134. රන් සහ රිදී සමගින් තවත් කතාවක්

කෙනෙකුගේ හැකියාවන්, ධනවත්කම, සමාජ තත්ත්වය, රැකියාව ආදිය පිළිබඳ වෙන කාටත් වඩා වැදගත් ලෙස දැනෙන්නේ ඒ අදාළ කෙනාටමයි. අනෙක් සෙසු සමාජයට සමහරවිට ඒ දේවල් සතුටක් ගෙන දෙන්න පුලුවන්. නැත්නම් ඉරිසියාවක් ඇති කරවන දෙයක් වන්න පුලුවන්. ඒ කිසිවක් නොමැති ව, ඔහේ තිබෙන්නාට තිබෙන දෙයක් ලෙසින් දැනෙන දෙයක් වන්නත් පුලුවන්.

එහෙත් අපි මේ පොළොව මත හුස්ම ගන්නාතාක් කල් අවට සිටින්නන්ගේ ඉහත කී හිමිකම් අපට විවිධාකාරයෙන් බලපාන බව නොරහසක්. ඒවා සමහරවිට ඇඟිල්ලෙන් ඇන ඇන අපට ඉරිසියාවක් ඇති වනවාදැයි බලන්න අපේ ඇස් ඉදිරියෙන් වනන, එවිට එම විලම්බීතය හමුවේ කළ යුත්තේ කුමක්දැයි සිතාගත නොහැකිව අප නිරුත්තර කරවා, විසුළු පෙනුමක් අපට ගෙන දෙන දේවල් වන්නට පුලුවන්.

මටත් අඩු වැඩි වශයෙන් ඔය වැනි අවස්ථාවන් වලට මුහුණ දෙන්නට සිදු වී තිබෙන අතර එවැනි දේවල් දිනෙන් දෙකෙන් අමතක කර දැමුවද, යම් කිසි හේතුවක් නිසා, එයින් සිදුවීම් දෙකක් කිසිදා අමතක නොවන ලෙස මගේ හිතේ සටහන් වී තිබෙන බව කිව යුතුයි. (සමහරවිට මේ සිදුවීම් දෙකට සම්බන්ධ පුද්ගලයින් මා මගේ හිතවතුන් ලෙස සිතා සිටි නිසා විය හැකියි - දැනටත් ඇයි හොඳයියට එතරම් හානියක් වී නැහැ) 

ඇය මගේ මිතුරියක්. අප දෙදෙනා බොහෝවිට අවුරුද්දකට සැරයක් දෙකක් හමුවන අතර මේ කියන දිනයේ පෙර කතා කරගත් පරිදි අපි එක්තරා ප්‍රදර්ශනයකදි හමු වී සිටියෙමු. ඇය අවිවාහක වන අතර දැකුම්කලු ලෙස අඳින පළඳින ඇයට, ඒ දේවල් කවුරුන් හෝ අගය කිරීම සතුටක් ගෙන එන බව කාලාන්තරයක් තිස්සේ දැන හඳුනාගෙන සිටි මම දැන සිටියෙමි. එදින ඇය රත්‍රන් වර්ණ ආලේපිත නව අත් ඔරලෝසුවක් පැළඳ සිටියාය. සම්පූර්ණ රත්‍රන් වර්ණ ඔරලෝසු වලට මගේ කැමැත්තක් නැත. නමුදු එය ඇගේ කැමැත්තය. ඒ ඔරලෝසුව පිළිබඳ ව ඈ සතුටු සිතින් පසුවන බවද මම වටහාගෙන සිටියෙමි. ඉදින් ඇගේ සතුට වැඩි කරනු වස් ඇගේ අත ගෙන ඔරලෝසුව නරඹමින් මෙසේ පැවසූවෙමි.

“ශා... නංගි. ලස්සන වොච්චෙක. ඔයාට හරියට ම ගැලපෙනවා“


ඇගේ මුහුණ සිනාවකින් ආලෝකවත් විය. බැබලෙන දෑසින් මා දෙස බැලූ ඈ මෙලෙස පැවසුවාය.

“හ්ම්... ලස්සනයිනේ? ලොකු ගාණක් වුණා. ඒ වුණාට ලස්සන නිසා ගත්තා“ ඇගේ මුහුණෙහි වූයේ ‘මෙවැනි දේ ආවාට ගියාට හැමෝටම ගත නොහැකිය‘ වැනි පෙනුමකි. එවන් විටකදි මා කුමක්ද පැවසිය යුත්තේ? ඇගෙන් එවැනි ප්‍රතිචාරයක් කිසිදාක බලාපොරොත්තු නොවූයෙමි. මගේ මුහුණ ඇද වුණා විය යුතුය.

“ආනේ ඇත්තද? කීයක් වුණාද?“


ඇය යම් ගණනක් පැවසුවාය. ඇය නොදත්තාට, එම ප්‍රදර්ශනයට පළඳින්නට මා නොසිතුවාට, මා සතුව එකල තිබූ රිදී පාට අත් ඔරලෝසුව ඈ පැවසූ අගයට වඩා මොණරුන් දෙතුන් දෙනෙකුට වඩා මිල වූ එකකි. 

ඇගේ රත්‍රන් පාට ඇයටමය. මගේ රිදී පාට මටමය. අප තේරුම් නොගන්නේ එයමය.


(රත්‍රන් වර්ණ ඔරලෝසුවක් වර්ණනා නොකර, “ඊයා මට නං පේන්න බැහැ ගෝල්ඩ් කලර් වොචස්“ කිව්වා නම් ඇයට කුමක් සිතෙනු ඇතිද?

අනෙක් අතට එවන් විටකදි තමන් පැළඳි දෙයෙහි වටිනාකම කියන්නට ම ඕනෑ නම් අනෙකා නොරිදවා කියන අයුරුද මම අත්දැක ඇත්තෙමි.

“අනේ ඇත්තද? තැන්කියු ඩියර්. එච්චර ගා‍ණක් වුණේ නැහැ අනේ. රුපියල් සියයි/ දහයි/දහදහයි/විසිපන්දාහයි/කෝටියයි වුණේ අනේ“.


තමන් මිල අධික දේ භාවිතා කරන බව හඟවන්නට වුවමනා වුවත් අවාසනාවකට මෙන් මගේ මිතුරියගේ පිළිතුරෙන්, ඇයට එම මුදලත් සැළකියයුතු මුදලක් බව මිසක එයින් ඇගේ ධනවත් බව විද්‍යාමාන වීමක් සිදු නොවන වග ඇය වටහා නොගත්තාය. දෙවැනුව මා දක්වා ඇති පිළිතුරෙන් අසා සිටින්නාද අපහසුවට පත් නොකර පිළිතුර දෙන්නාගේ උවමනාවද සන්තර්පණය කර ගත හැකිවේ.)


මී ගාව සිද්ධිය සිදු වී දැන් අවුරුදු 2ක් පමණ ගතවී ඇත. ඒත් විටින් විට එය මට සිහිවේ. මේ කියන මිතුරා මට වඩා අවුරුදු දෙක තුනක්වත් ලා බාලය. ඔහු මෑතකදී අලුත් ව්‍යාපාරයකට අත ගැසුවේය. ඔහුත් ඔහුගේ බිරිඳත් එක්ව කරන මෙම ව්‍යාපාරය කුමක්දැයි හරි හැටියට පැහැදිලි නැති නමුත් ගොඩනැගිලි ඉදිකිරීම් ක්ෂේත්‍රයට සම්බන්ධ වූවක් බව දනිමි.

ඔහු දිනක් උන් හිටි හැටියේ කතා කොට මගේ රැකියා ක්ෂේත්‍රයේ දෙතුන් දෙනෙකුට පුරප්පාඩු ඔහු සතුව ඇතැයි පැවසුවේය. පිරිමි අයට ක්ෂේත්‍ර සැරි සැරීමට මෝටර් සයිකලයක් දෙන බවත් කාර්යාලයේ රැඳී කටයුතු කරන්නට නම් කාන්තාවක් නම් වඩා හොඳ බවත් පවසා අතිකාල හා වෙනත් දීමනා සහිත වේතන පරිමාව ගැන මා දැනුවත් කළේය. මා, සොයා බලා පවසන්නම් යැයි කියා සංවාදය නවතන්නට සූදානම් වූ මොහොතේ ඔහු මගෙන් විස්තර විමසා සිටියේය.


“තාමහ් පරණහ් තැනද වැඩ කරන්නේහ්?“

ඔය ‘හ්‘ අකුරු වලින් ඔහුගේ කතාවේ වූ ‘නුඹ තාමත් අනුන්ට කඹුරන්නෙහිය. මා නම් ව්‍යාපාර හිමියෙක් ව සිටියි‘ යන්න මොනවට ඇසෙන්නට විය. 

“ඔව් අනේ. හදාගත්ත පැල දාලා කොහේ යන්නද අනේ?“ මම සිනාසෙමින් පැවසීමි.


“මොනවද හලෝ, එන්න අපි ගාවට. පේනවානේ අපේ සැලරි ස්කේල් එක. ඕවා කර කර ඉඳලා හරි යනවද?“ 

වෙන කිසිවක් මගේ මුව අගට නොආවේය.


“පිස්සු හැදෙයි!“


‘අක්කේ‘ යන්න, හලෝ වීම නම් කමක් නැත. ඒත් ඔහු කොහොමද මගේ රැකියාව, මගේ රැකියා තත්ත්වය පහත හෙළා කතා කරන්නේ? ඔහු නොදත්තාට ඒ වනවිට ‍ඔහු පැවසූ වේතන පරිමාව තුනෙන් බෙදා පහෙන් වැඩි කළ විට ලැබෙන අගයට කිට්ටු අගයක වේතනයක් ලබමින් සිටියෙමි. දැන් ඒ වේතනයද හැරදමා මම නිවසේ රැඳී සිටිමි. ඔහු දිවා රෑ නොබලා බඩ වියත සොයමින් සිටියි.


ඔහුගේ ව්‍යාපාරය ඔහුටය. මගේ රැකියාව මටය. අප තේරුම් නොගන්නේද එයමය.

කෙනෙකු තමන්ගේ විස්තර පිළිබඳ කටමැත නොදෙඩීම නිසා, ඒ අය තමන්ට වඩා අඩු අගය මට්ටමක ජිවත් වන පිරිසක් යැයි උපකල්පනය කිරීමට සමහරෙක් පෙළඹෙන හැටි මෙවැනි සිද්ධි වලින් මොනවට පැහැදිලි වේ. එසේ වූවා කියා ඔවුනට ඇඟිල්ලෙන් ඇන ඇන නිවරද කිරීමේ උවමනාවක් මට කිසිදා ඇති නොවේ. එහෙත් මෙය කියවන ඔබ අතින් ද මෙවැනි දේ සිදුවන්නට ඉඩ ඇත. එවන් විටකදි මගේ මේ අකුරු ටික මතක් වුවහොත් අනෙකා එවැනි විලම්බීතයක අතරමං කර නොදමා සිටින්නට ‍ඔබට හැකිවනු ඇත. (කුරිරු සතුටක් ලැබීමේ පරම චේතනාව මුල් කරගෙන පවසන දෑ කෙරෙහි මෙය අදාළ නොවන බව කරුණාවෙන් සළකන්න)