491. කුරුළුබැද්දේ කතා - 7 - මිගාර සහ සමාගම - මළගෙවල් චාරිකා සංවිධායකයෝ....

Funeral at a church. There are only two mourners in attendance.
A lady whispers to  her husband " He had over 2000 face book
 friends. I was expecting a bigger turnout"

ළමයි මම කම්පනා කලා "කුරුළුබැද්දේ කතා" කියල අලුත්ම කැටගරි එකක් ඕපන් කරන්ට. මගේ ජීවිතේ ඉස්සෙල්ලම රස්සාවක්ය කියල එකක් කරපු කාලෙ ගැන මම ලිව්වෙ "අභයගිරි මතක සටහන්" කියලනෙ. ඊට පස්සෙ මම අර මහ කැළේ මැද කාලයක් තිස්සෙ වැඩ කරල ඊට පස්සෙ පවුල් පන්සල් එහෙම වෙලා හිට එතනිං අස්වුනානෙ. ඒ කාලෙ වෙච්චි කතන්දර මම ලිව්වෙ "විමලෙගෙ වාංපතුල් කතා" යන නමින්. එතනිං අයින් වෙලා මම ඉම්පාර වැඩ කලා කුකුළේ ගඟ ව්‍යාපෘතියෙ. අර ෂුරංග ළමයා (ඔව් ඔව් අර ටිකිරි සඳමාලිගෙ සුවාමියා තමයි) කියන විදිහටනම් පොජෙට්ටෙකේ. ඒකෙදි මට වෙච්චි හෙයියම්මාරු ගැන මම ලිව්ව "කුකුළේ ගඟ මතක" කියල.

ඊටත් පස්සෙ මම අවුරුදු හතරක් තරම වැඩකලා කොළඹට තදාසන්න ඉදිකිරීම් සමාගමක. ඒකෙ හෙඩ් ඔෆිස් එක තිබ්බෙ ඔය නුගේගොඩ - නාවල පාරෙන් හැරිල යන අතුරු පාරක. ඒ හරියට කිව්වෙ කුරුළු බැද්ද කියල. අර අපේ ඔය රන්දිල් ළමෙය එහෙම මට මුණගැහෙන්නෙ ඔන්න ඔහෙදි. ඉතිං මම කල්පනා කලා එහෙදි මට වෙච්චි දේවල් වෙනම කැටගරි එකක් යටතෙ ලිව්වොත් හොඳයි නේද කියල. ඇත්තම කිව්වොත් මීට කලිනුත් මම ඒ කැටගරි එකට අදාලව පෝස්ට් හයක් ලියල තියනව. ඒ මෙන්න මෙව්ව...

1. පිපි මල්මතින් පියමං කලෝ............1

2. පිපි මල්මතින් පියමං කලෝ............2

3. පිපි මල්මතින් පියමං කලෝ............3

4. සියපත පතක බැඳි බත නොහොත් ……..

5. දෙයියෝ සාක්කි, බතුත් කනවද?......

6. චීන කොම්පැණිය, සුනාමි මතක,……

ඒ හින්ද මම අද පෝස්ට් එක නම් කරන්නෙ කුරුළු බැද්දේ කතා අංක 7 කියල.

හරි දැන් එහෙනම් කතන්දරේ....

මේ දවස්වල ටෙලි චිත්‍රපටයක් ප්‍රචාරය වෙනව, නම ඇවිල්ල හිට නෙතූ. අර අපේ ජාතියේ පචායුධේ මේ දවස්වල කූඩුවෙ ඉන්නෙ ඥාතී හිතමිත්‍රාදීන්ට රජයේ වියදමින් වාහන බෙදල දුන්නයි කියල. ඒ වාහන ගත්තු ඈයොංගෙ ලිස්ට් එකේ ඉන්නවනෙ ලාල් කුලරත්න කියල ගොබිලෙක්. අන්න ඒ ගොබිලත් ඔය නෙතූ එකේ ප්‍රධාන චරිතයක් කරනව. නෙතූගෙ තාත්තට ඉන්නෙ ඔය ලාල් කාරය. ඔය දිනපතා හෝ සතිපතා හෝ කොටස් වශයෙන් එක එක රූපවාහිනී චැනල්වල යන කතන්දරවලට ටෙලි නාට්‍ය කියන එක අන්තිම වැරදියි.

ඔය වැඩේ වැරැද්දුවෙ ජාතික රූපවාහිනිය. 82 අවුරුද්දෙ මුලින්ම රූපවාහිනිය පටන් ගත්තු අලුත ඔය වගෙ ප්‍රචාරය කරන්ට රූපවාහිනිය වෙනුවෙන්ම නිර්මාණය කල චිත්‍රපට තිබුනෙ නෑ. ඒ පාර බලධරයො කලේ ඒ කාලෙ ජනප්‍රිය වේදිකා නාට්‍ය රූපගත කරල ඉරිද හවස ප්‍රවෘත්තිවලින් පස්සෙ පැය ගානෙ පෙන්නන්ට ගත්ත. කැළණි පාළම, තාරාවෝ ඉගිලෙති, කළුවරේ ජරමරේ සහ පරාස්ස එහෙම පෙන්නපු නාට්‍ය සමහරක්. එව්වට කිව්වෙ ටෙලි නාට්‍ය කියල. ඉතිං ඊට පස්සෙ රූපවාහිනිය වෙනුවෙන්ම චිත්‍රපට නිර්මාණය කරල පෙන්නන්ට ගත්තම එව්වත් හැඳින්වුනෙ ටෙලි නාට්‍ය කියල. ඒ වැරැද්ද එදා ඉඳල තාම කරගෙන එනව.

හරි, හරි, හරි ඒ නම් වැරැද්දිල්ල ගැන දැන් ඔය මදැයි..නේ? ආපහු එමු කියාගෙන ආපු කතාවට.....ඉතිං ඔය නෙතූ ටෙලි චිත්‍රපටයෙ මේ ගිය සුමානෙ විතර ප්‍රචාරය වුනු කොටසක තිබ්බ ඔෆිස් එකක (ඔෆිස් එකක කිව්වට කතාවෙ හැටියට නම් නගර සභාවක. මට හිතෙන්නෙ කෝට්ටෙ නගර සභාවෙ වෙන්න ඕන ඔය ටෙලි ෆිල්ම් එකේ ඔෆිස් එකේ සීන්ස් ටික රූගත කරල තියෙන්නෙ) කට්ටිය කතාවෙනව මළගෙදරක යන සීන් එකක් ගැන. ඔෆිස් එකේ එකට වැඩකරන යාලුවෙකුගෙ ආච්චි නැතිවෙලා. මළගෙදර තියෙන්නෙ මාතලේ. කට්ටිය ඒ ගැන කතාවෙන්නෙ හරියට ආතල් ට්‍රිප් එකක් යන්ට චාන්ස් එකක් හම්බවුනු විදිහට. මූණෙං එකයි හිනාව...හෙහ්,හෙහ්, 

මට ඒ සීන් එක දකිද්දි එසැණින් මතක් වුනේ මගේ සොඳුරු අතීතය. එදවස අපි අර මහ වන මධ්‍යයෙහි සේවය කරන සමයේහි අප සමඟ සේවය කරනා හිතවතකුගේ, සහෝදර සේවකයකුගේ හෝ සේවිකාවකගේ ඥාතියකුගේ මරණයක් යනු මුඛයන් කර්ණයන් දක්වා ඇදීයන අන්දමේ සාතිශය ප්‍රීතිජනක ආතල්සහගත අවස්ථාවක්ම වේයැ.

ඒ කාලෙ අපි මඟුල්ගෙවල් වලට වැඩිය මළගෙවල් වල යන්ටයි මනාප. ඒකට හේතුව ඇවිල්ල මඟුල් ගෙවල්වල යන එක මහම වදයක්නෙ. ටයි පොලු හිරකරගෙන සපත්තු එහෙම මැදගෙන අත්දිගට දාල බැනියං ඇඳගෙන....අයියෝ මහම කරදරයක්. අනික මඟදි බොන්නත් බෑ. බිව්වත් ගාණකට. අපේ එකාගෙ හරි එකීගෙ හරි රැස්පොට් එක තියන්ටත් එපාය. මොකෝ එකාට එකා වාරුවෙලා පෝරුව ඉස්සරහ වැනි වැනි හිටගෙන හිටියැහැක... නැද්ද? අනික ඔය අපේ කෑම්ප් වල හිටිය අපි පයිසෙකට ගණං ගන්නෙ නැති එවුං උංගෙ ගම් වල හෙන වංසක්කාරයො. හාමුල... අප්පොල...මිනිස්සු උන්ට කතාකරන්නෙ දෙයියො කියල. මූණට මුලිච්චි උනහම ඈතදිම පාරෙං අයිං වෙනව.

හරි හරි එහෙම අපි ගිය මඟුල් සහ මළගෙවල් සම්බන්ද සෝක් කතා කීපයක්ම තියනව. ඒත් පොඩි පරහකට තියෙන්නෙ එව්ව එන්නෙ විමලෙගෙ වාංපතුල් කතා ගණයට. ඒ හින්ද එව්ව අද කියන්ට හැටියක් නම් නැත. තරහ වෙන්ට එහෙම එපල්ල.

අර ටෙලි චිත්‍රපට වල අද කොටස ඉවර උනාම හෙට කියල හෙටට ප්‍රචාරය වීමට නියමිත කොටසිං ජවනිකා දෙක තුනක් දානව වගෙ ඔන්නම් පොඩි කමිං කෑලි දෙක තුනක් විතරක් දාන්නංකො.. මේ මල ගෙදරක සීන් එකක්...හොඳද?...

"මේ මචං අපි  දැං කොහොමද බොන්ඩ මොකවත් හොයාගන්නෙ?"

"බොන්ඩ කිව්වෙ අරක්කුද?"

"නැතුව ආය උඹ හිතුවෙ තැඹිලි කියලද?.."

"අනේ මචං කියන තැනකට වඳින්නං බොන්ඩ නං ලෑස්ති වෙන්ඩ එපා මෙතන.."

"ඈ ඒක මාර කෙළියක්නෙ ඒ මොකද එහෙම කියන්නෙ?"

"එහෙම කියන්නෙ අපෙ අප්පච්චි අරක්කු බිංදුවක් කටේ තියපු කෙනෙක් නෙවෙයි.."

"හරි බං ඒ උඹලගෙ අප්පච්චිනෙ. ඒ අප්පච්චිගෙ මළගෙදරනෙ අපි දැං මේ ඇවිල්ල ඉන්නෙ. අනික අප්පච්චි අරක්කු නොබිව්වට උඹ බොනවනෙ.. ඒ හින්ද අපිට ඔය බෝතල් තුන හතරක් ගෙනල්ල තැනකුත් ලැහැත්ති කරල දීපං.."

"කොහෙද?... මෙහෙ? "

"මෙහෙ නැතුව ආය?"

සෙස්ස පස්සට ....to be continued…..

හරි දැන් එහෙනං දෙයියනේ කියල එමු කුරුළුබැද්දේ කතාවට. ඔන්න එක සතියෙ මැද දවසක මම මගෙ කාමරේ වැඩ. මම කලින් දවසක මේ විස්තරේ නම් කිව්ව. ඒත් යලි සිහිකැඳවීමක් කරන්නංකො. අපේ ඔෆිස් එක තට්ටු දෙකයි. අධ්‍යක්ෂවරු තුන්දෙනයි, මායි, අපේ ප්‍රතිසම්පාදන නිලධාරීතුමයි (ප්‍රතිසම්පාදන කියන්නෙ Procurement කියන එකට හොඳද?) උඩ තට්ටුවෙ. අනික් අවසේස කට්ටිය පල්ලෙහ තට්ටුවෙ. අපේ රන්දිල් නෝන මහත්තයත් පල්ලෙහ තට්ටුවෙ......හෙහ්,හෙහ්,

ඒ දවස්වල අපි කඩුවෙල ප්‍රොජෙක්ට් එකක් කරමින් හිටියෙ. කැළණි ගඟ අයිනෙ ලොකු ගෙවල් දෙකක්. සුද්දො දෙන්නෙකුට. ඉතිං ප්‍රස්තුත දවසෙ මම ඔය කඩුවෙල ප්‍රොජෙක්ට් එසේ මාසික ගෙවීම් ඉල්ලුම්පත්‍රය පිළියෙල කරමින් හිටියෙ. (දුහුණන් දැනුම් උදෙසා- කොන්තරාත්තුවක් කරගෙන යනකොට මාස් පතා ඒ මාසෙ කරපු සියලු ඉදිකිරීම් සඳහා ලැබියයුතු මුදල් ගණනය කරල සේවාදායකයට (Client) ඉල්ලුම්පතක් ඉදිරිපත් කරන්න ඕන. මාසික ගෙවීම් අයදුම්පත නොහොත් Monthly Payment Application කියන්නෙ අන්න ඒකට)

හිටපු ගමං මේසෙ උඩ තිබ්බ මගෙ මොබයිල් එක රිං වෙන්න ගත්ත. බලනකොට අපෙ උන්දැ. මම කතා කලා.

"මොකෝ ඒයි මේ හදිස්සියෙ?"

"මේ…..හරි වැඩේනෙ...අප්පච්චි හදිස්සියෙ හොස්පිට්ල් ඇඩ්මිට් කරලනෙ………"

"මොකක්ද කේස් එක?"

"පපුව රිදෙනවය කියල….."

"කොහෙද මාතලේද ඇඩ්මිට් කරල තියෙන්නෙ?"

"ඔව්..ඔව්"

"කීයටද ?"

"මේ දැං..පුංචි අක්ක අප්පච්චි ඇඩ්මිට් කරපු ගමන්මයි මට කෝල් කලේ….." මම වමත හරවල ඔරලෝසුව බැලුව. එකොළහයි කාලයි. 

"දැන් මොකද ඔයා කරන්නෙ?"

"මම දැන් මේ ලීව් ඇප්ලිකේෂන් එකක් ලියනව. මේක ප්‍රින්සිපල්ට දීල අත්සන් කරගත්තු ගමන්ම මම මාතලේ යනව "

"හරි හරි. ඔයා එහෙනම් එහෙම කරන්නකො. මම මේ හදිසි වැඩක් කරමින් ඉන්නෙ. ඒක මොකක් හරි කරල පුලුවන් තරම් ඉක්මනට එන්නම්කො"

"හරි එහෙනම් පරිස්සමින් එන්න"

ෆෝන් එක කට් කරල කරමින් හිටිය රාජකාරිය එහෙම්මම මේසේ උඩ තියල මම ගියා අල්ලපු කාමරේට. ඒකෙ හිටියෙ අපේ එක අධ්‍යක්ෂ තුමෙක්. මිස්ටර් කුමාරසිරි…...

"ආ එන්න එන්න රවී "

මම ගිහිල්ල මේසෙ ඉස්සරහ ඉඳගත්ත.

"බොන්න ගෝල්ඩ් ලීෆ් එකක්….."

මේසෙ උඩ තිබ්බ පැකට් එකෙන් මම සිගරට් එකකුත් පත්තු කරගත්ත. ලොක්කත් සිගරට් එකක් පත්තු කරගත්ත.

"ඉතිං කොහොමද රවී? "

"කුමාරසිරි මහත්තය අපෙ වයිෆ්ගෙ අප්පච්චි මාතලේ හොස්පිට්ල් ඇඩ්මිට් කරල"

"නෑ? කවද්ද?"

"මේ දැං විනාඩි පහක් නෑ මට වයිෆ් කතා කරල කියල.... "

"මොකක්ද කේස් එක?"

"පපුවෙ අමාරුවක් කියලයි කිව්වෙ"

"කලින් අංකල්ට හාට් ට්‍රබල් එහෙම ඇවිල්ල තියනවද? "

"ඔව් එක පාරක් ආවනෙ. එතකොට අපි බැඳලත් නෑ. යාලු වෙච්චි අලුතම. මම දවසක් අර බොස්ට කිව්වෙ අප්පච්චි හොස්පිට්ල් ඇඩ්මිට් කරල ඉන්දැද්දි මම බලන්ට ගියාය. නැන්ද මාම ඉස්සෙල්ලම මුනගැහුනෙත් එදාය කියල...හෙහ්,හෙහ්,"

"හරි හරි මට මතකයි මට මතකයි…"

අපි ඔය වැඩ ඉවරවෙලා හතට වගෙ අපෙ ඔෆිස් එක ලඟම තිබ්බ රෙස්ටුරන්ට් එකකට ගිහිල්ල ඒ දවස්වල පොඩි එකක් ගන්නව. ඒ අතර ඔය තමන්ගෙ මතක සැමරුම් එහෙමත් කියනව. එහෙම වෙලාවක මම ඔය සීන් එක කිව්ව දවසක්......

"ඉතිං මොකක්ද අපෙං කෙරෙන්න ඕන? රවී දැන් යන්ට එපැයි නේද? සල්ලි එහෙම?"

"සල්ලි ඕන නෑ කුමාරසිරි මහත්තය. අනික දැං ගියත් මම මාතලේ යනකොට රෑ අටවත් වෙයි. මම අර කඩුවෙල පේමන්ට් ඇප්ලිකේෂන් එක කර කර ඉන්නෙ. ඒ හින්ද මම ඒකත් ඉවර කරල හවස්වෙලාම යනව. ගිහිල්ල අද රෑ පැණිදෙණියෙ අපේ ගෙදර ඉඳල හෙට පාන්දරම මාතලේ යනව"

"හරි ඔයාට පහසු විදිහක් කරන්න" කුමාරසිරි මහත්තය කිව්ව. 

ඒ එක්කම මිගාර පඩිපෙල නැඟගෙන ඇවිල්ල කාමරේට එබුන. "කුමාරසිරි මහත්තය මම එන්නද?"

මිගාර කියන්නෙ අපේ වැඩබිම් භාර නිලධාරියෙක්. හොඳ කොල්ලා. මම අර මීට කලින් පිපි මල් මතින් පියමංකලෝ ලිව්වෙ .....ඒකෙ කතානායකය තමයි මේ මිගාර..

"එන්න එන්න... මොකෝ මිගාර?"

"අර බත්තරමුල්ලෙ නේෂන්ස් ට්‍රස්ට් බැංකුවෙ වැඩ හෙට පටං ගන්නව කුමාරසිරි මහත්තය..ඒක කියන්නයි මම මේ......."

නේෂන්ස් ට්‍රස්ට් බැංකුව සහ යූනියන් බැංකුව වගෙ බැංකු කීපයක රීෆර්බිෂ්මන්ට් වැඩ ඒ දවස්වල කලේ අපේ කම්පනි එක.

"ආ..ඒක හොඳයි..මමත් එන්නංකො හෙට ඒ පැත්තෙ. ඒක නෙවෙයි මේ රවීට වෙලා තියෙන අප්සෙට් එක මිගාර දන්නෙ නෑනෙ නේද?"

"නෑනෙ..මොකද රවි අයිය කේස් එක?" මිගාරත් මගෙ ගාවම තිබ්බ පුටුව ඇදගෙන වාඩිවෙලා මා දිහාට හැරුන.

"වයිෆ්ගෙ අප්පච්චි හොස්පිට්ල් ඇඩ්මිට් කරල මල්ලි" මම කිව්ව.

"නෑහ්? මොකද කේස් එක?... හාට්?"

"ඔව් බං..කලිං පාරකුත් හැදුනනෙ"

"ඇත්තද? කොහෙද වයිෆ්ලගෙ ගෙවල් රවි අයියෙ?" 

"මාතලේනෙ බං.. මාතලේ කිව්වට මාතලෙනුත් කිලෝ මීටර් තව යන්ට ඕන දොලහක් විතර"

"ඇත්තද?"

"මේ මල්ලි මම අර වැඩක් කර කර හිටියෙ. හවස ගෙදර යන්ට කලින් ඒක ඉවරයක් කරන්ටත් එපාය. මම එහෙනං යන්නං..බොස් මම එහෙනං යනව" කුමාරසිරි මහත්තයටත් එහෙම කියල මම පුටුවෙන් නැඟිටල මගෙ කාමරේට ඇවිල්ල කර කර හිටපු වැඩේ ඉවරයක් කරන්ට ගත්ත.

මම කිව්වෙ අර උඩ තට්ටුවෙ තව හිටිය කියල අපේ ප්‍රතිසම්පාදන නිලධාරියා. මනුස්සයගෙ කාමරේට යන්ට ඕන මගේ කාමරේ මැදින්. ටික වෙලාවකින් මම යන්තමට වගෙ දැක්ක මිගාර මගෙ කාමරේ හරහා ප්‍රතිසම්පාදනගෙ කාමරේට යනව. මම ඉතිං දිගටම වැඩේ කරගෙන ගියා.

මාසික ගෙවීම් අයදුම්පත් පිළියෙල කරනකොට කරපු වැඩවල මිනුම් හරියටම නූලට තියෙන්න ඕන. අපේ ඔය ගෙවීම් අයදුම්පත් සීයට අනූවක්ම වගෙ ගෙවීම් කටයුතු සඳහා සේවාදායකයට ඉදිරිපත් කරන්නෙ උපදේශක සමාගමක් (Consultants) හරහා ඒ ගොල්ල අනුමත කලාට පස්සෙ. හරියට නූලට මිනුම් තියෙනවනම් දෙක තුනක් පේමන්ට්ස් ගියාට පස්සෙ කන්සල්ටන්ට්ස්ල මිනුම් ගැන එච්චර තදින් එලවන්නෙ නෑ. ඒත් පලවෙනි ඇප්ලිකේෂන් එකෙන්ම වැඩේ අනාගත්තොත් නම් සොරිම තමයි.ඒ හින්ද මිනුම් හරියටම තියෙන්න මම හැමවෙලාවෙම වගබලාගන්නව.

ඉතිං එදා කඩුවෙල පේමන්ට් ඇප්ලිකේෂන් එකේ මොකක් හරි මෙෂර්මන්ට් එකක් මට අවුල් වගේ තේරුනා. ටයිල් නැත්තං මාබල්ද කොහෙද ඔය දෙකින් එකක්. ඔය අක්‍රමිකතාවය හරියටම විසඳගන්ට හොඳම ක්‍රමය තමයි අපේ උප කොන්ත්‍රාත්කරුවන්ට මුදල් ගෙවපු ඉන්වොයිස් චෙක් කරන එක. එව්වයෙ හරියටම තියනවනෙ මෙෂර්මන්ට් එක.

මම පුටුවෙන් නැඟිටල ෆයිලිං කැබිනට් එක ඇරල කඩුවෙල ෆයිල්ස් හොයන්ට ගත්ත. ඒත් වැඩේ කියන්නෙ අපේ ෆයිලිං කැබිනට් එකේ කඩුවෙල සබ් කන්ට්‍රෑක්ටර්ස්ලගෙ ෆයිල් එකක්වත් නෑ. "දෙයියෝ සාක්කි ඒ කොහොමද එහෙම වුනේ?" කියල කල්පනා කරද්දි මට මතක් වුනා අඩේ ඊයෙ හවස අපේ ප්‍රතිසම්පාදනය ඒ ෆයිල් ටික ඉල්ල ගත්ත නේද කියල. 

"ඌ තාම ඒ ටික මට ආපහු දුන්නෙත් නෑ. මුගෙ ආච්චිට...." එහෙම හිතෙං ඌට බැණ බැණ මම ප්‍රතිසම්පාදනයගෙ කාමරේ දොර ගාවට ගියා. දොර බාගෙට ඇරල තිබ්බෙ. කාමරේ ඇතුලෙන් මට ඇහෙනව බොහොම පහත් හඬින් කරන කසුකුසු කතාවක්. කටහඬ මිගාරයගෙ.

"ඔව්..බං ..ඔව්..රවි අයිය තමයි"

යම්තමට ඔලුව දාල බලනකොට මිගාරය දොරට පිටුපාල ඉඳගෙන ටෙලිෆෝන් එකෙන් කා එක්කදෝ බරටම කතාවක්. ප්‍රසම්පාදනය නෑ කාමරේ. මම එහෙම්මම නැවතිල කතාවට ඇහුංකන් දුන්න.

"ඔව්..බං..රවී කියල ආය මේකෙ දහයක් ඉන්නවද? ඒ රවි අයිය තමයි…"

"…………………………………………………"

"රවි අයියගෙ වයිෆ්ගෙ තාත්ත.."

"…………………………………………………"

"ඔව් ඔව්..හාට්…"

"…………………………………………………"

"නෑ බං කලිං පාරකුත් හැදුනලු. එහෙම කලිං හැදිල තියේනං දෙවෙනි පාර බඩුම තමයි..අපෙ මාම කෙනෙකුටත් එහෙම උනානෙ"

"…………………………………………………"

"වයස මම දන්නෙ නෑ බං කොහොමත් බුවාට අසූවක්වත් ඇති. රවි අයියටත් දැන් නැතෑ හතළිහක්වත්…"

"…………………………………………………"

"මාතලේ..මාතලේ...."

"…………………………………………………"

"නෑ බං ඒ පැණිදෙණිය කියන්නෙ රවි අයිය ඉන්න දිහානෙ..වයිෆ්ලගෙ ගම මාතලේලු…"

"…………………………………………………"

"හෙහ්,හෙහ්..එහෙමත් වෙන්ට පුලුවන් තමයි. මම ඇඟට නොදැනි විස්තරේ රවි අයියගෙන්ම අහගත්ත. මාතලේ ඉඳල තව කිලෝමීටර් දොළහක් විතර යන්ට ඕනලු."

"…………………………………………………"

"හොඳ ලස්සන පැත්තලු හැබැයි…"

"…………………………………………………"

"නෑ නෑ ඔය දෙකක් දාගත්තම රවි අයියම කයිය දෙන්නෙ වයිෆ්ලගෙ ගම්පලාතෙ සිරියාව කියල. හෙහ්,හෙහ්... "

"…………………………………………………"

"පීළිවලින් නාන එකනම් කියන්ට බෑ බං. මළ ගෙදරක ගිහිල්ල ආය පීළිවලින් නාන්ට ඕනය කියන්නෙ කොහොමද? "

"…………………………………………………"

"රවියගෙ වයිෆ්ගෙ කට්ටිය අපිට ගහල පන්නයි...උගෙ මඟුලත් කැඩෙන වැඩක් ඕක...අනේ මට නම් බෑ ඔව්ව අහන්ට.."

"…………………………………………………"

"ආ..ඒකනම් ප්‍රශ්නයක් තමයි...මෙහෙම්ම බඩු අරං යන්ට වෙයිද මන්ද…"

"…………………………………………………"

"මාතලේ නම් බාර් ඇති බං....මාතලේ කියන්නෙ ලොකු ටවුන් එකක්නෙ...බාර් ඇති... බාර් ඇති…නැතිවෙන්ට නම් බෑ"

"…………………………………………………"

"ඉඳපංකො මම ෂේප් එකේ ඒක රවියගෙන්ම අහගන්නංකො…"

"…………………………………………………"

"ආ අනික මේ මම මේ උඹට කෝල් එක ගත්තෙත් වැඩිපුරම මේක කියන්ටමයි. අර උඹලගෙ ප්‍රෙඩ්රික් මාමගෙද කාගෙද ලදරම නම් මේ පාර කතාකරගන්ට එපා හොඳද?"

"…………………………………………………"

"ඇයි කියල අහන්නෙ? මතකනෙ අසෝකයගෙ මඟුල් ගෙදර ගිහිල්ල කීපාරක් අපි කුරුණෑගල ටවුම මැද ඔය දහිර වාට්ටුව තල්ලු කලාද ටයි පොලුත් බැඳගෙන. හතර විලි ලැජ්ජාවෙ පණගියා…"

"…………………………………………………"

"කෙහෙම්මල් චුට්ට දුර..හරි ඒ මොක හරි..වෙන හොඳ වෑන් එකක් කතා කරපං... බැරිනං කියපං මම කතා කරන්නං කිරි කිරි එකක්... "

"…………………………………………………"

"හරි හරි..ආ තව එකක්.. අපේ අර බැනර් එක දැං කාගාවද තියෙන්නෙ?"

"…………………………………………………"

"කෝකද කියල අහන්නෙ? ඇයි බං අර කාර්ය මණ්ඩලයේ බලවත් ශෝකය කියල අපි ඇන්දෙව්වෙ අර වාද්දුවෙ සයිට් එකේ වඩ්ඩගෙ මල්ලිට කියල....."

"…………………………………………………"

"නිමලය ගාවද තාම ඒක? ඇයි යකෝ උගෙ ආච්චිගෙ මල ගෙදර ඉවර වෙලා දැං තුන්මාසෙකටත් වැඩියි නේද? තවම මක් කරනවද ඌ ඒක ගෙදර තියං? "

"…………………………………………………"

"මොකක්? ඌට පිස්සුද? තුන් මාසෙ දාන වලට කවුද බං බැනර් දන්නෙ?"

"…………………………………………………"

"ආ...විහිලුවක්ද? මේ වෙලාව විහිලු කරන වෙලාවක්ද බං?.....හරි හරි නිමලයට කියපං බැනර් එක හොඳට හෝදල අයන් කරල නවල වහාම මට ගෙනත් දෙන්ට කියල..හරි නේද? එහෙනං තිබ්බ මචං...වෑන් එක ගැන බලල හවසට මට කෝල් එකක් දීපං එහෙනං.. හරි... ඕකේ සී යූ...බායි "

මම හෙමිහිට සද්ද නැතුව ඇවිල්ල මගේ සීට් එකේ වාඩිවෙලා කර කර හිටපු වැඩේ පටන් ගත්ත. විනාඩි පහකට වගෙ පස්සෙ මිගාරය මගෙ කාමරේ මැදින් යන ගමං මගෙ මේසෙ ගාව නැවතිලා මේසෙට අත්දෙක තියාගෙන මාදිහාට නැමුන. 

"රවි අයියෙ මම මේ අහන්න හිටියෙ...."

"මාතලේ බාර් තුනක්ම තියනව බං....වයිෆ්ලගෙ ගමට යන පාර අයිනෙමත් එකක් තියනව" මම මිගාරය දිහා නොබලම කිව්ව. 

ටිකකින් ඔලුව උස්සල මම ඌ දිහා බලනකොටත් ඌ ඇසුත් ලොකු කරගෙන මා දිහා බලා ඉන්නව.

"ඇයි මල්ලි තව මොකවත් විස්තර දැනගන්න එහෙම…"

"නෑ නෑ රවි අයියෙ ආය මොකවත් නෑ.." මිගාරය එහෙම කියල දොර ඇරගෙන මගේ කාමරෙන් පිටවෙලා ගියා.

ඊටත් විනාඩි දහයකට වගෙ පස්සෙ මම ආයම ගියා කුමාරසිරි මහත්තයගෙ කාමරේට. 

"බොස් දන්නවද මේ ටිකකට කලින් වෙච්චි වැඩක්?"

මම ලොක්කගෙ මේසෙ ඉස්සරහ පුටුවෙ ඉඳගෙන ගෝල්ඩ් ලීෆ් එකකුත් පත්තු කරගෙන වෙච්චි සීන් එක අකුරක් නෑර කිව්ව. ලොක්කයි මායි බඩවල් අල්ලගෙන ඔන්න හිනාවුනේ කොටින්ම...

පලි - මිගාරයට හිතපු විදිහට ඒ ගමන ඒ ආතල් එක ගන්ට බැරිවුනා. අප්පච්චි දවස් පහක් වගෙ ඉස්පිරිතාලෙ ඉඳල සනීප වෙලා ගෙදර ආව. උන්දැ අභාවප්‍රාප්තවුනේ දැනට අවුරුදු තුනකට වගෙ ඉස්සර. හැබැයි ඒ අවමඟුලට මිගාරලට තියා මටවත් සහභාගිවෙන්ට ලැබුනෙ නෑ. 

සංසාරේ හැටි එහෙම තමයි!