369. අලුතින් සුසුමක් ගෙන වෙන් වී යමු - 2 - Sophie's World

Google Images

අලුතින් සුසුමක් ගෙන වෙන්වී යමු - 1

" හරි හරි එහෙනම් කතා කරමුකො ආය දවසක..ආ..මට ඔයාට මාව අඳුන්වල දෙන්නත් බැරිවුනානෙ..සොරි..මම මේ පහුගිය සඳුදා එකවුන්ට්ස් සෙක්ෂන් එකට අලුතෙන් ආවෙ..මගෙ නම…"

" මම දන්නව..ක්...ලි...යෝ... පැ...ට්... රා……. " මම අකුරින් අකුර නවතමින් උච්චාරණය කලෙමි. 

" මොකක්? ක්ලියෝ පැට්රා? මොන පිස්සු කතාවක්ද ඒ? " 

" හෙහ්...ඒකත් මම පැහැදිලි කරන්නම් හැබැයි… " 

" අද නෙවෙයි………… " ඇය හඬ නඟා සිනාසෙමින් සම්පූර්ණ කළාය.

" අන්න හරි ආයම දවසක…… " 

" හිහ්..දැනටම ඔයා ආයම දවස් තුන හතරක් හම්බවෙන්ට ප්‍රෝග්‍රම් හදාගෙන ඉවරයි වගේනේද? " 

" ආය මොනවද? අන්න එහෙමයි අපි..... " 

එදින කාර්යාලයේ භෝජන ශාලාවෙහි අපගේ පළමු හමුවීමෙන් ඉක්බිති යලිදු ඇය මට හමුවූයේ සතියකට හෝ දින දහයකට පමණ පසුවය. එකම කාර්යාලයෙහි සේවය කරන අප දෙදෙන එතෙක් දීර්ඝ කාලයක් තුල එකිනෙකා හමුනොවූයේ මන්දැයි ඔබට විමතියට පත්වනු නිසැකය.ඊට හේතුවන්නට ඇත්තේ අප දෙදෙනාම හෝ එක් අයකු එවන් හමුවක් චේතනාන්විතව මඟහැරීම යනුවෙන් ඔබට සිතෙන්නට ද හැක. ඒ පිළිබඳව මම ඔබට වරදක් නොකියමි. නිසැකවම මම වුව ද එවන් අවස්ථාවක සිතනුයේ ඒ අන්දමිනි.

නුගේගොඩ සිට නාවල මංසන්ධිය දක්වා විහිදයන මාර්ගයේ කිලෝමීටරයක පමණ දුරක් ගෙවූ පසු දකුණු පස පසුගිය රජයේ නගර අලංකරණ වැඩ පිළිවෙල යටතේ නිර්මාණය කල ජල උද්‍යානයක් ඔබට දැකගත හැක. එහෙත් මම මේ පවසන අදාල කාලසීමාවෙහි එහිවූයේ "වැලිපාක්එක" නම් පොදු නාමයෙන් හැඳින්වුනු ඉදිකිරීම් උදෙසා උපයෝගී කොට ගන්නා වැලි පුරවාගත් ටිපර් රථ ගාල්කොට තැබුණු සමතල මුඩු බිමකි. නො එසේනම් අංගනයකි. එම අංගනය පසුකොට නාවල මංසන්ධිය දෙසට තවත් මීටර් හාරසියයක් පමණ දුරකින් දකුණු පසට විහිදෙන අතුරුමාර්ගයක ඉතා ආසන්නයේම වූ දෙමහල් ගොඩනැඟිල්ලක එකල අප ආයතනය පවත්වාගෙන යන ලදී.

පහත මහළෙහි කුඩා අංගනයකින් ඔබ්බෙහි වූ ගිණුම් අංශයට ඉහල මහලෙහි ඉදිකිරීම් අංශයෙහි සේවය කල අප ගියේ අත්‍යාවශ්‍යම එමෙන්ම දුරකථන මාර්ගයෙන් විසඳාගත නොහැකි මුහුණට මුහුණ හමුවී විසඳාගතයුතු කාර්යයක් සඳහා පමණකි. 

වෘත්තීය ජීවිතයේ බොහෝ අවස්ථාවන්හිදී විද්‍යුත් පණිවිඩයකින් ඉටුකොටගත නොහැකි කාර්යයක් දුරකථන සංවාදයකින් ඉටුකොට ගත හැකිය. දුරකථන සංවාදයකින් පවා සාර්ථක කොටගත නොහැකි කාර්යයක් සඳහා මුහුණට මුහුණ හමුව කරන සාකච්ඡාවක් නොවරදින ප්‍රතිකර්මයකි. එලෙස ද ඉටුකොටගත නොහැකි කාර්යයක් අත්හැරදැමීම වඩා යෙහෙකි.

එලෙසම ඒ කාලවකවානුව පොදුවේ අප ආයතනයෙහි කාර්ය මණ්ඩලයේ සැමටමද විශේෂයෙන් ඉදිකිරීම් අංශයේ සේවය කල අප අතළොස්සක් දෙනාහටද උපරිම වශයෙන් කාර්ය බහුල වූ සමයකි.සමාන්තරව ඉදිකිරීම් සිදුවෙමින් පවතිනා සමගාමී ව්‍යාපෘතීන් දහයකට ආසන්න සංඛ්‍යාවක ප්‍රගතිය සමලෝචනය,නිමකල ඉදිකිරීම් උදෙසා ලැබියයුතු ගෙවීම් උදෙසා ඉදිරිපත් කල යුතු ඉල්ලුම් පත් සකස් කිරීම සහ අනාගතය උදෙසා නව ව්‍යාපෘතීන් වෙනුවෙන් ටෙන්ඩර්පත් ඉදිරිපත්කිරීම යන කටයුතු සියල්ල නොපිරිහෙලා ඉටුකිරීම්වස් අප අංශයේ සහෝදර නිලධාරීහු මහත් කැපවීමකින් ක්‍රියා කළෝය.

අධික කාර්ය බහුලත්වය හේතුකොටගෙන මම බොහෝවිට දිවා ආහාරය අනුභව කලේ සවස දෙකේ කණිසමද පසුවීය. එබැවින් නියමිත වේලාවට දිවා ආහාරය ගන්නා ගිණුම් අංශයේ කිසිවකුහෝ හමුවීමේ අවස්ථාවක් දිවා ආහාර විවේක කාලය තුල පවා නොවුනේම යයි කිවහැක.එලෙසම අනුෂ්කා (මේ වනවිට ක්ලියෝපැට්රාගේ නම අනුෂ්කා බව මම දැන සිටියෙමි) හමුවීමට ගිණුම් අංශයට යාමට මසිත පැකිලුනේ රාජකාරී වෙලාවෙහිදී එසේ වෙනත් අංශවලට ගොස් සතුටු සාමීචියෙහි යෙදීම මම කිසිදිනෙක රුචි නොකල හෙයිනි.

මෙසේ සතියක් හෝ දින දහයක් පමණ ගෙවී ගිය අනතුරුව එක් සිකුරාදාවක දිවා ආහාරය උදෙසා මම භෝජන ශාලාවට ගියේ පස්වරු දෙකේ කණිසමට ආසන්නවය. කුසගින්නෙන් පෙළෙන්නන් කඩිමුඩියේ ආහාරගෙන නික්මගොස් තිබූ හෙයින් පාළුවට ගොස් තිබූ භෝජනාගාරයෙහි නිසංසලේ ආහාර ගෙන ඉතිරි කාළය තුල කියවනු පිනිස මම ඒ ආසන්නයේම මිළදීගත් පොතක්ද ගෙන ගියෙමි.

(කොපමණ රසැති ආහාරවේලක් වුවද අනුභවය සඳහා මට අවශ්‍ය වන්නේ උපරිම වශයෙන් මිනිත්තු හයක් හෝ හතකි. ඒද ඉතාම සෙමින් ආහර ගතහොත් පමණි.කුඩා අවධියෙහිදී මගේ මේ ආහාර ගැනීමේ කඩිමුඩිය පිළිබඳව මගේ මෑණියෝ නොයෙක් වර මැසිවිලි නැඟූහ. "මොකද ළමයො ඔය කන විදිහ? කෝච්චිය අල්ලන්ට යන්ට වගෙ.හෙමිහිට කන්නකො හොඳට හපල.ඔහොම ගිණි කුන්දමේ කෑවම ඇඟට අල්ලන්නෙත් නෑනෙ කන දෙයක්." ඇය හෙදියක බැවින් අපගේ සෞඛ්‍යය සහ සනීපාරක්ෂාව පිළිබඳව නිතර උනන්දු වූවාය.)

භෝජනාගාරයෙහි මෑතක ස්වයංක්‍රීය දොර වසනයක් සවිකල ප්‍රධාන දොර විවෘත කිරීම තරමක් අසීරුය.එලෙසම මගේ වමතෙහි පොත සහ සුරතෙහි දිවා ආහාර පාර්සලය වූ බැවින් වෙර යොදා දොර විවරකීරිම කොහොමටත් උගහටය. සුරතෙහි වූ ආහාර පාර්සලය වමතට ගෙන වෙරයොදා දොර විවරකිරීමට සූදානම් වනු සමඟම එක්වරම දොර ඇතුලතින් විවර විය. විවරවුණු දොරට පසුපසින් සිනහමුසු මුවින් යුතුව මදෙස බලා සිටියේ ඇයයි. එනම් අනුෂ්කායි.

"මොකද මේ අද? …" ඇගේ සුන්දර සිනහව දැක මහද ක්ෂණිකව හටගත් ප්‍රහර්ෂයෙන් යුතුව මම ඇසුයෙමි. 

"ඒ කිව්වෙ? " 

"ඒ කිව්වෙ වෙනද එකවුන්ට්ස් සෙක්ෂන් එකේ ඔයාල දොළහ වෙනකොට පාන්දර කුකුල් කූඩුවෙ දොර අරිනකොට කුකුලො කිකිළියො එලියට පැනගන්ට පොර කනව වගෙ මෙතන ඩයිනිං රූම් එකේ දොරට හේත්තු වෙලානෙ ඉන්නෙ...හෙහ්…"

"කුකුළො කූඩු වලම හදනව මිසක කොහෙද අනේ එහෙම දොරවල් ඇරල එළියට දාන්නෙ? " 

"මම මේ කියන්නෙ බොහොම දුරාතීතයක වෙච්චි දෙයක් ….නයින්ටීන් සෙවන්ටීස්වල. පළමෝත අත්දැකීම්...අපෙ අත්තම්මයි මායි තමයි කුකුළ් කූඩුවෙ දොර අරින්ට යන්නෙ..අත්තම්මත් පෙරළගෙන කුකුළො කිකිළියො එළියට පනින්නෙ. හෙහ්...ඒ වෙලාවට අත්තම්ම උංට බණින විදිහ අහං ඉන්ට ආසයි...."

"අනේ ඒ අත්තම්මා බණින විදිහ කියන්ටකො…"

"ම්ම්ම්ම්..අද බෑ...."

"මම දන්නව..ඊළඟ දවසෙ ...හිහ්,හිහ් …"ඇය හඬනඟා සිනාසෙමින් ඌණපූරණය කළාය.

"දැන් මෙතෙන්ට ආවෙ මොකටද? අර මොකාද වගෙ ඔහොම හිටගෙන ඉන්ටද?" තවමත් බත්පත සහ පොත දෑතෙහි රඳවාගත්වනම සිටගෙන සිටිනාබව මට සිහියට නැඟුනේ ඇය එලෙස විමසූ අනතුරුවය. 

"ආවෙනම් දවල්ට කන්ට කියල...මේ ඒක නෙවෙයි ඔයා මොකද මේ අද පරක්කු වෙලා? මොකවත් හදිසි වැඩක් එහෙම තිබ්බද?"

"ඔව් හදිසි වැඩ දෙක තුනක් තිබ්බ. ඒ ටික ඉවර කරන්ට වෙලා ගියා…..ඉතිං ඒ හින්දයි හරියටම ඔයා එන වෙලාවටම මටත් එන්ට වුනේ කෑමට….." ඇය පැවසූයේ යටැසින් මා දෙස බලමිනි. "මොකෝ? ඔයාගෙ ඒකට අමනාපයක් එහෙම නෑනෙ නේද?"

"නෑ කිසිම අමනාපයක් නෑ..අනික අමනාපයක් තිබ්බත් මට ඒක එළිපිට ප්‍රකාශ කරන්න බෑ මෙතන පොදු තැනක්. මේ වගෙ තැන්වල අපේ පෞද්ගලික රුචි අරුචිකම් බොහෝවිට යටපත් කරගන්න සිද්ද වෙනව. " පුටුවක් ඇද අසුන්ගෙන බත්පත දිගහරිමින් මම පැවසූයෙමි. " කමුද එහෙනං?" 

ඇගෙන් පිළිතුරක් හෝ නොවූයෙන් මම හිස ඔසවා ඇය දෙස බැලීමි. ඇය විශ්මයපත් දෙනෙතින් මගේ මුහුණ දෙස එක එල්ලේ බලාගත්වනම සිටියාය.

"මොකෝ අනේ මේ? ...ඉතාම කිට්ටුම යාලුවො අතර ඇරුනම ඔය වගෙ එක එල්ලේ මුහුණ දිහා බලා ඉන්න එක අචාරශීලී නෙවෙයි කියලයි බොහොමයක් රටවල සැළකෙන්නෙ" මම සිනහසෙමින් පැවසුවෙමි. 

ඇය එක්වනම දෑස් පහතට යොමුකොටගෙන "සමාවෙන්න" යනුවෙන් පවසතැයි මම කිසිසේත් බලාපොරොත්තු නොවුනෙමි.එලෙස හැඟීගියේ කුමන හෙයින්දැයි මට විස්තර කිරීමට අපහසුය. එය බොහෝ විට සහජාශ හැඟීමක් විය හැක. ( Instinct ) එළෙසම ඇය මගේ අපේක්ෂාව බිඳ නොහෙලුවාය. 

"ඇයි අපි එහෙම සමීප හිතවතුන් නෙවෙයිද?" මගේ මුහුණ දෙස යොමුවූ නෙත්සර එලෙසම තිබියදී ඇය විමසුවාය.

"හෙහ්..එහෙමද ඔයාට හිතෙන්නෙ?"

කිසිදු පිළිතුරක් නොදුන් ඇය නිහඬව හිස පහතට හරවාගෙන බත්පත දිහ හරින්නට වූවාය.අපි කිසිදු කටහාබහකින් තොරව මිනිත්තු කිහිපයක් නීහඬව ආහාර අනුභව කලෙමු. 

"මම ඉස්සෙල්ල අර බොරුවක් කිව්වෙ?"ඇය හදිසියේම පැවසුවාය.

"කෝකද බොරුව?" මම හිස ඔසවා ඇය දෙස බලා ඇසුවෙමි. 

"මම අර කිව්වෙ අද පරක්කු වුනේ වැඩ තිබ්බ හින්දයි කියල...අන්න ඒක තමයි බොරුව.."

"මට හිතුන……"

"ඒ කොහොමද?"

"මම දන්නෙ නැද්ද එකවුන්ට්ස් සෙක්ෂන් එකට වැඩ තියෙනවනං..අපි ඉන්වොයිස් හරි ක්ලේම්ස් හරි හදල යැව්වොත්නෙ ඔයාලට වැඩ තියෙන්නෙ...හෙහ්..අපි නොදන්න මොණර තැන්න...." ඒ ප්‍රකාශය සම්පූර්ණ සත්‍යයම නොවන නමුදු මම එලෙස පැවසූයෙමි.

"හිහ්..එහෙමද හිතාගෙන ඉන්නෙ? "

"ඔව් එහෙම තමයි……"මම ඇය දෙස බලා සිනාසුණෙමි.

"ඉතිං ඔයා අහන්නෙ නැද්ද ඇයි එහෙම බොරුවක් කලේ කියල.."

"හෙහ්..මම අහල නෙවෙයිනෙ ඔයා කිව්වෙ ඔයා බොරුවක් කලා කියල. ඉතිං මම හිතනව මම ඇහුවෙ නැතත් එහෙම බොරුවක් කලේ ඇයි කියල ඔයා මට කියයි කියල."

"ඔයා හරි..මම ඒක ඔයාට කියන්න තමයි හිටියෙ. මම අද හිතාමතාම පරක්කු වෙලා දවල්ට කන්න ආවෙ ඔයාව හම්බවෙන්න ඕන හින්ද…." මම කිසිවක් නොදොඩා ඇය දෙස බලා සිටියෙමි. 

"ඇයි එහෙම හම්බවෙන්න ඕන වුනේ කියල අහන්නෙ නැද්ද කියල මම ඔයාගෙන් අහන්නෙ නෑ.."ඇගේ දෑස දඟකාර සිනහවකින් විකසිත වී තිබිණි. 

"මම දන්නව ඔයා එහෙම අහන්නෙ නැත්තෙ ඇයි කියල…"

"ඇයි?......"

"එහෙම ඇහුවොත් මම දෙන උත්තරේ ඔයා දන්න හින්ද…"

"හරි ඒ හින්ද ඒ ප්‍රශ්නෙ ඔයා ඇහුවයි කියල හිතාගෙන මම කියන්නම් උත්තරේ."

මේ වනවිට අප දෙදෙනාම ආහාර අනුභවය අවසන්කොට තිබිණි.සෙමෙන් අසුන පිටුපසට කොට නැඟී සිටි මම අත සෝදන බේසම වෙත ගියෙමි. ඇයද අසුනින් නැඟිට මා පසුපස පැමිණියාය.

"ඔයාට යන්න හදිස්සිද?"

"නෑ..මම මේ පොතකුත් ගෙනාවෙ කාල ටිකක් වෙලා මේක කියවන්න කියල හිතාගෙන.."

"මොකක්ද ඔය පොත?"

"මේක මේ ලෝකෙ ඈත අතීතයෙ ඉඳල හිටපු දර්ශනවාදීන් සහ ඔවුන්ගෙ දර්ශනයන් ගැන ලියවුනු ඇත්තටම දර්ශනය ගැන හැඳින්වීමක් වගෙ පොතක්….Sophie's World"

"කවුද ලියල තියෙන්නෙ? " 

"යූස්ටයින් ගෝඩර්…. එයා නෝවීජියානුවෙක්.."

"හරි කියවල මටත් දෙනවද?"

"හරි හරි...ඔයාට ඕන නම් ගන්න..මට පස්සෙ කියවන්න බැරුවය…"

"නෑ එපා ඔයා බලල දෙන්න..පොත ගැන හැඳින්වීමකුත් එක්ක……"

"අන්න ඒකනම් මම කැමති වැඩක් නෙවෙයි මැඩම්…"

"ඇයි ඒ? "

"පොතක් ගැන මගේ අදහස් ඔයාගෙ අදහස්වලට හාත්පසින්ම වෙනස් වෙන්න පුලුවන්. ඒ හින්ද මම කලින් මේ පොත මෙහෙමයි කියල කීව්වම ඒක ඔයාගෙ රස වින්දනයට බාධාවක් , බලපෑමක් වෙන්න පුලුවන්…"

යම් ඇදහිය නොහැකි පුවතක් අසන්නට ලැබුණු විට හෝ එවන් දසුනක් දක්නට ලද විට තම විශ්මය ප්‍රකාශ කිරීම පිණිස බොහෝ දෙනෙකු හිස දෙපසට සොළවනු ඔබ දැක ඇතැයි මම සිතමි. අනුෂ්කාද එලෙස දෙතොල් තදින් පියාගත්වනම හිස සොළවමින් මා දෙස ඇසිපිය නොහෙලා බලා සිටියාය.

"මොකෝ මේ ඒපාර?..." මම දෙබැම රැළි නංවමින් විමසූයෙමි. 

"It's really amazing how you are just like him..Once he told me exactly the same thing."

"Who...? "

ඇය සඳහන් කරනුයේ ඇගේ පැරණි පෙම්වතකු පිළිබඳයැයි උපකල්පනය කරමින් මම විමසූයෙමි. එහෙත් මේ අපූර්ව යුවතිය යලිත් මා විශ්මයට පත් කලාය.

"මගේ බාප්පා...He was my very first Hero....ඇත්තම කියනවනම් තවමත් එහෙමයි...I never met anyone like him until now..may be not for my whole life...."

ඇය කථා කලේ කොපමණ පහත් හඬින්ද යත් ඇය කියන්න හරිහැටි ශ්‍රවණය කිරීමට මට දෑත් මේසය මත බරකොට ඉදිරියට නැවෙන්නට සිදුවිය.