397. ගුරුවරියක සමඟ මගේ ජීවිතය - 30 - බෆල් රථ, වංගු කෙලිං කිරීම, "මොනවද මහත්තය කරන්නෙ?" සහ ඉක්බිති සියල්ලෝම සතුටින් ජීවත් වූහ.

Buffel - Armoured personnel carrier

"මොකද මිස්? ඔතන කරදරයි වගේ නේද? මෙතෙන්ට එනවද? අපි සීට් මාරු කරගමු."

තුස්නිම්බූත වෙලා මම ඇස් ඇරල පිටිපස්ස හැරිල බැලුව. අප්පට සිරි ගජ...බුරුසු රැවුලකුත් වවා ගත්තු අටේ දහයෙ පොරක් පිටිපස්සෙ සීට් එකේ ඉඳගෙන ඉස්සරහට නැවිල මා දිහා කන්ට වගෙ රවාගෙන ඉන්නව.

මගෙ අභ්‍යන්තර සහ බාහිර අවයව ඔක්කොම අකර්මන්‍ය වෙලා ගියේ චංක්ෂණ මාර්ගය ඔස්සේ ඉහළට ගලාගෙන ආපු හීතලකිං පපුවත් එක්ක අයිස් පෙට්ටියක දැම්ම වගෙ කූල් වෙලා යනවත් එක්කම.

බාගෙට ඇරිච්ච කට ක්‍රමයෙන් වහගන්න අතරෙ මම ඔලුව අංසක දෙසීය හැත්තෑවක් හරවල ඈ දිහාවෙ බැලුව. ඊයෙ හවස ඉඳල විරවගෙන හිටපු මූණත්තහඩුව ඔන්න පාට වැටිල. ඈ යටිතොල හපාගෙන කටාක්ෂ නීරික්ෂනයෙන් (දන්නෙ නැති අයට නොහොත් දුහුණන් දැනුම් උදෙසා - කටාක්ෂ නිරීක්ෂණය යනු ඇස් කොණින් බැලීමයි) මදෙස බලා යලි කවුළුවෙන් ඉවත බලා ගත්තීය.යටි තොල දැඩිව සපාගත්වනම පසුවන අයුරු ඇය සිනහව වළක්වාගැන්මෙහිලා දැඩි උත්සාහයක් ගන්නා බව මොනවට කියා පෑවේය.

බස් එක දැං කොණකලගල හරිය පහුකරනව. මේ හරියෙත් මහ විසාල වංගු කීපයක් තියනව. කලිං මම ප්‍රෝග්‍රම් කරල තිබ්බෙ මේ වංගු වලදිත් ඇගේ ඇඟට තෙරපෙන්ඩ. ඒත් මේ හදිසියෙම කඩාපාත්වෙච්චි මරාලෙ හින්ද ඒ වංගුවලදි මම කලේ සීට් එකේ මෙහා කෙළවරටම වෙලා යන්තමට වගෙ නොවැටි එල්ලිලා ඉන්න එක. කොටිම්ම කිව්වොත් පස්චාත් බාගයෙනුත් බාගයයි ඔන්න සීට් එක උඩ තිබ්බෙ.වංගුවෙ උපරිම හරියෙදි ඉස්සරහ පොල්ලත් කිටි කිටියෙ අල්ලගෙන මම උපරිම ඩම් දාල අල්ලගෙන හිටියෙ වැරදිලාවත් තල්ලුවෙලා ගිහිල්ල මාව ඈට තෙරපුනොත් එහෙම අනිවාර්යයෙන් කිසි කතාවක් නැතුව පසු ආසනාරූඪ බුරුසුවාතුමා තෙමේ අම්මගෙං අවුරුදු හතළිහකට එහා බිව්ව කිරි කටිං ආපහු එන්ට මට නෙලන එකත් නෙලන බව සහසුද්දෙම්ම දන්න හින්දයි.

ඔය වංගු පාරවල්වල බස් වලින් ගමනාගමනය කිරීම ගැන අපූරු කතා පොඩ්ඩක් තියනව ඉන්ටලාකො ඒකත් කියලම ඉන්නං එහෙනං...ආය මොකටද? නැද්ද? මේක මගෙ යාලුවෙක් ගැන කතාවක්...ඉස් ඉස්සෙල්ලාම ලංකාවෙ මහා පරිමාණ මාර්ග ඉදිකීරිම් කරන්ට ආපු විදේශීය සමාගම ඇවිල්ල දකුණු කොරියාවෙ කියං නෑම් සමාගම.මට මතක විදිහට කියංනෑම් තමයි සෙත්සිරිපාය එහෙමත් හැදුවෙ.එතකොට මාතලේ ඉඳල දඹුල්ල හරහා හබරණ දක්වා පාර හැදුවෙත් කියංනෑම්.දැං අවුරුදු තිහක් වගෙ වෙලා තාමත් කියංනෑම් ලංකාවෙ වැඩ කරනව මම දන්න විදිහට.

ඉතිං ඔය දඹුල්ල හබරණ පාර කරද්දි දිගම්පතාන හරියෙ මහ විසාල වංගු හතර පහක් හම්බ වෙනව.දිගම්පතාන මතකයිද? යුද්දෙ ගන සැරේට ඇවිලෙද්දි ඔය දිගම්පතානෙදි කොටි බෝම්බ ලොරියක් පුපුරුවල මට මතක විදිහට හමුදා භටයො හැට හැත්තෑවක් ඝාතනය කලා. ඒ දවස්වල දිගම්පතානෙ තිබ්බ ට්‍රාන්සිට් කෑම්ප් එකක්.නිවාඩු ගිහිල්ල ආපහු ත්‍රිකුණාමලය දිහාවෙ රාජකාරිවලට යන හමුදා භටයො ඔය ට්‍රාන්සිට් කෑම්ප් එකට ආවම එතන ඉඳල බෆල් වලින් එහෙම ආරක්ෂාව දීගෙන ආමි ට්‍රක්ස් පෙලක් කොන්වෝයි එකක් විදිහට තමයි ත්‍රිකුණාමලේ එක්ක යන්නෙ. 

බෆල් කියන්නෙ බිම් බෝම්බවලට ඔරොත්තු දෙන භට පිරිස් ප්‍රවාහනය කරන සන්නාහ රථ වර්ගයක්.  (Buffel - armoured personnel carrier) දකුණු අප්‍රිකාව තමයි බෆල් රථයේ නිජබිම. බිම් බෝම්බයකින් වෙන හානිය වලක්ව ගන්ට බෆල් රථවල ටයර් වලට වතුර පුරවනව කියල මම අහල තියනව. මම හිතන්නෙ හමුදා සාමාජිකයින් දහස් ගණනකගෙ ජීවිත බේරෙන්න ඇති ඔය බෆල් රථ හින්ද.

හරි බෆල් ගැන ඒ ඇතිනෙ. යමු මගෙ යාලුවා සහ වංගු පිළිබඳ කතාවට. මිනිහ ටිකක් එක විදිහක මනුස්සය. අර කතාවටත් කියන්නෙ ගෙදරකටවත් එක්ක යන්ට හොඳනැති මිනිහෙක් කියල අන්න ඒ සෑම්පලේ. බස් එහෙකට නඟින්නෙ රබර් ඇහැ දාගෙන කොයි සීට් එකේද තනියම බබලතෙක් ඉන්නෙ කියල බලල අර නීල කොබෙයියා පියාඹගෙන යනව වගෙ ගිහිල්ල එතන ඉඳගන්නව.

ඉතිං එක පාරක් මේ මනුස්සයට මැලේරියාව හැදිල හොඳටම අමාරුවෙලා ගෙදර ගියා. ඔය මැලේරියාව කියන ලෙඩේ හැදුනම ආය ඕනම නෑ. මටත් මැලේරියාව දෙතුන් පාරක් හැදුනා ඒත් මම කොච්චර අමාරු වුනත් ගෙදර ගියේ නෑ. ගෙදර ගිහිල්ල ආය ගෙදර මිනිස්සුන්ට වද දෙන්නෙ අහවල් දේකටද කියල මම කලේ වැලිකන්දෙ ඉස්පිරිතාලෙං මැලේරියා කෝස් එක අරගෙන ඒ දොස්තර නෝනා කිව්ව විදිහට පෙති බීල ඔලුවෙ ඉඳල පෙරවගෙන නිදාගන්න එක. හැබැයි මැලේරියා හැදුනට වඩා අමාරුයි ඒ පෙති බිව්වම. ඒත් මොනව කරන්ටද? ලෙඩේ හොඳ කරගන්ටත් එපාය නැද්ද?

හරි ඉතිං මගෙ යාලුව මැලේරියා හැදිල ගමේ ගියාය කියල මම කිව්වනෙ නේද? මිනිහට කොහොම හරි ගමේ ගියහම තිබ්බට වැඩිය අමාරුවුනා. කොහොමිං කොහොමිං හරි මාසයක්වගෙම ගෙදර ඉන්ට වුනා. ඉතිං ඔන්න මාසයක් ගෙදර ඉඳල මිනිහ ආපහු එනව. ඔය අර මම කලිං කිව්ව කියංනෑම් කොම්පැණිය දඹුල්ල හබරණ පාර හදන කාලෙ. දිගම්පතාන හරියෙ මහ විසාල වංගු කීපයක් තිබුනයි කියලත් මම කිව්වනෙ. 

ඉතිං අපේ කතා නායක තෙමේ එදා බබලතෙක් ගාව තමයි ඉඳගෙන ඇවිල්ල තියෙන්නෙ. ඔය පාරෙ සිය දහස්වාරයක් එහා මෙහා ගිහිල්ල මනුස්සය දන්නව කොතනද පාර කෙලින් කොතනද වංගු තියෙන්නෙ කියල. ඒ හින්ද මිනිහ කරන්නෙ බොරුවට නිදි වගෙ ඇස් පියාගෙන ඉඳල වංගු වලදි තල්ලු වෙලා ගිහිල්ල අර බබලතාගෙ ඇඟට හේත්තුව දාන එක. දෙතුං පාරක් ඒ මනුස්සය රවල බැලුවට අපෙ කථානායක තෙමේ නෙවෙයි එව්ව ගනං ගත්තෙ. 

දැං ඊළඟටත් තියෙන්නෙ හෙණ වංගුවක් කියල මිනිහ දන්න හින්ද ඔන්න කලිම්ම ඇස් දෙක කාරිය එහෙම පියාගෙන සූදානං උනා කියමුකො. වංගුව හරියට එනකොට මිනිහ ගාණට ඇදිල ගිහිල්ල අර බබලතාට හේත්තු වුනා. ඒ පාරනං බබලතා කෝපාවිස්ට උනා. 

"මොකද මහත්තය වෙලා තියෙන්නෙ?" කියල මහ සද්දෙට ඇහුව. 

අපෙ මනුස්සයත් එහෙම අවස්තාවලට මුහුණ දෙන්ට සූදානං පිටනෙ ඉන්නෙ. මේ දැං ඇහැරුනා වගෙ ඇස් දෙක එහෙම ලොකු කරල වට පිට බලල "ආ සමාවෙන්න මට මේ පොඩ්ඩක් නින්ද ගියා. එතන වංගුව හින්ද ඔය පැත්තට පොඩ්ඩක්….."

එච්චරයි මිනිහට කියන්ට හම්බ වෙලා තියෙන්නෙ. " මොන කෙහෙම්මල් වංගුවක්ද මහත්තය? කොහෙ තියන වංගුවක්ද? එතන තිබ්බ වංගුව කෙලින් කරල පාර හදල දැං සති දෙකකටත් වැඩියිනෙ" කියල අර බබලතා කිව්වලු. 

හයියෝ හොදි ඕන නෑ...මේ විස්තරේ අපි දැක්ක කිව්වෙ ඒකාමයි ඊට මාස දෙක තුනකට පස්සෙ ටිකක් වැඩිවෙච්චි වෙලාවක.

ආ..ඔය වගේම තව කතාවක් තියනව..හැබැයි ඒක කියන්ට කලිං සුට්ටං වියාචනයක් තියනව. ඒක කියල ඉන්ටම ඕන. වියාචනය දන්නව නේද? ඩිස්ක්ලේමර්....

වියාචනයයි..

පහත මවිසින් ලියා ප්‍රසිද්ධ කරන්නට යෙදෙන කතාවෙහි කිසිදු චරිතයක් දැනට ජීවත් වන එමෙන්ම  ඉණෙන් පහලට අඳිනා වස්ත්‍රයක නමින් වියුණුවක් පවත්වාගෙන යන කිසිවෙකු හා සම්බන්ධ නොවන අතර එවන් සම්බන්ධයක් පිළිබඳ අදහසක් යම් පාඨකයකු තුල මතුවේනම් ඒ හුදෙක් අහම්බයක් පමනක් බවද මෙසේ සහතික කොට ප්‍රකාශ කර සිටිම්හ.

මේකත් මේ කලිං කියපු කතාව වගේම බස් එකකදි බබලතෙක්ගෙ ඇඟට තල්ලු වෙච්චි සීන් එකක්. මෙතන හැබැයි බබලතා කෑගහන්නෙ මෙහෙම. 

" මොනවද මහත්තය කරන්නෙ? "

එතනදි මහත්තය නින්දෙං ඇහැරිය වගෙ ඇස්දෙක එහෙම පිහ දම දම වටපිට බලනව. අම්මප හතර විලි ලැජ්ජාවයි. බස් එකේ ඔක්කොමල වගෙ මහත්තය දිහා බලාගෙන ඇසුත් ලොකු කරගෙන. ඒත් එකක් තියෙන්නෙ ඒ මහත්තයගෙ කිඩ්නිය හොඳයි. මහත්තය පාවිච්චි කලා කිඩ්නිය. 

"ආ..මම..මේ...දෙහිඅත්තකණ්ඩිය ඉස්කෝලෙ ඉංග්‍රීසි උගන්නනව."

"ආ..ඒක මිසක්..අපි මේ හිතුවෙ.." එහෙම කියල බස් එකේ හිටපු මිනිස්සු ආපහු තම තමංගෙ කතාබස් වලට එලඹුනාලු.

හරි ඒ බොහොම සුට්ටං අතුරු කතා දෙකෙං පස්සෙංපහු ආයම ප්‍රධාන කතාවට. ඉතිං ඔය වෙනකොට බස් එක අලවතුගොඩට කිට්ටුකරල. මම සීට් එකේ මෙහාම කොණට වෙලා යන්තමට එල්ලිලා ඉන්නව. ඈ ජනේලෙ කෙළවරේ. අපි දෙන්න මෙහෙම බොහෝම සීලාචාර විදිහට හිටියට අර පස්සෙ සීට් එකේ බුරුසුවට ඒ මදි. ඌ ඔන්න කියවන්ට ගත්ත බස් එකටම ඇහෙන්ට. මම හිතන්නෙ ඌට වීරය වෙන්ට තිබ්බ චෑන් ස් එකට අපේ උන්දැ අකුල් හෙලුව එක පොරගෙ හිතට හරි ගියෙ නෑ කොහෙත්ම.

ඒ කිව්වෙ "මිස් ඔතන කරදරයිනේද? එන්ට මෙතෙන්ට" කිව්වම අපෙ උන්දැ අඩුගානෙ "නෑ බොහොම ස්තූතියි මට මෙතන හොඳයි" කියල වත් කිව්වෙ නෑනෙ. මෙතන හොඳයි ...ඔන්න තව සුට්ටං කතාවක්.. ඒකත් කියලම ඉම්මුකො. ආය මොකෝ හදිස්සියක්ය කියලය නැද්ද? ඔය මයෙ පාටකයො බොහොමයක් දෙනෙක් මේ කතන්ද ර කියවන්නෙ ඔෆිස් එකේදිනෙ. නැද්ද? ඉතිං ආය අහවල් හදිස්සියද්ද? නැද්ද? අපිත් ඔය ඔෆිස් වලිං රාජකාරි කරව ගන්ට ගිහිල්ල නැති එකක්ය. අපි නොදන්න රාජකාරි. නැද්ද?

මේ කතාව ඇල්බට් අයිය ගැන, ඇල්බට් අයිය හවස් වෙනකොට කොහොමත් බාගයක් වගෙ වෙන්ට ගහල අප්පමාදෝ අමර පදං වෙලයි ඉන්නෙ. ගමට යන අන්තිම බස් එක ගුඩ්ස්ෂෙඩ් බස් ස්ටෑන්ඩ් එකෙං (ගුඩ්ස්ෂෙඩ් කියන්නෙ නුවර ස්ටේෂන් එක ගාව තියන බස් ස්ටෑන්ඩ් එක) අදින්නෙ අටට. ඇල්බට් අයිය අන්තිම මොහොතෙ එහා මෙහාට වැනි වැනි ඇවිල්ල බස් එකට ගොඩවුනා. ඊට පස්සෙ ගිහිල්ල ඉස්සරහම තියන හාමුදුරු සීට් එකට හේත්තු වුනා.

ඒ සීට් එකේ හිටියෙ පංසලේ ලොකු හාමුදුරුවො. බැරිවෙලාවත් පංසල පැත්ත පළාතෙ එන්නෙ නැති හින්ද හාන්දුරුවො හිටියෙ ඇල්බට් අයිය එක්ක එච්චරම හිත හොඳකිං නෙවෙයි. බස් එක ඔන්න යන්ට පිටත් වුනා කියමුකො. වංගු වලදි ඇල්බට් අයිය පැද්දිල ගිහිල්ල හාමුදුරුවන්ට හේත්තු වෙනව. ආයම ඔන්න "අවසර සමාවෙන්ට ඕමනයි" කියල බැරි බැරි ගාතෙ කෙලින් වෙලා උඩ පොල්ල අල්ලගන්නව. ආයෙම වංගුවකදි අර සන්තෑසියම තමයි. 

ආයම විඩයක් ඔන්න ඇල්බට් අයිය රූං ගාල පැද්දිල ඇවිල්ල හාමුදුරුවංගෙ කර උඩම නතර උනා. ඒ පාර නං ඔන්න හාමුදුරුවන්ට ඉන්නෙ කොහෙද කියලත් අමතක වුනා. 

"ආ..උපාසක මහත්තය...නඟිනව නඟිනව මගෙ ඔලුව උඩටම" එතුමා මහ හයියෙං කෑගැහුව.

ඒ ගෝරනාඩුවට ඔන්න ඇල්බට් අයියට ඇහැරුනා. ඇහැරුනාට හාංදුරුවො මොකක් කිව්වද කියල ඇල්බට් අයියට හරි හමං නිච්චියක් නෑ. 

" අවසර අපෙ හාන්දුන්නේ...ඔබ තුමා මට මොකවත් කිව්ව එහෙමද?" ඇල්බට් අයිය බොහොම යටහත් පහත්ව ඇහුව..

"කිව්ව නේන්නං, කිව්ව නේන්නං..මම කිව්වෙ තමුංට මගෙ කර උඩ ඉන්නෙ මොකටද? ඔලුව උඩටම නැග්ගනං ඉවරනෙ කියල."

ඇල්බට් අයිය තුං හතර පාරක් වේගයෙං ඇසි පිය ගැහුව. ඊට පස්සෙ ඇස් හීං කරල හාමුදුරුවංගෙ තට්ටෙ දිහාවෙ බැලුව. ඒ කරල කොන්ද නමල හාංදුරුවංට වැන්ද.ඊට පස්සෙ මෙහෙම කිව්ව.

"බොහොම ඉස්තූතියි අපෙ හාන්දුන්නේ ආරාදනාවට ...මට මෙතන හොඳා….. ඔතන ලිස්සංට ඇහැකි. අද අනික දන්නෙ නැද්ද මම ටිකක් වැඩියෙං අරගෙන තියෙන්නෙ. අද බෑ..වෙන දවසක බලමු."

වැදගත් - අද කාලෙ ඉන්න බහුතරයක් බුද්ද පුත්තරයිං වගෙ නෙවෙයි උං වහංසෙගෙ තිබ්බෙ තට්ටෙ.

බස් එකේ යද්දි කවදාවත් මම ඔය හාමුදුරු සීට් එකේ ඉඳගන්නෙ නං නෑ. හාමුදුරු සීට් එක විතරක් හිස්ව තිබුනත් මම ඉඳගන්නෙ නම් නෑ හිටගෙන යනව මිසක. මම එහෙම කරන්නෙ හාමුදුරු සීට් එකේ ඉඳගෙන ඉඳල හාමුදුරුකෙනෙක් නැග්ගොත් මට සීට් එක දෙන්ට වෙන හින්ද. මගෙ හිතට එකඟව මට ඒක කරන්ට බෑ. හාංදුරු ගොල්ලංට බැරියර් පෙරලගෙන ඉදිරියට වඩින්ට පුලුවන් නං, පොලීසියත් එක්ක හරි හරියට ගුස්ති අල්ලන්ට පුලුවන්නං, තාප්ප උඩ නඟින්ට පුලුවන්නං, උසාවිවල නඩු අහද්දි කඩාගෙන පැනල රාජකාරියට බාදා කරන්ට පුලුවන්නං,බස් එකක උඩ පොල්ල අල්ලගෙන හිටගෙන වඩින්ට බැරිකමක් තියෙන්ට විදිහක් නෑනෙ. ගිහියො කරන ඔය හැමදේමත් කරනව නං සමහර ගිහියොත් නොකරන දේවල් හිටං කරනව නං ඇයි අපි හාංදුරුවො ගිහියන්ට වඩා උසස්ය කියල හිතල ඒ ගරු සැලකිලි කරන්ට ඕන? මට තියන ගැටලුව ඔන්න ඕකයි.

මේ ආණ්ඩුව වෙන මොනයම්ම දෙයක් නොකලත් කමක් නෑ අර නානසාර දවසකට හරි හිරේ ඇරපු එක මට ඇති ඊලඟ ඡන්දෙදිත් කතිරෙ ගහන්ට.....හෙහ්,හෙහ් මේ ඇත්තම ඇත්ත.

හරි දැං ආයම යමු ප්‍රධාන කතාවට. මේ වෙද්දි අර බුරුසුවට හප්පියට තදවෙලා. පිටිපස්සට වෙලා ඔහේ කියවනව.

"හුහ්, දැං කාලෙ හරි වරැද්ද කතා කරන අපියි මෝඩයො...කිසිම දෙයක් නොදැක්ක වගෙ ඔය ඕන කෙහෙම්මලක් කියල කට වහගෙන ඉන්නෙ නැතුව අපිත් කරන ගොංකම්" ඔන්න ඔහොම කියවනව ඇස් දෙකත් ලොකු කරගෙන. 

එතනම එහා පැත්තෙ ඉන්න ගෑණු මනුස්සය ඒකට උල්පංදං දෙනව ඔලුවත් හොල්ල හොල්ල.."හ්ම්..හ්ම්… එහෙනං එහෙනං"

බුරුස් තෙමේ තවත් ෆෝම් වෙනව. "රටේ අද වෙලා තියෙන්නෙ ඕකනෙ. හරි වැරැද්දක් අසාදාරනයක් අයුක්තියක් ගැන කතා කරන්ට බෑ"

මේක හරියන පාටක් නෑ. මම ඈ දිහා හොරෙං බලුව. ඈත් එතකොටම මා දිහා බැලුව..කොහොමද ඈ බැලුවෙ? මතකනෙ.....කටාක්ෂ නිරීක්ෂනයෙන්...මම ඇහෙං කිව්ව උඩ රාක්කෙ තියන බෑග් එකත් අරගෙන බහිමු කියල...දැං බස් එක අලවතුගොඩ ටවුන් එකේ බෝගහ ගාව නතර කරන්ටයි යන්නෙ. මම නැඟිටල උඩ රාක්කෙං අපෙ බෑග් එක ගත්ත. බුරුස් දිහාවෙ නොබලම බස් එකේ සෙනඟ පීරාගෙන ඇවිල්ල බැස්ස. ඈත් මගෙ පස්සෙං ආව තොල හපාගෙන හිනහව තද කරගෙන.

බස් එකෙං බහිනකොටත් බුරුස් ගෙ කෑගැහිල්ල අපි පස්සෙං ආව බස් එකෙං එළියටත්. "අම්මප මෙව්වට කතාකරන අපියි රට ගොන්නු. ඔය පේන්නෙ නැද්ද දෙන්නත් එක්කම බැහැපු අපූරුව."

බස් එක පිටත් උනා විතරයි ඇගෙයි මගෙයි මෙච්චර වෙලා වදෙං පොරෙං තොල හපාගෙන ගිලගෙන හිටපු හිනාව පිපිරුනෙ එකම වෙලාවට. බෝගහ යට හෝල්ට් එකේ මිනිස්සු අපි දිහාවෙ කන්ට වගෙ බලා ඉද්දි අපි දෙන්න එතනිං ටිකක් එකාට දිව්ව හිනා වෙවීම.

පලි - ගෙදර ගිහිල්ල අපි දෙන්නම කතාකලා ඉස්සෙල්ලාම පැල්වෙහෙර එක්ක. මිනිහ කැමතිවුනා අප්පච්චිගෙං සමාව ගන්ට. අප්පච්චිත් කැමතිවුනා අර ගේට්ටුවෙ එල්ලපු දැන්වීම් පුවරුව ගලවල දාන්ට. ඉක්බිතිසියල්ලෝම සතුටින් ජීවත් වූහ. ඒ පොත කියවල තියනවද? සුගතපාල ද සිල්වා මහත්මය තමන්ගෙ ජීවිතය ඇසුරින් ලියපු බොහොම අපූරු පොතක්....

පපලි - නරකම නෑ නේද ඇගේ උපන්දිනේට ලියන්ට ගත්තු අතීතාවර්ජනේ හරියටම මාස තුනක් ගිහිල්ලයි ලියල ඉවර කලේ. එහෙම තමයි එව්වයෙ හැටි.සිතුදේ නොම වේ.නොසිතු දෙයක් වේ.ලෝදම් කැරකෙනවා. හෙහ්,හෙහ්,..එක අතකිං බැලුවම මදැයි ඔයිං ගියා...