445. ඒ ගී සොළොසට අයත් නොවූවද තවමත් මා හද බැඳි ගී - 6 - "මගෙ හද මඩල මල් යහනකි.........."

" The girl on the train " බොහොම අපූරු කතාවක්.
ඉතාම කෙටිකාලයකින් බොහොම ජනප්‍රිය වුනු මේ නවකථාව
ආශ්‍රයෙන් නිපදවුනු චිත්‍රපටය මේ මාසෙ තිරගත වීමට නියමිතයි.

"හරි හරි මම කිව්වනෙ දැන් කෑගහන්න එපා කියල." ඇය හිස මෑණියන් දෙසට පහත්කොට කුමක් හෝ පහත් ස්වරයෙන් පැවසුවාය. ඒ කුමක් වුවද ඇගේ මව වහා හිස ඔසවා මදෙස බලා සන්සුන්වීමට වෑයම් කළාය.

"මෙතන නිකම් තේරුමක් නැතුව කෑගහන්ට එපා අම්මෙ. අර අතන ජනේලෙ අයිනෙ ඉන්න හොඳ වැදගත් පෙනුම තියෙන මහත්මයා ඉන්නව නේද? එයාව තමයි මම කවද හරි බඳින්නෙ. ඒ හින්ද අම්ම මෙතන නිකම් කලබල කරන්න එපා..තේරුණාද?" ඇය පැවසූයේ එවැන්නක් විය නොහැකිද?

ඇගේ මවගේ සිත් දිනාගැන්මට මේ මහඟු අවස්ථාවෙකැයි ද වහා ඉදිරිපත්ව මේ උද්ගතව ඇති බරපතල තත්වය සමනය කිරීමට යම් පිළියමක් යෙදුවේ නම් මගේ සිතැඟි එලෙසම ඉටුවනු නියත බැව්ද මට එකෙණෙහිම මසිතට නැඟිණි. එහෙත් මට විසඳාගත නොහැකි ගැටලුවක් වූයේ ඇය එනම් එම යුවතියගේ මවට කෙසේ නම් ආමන්ත්‍රණය කරන්නේද යන්නයි.

"නැන්දම්මේ" යනුවෙන් ආමන්ත්‍රණය කිරීම වහාම ක්‍රියාත්මක වන පරිදි මා දුම්රිය මාර්ගය අසල ඇලකට, පොල් වත්තකට හෝ වෙල්යායකට අහසින් ගොස් පතිත කරවීමට හේතු විය හැක. ඇගේ නම දන්නේනම් "මිසිස් XXXXX" කියා ඇමතිය හැක. "නෝන මහත්මයා" යයි ඇමතුවහොත් මා ඇයට කවටකම් කරන්නේය යන නිගමනයට ඇය   අනිවාර්යයෙන් එළඹෙනු ඇත. එලෙසම බොහෝ උඩරට කුල කාන්තාවෝ "ආන්ටි" යයි තමන් ඇමතීම පිළිකුල් කරති. විශේෂයෙන් නාඳුනන තරුණයකු විසින් ආන්ටි යයි ඇමතීම ඔවුහු උදක්ම පිළිකුල් කරන්නෝය. ඊටත් විශේෂයෙන් තම රුවැති තරුණ දියණිය හා ගමන් කරද්දී නාඳුනන තරුණයකු විසින් ආන්ටි යයි ඇමතීම බොහෝසෙයින්මැ පිළිකුල් කරන්නෝය.

අවසන කිසිදු අපහාසයක් හෝ කවටකමක් ගැබ් නොවන්නේයයි මට හැඟුණු "මැඩම්" යන වදනින් ඇය ඇමතීමට මම තීරණය කළෙමි. 

"අහ්ම්...මේ......... මැඩම්...." මගේ හඬ කොපමණ ගෞරව පූර්වක එමෙන්ම හැඟීම් බර වූයේද යත් අනායාසයෙන්ම මා දෙනෙත් තෙත්වූයේය. වික්ටෝරියා රාජිණිය තමන් අබියස ජීවිත දානය අයදිමින් දණින් වැටුණු දරුණු මනුෂ්‍ය ඝාතකයකු දෙස හෙලනා පිළිකුල් සහගත බැල්මක් වැන්නකින් මගේ හිසේ සිට දෙපතුල දක්වා අවලෝකනය කල ඒ යුවතියගේ මෑණියෝ තොමෝ ඉක්බිති හිස ගස්සා දුම්රිය කවුළුවෙන් ඉවත බලා ගත්තීය.

දෙතොලගට නැඟ ආ මදහස තොල් සපාගත්වනම වළකාගත් ඒ යුවතිය නොරුස්නා ස්වරයකින් මව ඇමතුවාය.. "මොකද අම්මා මේ වෙලා තියෙන්නෙ?" 

තම දියණිය දෙස හිස හරවා ඔරවාගත්වනම මොහොතක් ගතකල මෑණියෝ යලි හිස ගස්සා ඉවත බලාගත්තාය. එවර දියණියගේ මුවට නැඟි සිනහව වළක්වා ගැන්මට තොල් සපාගැනීම ප්‍රමාණවත් නොඉවුණු සෙයකි. යුවතිය සුරතින් මුව වසා ගත්වනම මවෙතින් ඉවතට හැරුණාය.

මේ වනවිට පසුවූ දුම්රියපල පල්ලෙවෙල බව මම දුටුවෙමි. එබැවින් තවත් මිනිත්තු දහයක් පමණ කාලයක් ඇතුලත දුම්රිය මීරිගම දුම්රිය පොලෙහි නතර කරන බව මම දැනසිටියෙමි. ඇගේ මවගේ රැවුම් ගෙරවුම් නොසළකා ඇය යලි ඇමතීමට මම තීරණය කළෙමි.

"මැඩම් මේ.... තව විනාඩි දහයක් වගෙ යද්දි කෝච්චිය මීරිගම ස්ටේෂන් එකේ නවත්තනව. ස්ටේෂන් එකේ ටොයිලට් එකේ නම් අනිවාර්යයෙන්ම වතුර ඇති. හැබැයි වෙලා යනව වගේ නම් පොඩ්ඩක් ගාඩ්ට කියල යන්ට. මේකට පෙට්ටි දෙකකට පස්සෙ ගාඩ් පෙට්ටිය තියෙන්නෙ."

"මැඩම් යූ වෝන්ට් ටු ඩූ නම්බර් වන් ඕ ටූ?" යනුවෙන් ඇය විමසීමට මසිත පැන නැඟි ආශාව මම මැඩ ගත්තේ බලවත් ආයාසයෙනි. එසේ විමසූයේනම් ඇය කුමක් පවසාවිදැයි කල්පනා කිරීම පවා මගේ දෙතොලට ගෙන ආවේ සිනහවකි. මා සිනාසෙනු දුටුවහොත් ඇය මට පහරදීමට පවා පෙළඹිය හැකිබව ඒ සමඟම සිතට නැඟුනු බැවින් මම වහා මුහුණට බැරෑරුම් පෙනුමක් ආරූඪ කොට ගතිමි.

මවිසින් ලබාදුන් උපදෙස සහ දැනුවත් කිරීම වෙනුවෙන් අවම වශයෙන් සුහද බැල්මකින් හෝ තම කෘතඥතාවය පලකලේ ඇය නොවේ. මදෙස එක වරක් යම්තමට හිස හරවා බලා ඇය යලි කවුලුවෙන් ඉවත බලා ගත්තීය.

තම මවගේ නොහික්මුණු ක්‍රියා පිළිවෙල යුවතියගේ සිත රිදවූවා සේය. ඇය මා දෙස හැරී සිනාසුණාය. "අනේ තෑන්ක්ස් අයියා...තෑන්ක් යූ සෝ මච්..." ඊට පිළිතුරු ලෙස ඇගේ මව ඇය වෙත නැවී යමක් කෝපාවිෂ්ඨ ස්වරයෙන් පැවසුවාය. පහත් ස්වරයෙන් කල ඒ තරවටුවෙන් මට ඇසුනේ අවසන් වදන් කිහිපය පමණි. "මම කියන්නෙ නෑ ඔන්න ආයෙ එහෙම....."

"අම්ම මේ මොනව කියනවද මන්ද?..." එසේ තොලමැතුරූ ඇය නොපහන් බැල්මක් මව දෙසට යොමුකොට ඉක්බිති අසුනෙහි හේත්තුවී දෑස් පියාගත්තීය.

මගෙ හද මඩල මල් යහනකි ප්‍රභාවතී

නුඹෙ හද මඩල කටු යහනකි ප්‍රභාවතී

කටු යහනේ ඉන්නට බෑ ප්‍රභාවතී

මල් යහනෙන් බැස පළයන් ප්‍රභාවතී...

සිනා සිසී දෝතින් යහන සැදුව ලියේ

මුවාවට ගොසින් ඉකි බිද හැඩුව ලියේ

මට ම නොවෙයි කාටත් පෙම් බැන්ද ලියේ

මදෙස බල බලා නාඩන් කුමාරියේ...

පිල් කොමුවකින් පිල් කොමුවට ඇදුන ලියේ

මල්වර සුවඳ ඇඳි වරලස ඉනුව ලියේ

තවලම්පොටින් ගිලිහුණු තාරකාවියේ

කරපු පවට නාඩන් දේවතාවියේ...

ගායනය : ගුණදාස කපුගේ