496. විමලෙගේ වාං පතුල් කතා - 45 - චන්දරේගේ මළගෙදර විත්ති - 4 - පියාණනී මා නැවත උපන්නොත් ......

පියාණනී මා නැවත උපන්නොත්
ගීතය ගයනා අබේවර්ධන බාලසූරිය

චන්දරේ ඇවිල්ල ඇඳක කොණේ ඉඳගත්ත. "අනේ බං සද්දෙ නං හොඳටම වැඩියි. සාලෙටත් ඇහෙනව. එතන හිටපු අපෙ අර නැන්දම්ම කෙනෙකුත් ඇහුව මොකද්ද පුතේ ඔය සද්දයක් ඇහෙන්නෙ? කියලත්"

"ඉතිං උඹ මොකක්ද කිව්වෙ?"

"මොන පිස්සුද නැන්දම්මෙ අහවල් සද්දයක්ද? කියල මම එතනිං හෙමිහිට මාරුවුනා. ඉතිං අනේ මචංලා ඒ හින්ද සද්දෙ අඩුකරපල්ල දෙයියන්ගෙ නාමෙන්……" චන්දරේ බොහොම බැගෑපත්ව ඉල්ලා සිටිය.

"හරි බං හරි හරි උඹ කිසිම දේකට බයවෙන්ට එපා..හොඳද? කොහොමත් තව ටිකකිං අපි කතා කරන එක ෂම්පූර්ණෙංම නවත්තනව..තේරුණේ?"

"ඈ..ඒ කොහොමද?"

"ඒ කොහොමද කියල අහන්නෙ? ඇයි බාං සිංදු කියන ගමං කතා කොරන්නෙ කොහොමද?"

"ඈහ්හ්හ්..සිංදු කියන්ට? උඹල දැං හදන්නෙ මේක ඇතුලෙ සිංදුත් කියන්ටද?"

"එහෙනං ආය? මචං උඹ දන්නවනෙ පොඩි එකක් ගත්තම සුට්ටං ෂින්දුවක් කියන එක අපේ අනාදිමත් කාලයක ඉඳල පැවත එන චාරිත්තරයක්ය කියල"

"ඒත් යකුනේ මේක මළ ගෙදරක්..අනික වෙන කාගෙවත් නෙවෙයි අපේ අප්පච්චිගෙ මළ ගෙදර…"

"හරි හරි බාං අපි දන්නව ඒක..අපි ඒ හින්ද කියමු පියගුණ ගීත..හරිනෙ... අවුලක් නෑනෙ.." මම කිව්ව. 

"අන්නහරි....ඕ...පියා...පියා...ඕ...පියා...පියා....අ...ප්..පි..කි..ය..මු..ඔය....තිත්.......තියෙන්නෙ.......පිප්පිය.......ගුන ගීත....." සමරෙ තව එකක් වක්කරගත්ත. 

"මේ සමරෙ මෙතන මරු කියවන්ට එපා බං..පිප්පිප් පියගුණ ගීත කෙහෙල්මල...ඕ..පියා පියා කියල සිංදුවක් නෑ ගස් ගෝනො.... ඕ ප්‍රියා ප්‍රියා කියල හින්දි සිංදුවක් නම් තියනව.." මම කිව්ව.

"ඕහ්..ඉ...ෂ්දැට්ෂෝ?...රි..ය..ල්ලි...ෂො..ෂ්...ෂො..රි…" සමරෙ ගොත ගැහි ගැහි සමාව ඉල්ලුවා.

ඔය සමරයට දෙකක් බඩට යනකොට කඩුව අතට එනව. අමුවෙං ඉන්න වෙලාවට ඕක මැරුවට කඩු වචනයක් දාන්නෙ නෑ කටිං එළියට. කොටිම්ම උදේට ගුඩ් මෝනිං කියල කියව ගන්ට ඕකගෙ බෙල්ල මිරිකන්ට ඕන.

(සටහන - ඕ ප්‍රියා ප්‍රියා ගීතය එන්නෙ 1990 විතර තිරගතවුනු "දිල්" චිත්‍රපටයෙ. හින්දියෙන් දිල් කියන්නෙ හදවත. චිත්‍රපටයෙ රඟපෑවෙ මධුරි ඩික්සිට් සහ අමීර් ඛාන්. ඒ කාලෙ ඔය දීපිකාල, ප්‍රියංකල එතකොට අයිෂ්වර්යාල ගැන අපි අහලවත් නෑ)

"හරි හරි චන්දරේ…. සමරෙට වැඩියිද කොහෙද උඹ ඌ කියන එව්ව ගණං ගන්ට එපා..අපි කියමු පියාණනී මා නැවත උපන්නොත් අපාර වූ මේ සංසාරේ ඔබේම පුතු වේවා ඔබේම පුතු වේවා…" මම චන්දරයව අස්වසන්ට ට්‍රයි කලා.

ආය අහවල් අස්වැසිල්ලක්. උගෙ ඇස් දෙකෙං ගින්දර විසිවුනා. "ඔය ඉතිං ඕකනෙ කියන්නෙ මොන රෙද්දක්වත් කියන්ට එපා යකුනේ..තොපිට මම කියන එක තේරෙන්නෙ නැද්ද හැබෑටම. ....උඹලට මෙතන හයියෙං කතාකරන්ට වත් එපාය කිව්වම ඒ පාර ලෑස්තිය සිංදු කියන්ට..." චන්දරේ දෑතින්ම ඔලුව බදා ගත්ත. 

චන්දරයට හිතුවට වඩා සද්දෙං කෑගැහුන ඒ ටික කියනකොට. මම කිව්වනෙ අපි ඉන්න කාමරේට සාලෙ ඉඳගෙන ඉන්න කට්ටිය ඔය කතාවෙන එව්ව යම්තමට වගෙ ඇහෙනව කියල. චන්දරෙයගෙ කෑගැහිල්ලට එක පාරට සාලෙං ඇහිච්ච සද්දෙ නතර වුනා. අපිත් මූණිං මූණ බලාගෙන හිටිය අර මොනවද කාපු මොක්කුද වගේ. දෙයියංගෙ පිහිටෙං ටිකකිං ආයම සද්දෙ ඇහෙන්ට ගත්ත. ඒ කියන්නෙ අවුලක් නෑ.

"අන්න දැක්කද ඕක තමයි මං කීවෙ...හරිනෙ..මෙතන කතාවෙන එව්ව සාලෙට ඇහෙනව. ඔය අපිට සාලෙ කතාවෙන එව්ව ඇහෙනව වගේම තමයි. ඒ ඔක්කොමත් තියෙද්දි උඹලගෙ ලෑස්තිය මෙතන සිංදු කියන්ට…."

"හරි බං අවුලක් නෑ. ඒ කියන්නෙ කාමරේ ඇතුලෙ ඉඳල සිංදු කියල සාලෙට ඇහුනොත්නෙ අවුල..අපි මෙහෙම කරන්නං ...හොඳට අහගනිල්ල දැං මෙහෙමයි වැඩේ කෙරෙන්නෙ..අපි වැඩේ ලස්සනට කරමු..." මම චන්දරය ලඟින් ඉඳගෙන උගෙ උරහිසට අතක් තියල මිරිකුවා.. 

"අර මුල්ම කොටස තියනවනෙ. පියාණනී මා නැවත උපන්නොත් කෑල්ල...මම ඒ කෑල්ල කියාගෙන දොර ඇරගෙන යනව සාලෙට. ගිහිල්ල සාලෙට වෙලා ඔලුව බිමට හරවගෙන ඉන්නව මිනිය ලඟ බොහොම දුක්බර විලාසෙං ....ඊට පස්සෙ කරුණෙ අයියයි සමරෙයි ඊලඟ කෑල්ල කියාගෙන එනව සාලෙට.... ශිල්ප සතරදී සිහසුන හිඳුවා ඔබට අහිමි ලොව මා රජ කරවා.....ඊලඟට අන්තිමට විජෙයි ගුණෙයි එනව අන්තිම කෑල්ල කියාගෙන ...මොකක්ද බං ඊලඟ කෑල්ල..ඔන්න මට ඒක අමතකම වුනානෙ"

"හිත මිතුරන් මා හැරගිය දවසේ…" විජේ මට මතක් කරල දුන්න. 

"අන්න හරි...අන්න හරි..හිත මිතුරන් මා හැරගිය දවසේ...ලොවම එරෙහිවී තනිවුනු මොහොතේ...පස්සෙ අන්තිමට අපි ඔක්කොමල එකටම අර සිංදුවල ඔය තියෙන්නෙ අන්තරාසර්ග ග්‍රන්ථිය ද අන්තරා භවයද කොහෙද කියන්නෙ අන්න ඒ කෑල්ල... ඒ කිව්වෙ මේ සිංදුවෙ නම් පියාණනී මා කොටසනෙ. ඉතිං අපි ඔක්කොමල එකට පියානනී මා කෑල්ල කියල සිංදුව හමාර කරනව...සිංදුව ඉවර වෙනවත් එක්කම අපි ඔක්කොම අප්පච්චිගෙ මිනියට දණගහල වඳිනව....කොහොමද නියමයි නේද? බලාපං උඹලගෙ අප්පච්චිට දෙන්ට පුළුවන් ඊට වඩා ගෞරවයක් තියනවද?"

පියාණනී මා නැවත උපන්නොත්

අපාර වූ මේ සංසාරේ

ඔබේම පුතු වේවා...

ඔබේම පුතු වේවා...

ශිල්ප සතර දී සිහසුන හිඳුවා

ඔබට අහිමි ලොව මා රජ කරවා

ඈත ඉඳන් ඔබ බලා සිටින්නේ

නෑ ඔබ වන් පියවරු හමුවන්නේ...

පියාණනී මා...

හිත මිතුරන් මා හැර ගිය දවසේ

ලොව ම එරෙහි වී තනිවුන මොහොතේ

ඔබේ පැලේ නැත දොරගුළුලන්නේ

ඔබේ සෙනේ ගඟ නැත වියලෙන්නේ...

පියාණනී මා...

පද රචනය : සුනිල් ආරියරත්න

ගායනය: අබේවර්ධන බාලසුරිය

සංගීතය: වික්ටර් රත්නායක.

චන්දරය ඔලුව උස්සල බැලුව. උගෙ ඇස් දෙකේ ඒ වෙලාවෙ කඳුළුත් තිබ්බද කොහෙද...මට හිතෙන්නෙ ඌටම ෂුවර් නෑ ඩෝප් මරගාතෙ අපි ඔය කියපු විදිහටම කරයිද කියල. ඇයි ඕකත් දන්නවනෙ බීල කරපු නාඩගංවල දිග පළල හෙහ්,හෙහ්, 

කරුණෙ අයිය මට කට ඇද කරල ඉඟියක් කලා. ඒකෙං කිව්වෙ මම හිතන්නෙ ඔය ඇති කියල වෙන්ට ඕන. මම චන්දරයගෙ මූණට එබුන. "උඹ බයවෙන්ට එපා බං. අපි මේ පොඩි ජෝක් එකක්නෙ දැම්මෙ. එහෙමත් කරනවද බං උඹේ නම සවුත්තු වෙන්ට?...හෙහ්,හෙහ්, "

ඉතිං ඊට පස්සෙ ආයම පාරක් අපි සිංදු කියන්නෙ එහෙම නැතිය සද්දෙට කතාකරන්නෙ එහෙම නැතිය කියල හගිස්සවාගෙන චන්දරය කාමරෙං පිටවෙලා ගියා. අපි ඉතිං ඔහෙ හෙමිහිට වැඩේ කරගෙන ගියා. ඔන්න ග්‍රැජු ග්‍රැජුවලි දෙවෙනි බෝතලෙත් ඉවර වෙන්ට වගෙ ආව. 

"මේ අඩේ මේ කාමරේ මොනවට හදපු එකක්ද? බලාපං අර ජනේලෙ පොඩි....ඒ හින්ද බෙඩ් රූම් එකක් වෙන්නත් බෑ" හිටපු ගමං ගුණෙය ඇහුව. ඔය ගුණය අපි වාගෙ කොයි වෙලෙත් වක්කඩ කැඩුව වගෙ කියවන්නෙ නෑ. අවට වටපිටාව ගැන බොහොම සෝදිසියෙං ඉන්නෙ කොච්චර ගැහුවත්.

"මේක මචං බොහෝවිට කිළි කාමරේ වෙන්න පුළුවන්. මට හිතෙන්නෙ එහෙමයි" මම කිව්ව. 

"මොකක්ද කිළි කාමරේය කියන්නෙ?" ඒ කරුණෙ අයිය. 

"මෙහෙමයි අයියෙ, ඔය පරණ වළව්වල තිබ්බලු කළුවර කාමරයක් කිළි කාමරේ කියල. එක්කො ජනේලයක් නෑ. තිබ්බත් බොහොම පොඩි ජනේලයක්. වළව්වෙ බබලත් උදවිය කිළි උනහම ඒ කියන්නෙ ඔසප් උනහම ඔය කාමරේ තමයි රඳවල තිබ්බයි කියන්නෙ ඒ දවස් පහු වෙනකල්"

"අඩේ මම ඔය ඔහොම කතාවක් ඇහුවමයි. වීරෙ දන්නෙ කොහොමද?" කරුණෙ අයිය ආයම ඇහුව. 

"මම ඔය මේ මාස දෙක තුනකට ඉස්සෙල්ල කියවපු පොතක ඔය විස්තරේ තිබ්බ. අර ඔසප් කේස් ඇරුණම ළමයි හම්බ වෙන්ටත් පාවිච්චි කරයි කියන්නෙ ඔය කිළි කාමරේ. ආ..තව එකක්. ගෑණු ළමයි ලොකු උනහමත් ඔය කාමරේ තමයි රඳවල තිබ්බයි කියන්නෙ"

අනික් එවුං කට ඇරගෙන අහගෙන හිටියෙ මගෙ විස්තරේ. "ඉතිං? ඉතිං?..."

"ආ..තව එකක් කියන්න තියනව. ඔය කිළි කාමරේ බාල්කෙක වගෙ හයිය තැනක ගැට ගහල පල්ලෙහාට එල්ලෙන්ඩ දාල තිබ්බලු හොඳ හයිය ලණු දෙපොටක්. හරියට අර ඔංචිල්ලාවක් වගෙ. දරුවෙක් ලැබෙන කොට ඒ අම්ම අර ලණු දෙපොට අල්ලගෙනලු වාරු ගත්තයි කියන්නෙ" 

"ඉතිං බං කෝ මේ කාමරේ එහෙම ළණු දෙපොටක් නෑනෙ.." ගුණේ වටපිට බලල කිව්ව. 

"පිස්සුද බං උඹට? මම ඔය කිව්ව කරුණු කාරණාවලට ඒ කිළි කාමර පාවිච්චි කලේ දැනට අවුරුදු තිහ හතළිහකට වගෙ ඉස්සර. දැං කවුරුත් එහෙම දේවල් වලට කිළි කාමර පාවිච්චි කරන්නෙ නෑ. ඉතිං ඒ ළණු පොටවල් තියෙයිද මෙච්චර කල්?"

"ඒකත් ඇත්ත..අපි චන්දරේගෙං අහමුකො ආහම මේ කාමරේ ඒ විදිහෙ ළණු දෙපොටක් බාල්කෙක වගෙ ගැට ගහල තිබ්බද කියල"

"හරි..හරි..අහපං අහපං..ඕකට මේ වෙලාවෙ මාරාවේස වෙලා ඇත්තෙ. උඹට අම්ම මෝ නැතුව දෙකක් අහගත්තෑකි. හෙහ්...හෙහ්…" කරුණෙ අයිය එහෙම කියල හිනාවුනා.

ඕක තමයි කියන්නෙ මේ මත්පැන් පානයට ඔය හැමෝම , විශේෂයෙන් අපේ කාන්තා පාර්ශ්වය විරුද්ධ වුනාට ඔන්න බලන්ටකො ඒ නිසාම කොපමණ දැනුම් සම්භාරයක් එකතු වෙනවද කියල...හෙහ්,හෙහ්,

අනික දැන් මේක කියවන ඔබ තමුන්නාන්සේලා උනත් කී දෙනෙක් දැනගෙන හිටියද ඔය කිළි කාමර ගැන?..බොරුද මං කියන්නෙ? 

අන්න ඒකයි කියන්නෙ විනෝදය, සතුට සමඟ දැනුම ලබාදීම කියල. අර පහුගිය සෙනසුරාද උදක තොංගලේදි කියවපු හේතුපාටෙ උනත් තිබ්බයි කියන්නෙ. "දැනුම , විනෝදය, ජුගුප්සාව ලබාදෙන සහ ඒ සමඟම විළිබිය නැතිකරවන......" අන්න එහෙම. කොහොම උනත් ඒ හේතු පාටෙ ගැන මගේ නෑ කිසිම පැහැදීමක්. අපේ අර කළ්‍යාණයයි කියනවනෙ ඔය හේතු පාටෙ ලිව්වෙ..අනෙහ්..එයයි මායි දන්න හේතුපාට...එයයි දනී ගිරීස්මෙ ඉහිං කණිං දාඩිය දානකොට අහිංසක කම්කරුවෙක් හෙල්මට් එක සුට්ටකට අයිං කරල ඔලුවෙ දාඩිය නිවාගන්නව දැක්කොත් ඒ අහිංසකයගෙ දවසෙ පඩිය කපන්ට බෙල්ල කැපුවැහෙ....

හරි ඒ යස්සය ගැන ඔය ඇති..... ආපහු කතාවට.......

මේ වෙනකොට තුන්වෙනි බෝතලෙත් ඉවරයි...දැන් නං හොඳ ගණං.. චන්දරය ඔය වෙනකොට තව දෙපාරක් විතර ඇවිල්ල තත්වය බලාගෙන ගියා..අවුලක් නෑ..වැඩේ යනව මල් හතට…

"දැං කීයද බං වෙලාව?" ගුණේ ඇහුව බොහොම අමාරුවෙං ඇස් ඇරගෙන…

"තුනහමාරයි" මම කිව්ව…

"අඩේ අද යන්ටත් ඕන නේද? මොකද කරන්නෙ? එහෙනං ඔය තියන දෙයක් කාල පිටත් වෙමුද? කොහොමත් පැය හත අටක්වත් යයිනෙ ආපහු කෑම්ප් එකට යනකොට.." කරුණෙ අයිය ඇහුව.

බලනකොට තව බෝතලයකුත් තියනව. බයිටුත් ඉතුරුයි..අපරාදෙ කියන්ට බෑ කොත්තු පොට් එකේ පොර සළකල කොත්තු දෙක දාල දීල තියනව. 

"මේ මේකත් ගහලම යමු බං..මොනවද ආය දෙපාරක් වටේ යනකොට ඕක ඉවරවෙයි" ගුණේ ඇස් තද කරල පියාගෙන කිව්ව. 

"හරි එහෙනං එහෙම කරමු…" මම එකඟ වුනා.

රථාචාර්ය තැන්පත් මුතුබණ්ඩා මහතා පාන්දරම කට කපල ෂොට් දෙකක් ලඟ ලඟ නවාගෙන ගිහිල්ල බතුත් කාල ජීප් එකට වෙලා නිදි. රෑ දෙගොඩ හරියක් වෙනකල් සුක්කානම කරකවන්ට ඕන හින්ද අපි සාමාන්‍යයෙන් ඔය වගෙ දුර බැහැර ගමනක් ගියාම රියදුරු සම්බන්ධයෙන් අනුගමනය කරන ක්‍රියා පටිපාටිය එහෙමයි. අනික එහෙම උනහම අපිට බය නැතුව ආතල් එක ගන්ටත් පුලුවෙනි.

ඒ පාර "හරි එහෙනං මේකත් ගහමු... මම කඩන්නං" කියල සමරය බැරි බැරි ගාතෙ ගත්ත බෝතලේ අතට...ඌට තමයි දැං බලනකොට වැඩිම..

"සමරෙ මේ දීපං ඕක මෙහාට මම කඩන්නං" මම අත දික්කරා බෝතලේ ගන්ට. 

"ඇයි? උම්බ හිත්තුවෙ මට ඩෝප් කියලද? ඉඳහං..ඔන්න..බල්ලපං මම බෝතලේ කඩන හැටි" එහෙම කියල සමරෙ ඇති වීරියෙං ඩබල් ඩිස්ටිල්ඩ් බෝතලේ මූඩිය කැරකුවා.

ඔය අරක්කු බෝතල් වල මූඩිය කඩන්ට එක ක්‍රමයක් තියනව. හෙමිහිට තද වෙන්ට මූඩිය ඇඟිලිවලින් අල්ලගෙන බෝතලේ කටට තෙරපගෙන කරකවන්ට ඕන. එහෙම නැතුව ඇති වීරියෙං කැරකුවොත් වෙන්නෙ මූඩිය කැඩෙන්නෙ නෑ නිකම්ම බෝතලේ කට වටේ කරකැවෙනව. සමරෙ අල්ලපු ඇල්ලිල්ලට මූඩිය නිකම්ම කැරකෙන්ට ගත්ත.

"හරිනෙ…. ඔන්න උඹ කරා වැඩේ..දැං හරිනෙ..දැං හරිනෙ" ගුණේ කෑගැහුව.."දැංවත් ඕක මෙහාට දීපං පුලුවං එකෙකුට…"

සමරෙ ඌ දිහා රවල බැලුව.."අනෙහ් මේ..කැක්..කෑනුගහ ඉන්දහං උඹ මෙතන. මමයි මේ බෝතලේ කඩන්නෙ.."

ඔය වගෙ මූඩිය නිකම්ම කැරකෙන බෝතල් කඩන්ඩ ක්‍රමයක් තියනව. බෝතලේ එක අතකින් තද කරල අල්ලගෙන අනික් අතේ අල්ලෙං අඩියට ටිකක් තද පාරක් ගහන්ට ඕන. එහෙම කලාම බෝතලේ ඇතුලෙ තියන ගෑස් එහෙක පීඩනය හින්දද මන්ද කොහොම හරි මූඩිය ගැලවිල වීසිවෙලා යනව. සමහරවෙලාවට ටිකක් සලකලා පාරක් වැදුනොත් මූඩිය කෙලින්ම වීසිවෙලා ගිහිල්ල සීලිමෙත් වැදිලයි ආපහු වැටෙන්නෙ. ඒ හින්ද බොහොම පරිස්සමින් කොන්ට්‍රෝල් එකේ ඔය අඩියට ගහන වැඩේ කරන්ට ඕමනයි.

To be continued....Next episode would be the last..God promise....:)