132. ගිය හකුරට නාඩන්නේ - තියෙන හකුර රැක ගන්නේ

බ්ලොග් ලෝකේ හැසිරෙන සියලු ම දෙනා පාහේ කියවීම හුරුවුණු අය වග නොරහසක්. ඒ වගේ ම වැඩි දෙනෙකු ගමේ, පාසලේ, ලඟ ම නගරයේ ලොකු කුඩා පුස්තකාල ඇසුරේ වැඩුණු අය විය යුතුවා මෙන්ම පසු කාලීන ව මුදල් අත ගැවසෙද්දි පුස්තකාල අමතක කර පොත් මිල දී ගන්නට පෙළඹුණු අය ද විය හැකියි. ඉහත වාක්‍ය කණ්ඩ දෙක ම මා සම්බන්ධයෙන් ගත් කළ සම්පූර්ණ සත්‍ය කරුණුය. දැනට අවුරුදු 10-11ක සිට සැප්තැම්බරයේ, පොත් වැස්සට නොතෙමෙමි‘යි සිතා පොත් සල්පිල පැත්තේ ගියත්, කුඩය පසෙක දමා වැස්සට පැන නටන ළමයෙකු සේ පසුම්බි, සාක්කු, බැංකු කාර්ඩ් පත් රිසි සේ හිස් කරමින් ගෙදර පොත් ගොඩ ගසා ගනිමින් සිටියෙමි. දැන් දැන් ගෙදර තිබෙන පොත් කන්දරාව කරදරයක් වන තරමට පත්ව තිබේ. (නමුදු මහා ගොඩක් දන්දීමට ඉඩක් නැත. දරුවන්ට තබා ගත යුතු බව මගේ සිත මෙන් ම ඉහළින් පැමිණෙන නියෝග මගින් විටින් විට සිහි කරවයි).

 

ඔය අල්ල පනල්ලේ වරින් වර පුස්තකාලය සිහිවන්නට ගන්නේ ගෙදර පොත් කොච්චර තිබුණත් කියවපු පොත් ම නැවත නැවත කියැවීම සතුට දනවන්නක් නොවුන නිසාය. දැනට අවුරුදු 2ක පමණ පටන් තවත් සිහිනයක්ද ඉඳ හිට එබිකම් කරන්නට පටන්ගෙන තිබිණ. දරුවන් දෙදෙනා රැගෙන පුස්තකාලේ ගොස්, (ඉස්සර අපි පොඩි කාලේ වගේ) ඒ දෙන්නා වට කරගෙන පොත් කියැවීම, පහදා දීම, පොත් කන්දරාව දෙස බලාගෙන නිස්කාන්සුවේ හුස්ම ගොඩකින් පපුව පුරවා ගැනීම එකී සිහිනයේ අරමුණු අතර විය. එහෙත් රැකියාව සමග මේ සිහිනය ගැටුනා මිසක විසඳුමක් නොවීය.

 

 

 

කෙසේ හෝ අවසානයේ Paulo Coelho නියමය නැවතත් සනාත කරමින් ඒ යුගය උදාවිය. සියල්ල නිසි ලෙස සැකසී රස්සාවට සමු දීමේ අවස්ථාව උදාවිය. සැමියාගේ රැකියාවට අනුව තිබෙන සතියේ කාර්යය බහුල ම දවසේ අනිවාර්යයෙන් දුව රැගෙන ඒමට පාසලට යෑමේ අවස්ථාව ද උදාවිය. මගේ සිහිනය සඵල වන්නට සියලුම කාරණා නියමාකාරයෙන් සකස්විය.

එදිනට මම පුතුද රැගෙන ගොස් දියණිය පාසලින් ගෙන පුස්තකාලයට යන්නෙමි. (දෙවැනි දිනයේදී ම තැන්පතු ක්‍රමයට පුස්තකාල සාමාජිකත්වය ලබා ගතිමි - තැන්පතු ක්‍රමය යනු රුපියල් 2000ක-නැවත ඉවත් වන දිනකදි ලබාගත හැකි-තැන්පතුවක් තබා පුස්තකාල ගාස්තු රුපියල් 510ක් හා හැඳුනුම්පත් ගාස්තු රුපියල් 160 ගෙවා එදිනම විනාඩි කිහිපයක් තුල ලබා ගත හැකි සාමාජිකත්ව ක්‍රමයයි). හවසට හිමකිරමයක් ලබා දීමේ ඉලක්කය මත පොත් පහක් කියැවීමට දියණිය උනන්දු කරවමි. ඇය එක හුස්මට (කුඩා) පොත් පහක් කියවා  නිම කරන්නී‍, මල්ලී සමග එක් ව ළමා පුස්තකාලයේ ම ඇති සෙල්ලම් කොටසට වී විවිධ ක්‍රියාකාරකම් වල යෙදෙන්නීය. එකම ගැටලුව මල්ලීට කටවහගෙන එක විනාඩියක් ඉඳ පුරුද්දක් නැති කමය. තනිව සෙල්ලම් කරන්නේද නොපෙනෙන මිතුරෙකු හෝ කිහිප දෙනෙකු සමගය. එය පුස්තකාලයට නොගැලපෙන බව වටහා දීම ඉතා අපහසු වන අතර පසුව මග හැරේ යැයි බලාපොරොත්තු වෙමි. (කෙසේ හෝ ආරක්ෂක නිලධාරින් අසලින් ගමන් කරන විට අත කටින් වසාගෙන බිම බලාගෙන යෑමට තරම් ඔහු පරීක්ෂාකාරිය).
 

වැඩිහිටි බැහැරදෙන පුස්තකාලයෙන් ලබා ගන්නා පොත් දෙකින් එකක් කියවමින් එම කාලය ගත කරමි. අනතුරුව හවස 5ට පමණ දරු දෙදෙනාද රැගෙන විහාරමහාදේවි උද්‍යානය වෙත නික්මෙමි. එහිදි ඔවුනට පැය එකහමාරක් දෙකක් පමණ සෙල්ලම් කිරීමට කාලය තිබේ. සැමියාගේ කටයුතු අහවර නම් අප එක්කාසු කරගෙන යැමට ඔහු පැමිණෙයි. නැතහොත් කුළී රථයකින් නිවස බලා යන්නෙමු.

 

මින් මනත පොත් මිල දී ගැනීමක් සිදු නොවනු ඇත.

කණගාටුවට කාරණය නම් අර්ධ වශයෙන් ජනතා බදු මුදලින් නඩත්තු කෙරෙන පුස්තකාලයත්, සම්පූර්ණයෙන් ජනතා බදු මුදලින් නඩත්තු කෙරෙන විහාරමහාදේවි උද්‍යානයත් අප ජනතාව නිසි ලෙස භාවිතා නොකිරීමයි. ඒවායෙහි ප්‍රයෝජනය නිසි ලෙස ලබා නොගැනීමයි.

ළමා පුස්තකාලයේ හැමදාමත් දැකිය හැක්කේ සුපුරුදු මුහුණු කිහිපයය. එතරම් පොත් කන්දරාවක් තිබෙන තැන, සාමාජිකත්වය ලබාගත් පසු අවුරුදු 2ක් ගෙවෙනතුරු නොමිලේ පොත් ලබාගත හැකි තැන, එක් රාක්කයකට එක් අයෙකු තරමවත් මිනිසුන් නොගැවසේ. පොත් සල්පිල අතුරු සිදුරු නැතිව පිරී ඉතිරි යන මෙසමයෙහි කොළඹ මහජන පුස්තකාලය වන් වූ තැනක මිනිසුන් ගැවසීම අඩුව තිබෙන්නේ නොදැනුවත්කම නිසාද, කම්මැලිකම නිසාද, වෙන අන් කාරණයක් නිසාදැයි සිතාගත නොහැකිය. සියලුම පොත් නිසි පිළිවෙලකට සකසා ඇති නිසා තමන්ට අවශ්‍ය පොත් ගිය සැනින් ලබා ගැනීමට ද හැකිය. සොයා ගැනීමට අපහසු පොතක් වේ නම් නිලධාරින්ගෙන් අසා දැනගත හැකිය. මේ පිළිබඳ ව පාසල් මට්ටමින් දැනුවත් කිරීමක් සිදුවන්නේ නම් කොළඹ නගරය ආශ්‍රිත පාසල් දරුවන්ටවත් එයින් ප්‍රයෝජන ගැනීමට හැකිවනු ඇත.

යාපනය පුස්තකාලය විනාශ කළ අයුරු පිළිබඳ ව වික්ශෝප වන මිනිසුන්වත් කොළඹ නගරය මැද ඇති මේ මහා ධන නිධානය පිළිබඳ ව දැනුවත්දැයි මා හට නම් ඇත්තේ ගැටලුවකි. ගිය හකුරට නාඩන්නේ තියෙන හකුර රැක ගන්නේ යැයි කියමනක් ඇත. නිසි ලෙස භාවිතා නොකොට තව කල් ගත වුවහොත් කාටත් හොර රහසේ ම මෙහි අභාවය ද සනිටුහන් වනු ඇත. එදාට පුස්තකාලය කලු ද සුදු ද යැයි නොදන්නා පිරිසක් බෝඩ් ලෑලි ඔසවාගෙන ලිප්ටන් වටරවුම පැදකුණු කළාට ඵලක් නොවනු ඇත.