59. නොහැඟවූ ආදරය......The Unexpressed Love......2

Part 1

රමණි අක්කා මුළුතැන්ගෙයි සිට ඉදිරියට පැමිණියේ දෑත් පිසදමමිනි.......'' මම මේ කුස්සියෙ පොඩි වැඩක් කලා '' ඈ අප හා සිනාසුනේ අප බොහෝ කලක සිට දන්නාහඳුනන්නියක මෙනි. ඈ රූමත් යයි ගැහැණියක මනින සම්මත මිණුම් දඬුවෙන් රූමත් නොවූවද කෙනෙකුගේ සිත් වහා ඇදගන්නාසුළු ලාලිත්යයකට හිමිකම් කීවාය.....යොවුන් වියෙහි එළිපත්තෙහි සිටි අප ඈ වෙත වශීවීම කවරනම් පුදුමයක්ද?

සාලයෙහි අසුන්ගෙන අපි ආගිය කතාබහෙන් ස්වල්ප වේලාවක් ගෙවීමු,

'' ගුණේ තේ හදන්ඩද?........'' රමණි අක්ක ගුණේ අයියාදෙස බැලූයේ ප්රශ්නාර්ථයෙන් දෙබැම ඉහලට නංවාගෙනය.

'' ම්ම්ම්ම්.....මොකද මල්ලිල කියන්නෙ.... තේද?...නැත්නම්........'' ගුණේ අයියා ඉඳුරාම බැලූයේ මා දෙසය.

'' අනේ මන්ද අයියෙ.....'' මම බිම බලාගෙන ඇඹරුණෙමි.

'' අඩෝ, උඹ අක්ක ඉන්න හින්ද අද ඇඹරෙනව නේද?...........අක්ක...... මේක වෙනදට බේරන්ඩ බෑ.......අද කොහොමද...........'' එකෙක් මහහඬින් පැවසුවේ මාදෙසට දබරැඟිල්ල ද දිගු කරමිණි.

'' අනේ බොරු කියන්න එපා... මේ මල්ලි එහෙම නෑ, මට කිව්වැහැකි දැක්ක ගමන්ම '' රමණි අක්කා මදෙස බලා සිනාසෙමින් පැවසුවාය.

ඈ එසේ පැවසුවේ මා පත්වූ අපහසුතාවයෙන් ගලවා ගැනීමට බව මම පැහැදිලිව දැන සිටිය ද එහි ඊට එහා ගිය යමක් ඇතැයි සිතන්නට මම වඩාත් රුචි වූයෙමි.

" අපි වැඩේ එළියට ගමුද අයියෙ?....." නන්දෙ ඇසුවේ ඔහුට ඉහින් කනින් දහදිය ගැලීමය මත්පැන් වඩි දෙකක් හොඳටම ප්රමාණවත් බැවිනි.

ඒ දිනවල අපේ කඳවුරට විදිලිය සැපයූයේ විදුලි ජනක යන්ත්රයක් මඟිනි.කොතෙක් අලුත්වැඩියා කලද නියමිත ප්රබලතාවයෙන් ඉන් විදුලිය උත්පාදනය නොවූ අතර එබැවින් විදුලි පංකා ආදියෙන් ලැබෙන සිසිලස කිසිසේත්ම ප්රමාණවත් නොවිණි.

" හරි මල්ලි....ඒකත් හොඳයි....මේ ජෙනිය සත පහක වැඩක් නෑ......එළියෙ ෂෝක් හුළඟකුත් තියනව......යමු එහෙනම් එළියට ''

අපගේ කඳවුර ඉඳිකර තිබුනේ හිස් බිම්කඩක් වටා නිවාස පිහිටන ආකාරයට බව මා කලින් පැවසුවා ඔබට මතක ඇතැයි සිතමි.හිස් බිම්කඩ අපගේ ක්රීඩාපිටිය වූ අතර ඒ වටා පිහිටි නිවාස ඉඳිකිරීම සඳහා අවශ්ය අවම ප්රමාණයක් ගස් කපා, ඉතිරි සියලු ගස් ඉතිරි කොට තිබිණි.පළු, වීර, කෝං සහ මයිල වැනි වියළි කලාපයට ආවේණික ගස් ඉතිරි කොට එහි යටි වන බූටෑව පමණක් කැතිගා ඉවත් කොට තිබුණු හෙයින් සත්ය වශයෙන්ම අපේ කඳවුරු භූමිය ඇසට සුවදෙන්නක් වූයේ නිතැණිනි.

පුටු ඔසවාගෙන එළිමහනට පැමිණි අපි ගුණේ අයියාගේ නිවෙස පසුපස තිබූ රූස්ස වීර ගස සෙවණේ අසුන් ගතිමු.

වීර ගසේ අතු අතරින් පුරා සඳේ රැස් ගලා එමින් තිබූ අතර.......ආහ්...සමාවෙන්න........එදින සඳ පායා නොතිබූ ඝන අඳුර රජකල දිනයක් විය.පුරා සඳ පායා තිබූ බව පවසා කතාවට රොමෑන්ටික් ගතියක් එක්කල හැකිව තිබූ නමුදු එසේ කිරීමට මම නොකැමැත්තෙමි.සත්යය සිදුවූ ආකාරයෙන්ම පැවසීම මගේ අභිප්රායයි.

නිවසේ වැසිකිළියේ සිට විදුලි වයරයක් ඇදගෙන පැමිණි නන්දේ එහි අග රැඳි විදුලි බුබුල වීර ගසේ පහත අත්තක එල්ලා දැල්වීය.

වීර ගස කේන්ද්ර්ය කරගත් අඩි තිහක පමණ අරයෙන් යුතු වෘත්තයක පරිධියට අඳුර පළාගියේය.ඉන් ඉවත ඒ මේ අත පියඹන කළාමැදිරියන්ගේ ආලෝකය පමණක් ගිණි මැලයක් ඉහල නටන ගිණි පුළිඟු මෙන් දිස් විනි.

එළිමහනේ සාදයක් පැවැත්වීමේදී ගිණි මැලයක් ගැසීම අපේ පුරුද්දක් වූ අතර ඒ චිරාගත සම්ප්රදාය නොබිඳී පවත්වා ගත යුතු බැවින්, මම තව දෙදෙනෙකුත් සමඟ වියළි දර ඉපල් සොයාගෙනවුත් ගිණි මැලයක් ඇවිලවීමි.

" ඔය මදෑ මල්ලි එන්න එන්න වැඩේ පටන් ගමු... '' ගෙතුලට ගිය ගුණේ අයියා ආපසු පැමිණියේ පරණ අරක්කු බෝතලයක් ද රැගෙනය.

'' ගොන්සාල් එකෙන් ගත්තෙ මල්ලි......නියම බඩු '' ඔහු බෝතලය මට දිගු කලේය.

එකල කුරුණෑගල ගොන්සාල් රටබීම හලෙහි අරක්කු කිසිමවිට මිශ්ර නොකරන හොඳම අරක්කු බවට විශ්වාසයක් අපේ සගයින් අතර පැවතිණි. එබැවින් කුරුණෑගල අවට වාසය කරන්නන් නිවෙස් බලාගොස් ආපසු පැමිණෙන විට, ඔවුන් ලවා ගොන්සාල් එකෙන් අරක්කු ගෙන්වා ගැනීමේ පුරුද්දක් ද මත්පැනට ලැදි බොහෝ දෙනෙකු තුල තිබිණි.

මම බෝතලය අතට නොගෙන නැවතත් ඇඹරෙනු දුටු හෙතෙම "හරි හරි මමම කඩන්නම්කො '' පවසා මූඩිය කරකවා ඉවත් කලේය. ඉන්පසු තම වීදුරුවට අරක්කු ස්වල්පයක් වත්කොට '' ගන්න එහෙනම් '' පවසා බෝතලය අපට දිගු කලේය. බෝතලය රවුමේ ගිය අතර වෙනදාට වඩා බොහෝ අඩුවෙන් අරක්කු වත් කරගත් මම සෝඩා වීදුරුව පිරෙනතෙක් පුරවා ගතිමි.

අරක්කු බෝතලය දෙකක් දෙවැන්න තුනක් , වූයේ නොදැනීමය...සාදය ද මධ්යම රාත්රිය තෙක් ඇදී ගියේය.රමණි අක්කා ද කිසිදු චකිතයකින් තොරව අප සමඟ කෙලි කවට කම් වල යෙදෙමින් රැඳී උන්නාය. කටගැසුම් අවසන් වීමට ආසන්න වූ වහාම ඕ මුළුතැන් ගෙට ගොස් අළුතින් යමක් පිළියෙල කොටගෙන පැමිණියාය.

සාදයක් අවසාන වීමට පෙර අනිවාර්ය කටයුත්තක් වන ගීත ගැයීමේ වාරය එළඹිණි.

'' ර...ර් ........රමනි අක්ක.......සිංදු...වක් කියන්ටම්ම ඕන......'' එකෙක් වදන් පටලැවෙමින් කොහොමදෝ කියා ගත්තේය.

රමණි අක්කා සිනාමුසු මුහුණින් ගුණේ අයියා දෙස බැලුවාය.....ඔහු හිස වනා අනුමැතිය පලකල ඉක්බිති ඈ ගැයුවාය.....හිස් බෝතලයකට රුපියලේ කාසියකින් තට්ටු කරන නාදය සහ අපේ කිසිම රිද්මයකට අනුකූල නොවූ අත්පුඩි තැලීම පමණක් සංගීතය කොටගෙන ඇය ගැයුවාය. මා විශ්වාස කරන්න මගේ හිතවතුනි,ඇගේ ගැයුම වෘත්තීය ගායිකාවකට දෙවෙනි නොවිණි.

අවසන අපි එකා එකා අත්පුඩි තැලීම නතර කලේ ඒ ඇයට රුකුලක් නොව හුදෙක් බාධාවක්ම බව අපටම වැටහුණු හෙයිනි.

පිපුණු මලේ රුව එමල දනීදෝ,
මලකි දුවේ නුඹ හැඩරුව බලන්නෙපා......හැඩරුව බලන්නෙපා,
නැතිබැරිකම....මුතු මාල හතක් වී,
කඩුල්ල පැන එයි...නුඹ අත කර ලනදා, නුඹ අත කර ලන දා,

කටු මැටි බිත්තිය හැඩ කර අඳිනා
රෑ සෙවණැල්ලෙන් හිස පීරන්නේ,
නොතලන් සිත මා ආදර දියණියනේ.......ආදර දියණියනේ,

පාළු කණට නුඹෙ අත නොගැටෙන්නයි,
වීදුරු කැඩපත බිඳ දැමුවේ,
නොතලන් සිත මා ආදර දියණියනේ.......ආදර දියණියනේ,

ළිඳේ අඩිය හිරු නොබලන පින්නේ,
එබී ළිඳට නුඹ ඇයි හිනැහෙන්නේ,
නොතලන් සිත මා ආදර දියණියනේ.......ආදර දියණියනේ,

ඇගේ මියුරු හඬ රාත්රි අඳුරට මුසුව අනන්තය තෙක් පාව ගිය සඳ අපි සවන් අදහා ගත නොහැකිසේ ඈ දෙසම බලා සිටියෙමු.

අවසන ඇගේ ගැයුම නිමා වූ පසු අප එකිනෙකා සිහින ලොවින් මිදෙන්නට වූයෙමු.

'' ශහ්....අක්ක මාරයිනෙ.......අක්ක අපරාදෙ ගෙදරට වෙලා ඉන්නෙ.......අක්ක සංගීතය ඉගෙන ගෙන නම් තියනව අනිවාර්යයෙන්ම.......'' ගුණේ අයියාගේ බිරිඳ රැකියාවක් නොකල බව ඔහු වරෙක පැවසූ බව සිහිවූ මම පැවසුවෙමි.

ගුණේ අයියා එක්වරම අක්කාගේ මුහුණ බැලූ අතර ඈ මඳ සිනහවකින් ඔහු වෙත නැවී කුමක්දෝ පැවසුවාය.

'' හරි දැන් මම කිව්වනෙ, මල්ලිල සිංදුවක් කියන්නකො........ '' අප සැමගේ මුහුණු බලමින් ඈ ඉල්ලා සිටියාය.

සැමදාම සිදුවන ලෙස සැමගේ දෑස මදෙස යොමුවිය......ගායනයට මගේ සහජයෙන්ම ලැබුණු යම් දක්ෂතාවයක් ඇතිබව මේ අවස්ථාවේ පවසන්නේ නොපවසා නොහැකි නිසාම මිස වෙනත් කිසිදු හේතුවක් නිසා නොවන බව පැවසිය යුතුමය.

'' ආහ්....මල්ලිද මෙතන ඉන්න ගායකය.......හරි..හරි...ඉතින් කියන්නකො මල්ලි '' ඈ මා දෙස ඉඳුරාම බලා ඉල්ලා සිටියාය. හේතුව කුමක් හෝ වේවා ඇගේ නෙත් දිලිසෙනු මම හොඳින්ම දුටු බව මට සහතික කොට පැවසිය හැක. නැතහොත් අවම වශයෙන් එසේ සිතීමට හෝ මම කැමැත්තෙමි.

මද පමණට බමන සිත ගීයක් ගැයීමට සුදුසුම තත්වයේ පැවතියේය. බුර බුරා ඇවිලෙන ගිණි මැලය දෙස මොහොතක් බලා සිටි මම දෑස් පියාගෙන අමරදේවයන් සමඟ මොහොතකට ඒක මිතික වීමි.

මින්දද හී සර වැදී සැළෙන හද,
නංවන දුක්ගී ඔබට ඇසෙනවද?
චන්දන මල් අතුරා ඇති යහනක,
කන්ද කපා පායන් රන් පුන් සඳ,

ලා...ලාලල්ලා......ලාලල්ලා...ලා ලා ලා.....ලා ලල ලා....ල ල ලා....

තුරඟකු පිට නැඟි නීල වලාකුළු,
ගුවන් ගැබින් ඔබ ඇදෙන වෙලේ,
පිබිදුණු දෑසින් බලා ඉඳිමි මම,
පිබිදුණු දෑසින් බලා ඉඳිමි මම,
සතුටු සිනා කැන් හද පුරවා,

මෙතුවක් කල් මුව මඬල වසා සිටි,
අන්ධකාර සළුපටින් මුදා,
නෙත්මිණි පහනින් පහන් කරනු මැන,
නෙත්මිණි පහනින් පහන් කරනු මැන,
අනාගතේ මං පෙත පාදා......

නන්දේ බෝතල් ආදිය තිබූ කුඩා කනප්පුවට සෙමෙන් තට්ටු කරමින් තාලය ඇල්ලූ අතර දෑස් පියාගෙන ගීය ගැයූ මම අවසන ගීතය හමාර කොට දෑස් හැරීමි.රමණි අක්කා දෑස් පියාගෙන දෑත ලයේ බැඳගත් ගමන් ගීතයට සමවැදී සිටියාය.

මතු සම්බන්ධයි.......

Image: flickr.com