138. නොහිතන සිදුවීම්

ඔහු කලකට ඉහතදි මෙරට පමණක් නොව පිටරටත් චිර ප්‍රසිද්ධ වුණු, දැනටත් ඔහු දක්ෂකම් දක්වන ක්ෂේත්‍රයේ වගකිවයුතු නිලයක් දරණ අයෙක්. ඔවුනට දරුවන් දෙදෙනෙකු සිටින අතර මගේ මිතුරියක වන ඔහුගේ බිරිඳ නිවසේ රැඳී දරුවන්ගේ කටයුතු බලාකියාගෙන සිටින කෙනෙක්.

එම දෙදරුවන්ගෙන් එක් අයෙකු පහුගිය දිනෙක අසනීප වුණු නිසා කොළඹින් බැහැර පිහිටි, ඔවුන්ගේ නිවසට ආසන්න පුද්ගලික රෝහලක නේවාසිකව ප්‍රතිකාර ගන්න සිදුවුණා. දින 10කට ආසන්න කාලයක් නේවාසිකව සිට නැවත නිවසට යාමට සූදානම් වූ දින හවස 6ට පමණ ආගන්තුකයෙකු ඔවුන්ගේ කාමරයට පැමිණෙනවා. එවිට මගේ මිතුරියත් දරු දෙදෙනාත් පමණයි එහි සිටින්නේ. ඇය දරුවන්ට ආහාර කවමින් සිටි අතර මේ පුද්ගලයා ආචාරශීලිව කතාව අරඹනවා.

"මේ චින්තකගේ පේෂන්ට් නේද?"

"ඔව්... ඇයි?"

"අනේ මං රොෂාන්, චින්තක මගේ හොඳ යාලුවෙක්. අපේ තව යාලුවෙක් ඇක්සිඩන්ට් වෙලා දැන් ගෙනාවා. මගේ ෆෝන් එක ඕෆ් වෙලා. මට මිස් තරහා නැතිව චින්තකට කෝල් එකක් අරං දෙනවද?"

දෙවරක් නොසිතූ ඇය සිය කාර්යය මදකට නවතා සැමියාට ඇමතුමක් ගෙන රොෂාන් අතට දුරකතනය දෙනවා.

"මචං මං රොෂාන්... මාර වැඩේනේ කපිල ඇක්සිඩන්ට් වුණා. ඔව් ඔව් මේකට ම දැන් ගෙනාවා. කොහොමද ඉතිං. බබාලා දෙන්නා නං මචං ඇරපු අතක් නැහැ උඹ වගේමයි." ආදි වශයෙන් ආ ගිය තොරතුරු හුවමාරු වන අතරේ ඇය නැවතත් දරුවන්ට කෑම කවන්න පටන් ගත්තා. ටිකකින් රොෂාන් ඇමතුම දරාගෙන ම දොර අසලට යනවා. දොර විවිර කර ගන්නවා. දොරෙන් එළියට යනවා. ඇයට ඇමතුම තවමත් ඇහෙනවා. ආචාරශීලීත්වය ගැන සිතු ඇය ඔහුට ඇමතුම කරගෙන යන්නට හරිනවා. ටිකකින් හඬ නෑසී යනවා. එවිට ඇය පිටතටවිත් විපරම් කර බලනවා. රොෂාන් නැහැ!

ඇය වහා හෙද නිලධාරිනියන්ගේ දුරකතනයෙන් සිය දුරකතනයට ඇමතුමක් ගන්නවා. එය ඒ වනවිටත් ක්‍රියාවිරහිතයි!

අනතුරුව සැමියාට ඇමතුමක් ගෙන ඒ 'රොෂාන්' පිළිබඳ විමසනවා. රටේ ලෝකේ 'මචං'ලා වැහි වැහලා ඉන්න සියලුම සැමියන්ට පොදු දේ ඔහුටත් උරුමයි. ඔහු කතා කර තිබෙන්නේ මේ රොෂාන් කොයි රොෂාන්දැයි කියා නොදැන දෙගිඩියාවෙන්!

අනතුරුව ඇය වහාම රෝහල් පාලනාධිකාරය අමතනවා. සිසිටීවි දර්ශන ඒ මොහොතේ ලබාගත නොහැකි වන්නේ අදාළ කාර්යය මණ්ඩලය හවස 6 වනවිට වැඩ නිමවා යන නිසයි! (මීට වඩා දෙයක් සිදුවුවත් ඔච්චරයි) පසුව ලැබෙන සිසිටීවි දර්ශන තුල ඒ රොෂාන් විනාඩි 40ක පමණ කාලයක් තිස්සේ රෝහල තුළ ගැවසෙන අයුරු දැකගත හැකි වනවා. එම දර්ශන මේ වනවිට රහස් පොලීසිය දක්වා ගොස් හමාරයි. මෙය සිදු වූයේ මාර්තුවේ අග සතියේ වන අතර අද වනතුරුත් කිසිඳු තොරතුරක් නැහැ. දුරකතනයද මේ වනතුරු ක්‍රියාත්මක කර නැති බව අදාළ ආයතන මගින් දැන ගන්න ලැබී තිබෙනවා.

ඇය සිතන්නේ මෙය සොරකමක් නොවන බවයි. නිකමට හෝ ඇය දුරකතනය සොයා ඔහු පසුපස ගියා නම් දරුවන් කාමරය තුළ තනිවනවා. එය අනතුරකට අත වැනීමක්. 

රෝහල් ගතව දින 10කට පසු රෝහලින් පිටත් ව යන්නට යන මොහොතේ පැමිණෙන්නට තරම් ඔහු/ඔවුන් මේ පිළිබඳ ව සෙවිල්ලෙන් සිට තිබෙනවා.

සැමියාගේ ප්‍රසිද්ධිය හා ජනප්‍රියත්වය නිසා යම්කිසි අනතුරක් සැළසුම් කරගෙන ආ බවක් සිතුනත් ඒ කුමක්දැයි ඔවුනට පැහැදිලි නැහැ.

ඉතිං මං මේ කතාව කිව්වේ, මෙය කියවන ඔබ හා මා ඒ තරමට ප්‍රසිද්ධ හෝ ජනප්‍රිය පුද්ගලයින් නොවුණත් අපටද මෙවැනි හෝ මේ හා සමාන අත්දැකීම්වලට මුහුණ දීමට සිදුවිය හැකියි. නන්නාඳුනනා පුද්ගලයින් පිළිබඳ ව කිසිසේත් ම විශ්වාස නොකළයුතු වන අතර අපට සිතාගන්නටවත් නොහැකි ආකාරයට සූක්ෂ්ම වියමනකින් යුතු ලෝකයක අප ජීවත්වන බව වටහාගත යුතුව තිබෙනවා.
ඇය කල්පනාකාරී ව දුරකතනය පසුපස නොදුවා සිටියාට සිය දුරකතනය නැති වුවහොත් උන් හිටිතැන් අමතකවන පිරිස දුලභ නොවේ. මොන දේ වුවත්, මොනදේ අහිමි වුවත් දරුවන් හා අනෙකුත් සමීපතයින් පිළිබඳ සුපරික්ෂාව අත් නොහැර රඳවා ගැනීමට ඉතාමත් හොඳින් සිහියේ තබාගත යුතුව තිබෙනවා.

(පුද්ගල නාමයන් මගේ හිතුමනාපය මත යොදන ලදී)