106. එක්තරා දඩයක්කාරයකුගේ කතාව...........The Saga of A Hunter.....4

දඩයක්කාරයාගේ කතාව .....1

දඩයක්කාරයාගේ කතාව .....2

දඩයක්කාරයාගේ කතාව .....3

එදින සවස් භාගයේ ඇරඹුණු වර්ෂාව මැදියම ආසන්න වන විට තුරල් කර තිබිණි. වැසි වළා පහව ගිය හෙයින්, සඳ පායා ආවේ වන පෙත ශ්වේත වර්ණයෙන් නහවමිනි. තුරුපත් මත රැඳි සීතල පිණිබිඳු ඒ මත පතිත සඳ කැළුම් කරණකොටගෙන දැල්වූ පහන් මෙන් බැබලිණි.

එහෙත් දඩයක්කාරයා මේ අපූරු දසුන් කිසිවක් නොදිටීය. වර්ෂාවත් සමඟ පැමිණි හිරිගඩු නංවන දැඩි සීතල මකා ගනු වස් පොරෝණය තුලට තවත් තදින් ගුලි ගැසුණු හෙතෙම, මේ වන විට තදින්ම නින්දට වැටී සිටියේය.

කොපමණ තදින් නිදා සිටියද, ඉතා සුළු ශබ්දයකින් පවා වහා අවදිවීමේ දඩයක්කාරයාගේ හැකියාව පිළිබඳව මින් පෙර කල සඳහන සහෘදයිනි, ඔබට මතක ඇතැයි සිතමි.

එක්වරම අවදි වූයේ කුමන හේතුවක් නිසා දැයි සිතාගත නොහැකි වූවද, සවන් වැකුනු යම් නුපුරුදු ශබ්දයක් හේතුකොටගෙන යටිසිත නිකුත් කල අනතුරු හැඟවීමක් කරණ කොටගෙන ඒ සිදුවූ බව ඔහුට සහතිකය. උඩු සිත නින්දේ පසුවුවද, යටිසිත මෙසේ අනතුරු පිළිබඳව විමසිල්ලෙන් අවදියෙන් පසුවීම මහ වන මධ්යයෙහි දිවි ගෙවන්නකුට නිබඳ එල්ල විය හැකි දහසකුත් එකක් අතුරු අන්තරායන්ගෙන් ගැලවීමට අත්යාවශ්ය සාධකයක් වෙයි.

අවදි වූවද, එක් වරම නැඟී නොසිටි හෙතෙම සෙමින් පොරෝණය මෑත් කොට, හිස නොහරවා දෙනෙත් ඒ මේ අත යවමින් දෘෂ්ඨි පථයට අසුවන මානය සෝදිසි කලේ අනතුරක් කුමන ඉසව්වෙන් ලඟා වියහැකිදැයි නිශ්චය කොට ගැනීමට තැත් කරමිනි. නිතොර අත පොවන මානයෙන් ඉවතට නොගිය තියුණු කඩුවක් වන් ආයුධය මේ වන විටත් සුරතේ ඇඟිලි අතර තදින් සිරවී තිබුණේ අනතුරක් ඇස ගැටුණු වහා ක්රියාත්මක වීමේ අටියෙනි.

නින්දෙන් අවදි වීමට හේතුවූයේ කෙඳිරියක් වන් හඬක් බව යටිසිතෙහි යාන්තමට බොඳවූ මතකයක් වැන්නක් තිබියේ වුවද, හුස්ම පවා නොගෙන මුළු මහත් චිත්ත ඒකාග්රතාවයම යොමු කරමින් සවන් දුන්න ද ගෙමිදුල කොහොඹ ගසේ අතුපතර සිට ඉගිල ගිය බොහෝවිට වවුලකු විය හැකි නිශාචර පක්ෂියකුගේ කෙමෙන් මැකී ගිය තටු සැලීම හැරෙන්නට කිසිදු කෙඳිරිල්ලක් වැනි ශබ්දයක් ඔහු දෙසවන පතිත නොවීය.

කාලය කෙමෙන් ගෙවී ගියේය. ඔහු නින්දෙන් අවදි කරවූ ශබ්දය වැන්නක් මතු නොව වෙනත් කිසිදු ශබ්දයක් පවා නොමැතිව ලොවම නිහඬව පැවතිණි.ක්රමයෙන් දඩයක්කාරයාගෙ ආශ්වාස ප්රශ්වාසය යථා තත්වයට එළඹෙමින් තිබිණ.දැඩිව කඩුව වන් ආයුධය මිරිකාගත් සුරතේ ඇඟිලි කෙමෙන් ලිහිල් වන්නට විය.අවසන දැඩිව ආතතියට ලක්ව තිබූ සිරුර ද ක්රමයෙන් ඉහිල් වන්නට වූයෙන් දඩයක්කාරයාගේ දෑස පියවෙන්නට ආරම්භ වූවා පමණි.

එක්වරම දෙසවන් විදගෙන ඇතුළු වූ අව්යාක්ත කෙඳිරිල්ලකින් දඩයක්කාරයා අවදි වූයේ පොරෝණය පසෙකට වීසි කර දමමිනි.එවර නම් ඒ කෙඳිරිය නැඟුනේ ගෙපැල තුලින් බවට ඔහුට කිසිදු සැකයක් නොවීය. ගෙපැල තුලින් නැඟුනු ඒ කෙඳිරිය හඳුනා ගැන්මට ඔහුට අසුරු සැනක් ගත නොවීය.

'' අම්මා......"

තම මෑණියන් කෙරෙහි මෙතෙක් කිසිදින නොදැනුනු හැඟීමක් ඔහුගේ සිත පුරා පැතිර ගියේය.

මාතෘ ප්රේමය යයි නිසැකවම හඳුනාගත් ඒ හැඟීමෙන් ඔද වැඩුනු දඩයක්කාරයා, සුරතින් තරව ග්රහණය කොටගත් කඩුවක් වන් ආයුධයද පෙරටු කරගෙන, ගෙපැල තුලට කඩා පිණීය.

මේ වන විට සඳ වලාවකට මුවාව ගිය නිසා දෝ දසතම වෙලී පැවතියේ කැබලි කැපිය හැකි ඝණ අඳුරකිනි. ගෙපැලට ඇතුළු වූ දඩයක්කාරයා ඝන කළුවරෙහි කිසිවක් කරකියා ගත නොහී කඩුව ද තදින් ග්රහණය කොටගෙන, ගෙපැල මධ්යයෙහි නතර වූයේය. මෙ වන විටම සඳ මෙතෙක් ඒ මුවා කල වලාවෙන් මිදුනු බැවින් දෝ දොරකඩින් ගලා ආ එළිය දහරකින් ගෙපැල ඇතුලත අපැහැදිලි ව වුවද මඳ ආලෝකයකින් පිරී ගියේය.

ගලා ආ සඳ එළියෙන් ගෙපැල ඇතුලත ආලෝක වන්නා හා සමඟම දුටු දසුනින් සිහි එලවාගත නොහුනු දඩයක්කාරයා ගෙපැල මධ්යයේ ඔහු සිටි ස්ථානයේම පාෂාණිභූත විය.

ඇදී ආ සඳ එළිය තීව්ර වන්නට වූයෙන් ක්රමයෙන් පැහැදිලි වන ගෙපැල තුල පසුපස බිත්තිය අද්දරට වන්නට වැතිර සිටියේ ඔහුගේ මෑණියන්ය.මෑණියන් වැලඳගෙන දහදිය වැකුණු සිරුරින් යුතුව සිටි පුද්ගලයා දඩයක්කාරයා ගෙපැල තුලට පැමිනි වග දැනුනු නිසා දෝ සෙමින් හිස හරවා දඩයක්කාරයාගේ නෙත් දෙස එක එල්ලේ බැලීය.

තම පියාණන් ගේ දෑස හා දඩයක්කාරයාගේ දෑස එකිනෙක වෙලී ගතවුනු නිමේශයකට පසු......

උරහිස තෙක් කඩා හැලුනු කාලවර්ණ කෙහෙරල......දහදිය නොකඩවා ගලා හැලෙන මුහුණ......මඳ සඳ එළියේ වුවද අමාවකේ තරු කැට මෙන දිලිසුනු ඔහුගේ දෑස.....

දඩයක්කාරයා පියවි සිහියට පැමිණියේ තම සුරතෙහි මෙතෙක් වේලා දැඩිව මිරිකාගෙන සිටි කඩුවක් වන් ආයුධය ලිහිල්ව අප්රාණික වූ අතැඟිලි අතරින් ගිලිහී බිම වැටෙන හඬිනි.සොහොන් භූමියක් මෙන් නිශ්ශබ්ද ගෙපැල තුල නින්නාද වූ ඒ හඬින් දැහැන බිඳී ගිය දඩයක්කාරයා, පසු නොබලා ගෙපැලින් ඉවතට පැන ගත්තේ, ගෙපැලින් මඳක් දුරින් පිහිටි රූස්ස වනස්පතිය සෙවණෙහි නතර වූයේ, ඊට පිටදී දෙතුන් වරක් ගැඹුරට හුස්ම ගෙන සෙමින් ආපසු හෙළීය.තවමත් වැසි සිසිල සහ පින්න තිබියද සිරුර පුරා ගලනා දහදිය හේතුවෙන් ඔහුට කිසිදු සීතලක් නම් නොදැනුනි.කෙමෙන් සිත එකලස් වන තුරු නිමේශයක් එතැනම පොරොත්තු වූ හෙතෙමේ ඉනික්බිති තම සුපුරුදු ගල් තලාවෙහි අසුන වෙත ගොස් එහි දිගාවිය.

වළා පහව ගොස් සඳ බැබලිණි. ගතෙහි නැඟි දහදිය විටින් විට හමා ආ සිහිල් සුළඟින් වාෂ්ප වී යන්නා හා සමඟම මුළු සිරුරම කිලි පොලවමින් දැනුනු දැඩි සීතල විඳ දරාගනිමින් දඩයක්කාරයා තවත් හෝරාවක් පමණ ගල් අසුන මත දිග ඇදී එලෙසම රැඳී සිටියේය.

මින් පෙර කිසි දිනෙක නුදුටුවේ නමුදු මව සහ පියාණන් නිරතව සිටි කාර්යය කුමක්ද යන්න ඔහු ඉවෙන් මෙන් වටහා ගත්තේය. නිතර වනයේ සරන, දිවා කාලය මුලුමනින්ම වනයේම ගෙවා දමන දඩයක්කාරයාට මුවන් සහ ගෝනුන්ගේ පෙම් ජවනිකාවන් මෙන්ම ඔවුනගේ රමණය ද නුපුරුදු දසුනක් නොවීය. ඒ ඔහුට වන සතුන්ගේ එදිනෙදා ක්රියාකාරකම් වූ ආහාර ගැනීම්, දිය පානය, මල සහ මූත්ර පහ කිරීම එසේම සතුරකු අතින් මරණයට පත් වීම වැනිම ස්වාභාවික සංසිද්ධියකට එහා ගිය දෙයක් නොවීය.

කෙමෙන් සිත යථා තත්වයට පත් වූ ඉක්බිතිවද දඩයක්කාරයා හිමිදිරි අළුයම සීතල විඳ දරා ගනිමින් හිරු උදාවන තුරු ගල් තලාව මත එලෙස වැතිර සිටියේය.

මතු සම්බන්ධයි........