑ. සමහරවිට එයාගෙ මූණ හැමදාම එහෙමද දන්නෙත් නෑනෙ" මම මටම කියාගතිමි.

"මේ... අපි සල්ලි ගෙව්වෙ ක්වාලිස් එකකටනෙ….."මම ඉන්ඩිකා රථය අසල හුන් රියදුරා අමතා පැවසූයෙමි.

(ටොයෝටා ක්වාලිස් යනු ඉන්දියාවේ කුලී රථ සඳහා බොහෝ විට යොදා ගන්නා හොඳින් ඉඩ පහසුකම් සහිත රෝද හතරේ එළැවුම සහිත ජීප් වර්ගයේ රථයකි.)

"සල්ලි ගෙවන්ට ඇති.ඒත් ක්වාලිස් ඔක්කොම ඡන්ද වැඩ වලට ගෙනිච්ච. මේක තමයි තියෙන්නෙ……"අප කෙරෙහි කිසිදු සැලකිල්ලක් නොදක්වා රියදුරා එසේ පැවසූයේ පසෙකට හැරී කාරා කෙළ ගසමිනි. 

"ඉතිං මේ චුට්ටි වාහනේ අපි ඔක්කොමල යන්නෙ කොහොමද? " මම ඇසූයේ නැවී රථය ඇතුලත නරඹමිනි. 

"ඒකෙ ප්‍රශ්නයක් වෙන එකක් නෑ.සාමාන්‍යයෙන් වාහනේකට නග්ගන්ට නියම කරල තියෙන මිනිස්සු ගාණ වගෙ ඩබල් අපි අරගෙන යනව කිසි අවුලක් නැතුව" රියදුරා සහතික විය. 

"මම කියන්නද? අපි තව ත්‍රී වීලර් එකකුත් ගමු" මම යෝජනා කළෙමි. 

"මට බෑ…. මම යන්නෙ නෑ ත්‍රී වීලර්වල…" මගේ මව එකෙණෙහිම රථයෙහි දොර විවර කොට පසුපස අසුනට බර වූවාය.

"සර්ට ඉස්සර සීට් එකේ ඉඳගෙන මේ මැඩම්ව උකුළෙ තියාගත්තෑකි ……" රියදුරා මාදෙස හැරී අනන්‍යා පෙන්වා පැවසුවේය. අනන්‍යාගේ මව ඔහු දෙස රවාබැලූ විලාශය කොපමණ දරුණුවීද යත් දණහිස් අවසඟවූ රියදුරා බිම ඇද නොවැටුනේ වහා රථයට වාරුවූ බැවිනි.

"අම්මා..අම්මයි මායි යමුද ත්‍රී වීලර් එකක?" අනන්‍යා ඇගේ මවගෙන් ඉල්ලා සිටියාය.

"ඇයි ඒ එහෙම කරන්නෙ? …..මං අහන්නෙ ඇයි? අපිත් මේකට සල්ලි ගෙව්වා නේද? මම අහන්නෙ ගෙව්වද නැද්ද?"

"හරි හරි අම්මා..බෑ කියල කිව්වනං හොඳටම ඇති.ඔයහැටි කියවන්ට ඕන නෑනෙ"

අවසානයේ අපි අසුන්ගන්නා අන්දම පිළිබඳව විසඳුමකට පැමිණියෙමු. ඒ අනුව අනන්‍යා තම ඇකය මත තබාගත් ඇගේ පියා රියදුරු අසල අසුන් ගත්තේය. ඒ සමඟම පසුපසින් අනන්‍යාගේ සොහොයුරා තම ඇකය මත තබාගත් ඇගේ මව අසුන් ගත්තීය. මගේ මව මේ වන විටත් රියදුරුට පසුපසින් කවුළුව අසල අසුන්ගෙන සිටි හෙයින් මට සිදුවූයේ කාන්තාවන් දෙදෙනා අතරින් තෙරපී හිඳ ගැන්මටය.

සබර්මාති ආශ්‍රමය පිහිටියේ නගරයේ සිට කිලෝමීටර් අටක් පමණ දුරකිනි.ගමනට ගතවන උපරිම වශයෙන් මිනිත්තු විස්සක් පමණවූ කාලය හෝරාවකටද අධික ලෙස මට දැනුනේ රිය තුල රජකල නොසන්සුන්තාව සහ ආතතිය හේතුකොටගෙනය. අනන්‍යා ඇගේ මව්පියන් හා කතා කිරීමට කොතෙක් උත්සාහ දැරූවද ඔවුහු බිහිරන් මෙන් රිය කවුළුවෙන් ඉවතට දෙනෙත් යොමු කරගත්වනම පසුවූවෝය. අවසන පරාජය පිළිගත් අනන්‍යාද නිහඬ වූවාය.

කොයිබකදෝ සඟවාගෙන තිබූ නයිස් විස්කෝතු පැකට්ටුවක් එළියට ගත් මගේ මව එය විවෘත කොට කිසිවකුටත් නොදීම අනුභව කරන්නට වූවාය. "මේ මාගේ පුත්‍රයා වන අතර ඔහුගේ ඒකායන අයිතිය මටම හිමිවේ." යන මාතෘත්ව අයිතිය තහවුරු කරන ලෙසින්දෝ ඇය එක විස්කෝතුවක් ගෙන මගේ මුවෙහිද බහා ලූවාය. දෑතින්ම ඉදිරි අසුන තරයේ ග්‍රහණය කොටගෙන සිටි බැවින් ඇය මගේ මුවෙහි බහාලූ විස්කෝතුව නිහඬව අනුභව කරනු හැරෙන්නට මට ඊට වදනකින් හෝ විරෝධය පානු උගහට විය.

"මොකෝ මේ කට්ටියම කටේ ඉට්ලි හිරවෙලා වගෙ ගල්බීත වෙලා ඉන්නෙ?" ප්‍රවේශපත් මිළදී ගැනීම උදසා රථයෙන් බැස අප දෙදෙන ආශ්‍රමයේ කාර්යාලයට පිය මනින අතර අනන්‍යා විමසුවාය.

"මේ අපෙ අම්මා කිව්ව මෝඩ කතාවක් හින්දයි මම හිතන්නෙ….."මම එය එතරම් වැදගත් නොවන්නක් බව ඇඟවෙන සේ ඉඟි කරමින් පැවසූයෙමි.

"මොකක්ද දැන් ඔය ඔයාලගෙ අම්ම කිව්වෙ?" තම අත්බෑගය විවරකොට ප්‍රවේශපත් හයක් සඳහා අවශ්‍ය මුදල් ගණිමින් අනන්‍යා යලි විමසුවාය.

"ඒක මේ එච්චරම ගණං ගන්න ඕන දෙයක් නම් නෙවෙයි. හැබැයි ඔයාගෙ අම්මයි තාත්තයි නැඟිටල පිටිපස්සෙ පේළියට යන්ට ගියේ ඊට පස්සෙ තමයි."

"හරි හරි මොකක්ද ඉතිං දැං ඔයාගෙ අම්ම කියපු ඔය නොවැදගත් කතාව? කියන්ටකො බලන්ට" 

"ඒක මේ ගණං ගන්න දෙයක් එහෙම නෙවෙයි. මේ..මේ..මේ..දකුණු ඉන්දියාවෙ ගෑණු උදවියගෙ චරිතෙ එච්චරම හොඳ නැත්ද මොකක්ද ඔන්න ඔය වගෙ මොකක් හරි…"මම ඉවත බලාගෙන පැවසූයෙමි.

"මොකක් කිව්ව?......" අනන්‍යා දෑස් විසල් කොට මදෙස බලා සිටියාය. ඇය තවත් මොනවාදෝ පැවසීමට උත්සාහ කල නමුදු දැඩි කම්පනය හේතුකොටගෙන කිසිදු වදනක් ඇගේ තොල් අතරින් පිට නොවීය.

"මේ මා දිහාවෙ ඔහොම බලා ඉන්ට එපා ඔන්න..මම නෙවෙයි ඒක කිව්වෙ..අපේ අම්ම..අනික එයා වුනත් හිතල මතල කිව්ව දෙයක් නෙවෙයි මට සහතිකයි..ඔන්න ඕක අල්ලල දාන්න.."

"මම මොනව කියන්නද කියල හිතාගන්න බැරුවයි මේ ඉන්නෙ….."අනන්‍යා අවසානයේදී පැවසුවාය.. 

"හරි..හරි...මොකවත්ම කියන්න ඕන නෑ...මම කිව්වනෙ ඕක අල්ලල දාන්න කියල...හරි එන්නකො... අපි කට්ටිය ආයම යාලු කරවමු……." මම ඇය හා සමඟ යලි ප්‍රධාන දොරටුව අසල නවතා තිබූ කුලීරථය වෙත ඇවිද යමින් පැවසුවෙමි.