498. The Story Of My Marriage - 38 - Mr. Punnu, My Land Lord Or Is He Actually A Landed Load On My Back?

රාජා රවී වර්මා (1848-1906) නම් සුප්‍රසිද්ධ ඉන්දීය
චිත්‍ර ශිල්පියාගේ නිර්මාණයක් වන මේ චිත්‍රයෙහි
දැක්වෙනුයේ පහනක් රැගත් රූමත් ඉන්දීය කාන්තාවකි.
(Google Images අනුග්‍රහයෙනි)

The story of my marriage -  33

The story of my marriage -  34

The story of my marriage -  35

The story of my marriage -  36

The story of my marriage -  37

"හා..හා..හා..දැන්නෙ මට තේරුනෙ..ඔයා මේ මට ආදරේ කරන්නෙ, මාත් එක්ක අහවල් වැඩේ කරන්නෙ වෙන කිසිම දෙයක් හින්ද නෙවෙයි අපේ රටේ මතු දියුණුව උදෙසා...එහෙම නේද?"

"මෙහෙමයි ඉතිං ඇත්තම කිව්වොත්…. ඒකත් එක හේතුවක් කියල සමහරවිට කියන්ටත් බැරිකමක් නැත්තෙම නෑ කියල මම කිව්වොත්......." මම මද සිනහවකින් යුතුව පැවසීමි.

සයනය මත වූ කොට්ටයක් සුරතට ගත අනන්‍යා ඉන් මට දමා ගැසුවාය. අප දෙදෙනාගෙම මවුබිම එනම් ඉන්දියාවේ මතු දියුණුව උදෙසා ඉක්බිති අප දෙදෙන නැවත වරක් ලෝකාස්වාද රතියෙහි යෙදුනෙමු.

"ක්‍රිෂ්..ඒයි මෙන්න මේ දොර අරිනවකො…"

නොනවත්වා දොරට මහහඬින් තඩිබාමින් බෙරිහන්දෙන රාමනුජම්ගේ කැම්බැල්ලය තද නින්දකට සමවැදහුන් අපදෙදෙන ඉන් අවදිකළේය. අවදිවූවද අනන්‍යා තවමත් මා පසෙක වැතිර හුන්නේ අඩ සිහියෙන් මෙනි. බීර මතින් රිදුම්දෙන හිස දෑතින්ම පිරිමදිමින් මම සෙමෙන් නැඟිට සයනයේ හිඳගතිමි. තවත් මොහොතක් හිස පිරිමදිමින් එළෙසම හුන් මම අවසානයේ දැඩි අපහසුවෙන් දොර වෙත ගොස් සොයිබය පන්නා එය විවර කළෙමි. 

"මොකෝ මේ කෑගහන්නෙ?"

මගේ හඬෙහි ගැබ්වූ අමනාපය කෙරෙහි කිසිදු සැළකිල්ලක් නොදැක්වූ රාමනුජම් මා දෙස රවා බැලීය.

"අයිසෙ මම දැං මිනිත්තු පහක් තිස්සෙ දොරට ගහනව. මොකද දොර අරින්නෙ නැත්තෙ?"

"හරි ඉතිං මේ ඇරියෙ...මොකද කියනවකො තමුං මිනිත්තු පහක් තිස්සෙ දොර කඩන්න හදන්නෙ?" මම දෑස් තරව පියාගත්වනම හිස දෙපසට සෙළවූයෙමි. "මේ ඔලුව කැක්කුමක් හැදිල ඉවසන්ට බෑ. ඒකයි ටිකක් නිදාගත්තෙ"

"ඔව් ඔව්..මම දන්නව…" රාමනුජම් හිස උළුවස්සෙන් ඇතුලට රුවා කුටිය ඇතුලත විපරම් කීරිමට උත්සාහ කරමින් පැවසීය. මම ඔහුට බාධාවන ලෙස දොර අඩවල් කොට එළිපත්ත මත සිටගතිමි.

"ඉතිං දැන්වත් කියනවකො මොකද මේ කලබැගෑනිය කියල" මම යලිත් ඇසීමි. 

"කලබැගෑනිය තමයි අන්න අපෙ ගෙවල් අයිතිකාරය ඇවිල්ල ඉන්නව තමුංව හම්බවෙන්ට."

"මාව හම්බවෙන්ට? ඒ අහවල් දේකටද?" මම යලිත් දෑතින් හිස බදා ගනිමින් පැවසුවෙමි. 

"ඒක මට කිව්වෙ නෑ. ඉතිං ඉස්සෙල්ල එනවකො කාමරෙං එළියට ඒක අහගත්තෑකිනෙ එතකොට පැහැදිලිවම" රාමනුජම් ඉවත්ව යාමට හැරී යලි නතරව මදෙස බලා මිත්‍රශීලි ස්වරයකින් කථා කලේය. "මේ ක්‍රිෂ් ඒ මනුස්සය එක්ක එකට එක කියාගෙන යනව එහෙම නෙවෙයි හොඳද? මේ තමයි මේ පැත්තෙම තියන හොඳටම පහසුකම් තියන චමරිය. අනික නුංගම්බක්කම් වල කොහොමත් ආය වෙන තැන් නෑ නවතින්ට. ඒ හින්ද මෙතන නැතිවෙනවට මම කැමති නෑ. අන්න ඒක මතක තියාගන්න ඒ මනුස්සය එක්ක කතා කරනකොට. ප්ලීස්..."

මම දොර වසා දමා ඇඳ විට්ටම මත දමා තිබූ මගේ කමිසය අතට ගත්තෙමි. අනන්‍යා සුරතෙහි පිටි අල්ලෙන් දෙනෙත් වසාගත්වනම තවමත් සයනයෙහි දිගාව හුන්නාය. 

"අනන්‍යා මේ……" මම ඇයගේ උරහිසින් අල්ලා සෙලවීමි.

"මට නිදිමතයි අනේ...කරදර නොකර ඉන්නකො" ඇය මගේ අත ගසාදමමින් නොරිස්සුමෙන් පැවසුවාය. 

"ඒයි නැඟිටින්නකො..අපේ ගෙවල් අයිතිකාරය ඇවිල්ල ඉන්නව අන්න.."

"ඉතිං මට මොකද? ඒ මනුස්සය ඔහෙ ඇවිල්ල ගෙවල් කුලී එකතුකරගෙන ආපහු යන්නෙ නැතෑ.."

"හ්ම්ම්ම්..ඒකත් එහෙමද? එහෙනම් ඔයා ඔහොමම නිදාගන්නකො….හැබැයි මිනිහ තනියම නෙවෙයි ඇවිල්ල ඉන්නෙ..ඔයාලගෙ තාත්තත් අන්න ඇවිල්ල ඒ මනුස්සය එක්ක. ... "

"දෙයියෝ සාක්කි…………" අනන්‍යා දුනුදියෙන් මිදුනු දුන්නක් මෙන් වහා කෙලින්ව ඇඳ මත හිඳ ගත්තාය.."අපෙ තාත්ත? …මෙහෙ? "

"හෙහ්,හෙහ් ඔච්චර බය තිබ්බම ඇති තාත්තට..මම බොරුවට කිව්වෙ…ඔහෙ ආපු තාත්තෙක් නෑ"

ඇගේ දැඩි ලෙස බියපත් මුහුණ හිසරදය අතරින් වුවද මගේ මුවගට සිනහවක් ගෙන ආවේය.

"අපේ ගෙවල් අයිතිකාරය ඇවිල්ලලු. එහෙම කිව්වට ඔයා නැඟිටින්නෙ නැති හින්දයි මම අරම බොරුවක් කිව්වෙ…"

"නරකම නෑ කියපු බොරුව..මේ මගේ පපුව තාමත් ගැහෙනව.."

"පපුව තාමත් ගැහෙනව? හෙහ්..හෙහ්..කෝ බලමු ….." මම වහා පියවරක් තබා ඇය වෙතට ලංවුනෙමි. 

"නෑ..නෑ..ඕන නෑ..තමුන්ට බලන්ට දෙයක් නෑ ඒකෙ...ඒක ඔහෙ ගැහිච්චාවෙ…" ඇය මවෙතින් වහා ඉවතට ගොස් ඇඳුම් අඳින්නට පටන් ගත්තාය.

මම දොර විවරකොට සාලයට ගියෙමි. මගේ සගයෝ සියලුදෙන බැරෑරුම් මුහුණුවලින් යුතුව සාලයේ රැස්ව සිටියෝය. නිවෙස් හිමියා තදින් පියාගත් තොල්සඟලින් යුතුව විශාලතම අසුනේ හිඳ සිටියේ සෙල් පිළිමයක් පරිද්දෙනි.

"මිස්ටර් පුන්නු ඉතිං?" මම ඔහුවෙත හිස මදක් ඇලකොට ඒ අසලවූ අසුනකට බර දුනිමි. 

සැටවියද ඉක්මවූ අපගේ නිවෙස් හිමියා නමින් පුන්නුය. මගේ ආචාරය අවම වශයෙන් පිළිගත් බවක් හෝ නොහැඟවූ හෙතෙම පෙර පරිදිම කිසිදු හැඟීමකින් තොර මුහුණින් යුතුව එක එල්ලේ ඉදිරිය බලාගත්වනම පසුවන්නට විය.

දැඩි නිශ්ශබ්දතාවයෙහි ගැලී ගෙවීගිය තවත් මිනිත්තු කිහිපයකට පසු මගේ කුටියෙහි දොර විවරකොටගෙන අනන්‍යා පිටතට පැමිණියාය. 

"හලෝ හලෝ හලෝ…." ඇය අප දෙස බලා මුව පුරා සිනාසුණාය. "ඔක්කොමල මෙතන නේද? ඒක හොඳයි.....ඉන්නකො මම තේ හදන්නං ඔය හැමෝටම....මොකද කියන්නෙ? තේ එකක් බොමු නේද?" එසේ පවසමින් ඇය මුළුතැන්ගෙය දෙසට හැරුණාය.

"මේ අනන්‍යා... දැං අපිට තේ ඕන නෑ.... මම කියන්නද? ඔයා දැං යන්න…..මම හෙට එන්නං ඔයාව මුණ ගැහෙන්න"

අනන්‍යා විශ්මය පත්ව ආපසු හැරුණාය.."ක්‍රිෂ්…මම..මේ…"

එහෙත් ඒ සමඟම සාලයෙහි පවත්නා වාතාවරණය එතරම් යහපත් නොවන බව ඇයට වැටහීගියා වියයුතුය. 

"හරි හරි මම යන්නම් එහෙනං…. අපි ආය හම්බවෙමුකො... බායි.." එසේ පවසමින් මගේ කුටිය තුලට ගොස් එහිවූ ඇගේ අත්බෑගය සුරතට ගත් ඇය ඉදිරි දොර විවරකොටගෙන නික්ම ගියාය.

අනන්‍යා නික්මගිය වහාම නැඟීසිටි නිවෙස් හිමියා මගේ කුටියට හිස පොවා ඉව කලේය. 

"මොනවද ඒ බෑඩ් ස්මෙල් එක?... කුකුල් මස් නේද?" ඔහු මදෙස හැරී විමසීය. 

මම ඒ නෑසුණාක්මෙන් නිහඬව උන්නෙමි. 

ඉක්බිති ඔහු තම සුරත දිගුකලේ සයනය අසල වූ කුඩා මේසය මතවූ හිස් බීර බෝතල දෙසටය.

"අර මොනවද බියර් නේද? ඒ ඔක්කොමත් හරි කියමුකො. දැං අර ටිකකට ඉස්සෙල්ල අපිට තේ පොවන්ට කතාකලේ... කවුද ඒ ගෑණු ළමය?"

"ඒ ළමය වැඩ කරන්නෙ එච්.එල්.එල්. එකේ. …"

අනන්‍යා සේවය කරන එච්.එල්.එල්. සමාගම යනු ඕනෑම ඉන්දියානුවෙක් නම කිව් පමණින් හඳුනන ඉන්දියාවේ අංක එකේ වෙළඳ සමාගමයි. එහෙත් අනන්‍යා එහි සේවය කරන බව මේ අවස්ථාවෙදී මවිසින් පවසන ලද්දේ මන්ද යන්න මටද වටහාගත නොහැකිය.

අනන්‍යගේ රැකියාව පිළිබඳව මවිසින් පවසන ලද්ද නෑසුණාක් මෙන් නිවෙස් හිමියා මදෙස දබරැඟිල්ල දිගුකලේය. 

"කුකුල්මස්…. බියර් ….ඊට පස්සෙ ඒ ඔක්කොමත් හරි ගෑණු ළමයිත් මේකට ගේනව....කරුණාකරල මට කියනවද මොකක්ද මෙතන මේ සිද්ද වෙන්නෙ කියල?..මීට කලින් කවදාවත් මෙහෙම දේවල් මේ ගෙදර සිද්ද වුනේ නෑ"

"නෑ තමයි මෙහෙම දේවල් කොහෙද මෙහෙ සිද්ද වුනේ? ඉන්න ඔක්කොම ගල් බිල්ලො වගෙ කාමරවලට වෙලා හිටිය විතරයිනෙ. කුකුල්මස්, බියර් සහ ගෑණු ළමයි..ඉතිං මොකද? ජීවිතේ ආශ්වාදය කියන්නෙ ඒක නෙවෙයිද? ජීවිතේ විඳිනව කියන්නෙ ඒක නෙවෙයිද? ඔය ජාති තුන නැත්නම් පිරිමි කියන ජාතිය ජීවත් වෙලා වෙන ආය අහවල් දෙයක් කරන්ටද?" එසේ කෑගසා පැවසීමට මට කොතෙකුත් අවශ්‍ය වූ නමුදු මම දැඩි ආයාසයෙන් මුණිවත රැකීමි.

මගේ සගයෝ සියල්ලෝම මුහුණු පහතට හරවාගත්වනම සිටියෝය. නිවෙස් හිමියාහට මෙතරම් ක්ෂණිකව මේ තොරතුරු ලබාදුන්නේ කවුරුන් විසින් වන්නට හැකිදැයි මම කල්පනා කරන්නට වීමි. මගේ සගයෝ කිසිසේත්ම කළ්‍යාණ මිතුරන් ලෙස හැඳින්විය නොහැකි වුවද ඔවුන් කිසිවිටෙක මෙවන් නිහීන ක්‍රියාවක නිරතවේයැයි මම කෙසේවත් නොසිතුවෙමි. බොහෝ විට මෙසේ කරන්නට ඇත්තේ මුරකරු විසින් වියයුතු යැයි අවසන මම තීරණය කළෙමි. 

"මම කිසිම කිසි දවසක හිතුවෙ නෑ ඔය ළමයි මේ වගේ දෙයක් කරයි කියල.." නිවෙස් හිමිතෙමේ පැවසූයේ දැඩි හැඟීම්බර හඬකිනි..

"මිස්ටර් පුන්නු..මම වරද පිළිගන්නව. බියරුයි කුකුල් මසුයි ගෙනාවෙ මමයි. ඒ මගේ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ් අද එන හින්ද…."

"ඔයාගෙ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්?" නිවෙස් හිමියා විස්මයපත්ව විමසූයේ එම වදන මින් පෙර කිසි දවසක නොඇසූ පරිද්දෙනි.

"ඔව්..මගෙ ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්. මගෙ බැච් මේට් යුනිවසිටි එකේ. අනික හරිම හොඳ ගෑණු ළමයෙක්.."

නිවෙස් හිමියා අවඥාවෙන් කට ඇදකලේය. 

"ඒ ළමය දෙමළ... අනික බ්‍රාහ්මණ වංශයෙ" මම තව දුරටත් අනන්‍යාවෙනුවෙන් පෙනී සිටීමට උත්සාහ දරමින් පැවසූයෙමි.

"එතකොට තමා?"

"මම පංජාබි………." මම මුහුණ සඟවාගනු උදෙසා හිස පහතට හරවාගනිමින් පැවසූවෙමි.

"ඉතිං තමා වගෙ කෙනෙක් එක්ක එහෙ මෙහෙ ඇවිදින්ට යනවයි කියන්නෙ මොකක්ද ඒ ගෑණු ළමයගෙ තියන වැදගත්කම?"

පුන්නු මහතා ජයග්‍රාහී ලීලාවෙන් විමසූයේ ප්‍රශ්ණ විචාරාත්මක තරඟයක රුපියල් දස ලක්ෂයක් දිනාගත හැකි අවසන් ප්‍රශ්ණය බරකොට විමසන පළපුරුදු ප්‍රශ්ණ විචාරකයකුගේ හැසිරීම් ස්වභාවය ආරූඪ කරගනිමිනි.

ඔහුගේ ප්‍රශ්ණය ඉතාම තර්කානුකූල බැවින් මට ඊට දිය හැකි පිළිතුරක් නොවීය. එබැවින් මාතෘකාව වෙනස් කීරිමට මම තීරණය කළෙමි.

"පුන්නු මහත්මයා මේ... කිව්වට අමනාප වෙන්න එපා. මේක ඉස්කෝලෙක හොස්ටල් එකක් නෙවෙයි. අපි ඔක්කොම වැදගත් රස්සාවල් කරන අය. ප්‍රොෆෙෂනල්ස්ල කොටින්ම. ඉතිං අපි පදිංචි වෙලා ඉන්න ගෙදර ඇතුලෙ අපිට ඕන දෙයක්...."

"මතක තියාගන්නවා මේක මගේ ගෙදර….." මිට මොළවාගත් සුරතින් මේසයට දැඩි පහරක් එල්ල කරමින් පුන්නු මහතා බිරුසන් දුන්නේය.

ඔහු කොතෙක් බිරුසන් දුන්නද නොබියව සහ සෘජුව මගේ අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමට මම ඉටා ගතිමි. 

"ගෙදර ඔය මහත්තයගෙ තමයි. මම ඒක නෑ කිව්වෙ නැහැනෙ. ඒත් අපේ බැංකුව ඔයාගෙ ගෙදර බදු අරගෙන තියෙන්නෙ. බැංකුවෙන් අපිට මේ ගෙදර දීල තියනව පදිංචි වෙන්නෙ. ඉතිං හරියට තර්කානුකූලව බැලුවොත් ඔය මහත්මයම මේ ගෙදරට වැද්ද නොගන්නත් අපිට අයිතිය තියනව…."

කිසිවත් කතාකරගත නොහැකිවූ නිවෙස් හිමියා මදෙස දෑස් විදහා බලා සිටියේ සවන් අදහාගත නොහැකි පරිද්දෙනි. 

"මොකක් කිව්ව? මොකක්?.........." සිහි එළවාගත හැකිවූ ඇසිල්ලේ ඔහුගෙ මුවින් ඒ වදන් පිටවූයේ වෙඩි සැරසේය.

තත්වය තවත් බරපතල වීමට පෙර සාමයේ කුමරුගේ භූමිකාවට පණ පෙවීමට එවිටම ඉදිරිපත්වූයේ රාමනුජම්ය.

"පුන්නු මහත්මයා අපිට සමාවෙන්න. මෙහෙම උනේ අපෙත් වැරැද්ද හින්ද. ක්‍රිෂ් මෙහෙට ඇවිල්ල තවම සතියක්වත් ගියේ නෑ. මෙහෙ මස්මාංශ සහ මත්පැන් සම්පූර්ණයෙන්ම තහනම් කියල අපිට තිබ්බ ක්‍රිෂ්ව දැනුවත් කරන්න. ඒක අපේ අතින් වුනේ නෑ. ඒක අපේ අතින් වුනු අඩුපාඩුවක්..ඒ වගේම වරදක්"

"ඔව්..එහෙනං දැන්වත් ඒ ගැන මේයාට බොහොම පැහැදිලිව විස්තර කරල දෙන්න. මෙහාට මත්පැන් එක බිංදුවක්වත් ගේන්න බෑ. සම්පූර්ණයෙන්ම තහනම්...." එවර නිවෙස් හිමියා පැවසූයේ තරමක් නිවුණු ස්වරයකිනි. "මම ජීවිතේට මත්පැන් බොනව තියා අතිං අල්ලලා වත් නෑ. ඔන්න හොඳට අහගන්ට ඔය ළමයි..." ඔහු හිස වනමින් පැවසූයේ ජයග්‍රාහී විලාසයකිනි.

"මත්පැන් විතරක් නෙවෙයි මට පේන්නෙ මේ මනුස්සය ජීවිතේටම ගෑණියෙකුත් අතින් අල්ලලවත් නෑ වගෙ..අනේ ඉතිං මොකටද මම කියන්නෙ?" මම එසේ තොල මතුරාගතිමි. 

"ක්‍රිෂ් කරුණාකරල මිස්ටර් පුන්නුගෙන් සමාව ඉල්ලන්න.." රාමනුජම් මදෙස හැරී ඉල්ලා සිටියේය. "මේ ප්‍රශ්ණෙ මෙතනින්ම ඉවරයක් කරල දාමු අපි...එහෙම හොඳයි නේද?"

මම හිස හරවා අවට බැලීමි. මා වටා සිටින්නෝ සියල්ලෝම ද්‍රවිඩයෝය.එල්.ටී.ටී.ඊ. කළු කොටි භටයින් අනුඛණ්ඩයක් මෙන් ඔවුහු මා වටකොටගෙන සිටින්නෝය. සමාව අයදිනු හැරෙන්නට මට වෙනත් කිසිදු විකප්ලයක් ඉතිරිව නැත. 

"මට සමාවෙන්න…………"   දිගු සුසුමක් හෙලා පැවසීමි. 

"හරි මීට පස්සෙ මෙහාට ගෑණු ළමයි කිසිම කෙනෙක් එක්ක එන්න බෑ. දෙමළ හරි බ්‍රාහ්මණ හරි වැදගත් හරි, බැච් මේට් හරි.....ඒවයිං වැඩක් නෑ.. කිසිම ගෑණු ළමයෙක් මේ ගෙදර එළිපත්ත පනින්න බෑ. පැහැදිලියි නේද?" නිවෙස් හිමියා පැවසූයේ තම සුරතෙහි දබරැඟිල්ල මගේ නාසයෙහි කෙළවර වදින තරමට දිගුකොට සොළවමින්ය.

"හරි ….එතකොට බියරුයි කුකුළ් මසුයි?" මම ඇසෙන නෑසෙන හඬින් විමසීමි. 

"එව්ව කොහොමත් කලින් ඉඳල තහනම්……." සෙන්දිල් බොහෝ තෘප්තිමත් හඬකින් පැවසීය.

මා අවට රැස්ව සිටියෝ යලිත් වරක් තම ජීවිත චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර සහ තහනම් නීතිවලින් සිරවීමේ ප්‍රීතිය බෙදාගනුවස් එකිනෙකා දෙස බලා මද සිනහ පෑවෝය. 

ඊලඟ වර අනන්‍යා සමඟ එක්ව ඉන්දියාවේ මතු දියුණුව උදෙසා කටයුතු කරන්නට සුදුසු තැනක් පිළිබඳව මම දෙබැම ද රැළිකොටගෙන සිතන්නට වූයෙමි.