41. නැන්දම්මා කොකා මැරූ හැටි නොහොත් ...........................

දූගේ තාත්තා පොඩි කාලේ ඉඳන්ම සුරතල් මසුන් ඇති කරන්න පුරුදු වුනු කෙනෙක්.

රොබින් හුඩ් කථාවේ චරිත, වටේ පිටේ යහළුවෝ සමඟ රඟපාන ගමන්,

ඒ අයත් එක්කම ක්‍රිකට් උණුසුම ඇති කාලෙට ක්‍රිකට් ද ගොයම් කපපු කාලෙට එල්ලේ ද ගහන ගමන්,

හුලං ඇති කාලෙට සරුංගල් යවන ගමන්,

පාසලේ ක්‍රීඩා උත්සව ඇති කාලෙට ඒවා ගෙදරත් ඇවිත් කරන ගමන්,

වෙසක් කාලෙට කූඩු, තොරණ හදන ගමන්,

පොසොන් කාලෙට මිහින්තල හදන ගමන්,

ඔය කොයි කොයි කාලෙටත් පොදුවේ එයා කරලා තියෙන එකම දේ සුරතල් මසුන් හදන එකයි.

දැන් කියලා ඒකේ වෙනසක් නැහැ. කොහේ හරි යද්දී සුරතල් මසුන් විකිණීමට ඇති වෙළෙඳ සැලක් දුටුවොත් නතර කරනවාමයි. වෙලාවකට මට බයිසිකලෙන් බැහැලා නැගලා ඇති වෙනවා. බොහෝ වෙලාවට ඉඳහිට යන පැති වලට එයා ගමන් මාර්ගය හදාගෙන තිබෙන්නේ ඒ වගේ වෙළෙඳ සැල් කිහිපයක්ම ආවරණය වන විදිහටයි. සමහර වෙලාවට ඉතිං පරංගි කෝට්ටෙත් යනවා. ඉතිං මාත් යනවා.

ඉතිං මේ කථාව ලියන්න ගත්තේ එයාගේ මත්ස්‍ය සුරතලයට ඇති වු අකරතැබ්බයක් හා ඒ හා සම්බන්ධ තවත් කථාවක් කීමටයි. පසුගිය දවස් වල ඇතිව තිබූ වැසි රහිත කාලය නිසා ද කොහේද අතරමං වූ කොකෙකු සැමිගේ මාළු ටැංකි පැත්තේ කැරකෙන්න පටන් අරං තිබුණා. පසුගිය සති අන්තයේ අපි මොණරාගල ගිය අතර පැමිණෙන විට අනේ, ලස්සනට පීන පීනා හිටපු ෆයිටර් වර්ගයේ සති කිහිපයක් වයසැති පුංචි මාළු ළමයි ටිකයි තව කිහිප දෙනෙකුයි නැහැලු. කොක් හාමි මේ සඳහා වගකිවයුතු බව සැමගේ ඒකමතික තීරණය වුණා.

මේ සඳහා යම්කිසි ක්‍රියාමාර්ගයක් ගතයුතු බව අපි කථාවුනත් නිශ්චිත තීරණයකට එළඹියේ නැහැ.

කොහොම හරි මේ සතියේ දවසක ‍උදේ මම ආහාර සුදානම් කරමින් සිටින විට සැමීගේ අම්මා කෑ ගසන හඬක් ඇසුනා.


“පුතේ.............. කොකා මැරිලා............. මාළු කාලා කොකා මැරිලා................”

එක්වරම හිතුනේ අනේ ............ කියලා විතරයි මට.

සැමි දෙස බැලූ කල ඔහු හිනා වුනේ සෑහීමකට පත් වූ මනසින් යැයි මට හිතුණා.

"ඇයි ඒක කොහොමද වුනේ?,................. ඔයා මොනවා හරි කලාද?" මම ඇසුවා.

කිසිම දුකක් මුණේ නැහැ. මට හිතා ගන්නත් බැහැ, තමන්ගේ මාළු බේරෙණ නිසා කොකා මැරුණ එක හොඳයි කියලා හිතන්න තරම් මෙයා දරුණු වුනේ කොහොමද? අම්මා තවම හඬ නගනවා.

" කියන්න ඔයා මොකද කලේ?.........." මම අතින් අල්ලගෙන ඇහුවා.

"නැහැ නිකං දැලේ පැටලිලා මැරෙන්න ඇති.............."

ඒත් මට විශ්වාස වුනේ නැහැ. මූණ බැලුවම හිතෙනවා මෙයාගේ සම්බන්ධයක් නම් තියෙනවාමයි කියලා.

"අනේ කියන්න ඔයා මොනවා හරි කලාද?"

"නැහැ නිකං පොඩි ගැජමැටික් එකක්" කියා සතුටින් හිනා වුණා.

මම විගසින් හැරුනා. සැමිටත් තවදුරටත් එතැන ඉන්න බැහැ වගේ මට නොපෙනෙන ඉසව්වකට ගියා.

අයියෝ මට හිතුණු දේවල්නම් .................... මෙච්චර දරුණු වෙන්න පුළුවන්ද මගේ ආදරේට? 'සමහර වෙලාවට අපි හිතනවාට වඩා මිනිසුන් ‍කොච්චරක් නම් වෙනස්ද?' මට හිතුණා. මට ඇ‍ෙඬෙන්නත් ආවා. අම්මා තාම කෑ ගහනවා. මට මැරූණු අසරණ කොකා මැවිලා පෙනුනා. බලන්න නම් යන්නේ නැහැ කියලා හිතා ගත්ත මම අතට අහුවුණු හාල් මැස්සන්ගේ බෙලි ටික කඩා ගෙන කඩා ගෙන ගියා.

"අම්මේ .............. අම්මේ ........................." සැමි කිසිම දුකක සේයාවක්වත් නැතිව අම්මාට කථා කලා.

අම්මත් හිනැහෙමින් ආවා. " කොකා මැරිලා"

දෙදෙනාටම මා නොපෙනෙන නිසා හොඳයි. මම හිතා ගත්තා. 'මෙච්චර නපුරු මිනිස්සු වුනේ කොහොමද මේ අය'.

ගිය අවුරුදෙත් මේ කාලෙට ඔය වගේම කොකෙක් ආවා. ඒත් වැස්ස නැති කාලේ. පාර දිගේ අපුරුවට පිය මැන මැන ඇවිත් තියලා ගිය දෙයක් ගන්න එනවා වගේ තමයි අපේ ගෙදරට ආවේ. පව් ................... පස්සේ වැස්සට පසු ඒ සතා ආවේ නැහැ. චුට්ටක් ඉවසන්න බැරි වුනානේ මෙයාට.

"කෑ ගහන්න එපා වටේ මිනිස්සුන්ටත් ඇහෙයි" සැමි පවසනවා අම්මාට. දෙන්නම හිනා වෙනවා වැඩේ සාර්ථකයි කියලා.

මම කිව්වානේ මේ සිද්ධිය වුනේ මේ සතියේ දවසක කියලා.

ඉතිං අදත් මේ සතියේ දවසක් කියලා ඔයාලාට අමතක වුණා වගේම, අද අප්‍රියෙල් මාසේ පළමුවැනිදා කියලා මටත් අමතක වුනානේ.

නැන්දම්මා කොකා මැරූ හැටි නොහොත් ........................... ලේලියව අප්‍රියෙල් මෝඩයා කරපු හැටි....... ඔන්න ඔහොමලු වුණා කියන්නේ.

කට්ටිය කථාව කියෙව්වානේ. දැන් මෙතැනට නොගිය අය ගිහින් ඡන්දෙත් දාලාම යනවාද තරහ නැතිව.

40. මස්, මාළු, බිත්තර සහ අපි.