135 සහ 495. සියපතක මකරන්ද සුවඳ වින්දෙමි...

අප දුටු/නුදුටු නෙළුම් යාය

නෙළුම් යාය බ්ලොග් සම්මාන උළෙල 2016, 2017 මාර්තු මස 25 වන සෙනසුරාදා වන ඊයේ දිනයේ අපගේ සිත් ඇදගන්නාසුලු ආකාරයට පවත්වනට කටයුතු යොදා තිබුණා.

අපි තොරණ බලන්න ගියාම තොරණ හැදුවේ කොහොමද, කවුද සල්ලි දෙන්නේ, කවුද ෆ්ලැෂ් කොටේ කරකවන්නේ, කවුද චිත්‍ර අඳින්නේ, කවුද බල්බ් වැල් ස්ථාන ගත කරන්නේ වගේ දේවල් ඒ හැටි හොයන්නේ නැහැ වගේ ම මෙම උත්සවයේ ඒ අංශය ගැනත් සොයා බැලීමක් මගෙන් වන්නේ නැහැ ඔන්න! හැබැයි එකක්!, රජයේ වැඩක් නොවන නිසා, ඒ සංවිධායකයින් තමන්ට කැමති කෙනෙකු ගෙන්වා, තමන්ට කැමති තැනක උත්සවය පවත්වා, කැමති වියදමක් දැරීම ගැන ඒ හැටි දෙයක් හිතන්න නැති බවයි රන්දිල්ගේ හැඟීම.

නොකඩවා තෙවැනි වරටත් සංවිධානය කෙරුණු එහි, අංශ දෙකක් යටතේ අපගේ නිදහස් සිතුවිලි බ්ලොග් අඩවිය ද නාම යෝජනා වී තිබෙන බව දින කිහිපයකට උඩදි අපට දැනුම් දුන්නේ, උත්සවයට පෙරත් උත්සවය පුරාමත් නොසෑහෙන වෙහෙසක් දරා කටයුතු කළ අපේ සුමිතුරු සුමිත් කළණසිරි විසින්. ඔහුගේ කැපවීම, උනන්දුව මේ අවුරුදු තුන පුරාම අපි හොඳින් ම අත්දැක්ක දෙයක්. (නැතිව බැහැනේ ඩොලර් කුට්ටිලු ලැබෙන්නේ :D )

ඉතිං මාත් මගේ මුලු පවුලමත් ලෙසින් අපි ඒ උත්සවයට සහභාගි වුණා. උත්සවයක් වුණාම එහි උත්කර්ෂවත් බවක් තිබීම සහභාගි වන්නන්ගේ සිත සතුටු කරවන්නක්. ඊයේ උත්සවයේ උත්කර්ෂවත් බවින් පැමිණි සිටි බොහෝ දෙනෙකු සතුටු වූ බව ඔවුන්ගේ අදහස් වලින් අපි දැන ගත්තා.

ආරම්භක දේශනය කරපු මහින්ද දේශප්‍රිය මහත්මයා ඉතාමත් තර්කානුකූලව, මාතෘකාවට ආදාළව වැදගත් කාරණා බොහොමයක් අප ඉදිරියේ ගෙන හැර පෑවා. කරු මහත්මයාගේත් රාජිත මහත්මයාගෙත් කතා තොරතුරු දැන ගැනීමේ පනත පිළිබඳවත්, ඖෂධ පනත පිළිබඳවත් මූලික කරගනිමින් දිව ගියා.

නාලක මහත්මයාගේ කතාව කවදත් වගේ අපි වෙනුවෙන්ම කරපු, වැදගත් කතාවක් වුණා. අන්තර්ජාල පිවිසුම් වෙනුවෙන් ගෙවන්න වී ඇති අධික බදු පිළිබඳ ව දේශපාලකයින් දෙදෙනා ඉදිරිපිට කරුණු ඉදිරිපත් කිරීම ම වැදගත් දෙයක්. අපි මේ රට ගැන, රටේ ක්‍රියාත්මක වන දේවල් ගැන දරණ අදහස් ඔවුන්ට දනවන්නට මෙවැනි අවස්ථා හොඳ වේදිකාවක් කරගැනීමට අපට හැකියාව තිබෙද්දි දේශපාලකයින් කැඳවීම පිළිබඳ ව නොරොක් වීම ඵලක් නැති දෙයක් හැටියටයි මට හිතෙන්නේ.

දේශන අතරතුරේ විවිධ අංශ යටතේ සම්මාන බෙදා දීම සිදු කෙරුණා. උත්සවයට පෙර සිට ම සුමිත් හා ලක්මාල් (අටම්) සම්මානලාභීන් සම්බන්ධ කරගනිමින් මනා වූ ජාලයක් ගොඩ නගා ගනිමින් සිටි බව අපට දැනුනත් සම්මාන ලබා දෙන අවස්ථාවේ ඒවා ලබා ගන්න කිහිප දෙනෙකුට එන්න බැරි වී තිබුණා පමණක් නොව ඒ වෙනුවෙන් සහෘදයකු නම් කරන්නට පවා ඔවුන් කටයුතු කර තිබුණේ නැහැ. එය සංවිධායකයින්, සම්මාන ප්‍රදානය කරන්නට වේදිකාවට පිවිස සිටි ආරාධිතයින් හා අනෙකුත් පිරිස යම් පමණකට අපහසුතාවට පත් කළ කාරණයක් වුණා. 

විටින් විට දැනුම්දුන් පරිදි ඔබට සම්මාන පිළිබඳ පිරියක් නොවේ නම් කලින් ම දැනුම් දීමේ පහසුකම තිබුණා. නැතහොත් වෙනත් කෙනෙකු නම් කර එය ඒ අවස්ථාවේ ලබා ගැනීමේ අවස්ථාව උදාකර තිබුණා. මොන හේතුව නිසා හෝ කිහිප දෙනෙකු ම ඒ අවස්ථාව අහිමිකරගෙන තිබුණු අතර ජීවන ප්‍රනාන්දු සහෝදරයා ඉදිරි පෙළ අසුනක සිට ඒ බොහෝ සම්මාන ලබා ගැනීමට ඉදිරිපත් වී අවස්ථාවේ වූ කඨෝර බව සමනය කළ බව කිව යුතුයි. (ඔහු ඒ බර ඔසවාගෙන ගෙදර ගියේ කෙසේ දැයි පසුව අසා දැනගත යුතුය)

අපි මචං කණ්ඩායම, ජනයි ප්‍රියයි දෙදෙනා, ඔපෙරා නාට‍්‍යය, වේදිකා නාට්‍යය හා භාරත නර්තනය ආදී වූ විවිධාංග මැදින් උත්සවය දිව ගියා. සමහර අංග දිගු වැඩි වූ බවත් අවස්ථාවට නොගැලපෙන බවත් සමහර කෙනෙකුගේ අදහස වුණා. ඒ කතාවේ යම් සත්‍යයක් තිබුණා සේම, ‘සම්මාන ගන්න ආවා නං ඒවා අරගෙන යෑම‘ විනා එයින් එහාට නිස්කාංසුවේ වාඩි වී අනෙකුත් අංග රසවිඳීමේ නුහුරු ගතියත් ඒ අදහස් දැක්වීමට හේතුවන්නත් ඉඩ නැතිවා ම නෙමෙයි.

ඇත්තටම හවස 2 පමණ සිට රාත්‍රි 8 වනවිටත් කෑමට බීමට යමක් නොලබා සිටීම අපහසුකාරී දෙයක්. අතරමැද විවේක කාලයක් යෝජනා කරන්නටද අපහසුවන්නේ කෑමෙන් බීමෙන් පසු සතා සරුපයාවත් රඳන්නේ නැතැයි යන කියමන අකුරට ම ඉෂ්ට කරන පිරිසක් ද සිටින නිසයි. :D මී ලඟ වර උත්සවය සංවිධානය කිරීමේ දී මේ කාරණා ගැන සංවිධායකයින් අවධානය යොමු කරනු ඇතැයි අපට සිතේ.

බ්ලුක්ස් (බ්ලොග් වලින් ආ බුක්ස්-පොත්) සඳහා අළෙවි ස්ථානයක් සුදානම් කර තිබෙන බවක් පෙර සිටම දැනුවත් වී සිටියත් එම ස්ථානයට පොත් බර ඔසවාගෙන ගිය පසු එවැන්නක් නැති බව දැනගන්නට ලැබී තිබෙනවා. ඒ අවස්ථාවේ ක්‍රියාත්මක වුනු බෝධිනි සමරතුංග (අනිත්කොන බ්ලොග් අඩවිය) හා තරුරසි ප්‍රනාන්දු (තරුරසි බ්ලොග් අඩවිය) යන අපේ මිතුරියන් ඒ සඳහා තැනක් සූදානම් කරගෙන පොත් සියල්ල ස්ථානගත කොට මුලු කාලය පුරා ම එම කාර්යය කරගෙන යෑමට උර දුන්නා. අප හැමට ම අමතක වූ කාරණය නම් නිවේදක කටයුතු කළ දෙදෙනා අතින් ඒ පිළිබඳ ව සභාව දැනුවත් කිරීමයි. එයින් බොහෝ දෙනෙකු බ්ලුක්ස් තිබූ බව නොදැන පිටව ගිය බව පසුව දැනගන්නට ලැබුණා.

නාලක ගුනවර්ධනයින් ගිය වරත් මේ වරත් පැවසූ පරිදි බ්ලොග් අවකාශය යනු ‘ගරුසරු නැති තැනකි‘. ඉතිං අපි ඒ වචනයට ගරු කරන්නත් එැපැයි. නැද්ද මං අහන්නේ! ඒ නිසා සභාව පැවැත්වීගෙන යද්දී ම රාජිත ආමාත්‍යවරයාට විවර කළ කෑම මේසය දිගට ම විවර ව පවත්වාගෙන ගොස් එය හිස් කිරීමට උදව් දීමට සෑම දෙනාම පාහේ එකාවන් ව පෙළ ගැසුණා. :D රසවත් කෙටි කෑම මාලාවකින්, පළතුරු සලාද වලින්, මෘදු බීම හා තේ පැන් වලින් සමන්විත වූ ඒ සංග්‍රහය අප සියලු දෙනා ම කිසිඳු අවලාදයකින් තොරව රසවිඳි බව සටහන් කළ යුතු වනවා. (තව ලස්සන ලස්සන පිංතූර තිබුණත් මගේ පිංතූරයෙන් විතරක් සෑහීමට පත්වන්නට මට සිදු වනවා :D )

පරිවර්තන අංශය වෙනුවෙන් යෝජනා වී තිබූ මගේ ලිපිය ඒ අං‍ශයෙන් තෙවන ස්ථානය ලබා සම්මානයට පාත්‍ර වූ අතර අපේ සුමිතුරු, සදාදරණීය බ්ලොග් රචක, මගේ බ්ලොග් සහකරු රවී වීරසිංහ වසරේ බ්ලොග්කරු ලෙස අබිසෙස් ලැබුවා. කවදත් වගේ ඒ සම්මානයත් මගේ දෑතින් ලබා ගැනීමට මම වාසනාවන්ත වුණා. ඒ වගේ ම මා සම්මාන ලබා ගන්නා දර්ශන ඊයේ දිනයේ හිරු ටීවි රාත්‍රි 9 30 ප්‍රවෘත්ති විකාශනයෙන් රටට ම පෙන්වීම නිසා මගේ දුරකථනය හා අනෙකුත් පණිවුඩ මාර්ග අවිවේකි කරන තරමට සුභ පැතුම් ලබන්නට මා වාසනාවන්ත වුණා.

ඉතිං සමස්තයක් ලෙස ගත්තහම රන්දිල්ගේ හා ඇගේ මිතුරියන්ගේ අදහස මේ සම්මාන උළෙල ඉතාමත් හොඳ මට්ටමක තිබුණු බවයි. මේ සම්මාන උළෙල සංවිධානය කිරීම පිළිබඳ ව අජිත් ධර්මකීර්ති, සුමිත් කළණසිරි හා ලක්මාල් කන්දෙවිදාන යන සොයුරුන්ට අපගේ ස්තුතිය හිමිවිය යුතුවා සේම එයට අමතරව මේ කටයුත්තට උරදෙන, මා නමින් නොදන්නා සියලු දෙනාටද ඒ ස්තූතිය නොඅඩුවම හිමිවනවා.

කාන්තාවන් හැටියට ආටෝපයට සාටෝපයට කැමති අපට ලස්සන ලස්සන පිංතූර සෑහෙන ප්‍රමාණයක් ගන්නත් මෙය හොඳ අවස්ථාවක් වුණා. (හැබැයි ඉතිං හැම උත්සවයක් අවසානයේදී ම ‘අනේ අහවල් අයත් එක්ක පිංතූරයක් ගන්න බැරි වුණා නේද?‘ යනුවෙන් ඉතිරි වන සිතුවිලි නම් නොඅඩුව ඉතිරි වෙලා තියෙනවා) අපි මිතුරු මිතුරියන් හමු වී කතාබස් කොට විනෝදයක් ලැබුවා. මෙතෙක් නොදුටු අය දැක හඳුනා ගත්තා. ඉතිං තව වෙන මොනවද? 

.........................................................................

 

රන්දිල් නෝනා මහත්මිය (ග.ක.) විසින් ලියන ලද නෙළුම්යාය සම්මාන උළෙල පිළිබඳ ඉහත සටහනට එකතුකරනු ලබන මගේ අදහස් දැක්වීමයි මේ........

ඊයේ පැවැත්වුනු නෙළුම්යාය බ්ලොග් සම්මාන උළෙලට සහභාගි වන්නට නොලැබීම මගේ ජීවිතේ ඉතාම කණගාටුදායක අවස්ථාවක්. අපි හැමෝගෙම ජීවිතවල වගේම මගේ ජීවිතෙත් එහෙම කණගාටුදායක අවස්ථාවන් කීපයක් තියනව. ඉතිං නිසැකවම ඊයෙ එයින් එකක්....

මක්කෙයි කොරන්නෙ? එහෙම තමයි ජීවිතේ හැටි...

ඉතිං ඉස්සෙල්ලාම නමෝ විත්තියෙන්ම හා හාපුරා කියල රන්දිල්ට ස්තූති කරලා ඉන්න ඕනමයි...

"මිස්ටර් රවී...මගෙ බ්ලොග් එකේ ලියන්නකො ඔය කතන්දර..."

2010 අවුරුද්දෙ මුල කාලෙ වගෙ දවසක චැට් එකකදි රන්දිල් එහෙම කිව්වෙ අපි දෙන්න කාලයක් එකට වැඩ කරපු කොම්පැණියෙ වෙච්චි අපූරු සිද්ධියක් මම ඇයට කිව්වට පස්සෙ. 

ඒ කතාව මම තවම ලිව්වෙ නෑ. ඒක මේ රෙජී රණතුංග මහත්මය මතකයි නේද? අන්න ඒ මහත්මයගෙ මරණය හා සම්බන්ධ කථාවක්...

මම ඒ වෙලාවෙ කිව්වෙ "පිස්සුද ළමයො. ඔය වගෙ මේ එලොවටත් නැති මෙලොවටත් නැති කතන්දර වලින් කාටද වැඩක් තියෙන්නෙ? ඔව්ව හොඳයි ඔය පොඩි ආතල් එකක් ගන්න වෙලාවට කියන්ට..අනික ඒ වගෙ එව්ව උනත් ඕනනම් බ්ලොග් පෝස්ට් දහයක් ලියන්ට තියෙයි. එච්චර තමයි" අන්න එහෙම......... 

ඒ වෙලාවෙ රන්දිල් කිව්ව "හරි,හරි... ඒ පෝස්ට් දහය හරි කමක් නෑ ලියන්නකො ඔන්න මම ඔයාව ඇඩ් කරනව බ්ලොග් එකට" කියල. 

ඒ පාර ඉතිං මොනව කරන්නද? "හා..හා..ඉතිං ඕන කෙහෙල්මලක්...ලියන්නම්කො බලන්න මොනවහරි" කියල මාත් හාංය කිව්ව. නැත්තං ආය මේකෙ වසන්ටය කණක් ඇහිල?

ඉතිං කොහොමින් කොහොමින් හරි ඔන්න ඔයාකාරයෙනුයි මම නිදහස් සිතුවිලි බ්ලොග් එකේ පාට්නර් කෙනෙක්, නොහොත් කෝ-රයිටර් කෙනෙක් විදිහට පත්වීම් ලැබුවෙ. ඒ 2010 අවුරුද්දෙ නොවැම්බර් මාසෙ...අවුරුදු හයහමාරකට වගෙ ඉස්සර...බලාගෙන යනකොට එච්චර කාලෙකුත් නෙවෙයි. අනික් අතට සෑහෙන කාලයකුත් තමයි...

හැබැයි ඉතිං එකක් තියෙන්නෙ ලියන්ට දේවල් නැතිය කියල හිතුවට ලියන්ට ගියාම තමයි තේරුනෙ දෙයියෝ සාලෙ..කොච්චරක් නම් දේවල් තියනවද ලියන්ට කියල. විශේෂයෙන්ම මේ ඉර හඳ තරු යට, මහ පොළවෙ පය ගහල අඩ සියවසකට අධික කාලයක් ජීවත් වෙච්චි කෙනෙකුට කොයිතරම් නම් අත්දැකීම් තියනවද බෙදා හදා ගන්ට කියල මට සක්සුදක්සේ, අතැඹුලක්සේ පැහැදිලි වුනේ කොම්පියුටරේ ඉස්සරහ ඉඳගෙන කී බෝඩ් එකට කොටන්ට ගත්තට පස්සෙ.

හරි වැඩි විස්තර ඕන නෑ.අවුරුදු හයාමාරක් තිස්සෙ මම ලියපු වැල්වටාරං කියවපු, එව්වට කමෙන්ට් කරපු ඔබ තමුන්නාන්සෙලා දන්නව ඇතිනෙ ඒ විස්තර මට වඩා හොඳට. හරි එහෙනම් මේ අවස්ථාවෙ මගේ පාඨක ජනතාව වන ඔබ තමුන්නාන්සේලා හැමෝටම මගේ ගෞරවාදර භක්ති පූර්වක, සාතිශය ස්තූතිය පිරිනමමි!

මේ වෙලාවෙ අනිවාර්යයෙන්ම ස්තූති කරන්ට ඕන දැනට බ්ලොග් නොලියන අංගනාවියන් කීපදෙනෙකුට. 

එක පොඩි කුමාරිහාමි. ඒ යෝදිගෙ බ්ලොග් එකේ මාගල් වගෙ කමෙන්ට් ලියල තමයි මම දැනගත්තෙ යකෝ මටත් මොන මොනවහරි ලියන්ට පුලුවන් නේද කියල. 

ඊට පස්සෙ මායි අපේ තව දිගැසියන් කීප දෙනෙකුයි එකතුවෙලා අන්දර මල් දම කියල සාමූහික බ්ලොග් එකකුත් ලිව්ව. ඒක දැනට නැවතිලා තියෙන්නෙ. අන්න ඒ මල්දමේ කට්ටියටත් ස්තූති කරන්ට අවශ්‍යමයි.

ඊලඟට නෙළුම්යාය සම්මාන උළෙල සංවිධායක මණ්ඩලයට. බ්ලොග් වලට සම්බන්ධ අයගෙන් මම දන්නෙ අජිත්, කළ්‍යාණ, තරුරසී සහ අටම් ගැන විතරයි...Thanks My Friends!

පලි - මම මගෙ ජීවිතේට ප්‍රසිද්ධ වේදිකාවකට නැඟල දේශපාලනඥයෙක්ගෙන් තෑග්ගක් අරගෙන තියෙන්නෙ එකම පාරයි. ඒ 1974 අවුරුද්දෙ කෑගල්ල නගර සභා ශාලාවෙදි. 

1972 මැයි 22 වෙනිද ඒ කාලෙ තිබ්බ සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුව ශ්‍රී ලංකාව බ්‍රිතාන්‍යයෙන් සහමුලින්ම වෙන්වුනු ජනරජයක් කියල ප්‍රකාශයට පත් කලානෙ.ඊට පස්සෙ දිගටම හැම අවුරුද්දෙම මැයි 22 වෙනිද ජනරජදින සැමරුම් උත්සව පවත්වාගෙන ආවා රාජ්‍යානුග්‍රහයෙන්. ඒ වෙනුවෙන් පාඨශාලාන්තර නැටුම්, ගැයුම්, වාදන තරඟ පැවැත්වුනා. 

74 අවුරුද්දෙ නැටුම් අංශයෙන් පළවෙනි ස්ථානය ලැබුනෙ කෑගල්ල ශාන්ත මරියා විද්‍යාලයට. ඒ නැටුම් කණ්ඩායමේ මමත් හිටිය දෙවෙනි පෙළේ. අපි නැටුවෙ ගජගා වන්නම....."දෙව්පූර ඇතේකී..කුඹු දහසයකී..දිගදළ ආටකී..සත් ගෑබකී.." අන්න එහෙමයි ගජගා වන්නම. ඔය කියන්නෙ සක්කර ගොයියගෙ ඇතා ගැන. ඓරාවණ ඒ ඇතාගෙ නම.......

ඉතිං අපිට තෑගි දුන්නෙ ඒ කාලෙ කෑගල්ල මන්ත්‍රී, නාවික සහ සංචාරක ඇමති පී.බී.ජී. කළුගල්ල මහත්මය. අපි නැටුම් කණ්ඩායමම (දොළහක්ද කොහෙද හිටිය මට මතක විදිහට) ස්ටේජ් එකට එකපාර ගිහිල්ල සහතිකපත් ගත්ත. 

ඉතිං මට කියන්න තියෙන්නෙ ඊයෙ රන්දිල් නෙළුම්යාය වේදිකාවට නැඟල කරු ජයසූරිය මැතිතුමා අතින් තෑග්ග ගත්තට ඒ වෙලාවෙ ඔබ තමුන්නාන්සේලා සියළු දෙනාම ඒ කියන්නෙ මේ අවුරුදු හයාමාරක් තිස්සෙ මම ලියපු දේවල් කියවල, ඒ ගැන කමෙන්ට් කරල, විවේචනය කරල, ප්‍රශංසා කරල, අනේක අයුරින් මාව දිරිමත් කරපු මගේ සහෘදයින් සහ සහෘදිනියන් හැමෝම රන්දිල් එක්ක වේදිකාවට නැග්ග කියලයි මම හිතන්නෙ...එපමණයි!!!

Thanks Again All Of You!!!